W dzisiejszą Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa wpatrujemy się w Chrystusa umierającego na krzyżu. Stajemy wobec wielkiej miłości i medytujemy tę prawdę, kiedy Jezus oddawał za nas swoje życie.
Biskup Mediolanu – Św. Ambroży nawiązując do tej dzisiejszej sceny z Ewangelii tak nauczał: „W czasie Męki Pańskiej zbliżał się wielki szabat. Gdy żołnierze podeszli do krzyża, Jezus już był martwy. Jeden z żołnierzy przebił dzidą Jego bok. Wypłynęła z niego krew i woda. Dlaczego krew i woda?!
Woda na oczyszczenie, a krew na odkupienie. Dlaczego wypłynęły z boku? Skąd bowiem przyszła wina, stąd wypłynęła łaska.  Wina przyszła za sprawą kobiety, a laska za pośrednictwem naszego Pana Jezusa Chrystusa”.  Św. Augustyn porównał przebity bok Chrystusa do Arki Noego, w której Bóg kazał Noemu zrobić wejście z boku. Wszystkie istoty żyjące, które weszły do arki, zostały ocalone przed zagładą potopu. Bok Chrystusa, a szczególnie Jego przebite Serce, z którego wypływa krew i woda, jest dla nas źródłem nadziei, że zostaniemy obmyci i oczyszczeni. Jest ocaleniem dla tych, którzy się w nim zanurzają, niejako wchodzą przez ten bok. Dlatego tak potrzebne jest stałe zanurzanie własnego życia, własnych ran w ranach Chrystusa, w Jego Sercu, które nie przestaje dla nas bić. Najśw. Serce Jezusa, które zostało przebite za nasze grzechy,  jest prawdziwym symbolem miłości, którą Jezus kocha swego Ojca i wszystkich ludzi bez żadnego wyjątku.
W jednym z wezwań Litanii do Serca Jezusowego śpiewamy: „Serce Jezusa – królu i zjednoczenie serc wszystkich – zmiłuj się nad nami”. Na ten temat pisał w swojej drodze duchowej Thomas Merton: „Gdy znajdziesz miejsce, w którym  tu i teraz stwarza Cię Bóg, odnajdziesz punkt, który łączy Cię ze wszystkim i wszystkimi w kosmosie”. Dziękujmy Bogu za wielką łaskę i dary które płyną z boku Chrystusa i za to, że Jego Boskie Serce jest naszym  jedynym ocaleniem.

Panie Jezu, niech Twoja Krew i Woda mnie obmyje i oczyści. Niech Twoje przebite Serce przyniesie mi ulgę w trudnych chwilach. Bądź moim schronieniem i wybawieniem. Niech Twoja łaska  uleczy moje rany i pomoże mi na nowo odnaleźć drogę do twego Serca nieustannie mnie kochającego. Amen..

Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: <<Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego>>. I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.

Ludzie, którzy przychodzili słuchać Jezusa, przynosili również swoje dzieci. Pan Jezus  zaś przyjmuje je z  wielką radością  i miłością…Zauważmy, że to zupełnie inna postawa, niż ta, jaką przyjmowali nauczyciele Izraela żyjący w kulturze wschodu. Apostołowie mieli tę mentalność wbitą do głów; uważali, że kobiety i dzieci są gorsze i o wiele słabsze od mężczyzn, że tylko  oni – mężczyźni mogą być Jego ich uczniami… Dlatego uważali, że fakt przyprowadzania dzieci do Jezusa to wielkie faux pas… jest po prostu nietaktem wobec tak dostojnego Nauczyciela z Nazaretu. Ale Jezus kolejny raz ich zaskakuje i koryguje błędne myślenie.  Jezus nie zabraniał przyprowadzać dzieci…więcej: kładł na nie ręce i błogosławił je. nie ręce i błogosławił je.

Tak powinni postępować wszyscy odpowiedzialni za Kościół i wspólnoty.

Duchowni i świeccy….Błogosławić i obdarzać miłością. Bo dzieci są przyszłością świata, narodu i Kościoła.

„Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże”. Dziecko jest bardzo kruche. Potrzebuje przytulenia, ciepła, delikatności. W głębi duszy każdy z nas jest dzieckiem. Potrzeby dziecka są w nas bardzo silne. Te słowa musiały zszokować wszystkich poważnych i dojrzałych…W/g słów Jezusa, Królestwo Boże nie należy do mądrych, wykształconych, dojrzałych,…ale także i do dzieci…Jezus pięknie puentuje ten dzisiejszy fragment: „Kto nie przyjmie Królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego”. Jak mamy to zrozumieć: przyjąć królestwo Boże jak dziecko…?! Co to znaczy?! Znaczy to tyle, że mamy upodobnić się do dzieci w ich spontaniczności, otwartości, prostocie i szczerości… Przyjmowanie Królestwa Bożego jak dziecko dotyczy zaufania do Boga… tak jak dziecko ufa własnym rodzicom. To przyjęcie prawd wiary bez kombinowania……analizowania… zastanawiania się – czy to mi się kalkuje i opłaca, czy też nie… Taka postawa często zdarza się ludziom dorosłym.

U dzieci tego nie ma…Dzieci myślą w prosty sposób. Dziecko ufa bezgranicznie…

I koniec…Proste zawierzenie…To charakterystyczne dla dzieci… A dla  nas – ludzi dorosłych wszystko musi być zapięte na ostatni guzik…dwa razy sprawdzone… poparte doświadczeniem…I taki sposób myślenia i zachowania z życia codziennego chcemy przenosić na życie duchowe…

Podejmowane są dyskusje o obecności dzieci w kościele…OK. wiadomo, że czasem dzieci są mówiąc kolokwialnie – niegrzeczne, ale mimo wszystko powinny mieć możliwość uczestniczenia w życiu religijnym. Na osobach dorosłych spoczywa odpowiedzialność za najmłodszych; wyjaśnienie im, jak należy zachowywać się w kościele, a nie usprawiedliwianie się – przyjdę do kościoła, jak dorośnie, bo teraz to się wstydu najem, puszczą mi nerwy i dopiero będzie… A tymczasem chodzi o to, aby dziecko stopniowo wprowadzać do świątyni, przyzwyczajać je do tego miejsca, aby potrafiło się odnaleźć w domu Pana Jezusa, aby tego miejsca się nie bało, nie uciekało z niego, ale nauczyło się przebywać w bliskości Pana Jezusa. Aby Jego dom stał się domem dla każdego dziecka. Często mówimy, że dzieci traktują świat niepoważnie, w przeciwieństwie do nas – ludzi dorosłych Tymczasem jest zupełnie odwrotnie: to dzieci traktują wszystko niezmiernie poważnie. Dziecko nie zna się na pozorach, na grze, na zafałszowaniu. Ono jest takie, jakie jest tu i teraz. I w tym, czym jest, prawdziwe i szczere, tak jak umie zwraca się do Boga, który daje nam prawdziwą radość życia. Czy my potrafimy z prostotą dziecka patrzeć na świat i widzieć wspaniałe dzieła Boga, Jego miłość i łaskawość? Czy przez kombinowanie nie ulegamy szatańskim złudom? Obyśmy z prostotą dziecka uczyli się patrzeć na wszystko przez pryzmat Eucharystii, bo ona najpełniej objawia nam Boże zamiary.

Każdego dnia składamy Bogu ofiarę, ona jest codziennością naszego życia: rodzice składają ofiarę miłości, i wyrzeczenia, ofiarując im swój czas i poświęcenie. Wolontariusze ofiarują swój wolny czas, posiadane umiejętności i zaangażowanie dla dobra innych. Osoby starsze i samotne ofiarują swoją modlitwę, swój wolny czas, swoje cierpienie, a także swoje skromne ofiary na potrzeby bliskich, na potrzeby wspólnoty Kościoła. Siostry zakonne, kapłani, osoby konsekrowane składają w ofierze samotność, talenty, pracę z dala od najbliższych, swoje zdrowie w służbie wiernym. Dopiero z biegiem lat obdarowani mogą zauważyć i dostrzec, ile ofiarnej miłości mieli w sobie ich darczyńcy i jak wiele trudów i poświęcenia musieli znosić, aby obdarować ich swoją ofiarnością. Wpatrując się w krzyż Jezusa Chrystusa uświadamiamy sobie, że jego ofiara ma charakter ponadczasowy, obejmuje wszystkich ludzi, którzy byli i są do dziś na ziemi. Stale ponawia się w każdej sprawowanej Mszy Św. i dlatego Eucharystia jest nazywana Najśw. Ofiarą. Prośmy gorąco, aby nasze spotkanie z Jezusem najwyższym Kapłanem w czasie każdej Mszy Św. umacniało nas w naszym życiu chrześcijańskim. Niech ta ofiara składana na ołtarzu umacnia nas i uaktywnia, motywuje do tego, abyśmy sami potrafi ofiarować siebie innym i abyśmy tej postawy ofiarności uczyli te dzieci, które dziś przyprowadziliśmy do świątyni, aby wzrastały w wierze, miłości i prawdziwej przyjaźni do Pana Jezusa.