„Jezus, wychodząc z Kafarnaum, ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego na komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!». A on wstał i poszedł za Nim”.
Jezus przez wypowiedzenie tych znamiennych słów: „Pójdź za Mną!”, wezwał Mateusza w drogę. Z Ewangelii wynika, że nie wyruszyli natychmiast w dalekie strony – na górskie szczyty ani na bezdroża pustyni. Wyruszyli w pierwszej kolejności do jego domu. Kto chce wyruszyć w duchową pielgrzymkę, musi wpierw zmierzyć się z tym, co najbliższe. Musi się zmierzyć z codziennością, zrozumieć siebie. Być może Mateusz liczył, że wezwanie Jezusa będzie od razu zaproszeniem do wielkiej duchowej przygody, a nie, że pierwszym przystankiem w tej drodze był jego własny dom. Jak inaczej jednak miał stać się apostołem, jeśli nie przy własnym stole, przy którym pewnie tak wielu ludzi okradł, oszukał, skrzywdził. Jezus pragnie nowej jakości jego życia, aby wychodząc z własnego domu, zrozumiał sens swojego posłannictwa.

Faryzeusze nie potrafią tego zrozumieć, a widząc Jezusa siedzącego w domu za stołem, są wzburzeni i wręcz zgorszeni Jego postawą, dlatego mówią do Jego uczniów: «Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?»
Oni uważają się za najlepszą cząstkę – za tzw. elitę duchowych przywódców tego narodu i nie bardzo rozumieją tzw. bratania się Jezusa z osobami z marginesu, tzw. wyrzutkami społecznymi, za jakich uważano celników i jawnogrzesznice. Nie rozumieją i tak naprawdę nie chcą zrozumieć sensu posłannictwa samego Jezusa. Jezus jednak cierpliwie im tłumaczy: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Bo nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».
Misja Zbawiciela jest jasna – Jezus zachowuje się i  jest jak lekarz,
który – by uzdrowić pacjenta – musi wpierw znaleźć źródło jego problemów, ognisko zapalne. Dlatego spotkanie z nim ma uzdrawiającą moc, jest to terapia powracająca do miejsc i źródeł rozwoju wiary – przypominająca człowiekowi – także celnikowi Lewiemu jego korzenie, kim był od samego początku.
Do miejsca, w którym się wychowywał, dorastał, w którym kształtowała się jego osobowość; do miejsca, w którym uczył się kochać i odkrywał swoją relację z Bogiem. A wtedy mógł wyruszyć z domu, aby wypełnić zaproszenie Jezusa: Pójdź za mną!
Prośmy gorąco o to, abyśmy nie zapominali o naszych duchowych korzeniach i o drodze naszego powołania i pójścia za Panem:
Panie Jezu Chryste, Ty wiesz, jak bardzo pragnę pójść za Tobą. Jeśli to oznacza zmierzenie się z własną przeszłością, z własnymi błędami, z samym sobą, jestem na to – dzięki Twojej łasce – gotów. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Panie, pozwól mi najpierw odejść i pogrzebać mojego ojca. Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże».
Dzisiejsza Ewangelia może i powinna nas szokować. To co słyszymy z ust Jezusa wydaje się nam mocno kontrowersyjne – Jego odpowiedź jest zaskakująca!
Brzmi jak zaprzeczenie tego, co najgłębiej zakorzenione w sercu człowieka.
Ten zwyczajny odruch człowieka cywilizowanego wobec bliskich: żywych czy zmarłych jest aktem wielkiej miłości. Jakie to było bolesne, kiedy w czasie pandemii wiele osób  nie mogło uczestniczyć w pogrzebie swoich najbliższych czy odwiedzać ludzi chorych w szpitalach  – sam coś wiem na ten temat!
Ale przecież my wiemy, że słów Pana Jezusa nie można traktować z bezmyślną dosłownością. Otóż Jezus nie odradza nam spełnienia tego ważnego uczynku miłosierdzia, tylko przypomina, że istnieje bardzo konkretna hierarchia dóbr, w której służenie Mu, pójście za Nim, słuchanie Go, oddanie Mu życia dla człowieka wierzącego – dla chrześcijanina – powinno być na pierwszym miejscu. Wszystko inne ma być temu poddane, wszystko inne jest mniej ważne.
«Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu». Jezus mu odpowiedział: «Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do Królestwa Bożego».
Wymagania, które stawia nam Jezus, są wyjątkowo radykalne, ale muszą takie być. Świat – zarówno ten w czasach Jezusa, jak i ten dzisiejszy – potrzebuje ludzi zdecydowanych oddać wszystko dla Niego.
Letni chrześcijanie nikogo nie fascynują, dlatego szybko się wykruszają, odchodzą, bo nie zdają egzaminu, nie wytrzymują próby czasu. Dlaczego w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, w czasie zaborów, powstań czy wojen światowych ludzie potrafili znosić wiele cierpień prześladowań i upokorzeń? Bo mieli niezłomną wiarę i wiedzieli co to znaczy być katolikiem, chrześcijaninem i dlaczego tak ważne jest bycie wiernym i w pełni oddanym Jezusowi. Radykalizm, zachowywanie Przykazań, praktyki religijne to wszystko hartowało ducha i umacniało charakter w człowieku, sprawiało, że ludzie z byle powodu nie poddawali się nie wymiękali, byli twardzi  i niezłomni.
My tak łatwo pochłaniamy się i czasem zatracamy w swoich pracach, zadaniach, obowiązkach, a potem jesteśmy tak potwornie zmęczeni, że na modlitwę, na pójście do kościoła nie mamy sił –kolokwialnie mówiąc: nie mamy czasu. A potem dziwimy się, że to  małżeństwo się sypie, rodzina sypie, załamujemy się psychicznie, tracimy wiarę i zasmuceni jak Ewangeliczny młodzieniec, który miał wiele majętności – odchodzimy od Pana. Chodzi o to, aby w swoim życiu zrobić tzw. właściwą hierarchię wartości – są rzeczy ważne, ważniejsze i najważniejsze. Trzeba nauczyć się właściwie wybrać kierując się tą właściwą hierarchią. Rozpoczynają się wakacje – czas wypoczynku. Czy w czasie wędrówek, wyjazdów nad morze, w góry nad jeziora znajdziemy czas na spotkanie z Panem? W ubiegłym tygodniu w naszej miejscowości gościła grupa ojców razem z dziećmi – 12 osób, którzy wybrali się na spływ kajakowy doliną Sanu, nocowali przy promie i przyszli na Mszę Św. o godz. 8.00 wraz ze swoimi pociechami, bo chcieli wypełnić swój obowiązek chrześcijański i uszanować Dzień Pański. W czasie wakacji w Cisnej zobaczyłem młodych adeptów szkółki piłkarskiej, którzy przyjechali z Polski i wraz z trenerem i opiekunami przyszli na spowiedź, bo prawie wszyscy chłopcy praktykowali I piątki miesiąca, a wielu z nich było ministrantami.
Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz». Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory i ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć».
Definicja słowa powołanie – odnosząc je do życia religijnego, możemy powiedzieć, że powołanie jest wezwaniem człowieka przez Boga do określonego sposobu życia. Czy bliższa jest mi Ewangelia nakazu, powinności, przymusu czy perswazji, cierpliwości, miłości? Co jest moją norą, gniazdem, moją sekretnym miejscem, które mnie zatrzymuje i nie pozwala pójść radykalniej za Jezusem? Czy nie należę do ludzi wiecznego „jeszcze nie teraz”? Co mnie najbardziej zniewala? Za czym się wciąż oglądam? Czy nie żyję „połowicznie”? Rozmowa dwóch chłopców na placu zabaw. „Już jest prawie Dzień Dzięk­czynienia” – mówi pierwszy. „Ja to wiem” – odpowiada drugi. „I święty Mikołaj już niedługo pojawi się w sklepach” – mówi pierwszy. „Ja to wiem” – odpowiada drugi. „Powinniśmy być bardzo grzeczni i dobrzy do świąt Bożego Narodzenia” – mówi pierwszy.
„Ja to wiem” – odpowiada drugi. „Ale ja i tak nie będę taki, bo zawsze coś nabroję” – mówi pierwszy. „Ja to wiem” – odpowiada drugi.
Trzeba nam słuchającym tej Ewangelii poczuć się zapraszanymi do głębszego życia chrześcijańskiego, nacechowanego apostolstwem. Prośmy gorąco, abyśmy potrafili właściwie wybierać, i abyśmy czując powołanie i wybór Jezusa, dokonywali w naszym życiu właściwej hierarchii wartości:

Panie Jezu Chryste, proszę Cię abym, umiał wybierać to co właściwe i słuszne w moim życiu i zawsze podążał za tobą. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie?”
Dziś zaskakuje nas dziwna postawa  pasterza, który wyrusza na poszukiwanie jednej owcy. Zastanówmy się, dlaczego tak postąpił. Czy rzeczywiście pozostawił  99 owiec na pewną zagładę, bo tak kochał tę jedną jedyną?
Nie, zdecydowanie nie! Przecież miał prawo sądzić i wiedział doskonale, że 99 owiec, które od dawna karmił, pielęgnował, bronił i kochał, pozostawia nie na pustyni, nie na odludziu, z narażeniem na atak drapieżnych zwierząt – ale w bezpiecznym miejscu, gdzie mogą otoczone psami pasterskimi i skalami spokojnie się paść i oczekiwać Jego powrotu!
To Jezus ma prawo oczekiwać, że my – te 99 owiec, które Go znają i doświadczyły Jego miłości – wyruszymy kiedyś razem z Nim na pustynię, aby szukać tych zagubionych.. Jakże niemądry byłby Kościół, wypełniony pobożnymi katolikami, którzy nie poszliby szukać razem z Jezusem zagubionych, nie ruszyliby się z miejsca, z tej przysłowiowej kanapy, aby iść za pasterzem na peryferie i ratować grzeszników.
Mea West napisała kiedyś: „Masz tylko jedno życie! Ale jeśli je właściwie przeżyjesz, to jedno życie w zupełności wystarcza!” Otrzymaliśmy wiele darów i talentów, aby rozwijać nasze życie, aby pokazywać, że warto dobrze
i godnie żyć, że warto być człowiekiem uczciwym, wierzącym, żyjącym zgodnie z zasadami – człowiekiem przyzwoitym – jak mawiał nasz rodak
Św. Jan Paweł II.
Dzień zakończenia roku to czas podsumowania wyników, ocen, naszego zachowania, to czas radości i satysfakcji dla jednych, czas zadumy a może
i smutku dla innych – to okazja żeby zrozumieć, że czasem zabrakło niewiele, aby mieć lepszą ocenę. Ale też  czas pokory – aby zrozumieć, że czasem otrzymaliśmy ocenę lub zachowanie wyższe, na które może nie zasłużyliśmy. Dziś żegnamy się z uczniami kl. VIII, którzy po wakacjach przechodzą do szkół średnich i rozpoczną nowy start w nowych okolicznościach.
Ważne żeby się w tym nowym środowisku nie pogubili i czerpali z tych wartości,  w których w naszym środowisku zostali wychowani.
Michel Quoist powiedział kiedyś: „Czerp z innych, ale nie kopiuj ich. Bądź zawsze sobą!”
Być sobą w pozytywnym tego słowa znaczeniu – to mieć zasady i wartości, których zawsze będziemy przestrzegać i zachowywać na co dzień. Wychodząc z tego środowiska, wszędzie gdzie jesteśmy reprezentujemy naszą miejscowość, naszą gminę, naszą parafię, naszą szkołę – i jeśli będziemy odznaczać się wiedzą, ale także, kulturą osobistą, taktem, szacunkiem wobec starszych, pokorą i chęcią pomocy innym – to będziemy dobra wizytówką naszej społeczności. Ale kiedy pójdziemy na żywioł o tych, którzy nas wychowywali i przekazali właściwe wzorce – to tylko damy świadectwo naszej bezmyślności, arogancji, pychy i braku kultury.
Dziś na zakończenie Roku Szkolnego warto wypowiedzieć te trzy magiczne słowa: Proszę, Dziękuję
i Przepraszam. Wobec Boga, któremu dziękujemy za ten czas nauki i zdobywania wiedzy, doświadczeń oraz prosimy o jego opiekę i bezpieczeństwo w czasie wakacji, ale także wobec ludzi – naszych katechetów, nauczycieli, wychowawców, rodziców i opiekunów, którym wiele zawdzięczamy i którym chcemy wyrazić naszą wdzięczność, ale także przeprosić za nasze uchybienia i braki. Kiedy wyjdziemy ze szkoły rozpoczną się zasłużone dla wszystkich  i upragnione, tak wyczekiwane – WAKACJE!
Ale dla nas ludzi wierzących – chrześcijan – ważne żeby to były WAKCJE Z BOGIEM, abyśmy wszędzie, gdzie będziemy pamiętali, że: POZNAJĄC PIĘKNO ŚWIATA, ODKRYWAMY PIĘKNO BOGA! Dzisiejsza Uroczystość Najśw. Serca Pana Jezusa przypomina nam o wierności – tym wszystkim, którzy co miesiąc praktykują I piątki miesiąca, aby mimo wakacji o Boskim Sercu Jezusowym nie zapominali i korzystali z sakramentu pokuty i Eucharystii.
Panie Jezu Chryste, Dobry Pasterzu, pragnę dziś ukryć się w Twoim najświętszym Sercu, by odnaleźć tam pokój i bezpieczeństwo, by schronić się przed nawałnicą. Jedynie tutaj jestem szczęśliwy. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię. Pytali więc na migi jego ojca, jak by chciał go nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: «Jan będzie mu na imię». I zdumieli się wszyscy. A natychmiast otworzyły się jego usta i rozwiązał się jego język i mówił, błogosławiąc Boga”.
Dziś obchodzimy Święto Narodzenia Świętego Jana Chrzciciela – największego z proroków, narodzonego z niewiasty – Św. Elżbiety. Zachariasz miał święte prawo nadać swojemu synowi imię, które zakorzeniłoby go w historii jego rodu.
Odkrył jednak, że nadeszły zupełnie nowe czasy, że na jego oczach otwiera się zupełnie nowa perspektywa, że nastaje nowy świat, w którym nie będą liczyć się stare genealogie, lecz tylko jedno: zakorzenienie w Chrystusie. Nadaje więc swojemu synowi zupełnie nowe imię, wyraźnie wskazując, że odtąd jedynym powodem do chluby będzie wypełnianie woli Boga, zakorzenianie się w Nim. Wszyscy się zdumieli, być może dlatego właśnie, że zrozumieli, iż nowa era
– era mesjańska – wymaga, aby wszystko stało się nowe. Jan, człowiek stojący na pograniczu dwóch Testamentów, na pograniczu dwóch wielkich epok, otrzymuje nowe imię, bo nie jest już synem swojego rodu, lecz ojcem wiary dla wielu pokoleń po nim.
„Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie! Nie zabraniajcie im! Do takich bowiem należy Królestwo Boże”.
Pan Jezus upomina uczniów, którzy surowo zabraniali tulącym się do Niego dzieciom, aby im tego nie zabraniali, bo w naturze małego dziecka jest to, że wyczuwa, kiedy ktoś jest dla niego dobry i miły, kiedy ktoś go autentycznie
kocha. A taka była natura Jezusa –Syna Bożego, który był żywym odbiciem miłości samego Ojca. Jezus zachęca nas do tego, abyśmy przyprowadzali i przynosili dzieci do Niego – abyśmy uczyli dzieci kontaktu z Panem Jezusem, abyśmy potrafili je właściwie przygotować i wychować, aby wiedziały dobrze jakim miejscem jest świątynia, jak należy się ubrać, aby godnie uczestniczyć w nabożeństwach, jak należy się w niej zachować to nie jest miejsce gdzie można przynosić zabawki, gdzie można jeść chrupki, paluszki, cukierki – to jest miejsce święte – i dziecko ma to wiedzieć, ale kto jak kto – tylko rodzice – pierwsi katecheci i nauczyciele wiary, mogą nauczyć i przygotować dzieci do właściwego kontaktu i zachowania przed Panem Jezusem.
„I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je”.
Pan Jezus pokazuje jak ważne jest błogosławieństwo dzieci. Dlatego Kościół w tak specjalne dni jak ten dzisiejszy – Zakończenie Oktawy Bożego Ciała zaprasza rodziców i dzieci, aby te nasze pociechy – nadzieja Kościoła wzrastały w wierze i miłości do Pana Jezusa – umocnione Jego błogosławieństwem / tak jak dziś na zakończenie procesji/. To jest również zachęta i zaproszenie dla Was drodzy rodzice i dziadkowie, abyście modlili się z wasze dzieci, modlili się razem z waszymi dziećmi – ucząc je pacierza i abyście często te dzieci błogosławili.
Dlaczego? Dlatego, że z tym Bożym błogosławieństwem Wasze Dziecko idzie w świat! A jeśli Pan Jezus będzie z nim, jeśli Boża łaska i błogosławieństwo będą mu towarzyszyły, to o wiele łatwiej będzie mu wytrwać w dobrem
i jawnie przeciwstawiać się złu i grzechowi.
1. Błogosławieństwo nie jest żadną czynnością magiczną! Jest wielkim darem, które rodzice mogą przekazywać swoim dzieciom
/mamusiu zrób mi krzyżyk/.
2.Błogosławieństwo w najważniejszych wydarzeniach sakramentalnych.
3.Błogosławieństwo rodziców towarzyszy ich dzieciom.
Dziękując Panu Bogu za dar Eucharystii, za kończący się okres Oktawy Bożego Ciała, prośmy gorąco, abyśmy wzrastali w wierze i miłości, abyśmy swoim przykładem i świadectwem chrześcijańskiego życia pomagali dzieciom odnajdywać prawdziwą drogę, która będzie ich prowadziła do prawdziwej wierności Panu Jezusowi:

Panie Jezu Chryste, Ty przyniosłeś światu zupełnie nowy czas, wielką mesjańską rewolucję, która odnowiła oblicze ziemi. Odnawiaj także historię mojego serca, by to, co stare, ustąpiło, a ożyło to, co zakorzenione w Tobie. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.