„O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz”.
Po raz kolejny w dzisiejszej Ewangelii z ust samego Jezusa słyszymy, jak ważna jest wiara w życiu człowieka. Kiedy kobieta kananejska mówi: „Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko dręczona przez złego ducha”, to wie, że Bóg ją doskonale rozumie. Dręczenie córki powodowało udrękę matki. Bóg bardzo cierpi, gdy my cierpimy. Jedyną możliwością złego ducha, by zranić Boga, jest uderzenie w jego dzieci. Boga nie można zranić, jest zbyt wielki, zbyt potężny, niedostępny dla złego ducha. Zły duch nie może uczynić Bogu nic złego, Ale może zrobić coś złego jego dzieciom i wtedy Bóg cierpi.  Wydaje się, że właśnie to mogło przekonać Jezusa, dlatego że Bóg doskonale wie, co znaczy cierpieć, gdy cierpią dzieci.
Ta kobieta mogła się zniechęcić postawą samego Jezusa, który na początku ją zignorował. Najpierw uczniowie mówią do Mistrza: „Odpraw ją, bo krzyczy za nami”. A kiedy ona nie ustaje i dalej woła, upadając przed nim na kolana, błagając: „Panie pomóż mi”, pewnie niejedno serce by mocniej zabiło i zmiękło…
A oto kolejny raz sam Jezus zadziwia nas swoją postawą, kiedy jej szorstko odpowiada: „Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom i rzucić psom.  Nawiązał do tego jak pogardliwie Żydzi mówili o Samarytanach i Kananejczykach, nazywając ich psami samarytańskimi. Jezus wystawia ją na próbę, którą ona znosi z pokorą i wypowiada słowa które zadziwiły samego Jezusa: „Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą z okruszyn, które spadają ze stołu ich panów”.
Dlatego Jezus wysłuchuje nietypowej prośby kobiety kananejskiej, mówiąc: „O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz”.

Pewnie nie jeden z nas uniósłby się ambicją, pychą – nie to nie – ile można w nieskończoność prosić?! Tak łatwo zejść z drogi wiary i stracić ją… Pamiętajmy! Kiedy nie mamy odpowiedzi na nasze modlitwy, nie oznacza to, że Bóg nas nie słucha. Trzeba na przekór wszystkiemu trwać i błagać – ufając, że Bóg nam pomoże. Kobieta kananejska wykazała się wielką wiara i ogromną determinacją, a przy tym głęboką pokorą.
Daje nam przykład, abyśmy w każdym położeniu i każdej sytuacji życiowej, kiedy prosimy Boga, nie ulegali emocjom, nie unosili się ambicją, nie obrażali się i nie odwracali od niego; ale kiedy prosimy – bądźmy zawsze wytrwali, pełni wiary, determinacji i pokory, pokażmy, że nam bardzo zależy – a na pewno zostaniemy wysłuchani.
Boski Lekarzu, czasem staję przed Tobą, by prosić Cię o łaskę, ale brakuje mi wytrwałości, stałości i pokory w wołaniu do Ciebie. Obdarz mnie determinacją w dążeniu do Ciebie.
Spraw, aby zawsze potrafił wytrwać przy Tobie, umacniając moją wiarę. Amen.

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam cudowne wydarzenie. Oto Jezus, który dłuższy czas spędzał na modlitwie na górze, idzie po falach jeziora w stronę łodzi, w której płynęli jego uczniowie. To kolejny cud, w którym Jezus przekroczył prawa fizyki. Apostołom, wydawało się że widzą ducha, ale Jezus ich uspokaja: „Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się”. Kolejny raz odważną inicjatywą wykazuje się Piotr, który mówi: „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie”. Jezus zgadza się i zaprasza go do siebie, mówiąc: „Przyjdź”.
Piotr, który wyszedł z łodzi i ruszył w stronę Je­zusa krocząc po wodzie, nagle przeraził się. Może z powodu silnego wiatru, a może z dlatego, że sam nie do końca wierzył, że może jak Jezus cudownie kroczyć po jeziorze.  Kiedy zaczyna tonąć, woła ze wszystkich sił: „Panie, ratuj mnie”.
Jezus nie pozwala mu zginąć. Natychmiast wyciąga rękę i ratuje go. Ale po tym wydarzeniu dostało się Piotrowi, którego Jezus skarcił słowami: „Czemu zwątpiłeś, małej wiary?” I kolejny cudowny znak – gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: „Prawdziwie jesteś Synem Bożym”.
Gdy przychodzi życiowa burza, nie do końca potrafimy sobie poradzić z doświadczanymi przez nas trudnościami. Ciągle zapominamy o tym, że Jezus jest zawsze blisko nas. On jest nawet wtedy, gdy zagraża nam widmo niebezpieczeństwa, gdy czarne chmury wiszą nad nami. On jest nawet wtedy, kiedy wydaje się nam, że oto znowu jesteśmy sami…  Nie wolno poddać się strachowi, lękowi, nie wolno skapitulować – trzeba za wszelką cenę walczyć o mocną wiarę. Piotr mimo zwątpienia woła: „Panie ratuj mnie, bo ginę!” ponieważ w Jezusie znajduje ostatnią deskę ratunku. To Jezus – Boży Syn, jest tą ostateczną instancją, która może nas z wszelkiego rodzaju opresji wybawić.  I to jest właśnie ta modlitewna prośba o wiarę…Potrzeba tylko wiary, aby z ufnością Bogu powierzyć swoje trudne sprawy. Jezus wyciąga do nas rękę i chce nas wyratować, jak Piotra wydobył z głębokiej topieli. Kiedyś kapłani będący na pielgrzymce w Ziemi Świętej, płynęli statkiem po Jeziorze Galilejskim.
Kapłan – przewodnik przeczytał ten dzisiejszy fragment, a potem po chwili ciszy zapytał pozostałych kapłanów: „No panowie, który pierwszy wychodzi z łodzi?!” Wszyscy kolejno spuścili głowy…

Jaka zatem jest nasza wiara – mocna, stabilna i silna, jak fundament, czy chwiejna, niestała i słaba, jak chorągiewka na dachu?! Czy dziś Jezus pochwaliłby mnie za mocną wiarę, czy raczej zganił, podobnie jak Piotra: „Czemu wątpisz we Mnie?! Czemu jesteś słabej wiary?! Jezus wyciąga kolejny raz wobec nas swoją rękę, bo chce abyśmy się jej chwycili i wyszli na brzeg… Co może być taką mocną ręką?!
Na pewno osobiste spotkanie z Jezusem na Eucharystii, na pewno modlitwa, która może mnie utrzymać w przekonaniu, że Jezus jest przy mnie i mnie uratuje. Kilka dni temu rozmawiałem ze znajomym, który opowiadał, że kiedyś toś go zachęcił do tego, aby każdego dnia starał się odmawiać koronkę. Kiedyś po odmówieniu koronki w samochodzie machinalnie poprawił i usztywnił pasy w samochodzie. Trzy dni później, kiedy wieczorem wracał z synem do domu, najechał na nich samochód ciężarowy, obrócił o 180 stopni i zmiażdżył całą maskę z przodu. Ledwie wysiedli z tego samochodu ze synem. Policjant zapytał na miejscu, czy są ranni i poszkodowani. Jak się dowiedzieli, że ten człowiek jest kierowcą i wyszedł bez większego szwanku z otarciami to jeden z nich powiedział: „Pan nie miał prawa przeżyć tego wypadku! To jest naprawdę cud, że wy obaj żyjecie!”
Ciągle to mówi: „Ja swoje życie zawdzięczam Koronce i tego się trzymam przez całe życie!”
Czy umiemy zawierzyć Jezusowi, czy umiemy uchwycić się Jego ręki i zaufać mu bezgranicznie?!
Niedawno obchodziliśmy wspomnienie i zarazem 75 rocznicę śmierci Św. Edyty Stein – Teresy Benedykty od Krzyża – myślicieli, filozofa i teologa, która jako Żydówka urodzona we Wrocławiu, przyjęła chrzest, została katoliczką i wstąpiła do zakonu karmelitańskiego. Edyta Stein na swoim przykładzie pokazała, jak wielki jest człowiek, który szuka Boga i jak tragiczny jest świat, który Boga odrzuca – przypłacając to swoim życiem w czasie II wojny światowej w obozie koncentracyjnym. „Niestety – obecna Europa chce zapomnieć o chrześcijańskich korzeniach. Tragiczny staje się świat, który odrzuca Boga.”
Douglas Murray – brytyjski pisarz i publicysta , dziennikarz i komentator polityczny, a zarazem zdeklarowany ateista, na łamach swego artykułu napisał, że tylko chrześcijaństwo, a zwłaszcza katolicyzm może w obecnej sytuacji uratować Europę. Dlatego apeluje do Kościoła o obronę Europy: „Bez aktywnej roli chrześcijaństwa i zaangażowania ludzi wierzących Europa nie przetrwa obecnego kryzysu”. Nasza autentyczna wiara, zachowywanie zasad chrześcijańskiego życia , nieugięta postawa w sprawach moralności, pełne zaufanie Jezusowi ma być tą wyciągniętą ręką, którą możemy uratować naszą Ojczyznę i nasz kontynent z widma niebezpieczeństwa.
Święty Jan Paweł II, kiedy był w Poznaniu, w czasie kolejnej pielgrzymki do Ojczyzny w 1997 roku, skierował do młodzieży słowa, które są nadal aktualne do każdego z nas:
„Dzisiejszy świat, jawi się jako nieposkromiony, groźny żywioł, wzburzone morze, jest zarazem głęboko spragniony Chrystusa, bardzo łaknie Dobrej Nowiny. Bardzo potrzebuje miłości. Bądźcie w tym świecie nosicielami wiary i nadziei chrześcijańskiej, żyjąc miłością na co dzień. Bądźcie wiernymi świadkami Chrystusa Zmartwychwstałego, nie cofajcie się nigdy przed przeszkodami, które piętrzą się na ścieżkach waszego życia. Liczę na was.. . Świat was potrzebuje. Potrzebuje was Kościół. Przyszłość Polski zależy od was. A Bóg dawca nadziei, niech wam udzieli pełni radości i pokoju w wierze, abyście przez moc Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję”. Amen.

„Oto siewca wyszedł siać”.
Obraz, który ukazuje nam Ewangelia, jest powszechnie znany nie tylko w czasach Jezusa, ale także i w czasach współczesnych. Sianie ziarna w środowisku wiejskim jest czymś powszechnym i widzianym w naszym otoczeniu.
Oto siewca wyszedł siać – Jezus wypowiada te słowa w czasie teraźniejszym. Nie kiedyś, ale tu i teraz. Ziarnem jest Słowo Boże, a siewcą jest Chrystus i ci, których On posyła do posługi głoszenia: papież, biskupi, kapłani, siostry zakonne, katecheci, liderzy grup, animatorzy, rodzice. Siewca sieje Słowo Boże. Sieje swoją łaskę pomiędzy nami. Czy zauważasz, jak Bóg wsiewa teraz w twoje serce swoją miłość, swoje słowo, swoje błogosławieństwo, swoje miłosierdzie, swoją obecność. Tu i teraz siewca sieje na tym polu, którym jest twoje życie. Dlatego Pan Jezus opisuje w Ewangelii 4 historie wybranych przez niego ziaren.
„A gdy siał, niektóre ziarna padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je”.
Jezus tłumaczy znaczenie tej przypowieści: Otóż do każdego kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu, jak te ptaki, które rozdziobały ziarno… Jeśli nie możesz się skupić na Mszy Św., to zastanów się, czy miejsce lub otoczenie, w którym jesteś – na zewnątrz, poza kościołem pomaga ci w twoim skupieniu i przeżywaniu Eucharystii?
Jeśli nie, to czy nie warto wejść do środka, aby w pełni przeżywać skupienie?
„Inne padły na miejsca skaliste, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły… Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia”.
Posiane na miejsca skaliste oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ale nie ma w sobie korzenia, lecz jest niestały w wierze. Zastanów się – dlaczego tak łatwo potrafisz się załamywać, dlaczego tak szybko wątpisz, dlaczego nie jesteś stały w wierze. A kiedy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu wyznawanej religii, czy będziesz w stanie wytrwać przy Jezusie i obronić wiarę?
„Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je”.
Jezus tłumaczy swoim uczniom, że ziarno posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne.
Kiedy stoisz, siedzisz i przeszkadzasz innym, ciągle rozmawiając, komentując w czasie Eucharystii, stajesz się takim cierniem, które zagłusza innym słuchanie Słowa Bożego i pełne uczestnictwo we Mszy Św. Jak Bóg ma przemówić do Ciebie, jak ty go stale zagłuszasz i sam niewiele wiesz z tego słuchania. Zastanów się, czy to jest prawdziwa chrześcijańska postawa wiary?
„Inne w końcu padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny”.
Posiane w końcu na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa Bożego i rozumie je, kto je w pełni, przyjmuje, akceptuje, stara się według tej nauki postępować, a dzięki temu wydaje plon – nie zawsze jest jednakowy –może być 30-krotny, innym razem 60-krotny, a nawet 100-krotny.
Papież Franciszek zapisał na Twitterze następującą myśl: „Na niewiele się zda znajomość artykułów wiary, jeśli nie wyznajemy Jezusa jako Pana naszego życia; jeśli nie przyjmujemy z wiarą Słowa, które on zasiewa w nasze serca! Dlatego wciąż musimy odpowiadać na pytania: czy On jest naszym Panem, kierunkiem serca, motywem nadziei, niezachwianą ufnością?”
Bóg sieje słowo w naszych sercach – sieje je obficie. Ale słyszymy, że nie każde ziarno wydaje owoc. Na cztery historie opisane w Ewangelii, tylko jedna zakończyła się pozytywnie.
Co czwarte ziarno wydaje zatem plon. Tak naprawdę od nas zależy, czy umiemy się skupić na Mszy Św., czy właściwie uczestniczymy w Eucharystii czy potrafimy go słuchać Bożego Słowa i słuchaniu. Prośmy gorąco, abyśmy właściwie przeżywali Eucharystię i z uwagą słuchali Słowa:

Jezu, pomóż mi, być otwartym na Twoje słowo, naucz mnie nim żyć i uczyń mnie wiernym świadkiem Twojej miłości, abym wydał plon trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny lub stokrotny. Amen.

„Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i udzielanie się Ducha Świętego niech będzie z wami wszystkimi”.

Dziś Obchodzimy Uroczystość Trójcy Przenajświętszej czyli wyznajemy wiarę w chrześcijański dogmat uznający, że Bóg jest Bogiem Trójjedynym, istniejącym jako Trzy Odrębne Osoby – mające jednak tę samą jedną istotę czyli naturę  oraz równość w majestacie. Dogmat o Trójcy Świętej został ostatecznie zatwierdzony na Soborze Konstantynopolskim w 381 roku  i jest więc uważany za „centralną prawdę wiary teologii chrześcijańskiej”.
Bóg Ojciec czyli Pierwsza Osoba Trójcy jest naszym Stworzycielem, który dokonał powstania świata oraz człowieka, jako korony stworzeń. To Bóg wybrał naród izraelski i uczynił go narodem wybranym. To Bóg posyła Mojżesza, aby wyprowadził naród z ziemi egipskiej do Ziemi Wybranej. To Bóg objawia się Mojżeszowi na pustyni – na Górze Synaj – zanim zawrze przymierze i woła: „Pan, Pan, Bóg miłosierny i litościwy, cierpliwy, bogaty w łaskę i wierność”.
Druga Osoba to Jezus Chrystus – Syn Boży, który przychodzi na ziemię i staje się naszym Panem i Zbawicielem. Nigdy nie zrozumiemy ogromu i szaleństwa miłości Boga. Jak to zrozumieć, że Bóg staje się człowiekiem?! Choć w dobie humanizmu jesteśmy głęboko przeświadczeni o godności ludzkiej, to jednak zdajemy sobie sprawę, że Bóg, który staje się człowiekiem, uniża się aby dokonać naszego usprawiedliwienia.  I dlatego w tej kategorii próbujmy zrozumieć słowa z Ewangelii, kiedy Jezus mówi do Nikodema: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”.
Trzecia Osoba to Duch Święty Pocieszyciel, którego Jezus posyła na Apostołów, zgromadzonych na modlitwie w Wieczerniku, aby ich umocnił w odważnej misji głoszenia i ewangelizowania narodów. Duch Święty staje się prawdziwą energią,  działająca w Kościele. Komputer – np. laptop, telefon komórkowy czy inne urządzenie, aby działało, musi mieć źródło zasilania. I jeśli nawet taki aparat ma wewnętrzne baterie, to jednak nie naładowane do źródła zasilania, stają się bezużyteczne. Dopiero prąd elektryczny, energia z zewnątrz, ożywia go i staje się użyteczny. I takie jest działanie Ducha Świętego: zasilanie Bożą energią Kościoła i każdego z nas.  W momencie Zesłania Ducha Świętego rozpoczynają się prawdziwe dzieje Kościoła – to On jest motorem napędowym Chrystusowej Owczarni.
Duch Święty towarzyszy w życiu każdego z nas od momentu chrztu świętego aż do śmierci.
Jest nieustannie przy nas, aby nas chronić, prowadzić, pocieszać i uświęcać.
Ten Duch Święty z wielkim entuzjazmem i mocą działa w darach i charyzmatach, których udziela każdemu wierzącemu swej mocy z wysoka. Ten Duch Św. jest szczególnie obecny w siedmiu sakramentach Kościoła, które są widzialnymi znakami niewidzialnej łaski Bożej oraz w darach, które umacniają nasze chrześcijańskie życie. Dziękujmy Bogu za dar Trójcy Świętej – za dar niepojęty, którego nie jest w stanie zgłębić żaden ludzki rozum.

Boże Trójjedyny dziękujemy Ci za dar twojej Obecności. Chwała Ojcu Stworzycielowi, który z miłości stworzył świat, chwała Synowi Bożemu, który świat odkupił, Chwała Duchowi Świętemu, który umacnia i ożywia Kościół. Chwała Trójcy Świętej, która obdarza nas darem miłości, jedności i pokoju. miłością we współczesnym, pełnym wojen niepokojów i lęków świecie. Boże Wszechmogący, który jesteś wzorem Jedności Trzech Osób, naucz nas budowania na fundamencie jedności, miłości i pokoju naszego chrześcijańskiego życia. Amen.

„Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i udzielanie się Ducha Świętego niech będzie z wami wszystkimi”.

Czcigodny Księże Jubilacie – Drogi Księże Ireneuszu!

Drodzy Bracia w Kapłaństwie, Czcigodne Siostry Zakonne,

Droga Rodzino ks. Jubilata!
Umiłowani Bracia i Siostry w Wierze!

Dziś Obchodzimy Uroczystość Trójcy Przenajświętszej czyli wyznajemy wiarę w chrześcijański dogmat uznający, że Bóg jest Bogiem Trójjedynym, istniejącym jako Trzy Odrębne Osoby – mające jednak tę samą jedną istotę czyli naturę oraz równość w majestacie. Dogmat o Trójcy Świętej został ostatecznie zatwierdzony na Soborze Konstantynopolskim w 381 roku i jest więc uważany za „centralną prawdę wiary teologii chrześcijańskiej”.
Bóg Ojciec czyli Pierwsza Osoba Trójcy jest naszym Stworzycielem, który dokonał powstania świata oraz człowieka, jako korony stworzeń. To Bóg wybrał naród izraelski i uczynił go narodem wybranym. To Bóg posyła Mojżesza, aby wyprowadził naród z ziemi egipskiej do Ziemi Wybranej. To Bóg objawia się Mojżeszowi na pustyni – na Górze Synaj – zanim zawrze przymierze i woła: „Pan, Pan, Bóg miłosierny i litościwy, cierpliwy, bogaty w łaskę i wierność”.
Druga Osoba to Jezus Chrystus – Syn Boży, który przychodzi na ziemię i staje się naszym Panem i Zbawicielem. Nigdy nie zrozumiemy ogromu i szaleństwa miłości Boga. Jak to zrozumieć, że Bóg staje się człowiekiem?! Choć w dobie humanizmu jesteśmy głęboko przeświadczeni o godności ludzkiej, to jednak zdajemy sobie sprawę, że Bóg, który staje się człowiekiem, uniża się aby dokonać naszego usprawiedliwienia.  I dlatego w tej kategorii próbujmy zrozumieć słowa z Ewangelii, kiedy Jezus mówi do Nikodema: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”.
Trzecia Osoba to Duch Święty Pocieszyciel, którego Jezus posyła na Apostołów, zgromadzonych na modlitwie w Wieczerniku, aby ich umocnił w odważnej misji głoszenia i ewangelizowania narodów. Duch Święty staje się prawdziwą energią, działająca w Kościele. Komputer – np. laptop, telefon komórkowy czy inne urządzenie, aby działało, musi mieć źródło zasilania. I jeśli nawet taki aparat ma wewnętrzne baterie, to jednak nie naładowane do źródła zasilania, stają się bezużyteczne. Dopiero prąd elektryczny, energia z zewnątrz ożywia go i staje się użyteczny. I takie jest działanie Ducha Świętego: zasilanie Bożą energią Kościoła i każdego z nas.  W momencie Zesłania Ducha Świętego rozpoczynają się prawdziwe dzieje Kościoła – to On jest motorem napędowym Chrystusowej Owczarni.
Duch Święty towarzyszy w życiu każdego z nas od momentu chrztu świętego aż do śmierci.
Jest nieustannie przy nas, aby nas chronić, prowadzić, pocieszać i uświęcać.  Ten Duch Św. jest szczególnie obecny w sakramentach Kościoła, które są widzialnymi znakami niewidzialnej łaski Bożej.
Jednym z nich jest Sakrament Kapłaństwa. Kapłaństwo to łaska, to wielkie wyróżnienie, ale to zarazem wielka, osobista tajemnica każdego, który został wybrany.
Kiedy na głowę kandydata w ciszy i skupieniu wkładają ręce ks. Arcybiskup, ks. biskupi i kapłani, to otrzymuje on Dar Namaszczenia Duchem Świętym – Dar Sakramentu Kapłaństwa.
I tak naprawdę nie wystarczy ludzkiego życia, aby tę tajemnicę zgłębić do końca. Pozostaje świadomość, że Bóg nie ma względu na osoby, posługuje się często tymi, którzy po ludzku sądząc – nie pasują lub się nie nadają. Wybraństwo Boże wymyka się spod władzy ludzkich spekulacji, nie daje się przewidzieć ani ująć w racjonalne formy. Bo Bóg powołuje, kogo chce i kiedy chce! Każdy z nas przyjmując kapłaństwo, nie stał się automatycznie lepszym człowiekiem, bez skazy – nie opuściły go ludzkie słabości. Jednak musi stawić czoła trudnościom, dochowując wierności i podołać wszystkim obowiązkom, wynikającym z kapłańskiego stanu.
Zapewne w tym kontekście ks. Jan Twardowski – kapłan, poeta napisał swoje osobiste przemyślenia na temat sakramentu kapłaństwa:

Własnego kapłaństwa się boję,
własnego kapłaństwa się lękam.
I przed kapłaństwem w proch padam,
i przed kapłaństwem klękam.

W lipcowy poranek mych święceń,
dla innych szary zapewne.
Jakaś moc przeogromna
z nagła poczęła się we mnie.

Jadę z innymi tramwajem,
biegnę z innymi ulicą.
Nadziwić się nie mogę
swej duszy tajemnicą.

Kapłan każdego dnia staje przed tajemnicą swego powołania. Św. Jan Paweł II powiedział: „Każde powołanie kapłańskie w swej najgłębszej warstwie jest wielką tajemnicą, jest darem, który nieskończenie przerasta człowieka. Każdy z nas kapłanów doświadcza tego bardzo wyraźnie w całym swoim życiu. Wobec wielkości tego daru czujemy, jak bardzo do niego nie dorastamy!” Niejednokrotnie kałan pyta sam siebie: dlaczego właśnie ja zostałem wybrany?!; dlaczego ja, a nie ktoś inny?!

Każda tajemnica wymaga uszanowania, dlatego nie pytajmy o zbyt wiele – pamiętajmy, że najważniejszym zadaniem jest to, aby zaufać i zawierzyć Temu, który sam nas wybiera i powołuje. Wszak Jezus Chrystus mówi: „Ja was wybrałem i przeznaczyłem na to, abyście szli i owoc przynosili, i aby trwał wasz owoc!”

Kapłaństwa trzeba się uczyć przez całe życie. Jest to trudna służba, nakazująca być w każdym czasie i w każdym miejscu dla drugich. Jest ona ciągłą dyspozycyjnością w stosunku do Boga, przełożonych i ludzi. Kapłan powinien poświęcić się Bogu bez reszty, dlatego trzeba polecać go w modlitwie niebu, by poświęcał się całkowicie, aby nie stał się przeciętnym kapłanem. Nieraz tak bywa, że kapłaństwo mocno waży – przygniecie brzemię obowiązków, pojawi się niezrozumienie otoczenia, ludzkie drwiny, krytyka, czasem i bezpodstawne oskarżenia, czy wreszcie samotność. Niewiele jednak zna Chrystusa ten, kto nie pamięta, że obok radości z przepowiadania, czynienia cudów i znaków, ustanowienia Eucharystii, Zmartwychwstania i Wstąpienia do nieba, Jezus przeżywał cierpienie w samotności w Ogrodzie Oliwnym, był bity i prześladowany aż do wyniszczenia i agonii na Górze Kalwarii.  Cierpienie jest zatem wkomponowane w ludzkie życie – a szczególnie w życie kapłana, który w czasie Najświętszej Ofiary – wypowiadając słowa: BIERZCIE I JEDZICIE TO JEST CIAŁO MOJE…, BIERZCIE I PIJCIE, TO JEST KREW MOJA… TO CZYŃCIE NA MOJĄ PAMIĄTKĘ! – jako ALTER CHRISTUS –  DRUGI CHRYSTUS, który tak naprawdę uczestniczy w pełni tajemnicy Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Syna Bożego. Jezus Chrystus wraz z darem święceń kapłańskich wkłada w ręce każdego nowo wyświęconego kapłana trzy dary – trzy skarby, a zarazem trzy wielkie zadania do wypełnienia.

Pierwszym z nich jest Pokuta i Pojednanie. Posługa kapłana w tym sakramencie jest wypełnieniem Chrystusowego polecenia po zmartwychwstaniu, o którym słyszymy w dzisiejszej Ewangelii: „Weźmijcie Ducha Świętego, którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone; a którym zatrzymacie, są im zatrzymane!”

Św. Jan Paweł II, pisząc o duszpasterstwie czynionym w zaciszu konfesjonału stwierdza: „Jest to niewątpliwie najtrudniejsza i najbardziej delikatna, męcząca i wyczerpująca, ale też najpiękniejsza i przynosząca radość posługa kapłańska”. Wymaga ona od spowiednika umiłowania prawdy, doświadczenia w sprawach ludzkich, szacunku i delikatności wobec spowiadającej się osoby, cierpliwości w prowadzeniu jej do uzdrowienia. Największą radością jest to, że kapłan ma wielki zaszczyt pośredniczyć w osobowym spotkaniu innych ludzi z Panem, pomaga w pogłębieniu życia religijnego i prawdziwego pojednania z Bogiem.

Drugim – bardzo wielkim skarbem i zadaniem jest dar Eucharystii, zarazem DAR I TAJEMNICA, który kapłan otrzymuje od samego Chrystusa! Jest to ukoronowanie Dzieła Pańskiego i najwyższe świadectwo Jego miłości. Sprawowanie tego daru w skupieniu, bez pośpiechu, bez nerwowości, z namaszczeniem jest możliwe wtedy, kiedy sami żyjemy. Tą Tajemnicą i wierzymy w Tę Tajemnicę! Jakże piękne było świadectwo kapłana, który po 50- tu latach kapłaństwa mówił: „Ile razy zbliżam się do słów konsekracji we Mszy Św., tyle razy wewn. drżę, tyle razy drżą moje ręce, bo wiem Kogo dotykam i Kogo jestem tak blisko!”

Św. Jan Paweł II mówił do kapłanów: „Wy sami nie wiecie, jak jesteście piękni wówczas, gdy znajdujecie się w zasięgu Słowa Bożego i Eucharystii. Sami nie wiecie, jacy jesteście piękni, kiedy obcujecie z bliska z Chrystusem – Mistrzem, starając się żyć w jego łasce uświęcającej”. Eucharystia jest źródłem miłości, z niej czerpiemy prawdziwą siłę do codziennych zadań, posług  i tego, co stanowi nasze życie.
Trzecim – bardzo ważnym zadaniem jest przepowiadanie Słowa Bożego. Potrzeba ufnej modlitwy wielu serc, zanoszonej do Wszechmogącego Boga, aby wzbudził Kościołowi żarliwych głosicieli Słowa Bożego, którzy rozpaleni Ogniem Ducha Świętego będą posiadali niekończącą się moc i dynamikę, aby Dobra Nowina dotarła do każdego człowieka – do każdej kobiety i do każdego mężczyzny, do każdego dziecka, do każdego młodzieńca, aby to serce poruszyła i aby była przekazywana z pokolenia na pokolenie.
Kapłan ma być żarliwym głosicielem Bożego Słowa, mówiącym prawdę i starającym się żyć tą Prawdą –  według słów Apostoła Narodów – Św. Pawła, wypowiedzianych do Tymoteusza: „Głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, w razie potrzeby wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z cała cierpliwością, ilekroć nauczasz!” Dziś tak łatwo się zagubić, pójść w akcyjność duszpasterską – ważne żeby nie zatracić tego suchego piasku codziennej modlitwy, która jest stabilizatorem – regulującym nasze życie.

Drogi Księże Jubilacie! Bądź radosnym kapłanem, pełnym dynamizmu i entuzjazmu w głoszeniu Prawdy, ale nie zapominaj o wierności w modlitwie, o skupieniu i o prawdziwym wyciszeniu w duchu Pana. Dziś świat potrzebuje prawdziwych świadków Chrystusa – kapłanów radosnych, pełnych gorliwości i zapału, a jednocześnie żarliwych na modlitwie i stale umacniających swoją wiarę. Nie od wczoraj jesteś kapłanem – ale z ludzi wziętym i dla ludzi ustanowionym!
Pamiętaj Drogi Księże, że jesteś jednym z tych braci i sióstr, że jesteś cząstką tej ziemi, z której wyszedłeś i tej ziemi, na której pracujesz! Nie zapominaj o tych, którzy dziś z radością i dumą dziękują Bogu za dar twojego powołania.

Jak bumerang powracają słowa naszego biblisty, ks. prof. Stanisława Potockiego: „Ty najpierw bądź człowiekiem, a potem lekarzem, księdzem, pielęgniarką, dyrektorem, nauczycielem, sprzątaczką…Bądź człowiekiem!” – bo człowieczeństwo to podstawa i fundament naszego kapłańskiego, małżeńskiego i chrześcijańskiego życia.

Życzymy Ci Drogi Księże Ireneuszu tego człowieczeństwa: w otwartości i zrozumieniu każdego napotkanego na twej drodze człowieka; ale też świadomości, że tak naprawdę największą pomoc możesz okazać drugiemu człowiekowi przez posługę sakramentalną i przez swoją modlitwę.

Na zakończenie tego rozważania polecajmy w nieustającej modlitwie Ks. Jubilata – Ireneusza, jego najbliższą rodzinę, wszystkich kapłanów z rocznika, módlmy się o łaskę wytrwania dla powołanych na służbę Bogu oraz za nas, abyśmy wszyscy byli wiernymi świadkami Chrystusa w naszym duchowym powołaniu:

Boże w Trójcy Świętej Jedyny! Przyjdź i umacniaj tych, których mocą sakramentalnej posługi uświęciłeś do pełnienia posługi kapłańskiej. Prowadź nas nieustannie, abyśmy potrafili właściwie wybierać w naszym życiu. Otwieraj Panie nasze serca, abyśmy byli zdolni przyjąć Twoje dary i stawać się autentycznymi świadkami Jezusa w naszym otoczeniu. Amen.