„W pierwszy dzień tygodnia dwaj uczniowie Jezusa byli w drodze do wsi, zwanej Emaus. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi”.
Uczniowie idący do Emaus, oni Go nie rozpoznali Jezusa, który nagle przybliżył się do nich. Byli tak załamani sytuacją, która wydarzyła się w Jerozolimie, tym że ich Mistrza i Pana zabito i złożono jego Ciało w grobie: „A myśmy się spodziewali, że właśnie On miał wyzwolić Izraela. Ale po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Nadto, jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje”.
Uczniowie nie uwierzyli w zmartwychwstanie Jezusa, mimo że zapowiadali je prorocy i sam Jezus. Uczniowie byli zawiedzeni, bo runęły ich plany na wyzwolenie Izraela. Oni zupełnie inaczej wyobrażali sobie misję i posłannictwo Mesjasza. Tymczasem zupełnie inny był Plan Syna Bożego. Jezus widząc to chwilowe zaślepienie swoich uczniów, lekko zniecierpliwiony, tłumaczy im wszystko w oparciu o Pisma: „O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?”
Jezus osobiście wyjaśnia i tłumaczy uczniom proroctwa i zapowiedzi dotyczące Jego osoby. On miał cierpieć, umrzeć i w konsekwencji zmartwychwstać, aby wyzwolić nas od śmierci wiecznej.
A czego tak naprawdę my oczekujemy od Jezusa? Czy zauważamy Jego obecność i wierzymy w to, że On prawdziwie zmartwychwstał i wyznacza nam drogę prowadzącą do wieczności?
„Przymusili Go, mówiąc: «Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił».
Uczniowie czuli podświadomie, że powinni być jeszcze tego wieczoru razem z tym tajemniczym wędrowcem, który tak pięknie wyjaśniał im Pisma. I przyszedł moment kulminacyjny, że wreszcie spadły łuski z ich oczu i poznali Pana przy łamaniu chleba. Byli przejęci tą całą nietypową sytuacją, do tego stopnia, że mówili po nagłym zniknięciu Jezusa: «Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?» Jezus ukazujący się uczniom, sprawia, że jego słowa są poświadczone czynem.
A czy my Go rozpoznajemy na drogach naszego życia? Jakże często i my mamy swoje wizje, plany, jak ma wyglądać nasze życie, życie naszych dzieci i oczekujemy od Jezusa szybkiego rozwiązania naszych problemów…Kiedy coś jest nie tak jak chcielibyśmy; jakże często, podobnie jak uczniowie, wątpimy, jesteśmy smutni, źli czy nawet zrozpaczeni?! Wiara, jaką wyznajemy, jest drogą. Jeśli się na tej drodze zatrzymamy, jeśli będziemy się wahać, to nie dojdziemy do punktu, w którym Jezus da nam się poznać. Jezus określa taki nasz stan serca: O nierozumni i leniwi w sercu! Jak my pojmujemy dzisiaj te słowa Mistrza? Nierozumni jesteśmy, gdy słuchamy Ewangelii, ale nie odkrywamy jej głębi. Leniwi jesteśmy, gdy nie kochamy. Jezus daje nam przykład, jak powinniśmy postępować. On towarzyszył uczniom w drodze, poświęcił im czas na katechezę – od Mojżesza przez wszystkie Pisma, a gdy zasiedli za stołem, chociaż był gościem w ich domu, usłużył im jako pierwszy, łamiąc chleb. Po tym geście Go poznali, bo Jezus był taki zawsze, nie tylko od święta. Ten gest był bardziej wymowny niż mądrość, z jaką przemawiał.
Czy każde  moje osobiste spotkanie z Jezusem wywołuje u nas podobne uczucia – czy odczuwamy kołatanie serca, dreszcze, ciarki na skórze – czy jesteśmy mocno podekscytowani tym faktem, że to sam Jezus jest blisko nas, w zasięgu naszej ręki, że karmi nas swoim słowem i ciałem. Niech ta dzisiejsza scena ewangeliczna – spotkanie z uczniami w drodze do Emaus, napełni nas nadzieją na to, że każde spotkanie z Jezusem może być wielkim darem samego Boga dla każdego z nas:

Panie, wzmocnij moją wiarę, abym powierzył Ci swoje życie, bo tylko wtedy będę naprawdę szczęśliwy i dzięki Tobie osiągnę moc płynącą z Twojego Zmartwychwstania. Jezu, naucz mnie być jak Ty. Naucz mnie tej cudownej jedności w tym, czego mnie nauczasz, i jak żyję. Daj mi serce gorliwe w miłości, zabierz zwątpienie i plany, które nie są tymi, jakie przygotowałeś dla mnie z miłości. Amen.

«Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono».
Kiedy Maria Magdalena, zaraz po szabacie poszła, by namaścić ciało Jezusa, zastała grób pusty.  Jest pierwszą zwiastunką faktu, którego jeszcze sama nie rozumie. Uczniowie, słysząc zaskakującą wiadomość, że Pana nie ma w grobie, do końca  jej nie uwierzyli! Wprawdzie Piotr i Jan biegli na wyścigi, aby się o tym przekonać naocznie. I dopiero, kiedy zobaczyli porzucone płótna, zwiniętą chustę to one przemówiły do nich rzeczywistością pustego grobu i dowodem na Jego Zmartwychwstanie. Wtedy doznali olśnienia i zrozumieli! „Dotąd bowiem nie rozumieli Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych”.
Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego jest dniem pełnym radości i chwały, a zarazem czasem głoszenia wielkiej prawdy naszej wiary.
Razem z innymi znakami – pustym grobem, wielokrotnym ukazaniem się Jezusa w chwalebnym ciele – prowadzi do wiary w Bożą moc, jaką Jezus objawił w swoim zmartwychwstaniu.
Maria Winowska – autorka wielu książek katolickich  napisała: „Krzyż Wielkiego Piątku jest pytaniem,  na które Wielkanoc daje odpowiedź!”
Wielkanoc jest przypomnieniem tej Siły, która potrafi odwalić każdy kamień grobowy i rozświetlić każdą ciemność! Chrystus jest światłem, radością
i zmartwychwstaniem. Bo wiara w Tajemnicę Zmartwychwstania wypływa z otwartego i miłującego serca człowieka. Kto ma serce zamknięte i ściśnięte, ten nie doświadczy radości Poranka Wielkanocnego, nie ujrzy Światła, będzie nadal trwał w ciemności w chłodzie świata.
Dlatego Wiktor Gomulicki w jednym ze swoich wierszy, tak się modli:
„Na świecie tak strasznie,
na świecie tak czarno,
W męczarniach ludzkość się wije,
Bezpłodnie zamiera Słowo i ziarno,
A w mózgach lęgną się żmije…
Ty ziarnom daj plenność,
Ty skrzydła daj słowom.
Najlepszy ojcze i Panie!
Niech jutrznia zabłyśnie
i niechaj znowu powtórzy
Twe Zmartwychwstanie!”
MISTERIUM PASCHALNE to DNA  życia duchowego każdego człowieka. Jest naszą chrześcijańską konstytucją, jest dokumentem naszej tożsamości duchowej. Poznając Misterium Paschalne, poznajemy równocześnie dynamikę i głębię  naszego życia chrześcijańskiego. Dlatego Św. Paweł pisze: „Gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, daremna byłaby nasza wiara i przepowiadanie!” Chociaż Misterium Paschalne przypada tylko raz w roku, to jednak doświadczenie paschalne w postaci celebracji Eucharystii towarzyszy nam każdego dnia. Musimy się nauczyć  przeżywania całego Misterium – czyli Męki Śmierci i Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. I temu właśnie służyła Liturgia Triduum Paschalnego – Wielkiego Czwartku, Piątku i Soboty, które podprowadziły nas do radosnego Poranka Zmartwychwstania Pańskiego. Niektórzy usłyszeli właściwy przekaz o Zmartwychwstaniu, taki jak przekaz niewiast i Apostołów, ale jednak nie uwierzyli. Dlaczego? Otóż, żeby uwierzyć, nie wystarczy tylko usłyszeć Słowo Boże uszami; trzeba jeszcze stanąć w Prawdzie o Bogu – Człowieku i o sobie samym, trzeba dać świadomą odpowiedź, trzeba mieć otwarte serce, nie stawiać Bogu oporu, trzeba mieć w sercu wielką nadzieję, bo jest to oczywiste, że jeśli uwierzymy w prawdę o Zmartwychwstaniu i Zbawieniu człowieka, to trzeba będzie w swoim życiu coś diametralnie zmienić, coś ożywić, coś rozpocząć na nowo.
Wierzymy, że powstaliśmy z Miłości i w Miłość się obrócimy!
Wiara człowieka zawsze jest narażona na zwątpienie, miesza się z nim i tworzy w życiu duchowym jedną całość. Rosyjski pisarz i myśliciel, Fiodor DOSTOJEWSKI, w liście do Natalii Fonwisin z marca 1854 r. tak pisał: „Jestem dzieckiem mojego wieku, dzieckiem niewiary i zwątpienia, aż do chwili obecnej a nawet wiem to aż do grobu. Ileż męki kosztowało mnie i kosztuje to pragnienie wiary tym mocniejsze w mojej duszy, im więcej rodzi się w niej argumentów przeciwnych. A jednak Bóg zsyła mi chwile, kiedy czuję się doskonale spokojny. W takich momentach stworzyłem sobie swoje CREDO,  gdzie wszystko jest dla mnie jasne i święte. A tym Credo jest to, że nie ma nić piękniejszego niż Chrystus. Nie ma nic głębszego, nic bardziej miłego, nic rozsądniejszego, bardziej odważnego i bardziej doskonałego niż Chrystus!”
W jednym ze swoich kazań wygłoszonych 24 grudnia 1980 roku , Bł. Kard. Stefan Wyszyński tak wspominał: „We wrześniu 1939 roku, gdzieś w pobliżu Dęblina, spowiadałem w okopie żołnierza. Podczas, gdy ten płakał, mówiąc: <<Co z nami zrobili?>>; w pewnej odległości od nas rolnik siał. Potem, gdy skończyłem swoją powinność kapłańską, podszedłem do niego i pytam: – Panie, samoloty pikują, wszyscy uciekają, a pan sieje?” – Proszę księdza, gdybym zostawił to ziarno w spichlerzu, spaliłoby się od bomby, a gdy wrzucę je w ziemię, zawsze ktoś będzie jadł z niego chleb”.
I to jest ta właśnie wizja chrześcijańskiej Nadziei, która przyświeca nam w ten radosny poranek wielkanocny. Bo taki jest sens naszej wiary w potęgę i siłę Jezusowego Zmartwychwstania –mówią o tym słowa piosenki: „choć na świecie wojny, nienawiść rodzi nienawiść, zło potęguje zło, przemoc sieje przemoc – Zaufaj mi.  Uwierz, Jam zwyciężył Świat! Uwierz że życie wieczne trwa! Jeśli chcesz przejść na drugi brzeg, za mną choć , i nie lękaj się, pomogę ci! Podaj mi swą dłoń!” Ja Zmartwychwstałem i Ja Żyję!
Abp Fulton J. Sheen powiedział: „To, w co wierzymy, jest bardzo ważne, bo nasze przekonania wpływają na to, co robimy. Jeśli nasze przekonania są dobre, to będziemy postępować właściwie!”
I to niech będą nasze życzenia w ten Wielkanocny Poranek, abyśmy mając mocną wiarę potrafili ją potwierdzać naszymi czynami i postępowaniem, i poświęcić swój czas i uwagę najbliższym, aby przeżyć radość wielkanocną, spędzając ten czas wśród swoich rodzinach, w pełnej wzajemnego szacunku, pokoju i radości, rodzinnej atmosferze.

Panie Jezu, dziękuję Ci za Twoje przejście paschalne: przez cierpienie i śmierć na krzyżu aż do chwalebnego zmartwychwstania i ostatecznego wejścia do chwały Ojca. W ten sposób otworzyłeś i dla mnie drogę do nieba. Panie umocnij moją wiarę, abym przyjął prawdę o Twoim Chwalebnym Zmartwychwstaniu i miał nadzieję w sercu na moje zbawienie i zmartwychwstanie. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!”
Jednym z kluczy do czytania obrzędów Triduum Paschalnego jest spojrzenie na nie z perspektywy Żydowskiej PASCHY. Rabini żydowscy podkreślają, że najważniejszym daniem deseru paschalnego jest SŁOWO!. Haggada Paschalna zaczynała się od opowiadania ojca rodziny o tym, co Bóg dla nich zrobił – przy stole głowa rodziny przypominała dawne wydarzenia związane z wyjściem Izraelitów z niewoli egipskiej. W czasie celebracji TRIDUUM PASCHALNEGO  liturgia na dwa sposoby przypomina o dziele paschalnym Jezusa Chrystusa: słowem i gestem. Najpierw w Wielki Czwartek – we Mszy Św. Wieczerzy Pańskiej – poprzez ustanowienie Eucharystii i obmycia nóg uczniom przez Jezusa. W Wielki Piątek, w Liturgii Męki Pańskiej  – poprzez proklamację Pasji Jezusa i Adorację Krzyża, a następnie przez trwanie na modlitwie przy Grobie Pana.
I tak dochodzimy do Wielkiej Soboty Liturgia WIGILII PASCHALNEJ jest bardzo bogata w znaki. Najpierw OGIEŃ, będący symbolem światła, ciepła i bezpieczeństwa.
W dawnych zabudowach centralnym miejscem było palenisko – to tam gromadzili się pierwotni ludzie, aby przy nim  spożywać posiłek, ogrzać się i przy jego świetle wykonywać czynności i w spokoju odpoczywać. W Starym Testamencie Bóg w slupie ognia prowadził Izraelitów przez Morze Czerwone do Ziemi Obiecanej. Wnosząc dziś do świątyni zapalony Paschał – woskową kolumnę, symbolizującą Światło Zmartwychwstałego Pana jesteśmy wyprowadzeni jak naród wybrany z niewoli zła i grzechu do prawdziwej wolności, którą daje nam Jezus – Nowy Mojżesz.
Drugim wymownym symbolem jest WODA.
Kiedy Bóg stwarzał świat oddzielił wody górne od wód dolnych – oddzielił niebo od ziemi. Woda to życiodajny symbol, bez wody nie wyobrażamy sobie życia na tej ziemi. Gdy jej zabraknie – zabraknie życia. Woda i ogień dwa przeciwstawne żywioły symbolizują nasze duchowe oczyszczenie. Ogień wypala w nas to co trwałe w naszym życiu płynącym z wiary, a woda obmywa nas z grzechu i oczyszcza w źródle zbawienia.
Dlatego z zapalonymi świecami po obrzędzie poświęcenia wody odnawiamy przyrzeczenia chrzcielne, aby podziękować Bogu za źródło chrześcijańskiego życia.
Te wigilijne znaki interpretuje dzisiejsze Słowo, ukazujące nam jak powstawał świat – dzieło Boga Stwórcy, jak naród wybrany został przez Boga Jahwe oswobodzony z niewoli egipskiej oraz zapowiedź prorocka Izajasza, jak Bóg pełen miłości pragnie zawrzeć Nowe Przymierze z ludem wybranym, a pełnia tej zapowiedzi – jak mówi Św. Paweł Apostoł – objawia się w Nowym Życiu, które przynosi nam Zmartwychwstały Jezus.
Kiedy czytamy dzisiejszą Ewangelię, to najpierw zadziwia, a nawet rozczarowuje nas postawa Apostołów, a następnie postawa kobiet. Dotykamy tu ludzkiej niewiary, którą obrazuje ciemna noc. Niewiarę w zmartwychwstanie, sceptyczny dystans do tej części nauczania Jezusa apostołowie manifestują, pozostając w domu, a kobiety – wpadając w przerażenie, panikę i bezradność na widok pustego grobu. Kiedy poszły aby po szabacie namaścić Jezusowe ciało wonnościami i olejkami – to spotykają się z aniołami. I wtedy następuje zmiana ich optyki –zupełnie inne spojrzenie na tajemnicę pustego grobu. Nikt Jezusa nie wykradł! Uspokajają je słowa Jezusa, cytowane przez aniołów:  „Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników i ukrzyżowany, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie” – to one są prawdziwym światłem. Tylko Słowo Boga może nas oświecić.

Potrzebujemy Dobrej Nowiny, aby święte Słowo przeorało, a nawet wypaliło nasze myślenie. Inaczej nie uwierzymy.
Zmartwychwstanie sprawia, że Jezus wymyka się spod wszelkiej kontroli i próbie zamknięcia go w czasie i historii. Zmartwychwstanie sprawia, że Jezus jak sam Bóg jest ponad czasem i ponad historią. Tylko wtedy gdy Jezusa  – jak niewiasty nieustannie poszukujemy, przez moc modlitwy, potwierdzamy, że On stał się naszym życiem, naszym światłem i najczarniejsza noc nie jest straszna. Tylko wtedy każdego dnia zachowamy pokój bo ufamy Jezusowi, który wyszedł z grobu i jest nieustannie koło nas. Niech ta noc uspokoi nasze serca i będzie radosnym oczekiwaniem na Poranek Zmartwychwstania, kiedy zapowiedzi proroków się wypełnią. Prośmy gorąco o to, abyśmy przyjmując te znaki Wigilii Paschalnej właściwie przygotowali się do Świętowania Paschy na cześć Pana – Tajemnicy Jego Chwalebnego Zmartwychwstania.

Zmartwychwstały Zbawicielu, Ty widzisz, że nawet wobec pustego grobu mogę pozostać  niewierzący, jeśli nie otrzymam jasnego światła Twojego Słowa. Oświecaj moje myśli, moje sumienie i moją duszę. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem”.
 Przed swoim odejściem z tego świata Jezus pragnął pouczyć swoim uczniów o potrzebie służenia innym. Dlatego klęka przed uczniami i obmywa im stopy. Jezus swoją postawą zmienia ogólnie panujące normy i standardy: mycie stóp to jedna z tych czynności codziennych, którą przed wejściem do domu wykonywali niewolnicy albo służący. Uczniowie są zdziwieni – zaszokowany Piotr nie chce początkowo zgodzić się na umycie nóg. Boski Nauczyciel swoją postawę puentuje słowami: „Wy Mnie nazywacie „Nauczycielem i Panem, i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wy powinniście sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem”.
Tajemnica Wielkiego Czwartku bardzo mocno zwraca uwagę  Apostołów  na Potęgę Miłości. Najpierw uświęca swoją Boską Mocą chleb i wino, które stają się Jego Ciałem i Krwią – pokarmem na życie wieczne; a potem w postawie uniżenia przez umycie nóg pragnie, aby dokonało się ich pełne zanurzenie w źródle miłości i w praktykowaniu czynnej miłości bliźniego.
W świecie odartym z wszelkiego rodzaju zasad, w świecie konformizmu i prywatnych interesów, kiedy tyle zła, agresji, hejtu i nienawiści panoszy się wylewa się  niczym potok spadającej ulewy na ulicę Kiedy jad złości i nienawiści zatruwa nasze serca i niszczy wspólnotę małżeńską, rodzinną, parafialną społeczną i narodową; w takim świecie przykład Jezusa z dzisiejszej Ewangelii, wzywanie do przestrzegania Przykazania Miłości Boga i bliźniego, jest jak głos wołającego na puszczy! A przecież tylko Miłość jest antidotum na wszelkie niesnaski, niepokoje i podziały współczesnego świata.
Bo tylko miłość ona jedna może rozpalić ogień w sercach, który wiecznie trwa!
Pan Jezus ustanawia w Wieczerniku sakramenty ludzkiego uświęcenia, nierozerwalnie związane ze sobą: sakrament Eucharystii i kapłaństwa. Eucharystia była źródłem i szczytem chrześcijańskiego życia dla Św. Jana Pawła II. Dlatego tak często powtarzał: NIE MA KAPŁAŃSTWA BEZ EUCHARYSTII, NIE MA EUCHARYSTII BEZ KAPŁAŃSTWA! Papież napisał odważne słowa o tajemnicy Eucharystii: „Eucharystia to wielki dar! Dzisiaj, kiedy znaczna część katolików zaczyna zaniedbywać coniedzielną Mszę Św.. Nie łudźmy się: odchodząc od źródła miłości i świętości, odchodzimy od samego Chrystusa!
Postawmy sobie dziś to pytanie: Czym jest dla mnie Eucharystia?!
Czy wierzę w żywą, realną obecność Jezusa pod postaciami chleba i wina? Czy umiem ofiarować Bogu samego siebie? Jaka jest moja postawa na Eucharystii? Czy jestem świadomy, że udział w Eucharystii ma mnie uzdolnić do dobrych uczynków i czynnej miłości bliźniego?
Wielki artysta okresu odrodzenia – Leonardo da Vinci mieszkał w Mediolanie i malował „Ostatnią Wieczerzę”, malowidło wykonane na zamówienie księcia Mediolanu: Ludwika Sforzy. w refektarzu klasztoru dominikanów przy bazylice Santa Maria delle Grazie w Mediolanie; w latach:1494-98. Było to bardzo żmudne i uciążliwe  zadanie – znaleźć tę właściwą twarz – 13 mężczyzn, którzy służyliby jako modele do wizerunków na malowidle. Którejś niedzieli na Mszy Św. w katedrze da Vinci ujrzał młodego chórzystę, który wyglądał tak, jak mógłby wyglądać Jezus. Jego twarz wyrażała uczucia miłości, niewinności, czułości, współczucia i dobroci. Ustalono więc, że ów młody człowiek – Pietro Bandinelli – będzie pozował jako model Chrystusa. Mijały lata, a malowidło nadal było nieukończone. Da Vinci nie mógł znaleźć odpowiedniej twarzy dla Judasza. Szukał kogoś z twarzą naznaczoną rozpaczą, podłością, chciwością i grzechem. Dziesięć lat po tym, jak rozpoczął malowanie, znalazł w więzieniu człowieka, którego oblicze miało wszystkie te cechy, jakich szukał dla Judasza. Wydano zgodę, by więzień pozował do wizerunku Judasza.
Leonardo zauważył, że w więźniu zaszła jakaś zmiana. W jego twarzy pojawiło się napięcie, a przekrwione oczy napełniły się przerażeniem, gdy wpatrywał się w swoją namalowaną podobiznę. Pewnego dnia Leonardo tak mocno odczuł jego zmieszanie, że przerwał pracę i zapytał:– Co cię tak strasznie dręczy? Mężczyzna ukrył twarz w dłoniach i zapłakał. Po dłuższej chwili spytał: – Nie poznajesz mnie? Ja już byłem w twojej pracowni! Leonardo zdziwił się: – Niemożliwe?! Więzień kontynuował: A jednak! Przed laty pozowałem ci do postaci Jezusa!
Ten nieszczęśnik odwrócił się od Chrystusa i oddał swe życie we władanie grzechu, a świat ściągnął go na najniższy stopień upodlenia. Nie kochał już tego, co dawniej, lecz to, czym niegdyś gardził i czego nienawidził. Zamiast miłości były teraz nienawiść i nieszczęście; zamiast nadziei – rozpacz; zamiast światłości – ciemność.
A ty, czy przyjrzałeś się ostatnio swojej twarzy? I czy na niej widzisz odbicie miłości Jezusa, czy też piętno grzechu i słabości, które – niczym kwas – wyżera w tobie wizerunek miłości Ojca?!
Bóg wybiera to co słabe i grzeszne w oczach świata, aby nas umocnić i swoją łaską odrodzić i abyśmy tak przemienieni mogli mu służyć. Dowodem na to jest każde powołanie e do kapłaństwa, do zakonu To jest jak napisał w książce Św. Jan Paweł II: „Wielki Dar i Tajemnica” Jest przede wszystkim darem dobroci Boga, gdyż rodzi się jako   owoc łaski. Jezus włożył w słabe i ułomne ręce Apostołów, a także ich następców: biskupów, kapłanów i diakonów wielki dar Eucharystii. Poprzez ręce kapłanów – zwyczajnych ludzi, spływa na nas nadzwyczajna łaska Boża, dlatego dziś prosimy, aby Chrystus uczynił swoich Kapłanów tak wielkimi i silnymi, aby przez sprawowanie Najśw. Ofiary mogli ogarnąć cały świat swoją modlitwą, dźwigać go i pomagać w nieustannym zbawianiu.

Panie Jezu, dziękujemy ci za dar Eucharystii i kapłaństwa, w których zawarte są owoce naszego duchowego uświęcenia. Panie, który przed Męką, umyłeś uczniom nogi, bądź dla nas przykładem pokornej służby i najgłębszego sensu miłości. Racz napełnić nasze serca szczerą miłością ku Tobie i moim bliźnim, który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.