„Pójdźcie, błogosławieni u Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane dla was od założenia świata!”
Jezus zaprasza nas, abyśmy wzięli w posiadanie królestwo przygotowane dla nas od początku świata. Jesteśmy zaproszeni nie po to, by być gośćmi, ale do pełnego uczestnictwa i udziału w królowaniu! Królestwo Boże jest do wzięcia i do posiadania przez każdego i każdą z Was. Jak mamy to czynić? Jezus jest Królem Królów i Panem Panujących. On pragnie królować w naszym życiu. Zaspokajać nasz głód prawdy, sensu życia i pragnienie miłości.
Nosi nas w swoim sercu, ilekroć tego potrzebujemy, okrywa łaską nasze ubóstwo, troszczy się o nas w chorobach i cierpieniach, uwalnia z niewoli grzechu. Królować z Jezusem to kochać jak On: zaspokajać głód i pragnienie, chronić od zimna, dawać schronienie, okazywać troskę, nieść nadzieję wolności. Ten ewangeliczny przekaz ukazuje, że w najgłębszym chrześcijańskim sensie panować to znaczy służyć, a nawet oddać życie za innych. Dlatego na końcu czasów Król Wszechświata wynagrodzi tych, którzy czynili dobro na ziemi:
„Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie;
byłem nagi, a przyodzialiście Mnie;
byłem chory, a odwiedziliście Mnie;
byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie”.
Miłosierdzie chrześcijańskie zawarte w uczynkach jest swoistym aktem naszej wiary. Piękno miłosierdzia polega na tym, że kształtuje zarówno tego, który daje, jaki i tego, który przyjmuje dar i przez to pomnaża się dzięki tej wymianie. Świat bez Pana Boga byłby światem wypalonym, bez iskry – a tą iskrą jest nadzieja! Tą integralną częścią naszej nadziei jest wiara w Sąd Ostateczny. Tymczasem Laureat Nagrody Nobla – Czesław Miłosz napisał: „Prawdziwe opium dla ludu to wiara w nicość po śmierci. Ogromna pociecha w tym, że za nasze świństwa upadki, tchórzostwa, morderstwa, nie będziemy sądzeni!”
Wierzymy że ta jedyna sprawiedliwość zostanie ukazana na końcu świata, po naszej śmierci. Pewnego dnia wszystkie krzywdy zostaną wynagrodzone, Źli ludzie odpowiedzą za swoje zbrodnie i grzeszne uczynki, a ci których odkupił Chrystus, zostaną wprowadzeni do życia wiecznego. Bez ostatecznej zapłaty za dobro i zło i bez Boga, jako Sprawiedliwego Sędziego, który za dobro wynagradza, a za zło każe sprawiedliwie – żylibyśmy w świecie, w którym mieszające się ze sobą na co dzień dobro i zło nie miałoby większego znaczenia.
Uroczystość Chrystusa Króla, przypadająca dziś, w ostatnią niedzielę roku liturgicznego, mówi nam, że motywem tego święta jest zrozumienie królewskiej misji Jezusa, która wyraża się w służbie oraz w ofierze za innych. Święto Chrystusa Króla wprowadził papież Pius XI na zakończenie Roku Świętego, 11 grudnia 1925 roku.  Celem było uznanie panowania i władzy Chrystusa zarówno w życiu osobistym chrześcijan, jak i całych społeczności. Miało ono służyć odnowie wiary, także w przestrzeni publicznej, która szczególnie narażona jest na wypieranie zeń wartości i zasad chrześcijańskich. Pius XI traktował ustanowienie święta także jako „lekarstwo na zagrożenia niesione przez coraz powszechniejsze prądy laicyzacyjne, zaprzeczające panowaniu Chrystusa nad ludami i nad światem”. W związku z tym zachęcał do odnowy wszystkiego w Chrystusie. Papież Św. Paweł VI, w 1969 r. podniósł święto do rangi uroczystości, postulując czcić Chrystusa jako Króla Wszechświata. Po reformie liturgicznej uroczystość została przeniesiona na ostatnią niedzielę roku liturgicznego. Święto Chrystusa Króla od samego początku było obchodzone w Polsce.
„Ku wolności wyswobodził nas Chrystus”. Królestwo, które propaguje sam Chrystus, nazywamy Królestwem sprawiedliwości, prawdy, miłości i pokoju. Możemy je sami wybierać i stać się jego uczestnikami w prawdziwej wolności wszak Jezus mówi: „Jeśli chcesz, możesz zachowywać przykazania”.
Kiedy za chwilę, w Modlitwie Pańskiej wypowiemy te słowa: „Przyjdź Królestwo Twoje”, to módlmy się gorąco o to, aby  na nowo rozpaliła się naszą gorliwością wiara w to, że prawdziwa odnowa świata może dokonać się jedynie w Chrystusie zarówno w Kościele, jak i w przestrzeni publicznej, rodzinnej, szkolnej i parafialnej.

Panie Jezu, pragnę kochać bliźnich przez konkretne działanie, wybory, słowa, czyny. Wierzę, że wszystko, co robię dla innych, czynię dla Ciebie. Bądź Królem i Panem mojego życia teraz i na wieki wieków. Amen.

„Każdemu, kto ma, będzie dodane; a temu, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma”.
Wszyscy jak tu jesteśmy, zostaliśmy obdarowani różnymi darami i predyspozycjami od Pana. Możliwości ich pomnażania mamy wiele. Ta wewnętrzna potrzeba rozwoju, którą każdy z nas posiada, jest wyrażona słowami: mam przynosić zysk. Dlaczego więc jest tak, że jedni z pasją podejmują różne wyzwania, rozwijają się, a inni zamykają się w sobie i czekają? Odpowiedź znajdziemy w dzisiejszej Ewangelii, w słowach złego sługi.
On lękał się swego pana, ponieważ uważał go za okrutnego, kogoś, kto niczego mu nie ofiarował, a w zamian oczekuje zysków. Czy właśnie nie taki obraz Boga czasem nosimy w swoim umyśle i sercu? Boga niczym surowego Sędziego, wręcz okrutnego, który wymaga jedynie dobrych uczynków, wymusza oddanie w podejmowanych zobowiązaniach, wierność przykazaniom, nieustanną pracę duchową. Wyobrażenie, jakie mamy o Nim, determinuje nasze zachowanie. Dlatego tak ważne jest, abyśmy spotkali w naszym życiu Boga żywego i prawdziwego, objawionego przez Jezusa Chrystusa, Boga który owszem jest sprawiedliwy, ale nie można zapominać, że jest także miłosierny – Bóg wie, doskonale jacy jesteśmy, jakie mamy duchowe braki i czego nam tak naprawdę potrzeba. Kiedy stajemy się darem dla Boga i dla ludzi; kiedy wiemy, że Bóg wierzy w nas, ufa nam i nas wspiera, to wtedy jest o wiele łatwiej zaryzykować dla niego, przynosić tzw. duchowy zysk i pomnażać te wszystkie dary, które otrzymaliśmy od niego. Bóg zachęca nas, abyśmy spróbowali patrzyć Jego oczami na świat, na rzeczywistość, która nas otacza i na drugiego człowieka – oczyma sprawiedliwymi i miłosiernymi.
Św. John Henry Newman pisał, że: „Chrześcijanin to człowiek, który stara się patrzeć na świat i na innych oczami Boga, przyjmując Jego punkt widzenia i próbując odkryć Jego plan miłości dotyczący całego stworzenia”. My natomiast tak często zatrzymujemy się na tym, co widoczne dla oczu a jeszcze częściej na tym, co jak w krzywym zwierciadle jest wykrzywione naszymi emocjami. O ile praca z emocjami to długa droga, bo nasza emocjonalność jest ściśle związana z naszym charakterem o tyle umiejętność patrzenia głębiej to już kwestia pewnego rodzaju praktyki. I wobec zaniedbania tej płaszczyzny naszego życia duchowego nie możemy się już zbyt łatwo tłumaczyć. Można by zatem powiedzieć, że sposób patrzenia to jedna z cech które różnią człowieka Boga od człowieka światowego.  Uczmy się tego Bożego patrzenia. Autor „Małego Księcia”, Antoine de Saint-Exupery pisał, że: „Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu; dobrze widzi się tylko sercem”. Modlitwa serca jest jedną z praktyk, która uczy właśnie takiego sposobu patrzenia. Wspominany już dziś John Henry Newman mawiał: „Tylko człowiek, który wie gdzie stoi, potrafi wskazać kierunek, w którym chce naprawdę iść”. Warto zastanowić się nad naszą drogą, w jakim miejscu na niej jesteśmy i w jakim kierunku chcemy podążać? Czy ta droga prowadzi nas do spotkania z Ojcem, który jak pan z dzisiejszej przypowieści jest hojny dla wszystkich, którzy go nieustannie poszukują i kochają całym sercem.

Panie Jezu, oczyść mój umysł i serce z wszelkich fałszywych obrazów Boga. Ty sam objawiaj mi Ojca w darach i charyzmatach Ducha Świętego, który ma moc przemienić  moje serce i napełnić je pełną miłością. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków Amen.

Dzisiejsza Ewangelia uczy nas przede wszystkim zawierzenia Bogu, ale również tak bardzo zapomnianej dziś postawy – cnoty wdzięczności. Wdzięczność pomogła uzdrowionemu na nowo pokochać Boga. Spośród wszystkich uzdrowionych, to właśnie Samarytanin zyskał najwięcej. Ten człowiek potrafił oddać Jezusowi wszystko, co posiadał – czyli swoje   pełne wdzięczności serce.
«Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła».
Trąd to choroba nieuleczalna, która niszczy więzy rodzinne i relacje przyjaźni, gdyż chory musiał być odizolowany od społeczeństwa i żył w odosobnieniu, w całkowitej izolacji – z dala od domów, od innych ludzi. Dawniej trędowaci, kiedy przechodzi w miejsce, gdzie składano dla nich żywność, to musieli używać tzw. kołatek – żeby nimi odstraszać ludzi i zwierzęta – żeby w promieniu kilkudziesięciu metrów nikogo nie było.
Takie same konsekwencje przynosi grzech. Niewierność rozbija rodziny, kłamstwo niszczy przyjaźń, kradzieże przynoszą szkodę ludziom i całemu państwu. Nikt nie jest wolny od niewidzialnego trądu grzechu.
Abp FULTON J. SHEEN: „Niektórzy boją się zaglądać we własne sumienie z obawy przed tym,  co tam znajdą. Są oni podobni do tchórzów, boją się otworzyć list ze strachu przed złymi wieściami. Niemniej analiza własnej duszy jest tym, co diagnozowanie ciała – pierwszym krokiem na drodze do uzdrowienia”
Niestety we współczesnym społeczeństwie ludzie zapominają o postawie wdzięczności – o tym co mieli, a co otrzymali; dzieci o wdzięczności wobec rodziców czy dziadków, obdarowani o wdzięczności wobec Darczyńców, ludzie o wdzięczności wobec Boga. Bo kiedy Bóg nas wysłuchuje, to czy my tak szybko nie zapominamy Mu podziękować?
Co jest dla nas ważniejsze: dar czy Darczyńca? Uczmy się postawy Samarytanina, bądźmy za wszystko wdzięczni Bogu i ludziom, umiejmy się odwdzięczać tym, którzy czynią dobro – naszą postawą, uczynkami miłosierdzia, dobrym słowem i tym, że pamiętamy. a na pewno osiągniemy wewnętrzną radość i pokój serca.

Panie Jezu, tak często noszę w sobie niewidzialny trąd grzechu. Jestem nieczysty w myślach, słowach i czynach. Pomóż mi, abym na nowo stał się czysty jak dziecko. Amen.