«Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po ich owocach”.
Można powiedzieć, że mottem dzisiejszej Ewangelii są słowa modlitwy:
Od fałszywych proroków ustrzeż nas, Panie!
Każdy z nas jako chrześcijanin słowem i przykładem ma być głosem Boga. Pierwszym znakiem fałszywego proroka jest to, że próbuje schlebiać innym, sprawia wrażenie, że rozumie, współczuje. Zapewnia, że nie głosi siebie, dlatego używa starannie dobranych fragmentów Pisma Świętego, aby zniszczyć bezkompromisowość ewangelicznego nauczania w kwestii życia, moralności, grzechu. Prawdziwy prorok natomiast nie przestaje przekonywać o grzechu, pokucie, nawróceniu. Jesteśmy przecież wspólnotą grzeszników i aby wzrastać na drodze świętości, musimy najpierw usunąć to, co jej przeszkadza, nie pomaga jej wzrastać. Podobnie jest z chorym: aby odzyskać zdrowie, musi on najpierw poznać i uznać swą chorobę. Wielu z nas mówi o Bogu, ale mało czyni Jego wolę, dlatego daj nam, Panie, łaskę, abyśmy nie fałszowali Twoich słów.
W czasie każdej Mszy św. nie tylko uczymy się mówić o Bogu, ale i otrzymujemy pokarm, aby pełnić Jego wolę.
„Czy zbiera się winogrona z ciernia albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce”.
Jezus czyni porównanie do drzewa – nie można winogron zbierać ciernia lub ostu figi. Bo według nauki Jezusa, każdy prorok, nauczyciel i świadek Chrystusa ma być tym dobrym drzewem, które wydaje dobre owoce. A każdy zły nauczyciel wydaje jak drzewo złe owoce. Czy jestem wiernym uczniem Jezusa, który wydaje dobre owoce swego życia, świadectwa i nauczania innych. Czy nie jestem tym, który schlebia i podlizuje się innym, byleby tylko nie narazić się komuś, nie zajść za skórę, byleby tylko o mnie dobrze mówili?!
„Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, zostaje wycięte i wrzucone w ogień. A więc: poznacie ich po ich owocach!”
Jezus nie straszy, ale konkretyzuje – i znowu analogia do drzewa, które nie wydając dobrego owocu, zostaje wycięte i wrzucone do ognia. Dziś Kościół stawia nam konkretny drogowskaz – przykład życia w postaci Św. Ireneusza bpa, który został skazany na śmierć męczeńską, ale do końca pocieszał i umacniał swoich braci w wierze, przygotowywał ich w więzieniu na śmierć i ukazywał, jak ważne jest naśladowanie Chrystusa, głoszenie bezkompromisowej prawdy, nieustępliwość w postawie  i mężne wyznawanie wiary.
Prośmy gorąco, abyśmy zostali rozpoznani po naszych owocach: miłości, wierności Bogu i prawdziwym świadectwie życia.

Panie Jezu, Eucharystia jest owocem Twojego życia i śmierci. Tylko dzięki Niej żyję i żyć będę. Ustrzeż mnie od fałszywych proroków i nie dopuść, abym stał się jednym z nich. Amen.

„Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle”.
Jezus mówi do nas o bojaźni i strachu, które przychodzą na człowieka w chwilach ciemności: w zwątpieniu, goryczy, lęku, a nawet grzechu. Mówi do nas, kiedy jesteśmy uwikłani w sprawy, które wprowadzają nas w ciemną dolinę. Mówi zawsze, nigdy nie przestaje. Czy jednak chcemy go słuchać, czy też odwracamy się od Niego? Patrzymy na ludzkie błędy i grzechy, gorszymy się i zniechęcamy – uważamy że bycie w takim Kościele nie ma sensu, skoro obok nas są ludzie obłudni, zagmatwani, współcześni faryzeusze. A Jezus mówi: „To was gorszy?” Jezus nigdy nie zgorszył się naszą postawą, naszym  grzechem, wręcz przeciwnie – umarł za nasze grzechy, pociesza nas i umacnia, okazując swoje Miłosierdzie i przebaczenie. On jest CONSTANS – czyli stały w swoich uczuciach: w wierności i miłości. A czy my potrafimy dochować Mu wierności, czy my potrafimy Go kochać i żyć ze świadomością, ile Mu zawdzięczamy?!
„Do każdego więc, kto się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie”.
Jak ważna jest postawa naszej wierności. Ale postawa musi być poparta konkretnym czynem – czyli świadectwem życia. Przed laty była organizowana AKCJA EWANGELIZACYJNA  z breloczkiem na klucze, na którym widniał napis: „NIE WSTYDZĘ SIĘ JEZUSA”. Wielu ludzi ze świata kultury, sztuki, mediów, sportu, polityki mocno reklamowali tę Akcję w mediach społecznościowych: w Internecie, aby we współczesnym świecie nie bać się mówić o wierze, o Bogu, o wartościach chrześcijańskich – właśnie tu i teraz kiedy ludzie o Nim zapominają i żyją tak, jakby Go w ogóle nie było!
Rozpoczął się czas wakacji – i właśnie tu jest pole do popisu, pole do działania dla nas katolików, a może i pokusa, aby zrobić sobie wakacje , urlop od Pana Boga. Czy będziemy wierni Jezusowi, czy nie będziemy wstydzili się naszej wiary nie tylko w kościele, ale na ulicy, w sklepie, na basenie, w  czasie wycieczek górskich, na plaży, nad morzem. Czy będziemy pamiętali o naszych obowiązkach chrześcijańskich: o modlitwie, o uczestnictwie w Eucharystii w niedziele i święta, o spowiedzi i Komunii Św. z racji I Piątków miesiąca? Czy będzie nas stać czy też nie będzie nas na to stać?
„Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie”.
Może zdarzyło się nam nie przyznać do Jezusa. Z lęku czy wstydu. Ale On nawet w najbardziej ciemnych momentach życia powtarza nam, że jesteśmy dla Niego ważni, że nasze życie ma sens, że musimy być ostrożni wobec zła, ale On zawsze jest blisko. Weźmy sobie do serca słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii i zróbmy wszystko aby Pan Jezus był z nas  dumny i zadowolony z naszej postawy chrześcijańskiej:

Panie Jezu, unikanie okazji do dania świadectwa wiary jest grzechem. Nie odwracaj się ode mnie, bądź przy mnie w chwili próby, gdy muszę się opowiedzieć, po której jestem stronie. Wybacz mi moje tchórzostwo.
Kocham Cię i pragnę zawsze o Tobie świadczyć, o Ciebie walczyć i dochować Ci nieustannej wierności. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

«Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje».
Pan Jezus w swoim nauczaniu chętnie używał aforyzmów, odwołując się do fragmentów ksiąg mądrościowych, na przykład gdy mówił o oku dobrym i złym. Występujący w Biblii zwrot „mieć dobre oko” ma szeroki zakres znaczeń. Kto je ma, jest gotowy się dzielić dobrem z innymi, jest hojny i szczodry, spogląda życzliwie na obdarowanego, daje z uśmiechem. Ten, kto ma dobre oko, rozdaje, a rozdając, gromadzi skarby w niebie. I nie chodzi tu tylko o rozdawnictwo pieniędzy i rzeczy materialnych, które niszczeją. Tu chodzi o coś więcej. Są rzeczy, których nie kupi się za pieniądze. I to je mamy rozdawać. Pamiętajmy o modlitwie, której nauczył nas Jezus: „Ojcze nasz, który jesteś w niebie…”. Jeśli nasz skarb jest w niebie, to i serce tam będzie.
Dzień zakończenia roku to czas podsumowania wyników, ocen, naszego zachowania, to czas radości i satysfakcji dla jednych, czas zadumy a może i smutku dla innych – to okazja żeby zrozumieć, że czasem zabrakło niewiele, aby mieć lepszą ocenę. Ale też  czas pokory – aby zrozumieć, że czasem otrzymaliśmy ocenę lub zachowanie wyższe, na które może nie zasłużyliśmy. Dziś żegnamy się z uczniami kl. VIII, którzy po wakacjach przechodzą do szkół średnich i rozpoczną nowy start w nowych okolicznościach. Cztery dni temu przyjęli Sakrament Bierzmowania – Sakrament Dojrzałości Chrześcijańskiej, który ma ich uzdalniać do dawania świadectwa wierności Panu Jezusowi. Życzymy im, aby w tym nowym środowisku się nie pogubili i czerpali z tych wartości,  w których w naszym środowisku zostali wychowani.
Mae West napisała kiedyś: „Masz tylko jedno życie! Ale jeśli je właściwie przeżyjesz, to jedno życie w zupełności wystarcza!” Otrzymaliśmy wiele darów i talentów, aby rozwijać nasze życie, aby pokazywać, że warto dobrze i godnie żyć, że warto być człowiekiem uczciwym, wierzącym, żyjącym zgodnie z zasadami – człowiekiem przyzwoitym – jak mawiał nasz rodak Św. Jan Paweł II. Być sobą w pozytywnym tego słowa znaczeniu – to mieć zasady i wartości, których zawsze będziemy przestrzegać i zachowywać na co dzień. Wychodząc z tego środowiska, wszędzie tam, gdzie jesteśmy reprezentujemy naszą miejscowość, naszą gminę, naszą parafię, naszą szkołę – i jeśli będziemy odznaczać się wiedzą, ale także, kulturą osobistą, taktem, szacunkiem wobec starszych, pokorą i chęcią pomocy innym – to będziemy dobra wizytówką naszej społeczności.
Ale kiedy pójdziemy na żywioł  i damy tzw. przypał w zachowaniu, to tylko damy antyświadectwo naszej bezmyślności, arogancji, pychy i braku kultury; damy anty świadectwo o tych, którzy nas wychowywali i przekazali właściwe wzorce.
Dziś na zakończenie Roku Szkolnego warto wypowiedzieć te trzy magiczne słowa: Proszę, Dziękuję i Przepraszam. Wobec Boga, któremu dziękujemy za ten czas nauki i zdobywania wiedzy, doświadczeń oraz prosimy o jego opiekę i bezpieczeństwo w czasie wakacji, ale także wobec ludzi – naszych katechetów, nauczycieli, wychowawców, rodziców i opiekunów, którym wiele zawdzięczamy i którym chcemy wyrazić naszą wdzięczność, ale także przeprosić za nasze uchybienia i braki.
Dziś obchodzimy Światowy DZIEŃ OJCA – tym bardziej dedykujmy naszym tatom te wyniki i podziękujmy za ich trud i poświęcenie, abyśmy mogli się uczyć, pogłębiać wiedzę i rozwijać własne zdolności i zainteresowania.
Kiedy wyjdziemy ze szkoły rozpoczną się zasłużone dla wszystkich i upragnione, tak wyczekiwane – WAKACJE! Ale dla nas ludzi wierzących – chrześcijan – ważne, abyśmy wszędzie, gdzie będziemy mieli świadomość: W CZASIE WAKACJI PAMIĘTAJ O BOGU! /na modlitwie, na Eucharystii niedzielnej i świątecznej, o spowiedzi w I piątek miesiąca, o Komunii Św., o dobrych uczynkach, o zachowywaniu Przykazań Bożych/.
Panie, na końcu tego roku chciałbym Ci podziękować za wszystko, co od Ciebie dostałem. Dziękuję Ci za życie i za miłość, którą otrzymałem i którą dałem, za kwiaty, powietrze i słońce, za szczęście i za troski, za to, co było możliwe i za to, co nie było możliwe. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli inaczej bowiem nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie”.
Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii przestrzega nas przed tzw. hipokryzją – czyli obłudnym zachowaniem i postępowaniem, przed robieniem tzw. pokazówki, aby uzyskać aplauz od innych ludzi. On zaprasza nas do tego, abyśmy czynili dobro nie dla pochwał, ale wszystko z pokorą i w wyciszeniu dla Ojca, który zna najgłębsze pragnienia i motywacje serca każdego z nas. Dlatego Pan Nasz pokazuje nam w dzisiejszej Ewangelii, że w tym budowaniu relacji z Bogiem pomagają nam trzy drogi  życia duchowego:
Pierwszą z nich jest  JAŁMUŻNA, która oczyszcza  i uwalnia serce w relacji  do drugiego człowieka. Kiedy składasz jałmużnę – czyli ofiarę, nie trąb przed sobą, aby cię  ludzie chwalili – bo już nagroda została odtrąbiona i odebrana. Ale „niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie”.
Po co jest jałmużna i komu jest potrzebna? Czy jest tylko po to, aby ulżyć niedoli biednych? Jest potrzebna także temu, kto ją daje. A jaka jest za nią nagroda? Dla showmana – owacje na stojąco –  uznanie i podziw u ludzi. Dla ludzi czystego serca jest nią sam Bóg. Szukanie ziemskich gratyfikacji oznacza rezygnację z nagrody Ojca Niebieskiego. A czego my szukamy? Jakie są nasze intencje? Czy są czyste?
Druga z nich to MODLITWA,  która oczyszcza i uwalnia moje serce w relacji  do Boga. W czasie modlitwy nie bądź jak ludzie pełni obłudy, którzy lubią robić pewne rzeczy żeby zabłysnąć, żeby się innym pokazać, jacy są pobożni: „Zaprawdę powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę”. Gdy Ty chcesz się naprawdę pomodlić, czyń to z potrzeby serca, dla siebie, nie dla innych; „wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie”.
Trzecia z nich to POST,  który oczyszcza i uwalnia moje serce w relacji do samego siebie. Kiedy naprawdę pościsz – czyli się umartwiasz, rezygnujesz z czegoś , nie bądź posępny jak ci ludzie przybierają wygląd ponury, aby pokazać innym , że się umartwiają – że poszczą. „Zaprawdę powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę”. Mam być człowiekiem normalnym, pełnym życzliwości, otwartym i uśmiechniętym wobec innych; aby nie ludziom ale Ojcu pokazać – Temu, który jest w ukryciu.
„A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie”.
To dzisiejsze słowo Jezusa jest bardzo konkretne i dotyczy każdego z nas. Za dobre uczynki wielu z nas otrzymuje zapłatę już tu, na ziemi. Bóg który nas kocha pragnie nas z miłości wynagrodzić. Jednak Jego nieprzemijająca zapłata jest dla ludzi pokornych, którzy czyniąc dobro, nie robią tego na pokaz czy dla własnej chwały, a nawet satysfakcji – ale w duchu miłości i wdzięczności wobec Boga.
Abp Fulton J. SHEEN napisał: „W języku miłości istnieją tylko dwa słowa: „TY” i „ZAWSZE”.
TY – bowiem miłość jest wyłączna i ZAWSZE –bo jest wieczna. Nikt nie mówi przecież: <<Będę Cię kochał przez dwa lata i sześć miesięcy>>.
We wszystkich miłosnych piosenkach pobrzmiewa nuta wieczności”. Dlatego myśląc o tym szczerze, prośmy Jezusa, abyśmy pozostali pokorni. Abyśmy umieli przyjmować pochwałę, lecz również krytykę z pokojem serca. wraz z całym kościołem pokutującym obrać kurs na prawdziwą metanoię – czyli przemianę, duchowe przebudzenie. Znajdź chwilę czasu i pomyśl, co w tym tygodniu będzie moją autentyczną ofiarą? Co będzie moją prawdziwą modlitwą, moim postem i twoją jałmużną – czyli konkretnym darem miłości, złożonym Bogu i ofiarowanym innym ludziom.

Panie Jezu, Ty widzisz to, co ukryte. Ty wiesz, czy kieruję się czystymi intencjami, gdy się modlę, poszczę, daję jałmużnę. Panie daj mi, proszę, poznać dobroć Ojca, który z miłością patrzy w moje serce; pomóż mi stać się człowiekiem pokornym, chroń mnie od pokusy pychy. Ty, mój Panie, sam mi wystarczysz. Amen.

«Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo»
Pan Jezus, który rozpoczyna wędrówkę po ziemi palestyńskiej, widzi gromadzące się tłumy, które słuchają Jego nauczania. Dlatego ulitował się nad nimi, bo byli jak owce bez pasterza, znękani, samotni i porzuceni.  Jezus doskonale wie, że brakuje mu rąk, potrzebuje swoich następców, którzy w Jego imię będą głosić naukę i czynić znaki. Dziś w dalszym ciągu potrzeba głosicieli Bożego słowa, szafarzy świętych tajemnic, którzy nie pozostaną obojętni na głos powołania i podejmą drogę realizacji Misji Jezusowej we współczesnym świecie. Skoro jest spadek powołań, to trzeba modlić się o nowe i liczne święte powołania kapłańskie i zakonne, ale też młodych ludzi inspirować, zachęcać i wspierać, aby nie bali się podjęcia decyzji  pójścia za Panem żniwa – Jezusem i realizowaniem Jego misji wśród współczesnego świata.
„Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości”.
Postanawia wysłać wybranych przez siebie uczniów i udziela im konkretnych wskazówek, co powinni robić, żeby autentycznie ludziom pomagać. Angażuje Apostołów, aby mieli ten szczególny udział w czynieniu dobra wobec bliźnich. aby starać się im służyć, pomagać i wspierać w trudnych sytuacjach.
Matce Teresie z Kalkuty zarzucano, że daje „biednym ryby, a nie uczy ich łowić” – w myśl zasady: daj biedakowi wędkę, a nie rybę…. Odpowiedziała wtedy: „Są tak słabi, że nie potrafią łowić. Kiedy ich umocnię, przekażecie im wędkę i nauczycie łowić ryby”
„Idźcie i głoście: Bliskie już jest Królestwo Niebieskie”.
Jezus widzi potrzebę wychodzenia do ludzi z Orędziem Ewangelizacyjnym, z posługą głoszenia Dobrej Nowiny o zbawieniu. wszystkim na tym powinno zależeć, bo tworzą wspólnotę rodzącego się Kościoła.
Ks. Aleksander Woźny kierował się szczególnymi zasadami. Jedna z nich brzmiała: „Kapłan powinien robić tylko to, w czym nie mogą go zastąpić ludzie świeccy. Wszystko inne należy im powierzyć do wykonania. Ludzie, którzy w pewnej dziedzinie są bardzo dobrzy, robią wszystko sami, przekonani, że nikt tego nie zrobi lepiej od nich”.
Zainspirować człowieka do działania jest sztuką o wiele większą, niż samodzielne, może nawet perfekcyjne wykonywanie pracy.
„Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie”.
Miłość Jezusa była bezinteresowna, darmowa. Uczniom, których powołał na apostołów, nakazał, aby także dawali darmo to, co sami otrzymali. Abyśmy mogli postępować według wskazówek Jezusa, musimy ze swojego działania wykluczyć chęć zysku, chore ambicje, pragnienie zaszczytów. Właśnie dlatego Jezus potępiał próżność faryzeuszów, którzy podejmowali dobre dzieła, „aby ich ludzie chwalili” (Mt 6, 2).
W miarę, jak zbliżał się koniec Jego życia, ubóstwo stawało się coraz bardziej widoczne. Umarł nagi na krzyżu. A ile w nas jest interesowności i pragnienia, by odwzajemniono nam miłość? Czy potrafimy dawać ją darmo jak Jezus? Czy naprawdę jesteśmy gotowi do poświęcenia dla wspólnoty Kościoła, dając od siebie i niczego w zamian się nie spodziewając? Niczego nie oczekując? Przecież doskonale wiemy że Ojciec niebieski widzi nasze potrzeby i pragnienia, a widzi to o tyle bardziej, kiedy widzi naszą szczerość, bezinteresowność, wrażliwość i otwartość na potrzeby innych.

Panie Jezu, pomóż mi zrozumieć siebie, poznać prawdę o sobie. Nie dopuść do tego, abym nagrodę odebrał tylko tu, na ziemi. Chcę nagrody wiecznej, chcę być w niebie. Amen.

„Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie! Nie zabraniajcie im! Do takich bowiem należy Królestwo Boże”.
Pan Jezus upomina uczniów, którzy surowo zabraniali tulącym się do Niego dzieciom, aby im tego nie zabraniali, bo w naturze małego dziecka jest to, że wyczuwa, kiedy ktoś jest dla niego dobry i miły, kiedy ktoś go autentycznie kocha. A taka była natura Jezusa –Syna Bożego, który był żywym odbiciem miłości samego Ojca. Jezus zachęca nas do tego, abyśmy przyprowadzali i przynosili dzieci do Niego – abyśmy uczyli dzieci kontaktu z Panem Jezusem, abyśmy potrafili je właściwie przygotować i wychować, aby wiedziały dobrze jakim miejscem jest świątynia, jak należy się ubrać, aby godnie uczestniczyć w nabożeństwach, jak należy się w niej zachować to nie jest miejsce gdzie można przynosić zabawki, gdzie można jeść chrupki, paluszki, cukierki – to jest miejsce święte – i dziecko ma to wiedzieć, ale kto jak nie rodzice, dziadkowie i starsze rodzeństwo – pierwsi katecheci i nauczyciele wiary, mogą nauczyć i przygotować dzieci do właściwego kontaktu i zachowania przed Panem Jezusem.
„I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je”.
Pan Jezus pokazuje jak ważne jest błogosławieństwo dzieci. Dlatego Kościół w tak specjalne dni jak ten dzisiejszy – Zakończenie Oktawy Bożego Ciała zaprasza rodziców i dzieci, aby te nasze pociechy – nadzieja Kościoła wzrastały w wierze i miłości do Pana Jezusa – umocnione Jego błogosławieństwem / tak jak dziś na zakończenie procesji/. To jest również zachęta i zaproszenie dla Was drodzy rodzice i dziadkowie, abyście modlili się z wasze dzieci, modlili się razem z waszymi dziećmi – ucząc je pacierza i abyście często te dzieci błogosławili.
Dlaczego? Dlatego, że z tym Bożym błogosławieństwem Wasze Dziecko idzie w świat! A jeśli Pan Jezus będzie z nim, jeśli Boża łaska i błogosławieństwo będą mu towarzyszyły, to o wiele łatwiej będzie mu wytrwać w dobrem i jawnie przeciwstawiać się złu i grzechowi.
1. Błogosławieństwo nie jest żadną czynnością magiczną! Jest wielkim darem, które rodzice mogą przekazywać swoim dzieciom.
Kto korzysta z mediów elektronicznych, bez przerwy spotyka się z hejtem, bluzgami, nienawiścią. Nawet pod takimi informacjami, jak czyjaś śmierć, osobista tragedia. Nie istnieje dziś tabu, wstyd, świadomość nieprzekraczalnych granic. Partie polityczne, złorzeczenia i przekleństwa uczyniły swoim „programem”. Przeklinają tzw. autorytety, ludzie kultury świata i sztuki, ale też zapatrzeni w nich młodzi ludzie manifestujący głośno swoją nienawiść i wypisujący wulgarne hasła na transparentach. Wielu z nich to katolicy. Przynajmniej nominalni. Niejednokrotnie przekonujący w bezpośrednich rozmowach i wpisach na katolickich portalach  że to normalny sposób wyrażania ekspresji i że publiczne demonstracje mają swoją pogmatwaną, ale jednak logikę.
Św. Paweł – Apostoł Narodów upomina nas. „Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu Błogosławcie, a nie złorzeczcie!””. Dopóki tego nie zrozumiemy, z chrześcijaństwa. pozostanie tylko atrapa. A może od tego trzeba zacząć reformę Kościoła?
2.Błogosławieństwo w najważniejszych wydarzeniach sakramentalnych –
w czasie Mszy Św., w czasie wystawienia Najśw. Sakramentu, w czasie modlitwy, błogosławieństwo małych dzieci. Ks. Dominik Chmielewski SDB w swojej książce „Jego miłość cię uleczy”, przypomina  właśnie o tym: „Błogosławieństwo kapłanów jest największym błogosławieństwem na ziemi” – „Matka Boża w wielu objawieniach mówiła, że gdyby kapłani wiedzieli, jaką mają moc błogosławieństwa, to nieustannie wszystkich by błogosławili. Gdy kapłan błogosławi, to już nie są jego ręce, lecz ręce samego Boba – Ojca i Syna, i Ducha świętego”.
3.Błogosławieństwo rodziców towarzyszy ich dzieciom. Błogosławieństwo dziecka przez rodziców ma potężną moc. Podobnie jak błogosławieństwo kapłańskie. Jesteśmy zobowiązani, aby nieść je zawsze i wszędzie. Przekleństwo nigdy nie powinno wychodzić z ust chrześcijanina, podobnie jak hejt, niezależnie od tego, w jaki sposób jest wyrażany. Ks. Dominik pisze dalej: „Niezwykle ważne jest również błogosławienie się nawzajem w rodzinie. Szczególna moc mają błogosławieństwa ojców i matek. Każdy powinien wyrobić w sobie nawyk błogosławienia. Na mocy sakramentu małżeństwa sam Bóg uczestniczy w tej modlitwie. Niech żona położy swoją dłoń na mężu i niech pobłogosławi go przed wyjściem do pracy i niech w ten sposób pobłogosławi dzieciom przed wyjściem do szkoły. Ważne, aby był to stały element naszej modlitwy małżeńskiej i rodzicielskiej.” Zanim wyjdziesz do pracy, podejdź do swoich dzieci – nieważne, czy jeszcze śpią, czy już nie – połóż dziecku dłonie na głowie i powiedz: «Panie Jezu, Ojcze, Duchu Święty, pobłogosław moje dzieci. Boże, niech dzisiejszego dnia Twoje błogosławieństwo cały czas przy nich będzie! Amen». Wystarczy z serca powiedzieć kilka zdań z prośbą o błogosławieństwo dla współmałżonka i dzieci.
Tu nie chodzi, rzecz jasna, o magię, czary, zaklinanie rzeczywistości. Gest błogosławieństwa ma wynikać z wiary i miłości – ukonkretniać je, czynić wręcz dotykalnymi. Istnieje też wiele świadectw potwierdzających, iż błogosławieństwo ma moc egzorcyzmu – czyli chroni nas przed atakiem i złym działaniem szatana!
Dziękując Panu Bogu za dar Eucharystii, za kończący się okres Oktawy Bożego Ciała, prośmy gorąco, abyśmy wzrastali w wierze i miłości, abyśmy swoim przykładem i świadectwem chrześcijańskiego życia pomagali dzieciom odnajdywać prawdziwą drogę, która będzie ich prowadziła do prawdziwej wierności Panu Jezusowi:
Panie Jezu Chryste, Ty przyniosłeś światu zupełnie nowy czas, wielką mesjańską rewolucję, która odnowiła oblicze ziemi. Odnawiaj także historię mojego serca, by to, co stare, ustąpiło, a ożyło to, co zakorzenione w Tobie. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

«Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: Jeśli umrze czyjś brat i pozostawi żonę, a nie zostawi dziecka, niech jego brat pojmie ją za żonę i wzbudzi potomstwo swemu bratu».
Rozmowa saduceuszów z Jezusem na temat życia po śmierci wyjaśnia nam, co czeka nas po tamtej stronie. Zbawiciel mówi wyraźnie, że życie nie kończy się wraz ze śmiercią, ale znajduje swoje przedłużenie w wieczności. Nie będzie ono jednak w niebiańskiej rzeczywistości takie samo, jak było tutaj na ziemi. Dlatego nie powinno się szukać analogii do tego, co znamy z naszego ziemskiego życia, i przekładać na obraz życia po śmierci.
Przykład kobiety, która miała siedmiu mężów, jest tego potwierdzeniem. Czyjego żoną będzie ona na tamtym świecie? Zdaniem Jezusa takiego pytania nie powinno się stawiać. Po przejściu do wieczności nie będzie już ślubów takich jak na ziemi i nie będzie więcej relacji, jakie istnieją w naszym ziemskim świecie. Nie oznacza to, że będzie tam gorzej albo że będziemy czuli się nieszczęśliwi. Syn Boży nie mówi czegoś takiego. On kładzie nacisk na coś zupełnie innego: na wolność wewnętrzną płynącą z bliskiego obcowania z Bogiem. To ona będzie dla nas źródłem wiecznego szczęścia. Dlatego Św. Paweł Apostoł w Liście do Galatów pisał, że „ku wolności wyswobodził nas Chrystus”. Już tutaj na ziemi powinniśmy jako chrześcijanie dążyć do wolności i niezależności od tego, co materialne. Naszym celem jest bowiem życie w Bogu, doświadczenie Bożej obecności wypełnionej miłością, a nie jedynie świat materialny i śmiertelny.
Nie można obrazu obecnego świata traktować jako wzoru dla świata przyszłego. Po zmartwychwstaniu wszystko będzie wyglądało zupełnie inaczej. Co ciekawe, Jezus zbija argument saduceuszów ich własną bronią, cytując Torę. Gdyby przeciwnicy Jezusa mogli być świadkami przemienienia na górze Tabor, ujrzeliby Mojżesza, na którego się powoływali jak na najwyższy autorytet, jak rozmawia z Jezusem Czy wtedy by uwierzyli? Może i w nas rodzą się wątpliwości co do prawd objawionych. Nie pozostaje nam nic innego, jak wiara w słowa samego Jezusa, że szczęśliwi są ci, którzy nie widzieli, a uwierzyli, czyli my wszyscy.

Panie Jezu, wzbudź w moim sercu wielką radość, której źródłem są Twoje słowa. Chcę w nie wierzyć całym swoim umysłem, sercem i wolą. Amen.

„Jezus, ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego na komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!» A on wstał i poszedł za Nim”.
Historia powołania Apostoła i Ewangelisty Mateusza – można powiedzieć: historia jak wiele innych. Był skupiony na sprawach materialnych, pobierał cło i przez to był znienawidzony przez Żydów, ponieważ dorabiał si…ę na ich krzywdzie, współpracując z okupantem rzymskim. W jednej chwili zostawia wszystko i podążą za Jezusem. Czy jestem gotów postawić na Jezusa, rzucić wszystko i pójść za nim? Czy tak bym potrafił?
Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i zasiadło wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to, faryzeusze mówili do Jego uczniów: «Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?»
Gdyby Jezus chciał, aby nie mówiono za Jego plecami, unikałby domów ludzi, o których wszyscy wiedzieli, że są grzesznikami. Pokazywanie się w takim otoczeniu nasuwało od razu skojarzenie, że popiera się taki styl życia, toleruje grzech. Tak patrzą ludzie, nie Jezus. Nauczyciele Pisma w swej powierzchowności byli bez zarzutu, a w sercu zupełnie pozbawieni miłosierdzia. Niebezpieczną rzeczą w życiu przyrodzonym, ale i duchowym nie jest sama choroba – grzech, ale okłamywanie siebie, że nie jest się chorym – grzesznym. A okłamywać siebie można na różne sposoby.
Jednym z nich jest uważanie siebie za lepszego od innych.
Mówienie sobie: co prawda grzeszę, ale tamci to dopiero są grzesznicy. Wszyscy potrzebujemy lekarza. Naszym powołaniem jest być lekarzem, który leczy miłosierdziem, tak jak Jezus.
Dlatego On mówi «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”. Bo nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».
Ta dzisiejsza Liturgia zachęca nas do tego, abyśmy na nowo odczuli sens i wymiar naszego powołania: do kapłaństwa, do zakonu, ale też do małżeństwa do życia w rodzinie, do samotności.
Pieniądze to nie wszystko – bo można zapomnieć się i tylko pracować od rana do nocy, zarabiać pieniądze, a nie mieć czasu na rodzinę, na odpoczynek, na sprawy duchowe. Postawmy dziś na to co najważniejsze: na Boga i umocnienie z nim więzi duchowej, a kiedy będziemy mocni Bogiem, to wtedy umacniajmy relacje domowe i rodzinne, bo tak naprawdę to się tylko liczy: Bóg, rodzina, dom i miłość do Boga i do ludzi.
Matka Teresa z Kalkuty mówiła: „Starałam się być kroplą czystej wody. Jeśli staniesz się kroplą czystej wody, będzie nas już dwoje.
A jeśli stanie się nią twoja żona, czy twój mąż, będzie nas już troje…”
Prośmy abyśmy potrafili nasze priorytety- czyli to co jest najważniejsze w moim życiu właściwie ukierunkować:

Panie Jezu, Ty powołałeś mnie nie ze względu na sprawiedliwość, ale ze względu na mój grzech. Uznaję, że jestem grzesznikiem. Powierzam się Twojej łasce i miłosierdziu. Niech one mnie uzdrowią, abym i ja uzdrawiał moich braci. Amen.

„Jezus, ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego na komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!» A on wstał i poszedł za Nim”.
Historia powołania Apostoła i Ewangelisty Mateusza – można powiedzieć: historia jak wiele innych. Był skupiony na sprawach materialnych, pobierał cło i przez to był znienawidzony przez Żydów, ponieważ dorabiał się na ich krzywdzie, współpracując z okupantem rzymskim. W jednej chwili zostawia wszystko i podążą za Jezusem. Czy jestem gotów postawić na Jezusa, rzucić wszystko i pójść za nim? Czy tak bym potrafił?
Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i zasiadło wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to, faryzeusze mówili do Jego uczniów: «Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?»
Gdyby Jezus chciał, aby nie mówiono za Jego plecami, unikałby domów ludzi, o których wszyscy wiedzieli, że są grzesznikami. Pokazywanie się w takim otoczeniu nasuwało od razu skojarzenie, że popiera się taki styl życia, toleruje grzech. Tak patrzą ludzie, nie Jezus. Nauczyciele Pisma w swej powierzchowności byli bez zarzutu, a w sercu zupełnie pozbawieni miłosierdzia. Niebezpieczną rzeczą w życiu przyrodzonym, ale i duchowym nie jest sama choroba – grzech, ale okłamywanie siebie, że nie jest się chorym – grzesznym. A okłamywać siebie można na różne sposoby.
Jednym z nich jest uważanie siebie za lepszego od innych.
Mówienie sobie: co prawda grzeszę, ale tamci to dopiero są grzesznicy. Wszyscy potrzebujemy lekarza. Naszym powołaniem jest być lekarzem, który leczy miłosierdziem, tak jak Jezus.
Dlatego On mówi «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”. Bo nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».
Ta dzisiejsza Liturgia zachęca nas do tego, abyśmy na nowo odczuli sens i wymiar naszego powołania: do kapłaństwa, do zakonu, ale też do małżeństwa do życia w rodzinie, do samotności.
Pieniądze to nie wszystko – bo można zapomnieć się i tylko pracować od rana do nocy, zarabiać pieniądze, a nie mieć czasu na rodzinę, na odpoczynek, na sprawy duchowe. Postawmy dziś na to co najważniejsze: na Boga i umocnienie z nim więzi duchowej, a kiedy będziemy mocni Bogiem, to wtedy umacniajmy relacje domowe i rodzinne, bo tak naprawdę to się tylko liczy: Bóg, rodzina, dom i miłość do Boga i do ludzi.
Matka Teresa z Kalkuty mówiła: „Starałam się być kroplą czystej wody. Jeśli staniesz się kroplą czystej wody, będzie nas już dwoje.
A jeśli stanie się nią twoja żona, czy twój mąż, będzie nas już troje…”
Prośmy abyśmy potrafili nasze priorytety – czyli to co jest najważniejsze w moim życiu – właściwie ukierunkować:

Panie Jezu, Ty powołałeś mnie nie ze względu na sprawiedliwość, ale ze względu na mój grzech. Uznaję, że jestem grzesznikiem. Powierzam się Twojej łasce i miłosierdziu. Niech one mnie uzdrowią, abym i ja uzdrawiał moich braci. Amen.

Na zakończenie maja, miesiąca maryjnego,  Kościół obchodzi Święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w domu Jej krewnej Elżbiety. Rozważamy dziś jedną z najpiękniejszych scen ewangelicznych. Św. Łukasz Ewangelista informuje, że  Maryja, gdy tylko dowiedziała się od archanioła Gabriela,  o swojej krewnej Elżbiecie, że tak, która uchodziła za bezpłodną, ma porodzić syna.
Maryja „spiesząc się”, poszła w górskie okolice Judei. Starożytna tradycja chrześcijańska przekazała, że Zachariasz i Elżbieta żyli w miejscowości Ain-Karim, położonej 7 kilometrów na zachód od Jerozolimy. Odległość między Nazaretem i Ain-Karim wynosi blisko 150 kilometrów.
Maryja odbyła podróż z Nazaretu do Ain Karim pieszo, Dlaczego Maryja podjęła tę podróż? Skąd decyzja, aby przebyć tyle kilometrów? Po co ten pośpiech? Odpowiedź na te  pytania jest kluczem dla zrozumienia tej ewangelicznej sceny.
Maryja poprzez swoją wielkoduszną odpowiedź daną Bogu podczas Zwiastowania, całkowicie weszła w Boże plany i zamiary. W pełni zjednoczyła się z Bogiem poprzez obecność Jego Syna w swoim łonie. Dowiadując się o niezwykłej interwencji Bożej w życiu bezpłodnej Elżbiety, Maryja pragnie być blisko tych spraw, chce w nich uczestniczyć osobiście. Nie czyni tego ze zwykłej kobiecej ciekawości. Ona żyje z Bogiem i w Bogu i to, co On sprawia, jest dla Niej najważniejsze. Jakikolwiek poniesiony trud, największa odległość nie mają żadnego znaczenia w tej sytuacji. Tutaj nie ma miejsca na ociąganie się. Tym samym, scena Nawiedzenia ukazuje Maryję jako w pełni uczestniczącą w Bożych sprawach. Maryja jawi się jako wzór dla wszystkich powołanych przez Boga.
«Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona”. Elżbieta wyznaje, że na dźwięk pozdrowienia Maryi poruszyło się dzieciątko w jej łonie. Wiara ludu Bożego uczy, że podczas tego spotkania dwóch wielkich matek dokonał się akt powitania Chrystusa przez Jana Chrzciciela. To jednak Elżbieta – matka Jana Chrzciciela, kłania się Maryi i mówi: „A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?”. Święta Elżbieta, która już wiedziała o Zwiastowaniu Pańskim, daje najwspanialsze świadectwo o Maryi i Jej wierze, mówiąc: „Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.
Wielki czciciel Maryi, nasz rodak – Św. Jan Paweł II, stwierdził, że „słowa te słusznie odnoszą się do »fiat« Maryi — Dziewicy, która z pełną gotowością otworzyła drzwi Zbawicielowi świata. Wielkie i heroiczne było posłuszeństwo Jej wiary. Właśnie przez tę wiarę Maryja doskonale zjednoczyła się z Chrystusem”.
W przytoczonych słowach odsłania się zasadnicza prawda o Maryi, która wypowiadając słowa: „Fiat” znaczy „niech mi się stanie”-  jest rzeczywiście obecna w tajemnicy Chrystusa przez to, że uwierzyła, a Jej wiara, choć poddana próbom ciemności, była w przeciwieństwie do Zachariasza niezachwiana.
 W odpowiedzi na słowa Elżbiety Maryja wypowiada słowa uwielbienia Boga: „Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny i święte jest imię Jego”. To słowa pokory, wiary i nadziei. Jest to hymn Magnificat, który odkrywa przed nami wielkość duszy Matki Zbawiciela.
Jest to żywiołowe uniesienie. Jej duch jest rozpierany Bożą radością. której nikt i nic nie może powstrzymać. Hymn Magnificat, wyśpiewany po raz pierwszy podczas nawiedzenia św. Elżbiety, ukazuje również Maryję jako tę, która jako pierwsza swoją postawą, swoim życiem głosi Ewangelię świadcząc o rychłym przyjściu Mesjasza. Dlatego nazywamy ją „Gwiazdą Zaranną Nowej  Ewangelizacji”
W prorockim uniesieniu wyznaje, że znalazła się jakby w samym sercu tej pełni zbawczej misji Chrystusa. Maryja jest świadoma, że w Niej wypełnia się obietnica dana ojcom, Dlatego — jak uczy Sobór Watykański II: „Magnificat Maryi stał się modlitwą całego Kościoła, w której liczy się świąteczna radość starego i nowego Izraela”
Kościół, który upodabnia się w swoim ziemskim pielgrzymowaniu do Maryi, stale powtarza za Nią słowa Magnificat, śpiewając: „Uwielbiaj, duszo moja, sławę Pana mego. Chwal Boga miłosierdzia tak bardzo dobrego”. Słowa te wyrażają definitywne zwycięstwo nad grzechem niewiary, który legł u początku ziemskich dziejów człowieka. Maryja natomiast głosi z całą mocą prawdę o Bogu: świętym, wszechmocnym i miłosiernym, który jest źródłem zbawczego obdarowania.
I znowu odnosimy się do myśli Jana Pawła II, który mówi, że; „Prawda ta jest fundamentem Jej świętości, która wyraża się w głębokiej pokorze, mocnym zaufaniu  i nieustannym uwielbieniu Boga w ojczyźnie niebieskiej, do której pielgrzymujemy”.
Elżbieta mówi i o Maryi: Szczęśliwa jest Ta, która uwierzyła, że wypełnią się słowa powiedziane Jej przez Pana. Tak może powiedzieć tylko ktoś, kto zna wartość słowa Bożego, kto nim żyje. Postawa Elżbiety potwierdza, że życie słowem Bożym dodaje naszej wierze niezwykłej mądrości życia. Dzisiejszy fragment Ewangelii skłania nas także do refleksji: Czy słowo Boże potrafi nas przemienić i zaskoczyć? Jak je przyjmujemy w naszym życiu? Czy potrafimy jak Maryja i Elżbieta z wielką radością i prostotą, w pełni ufając Bogu uwielbiać go za wszystko co czyni w naszym życiu?
Prośmy gorąco aby postawa Maryi i Elżbiety z dzisiejszej sceny Nawiedzenia uczyła nas otwartości na Boże Słowo i wypełniania go na co dzień w szacunku a przez to stawania się błogosławionym, czyli szczęśliwym człowiekiem który jak Maryja umie służyć Bogu i ludziom. Amen.