Przy drodze z Jerycha do Jerozolimy, którą pątnicy zdążają do miasta świętego, siedzi żebrak, ślepy Bartymeusz.
Tutaj, na szlaku pielgrzymim, gdzie codziennie przechodzi tak wielu pątników, ma swoje stale żebracze stanowisko, z którego wyciąga rękę z prośbą o jałmużnę.
Dziś wśród pielgrzymów jest Jezus, Prorok i Cudotwórca z Nazaretu.
Ślepiec wie o tym i głośno woła:
Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!
Ta scena jest obrazem sytuacji niejednego, niejednej z nas.
Jak ślepy Bartymeusz siedzimy przy drodze życia i w różnych potrzebach wołamy:
Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!
Przywróć zdrowie!
Ratuj syna, męża pijaka!
Spraw, by moje dziecko znalazło pracę!
Zachowaj rozpadające się małżeństwo mojego dziecka!
Uchroń od narkotyków kochanego wnuczka, wnuczkę.
I inne.
Jak długo trzeba krzyczeć, żeby Bóg usłyszał?
Dlaczego w ogóle trzeba do Niego krzyczeć?
Pomyśl:
A może On chce, byśmy w tym krzyku wypowiedzieli nie tylko całą naszą bezsilność, ale i całą naszą w Nim pokładaną nadzieję?
Całego siebie?
Byśmy uświadomili sobie, że nie pozostało nam nic innego, jak tylko prosić?
I nie wstydźmy się tego wołania o ratunek.
Jezus każe wezwać Bartymeusza.
Zapamiętaj:
On zawsze słyszy wołającego o pomoc człowieka i zaprosi go do siebie.
Kto pragnie cudu, musi zrobić krok ku cudotwórcy.
Kto chce być uleczony, musi podejść do lekarza.
Bartymeusz podchodzi.
Co chcesz, abym ci uczynił?
Czyżby nie wiedział?
Czyżby sądził, że żebrak przyszedł po jałmużnę?
Bóg wie, po co przed Nim stajemy.
Jeżeli jednak chce, byśmy szczegółowo formułowali nasze prośby w modlitwie, to po to, aby człowiek z wielu potrzeb, które go gnębią, by z wielu rzeczy, które są mu potrzebne, wybrał jedną, tę dla siebie najistotniejszą i jedynie ważną.
Jak Bartymeusz:
Rabbuni, żebym przejrzał!
Idź, twoja wiara cię uzdrowiła.
Od ślepca uczmy się ufnej modlitwy.

Ewangelia wg św. Łukasza 13,1-9.
W tym czasie przyszli niektórzy i donieśli Mu o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar. Jezus im odpowiedział: «Czyż myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż inni mieszkańcy Galilei, że to ucierpieli? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie. Albo myślicie, że owych osiemnastu, na których zwaliła się wieża w Siloam i zabiła ich, było większymi winowajcami niż inni mieszkańcy Jerozolimy? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie».
I opowiedział im następującą przypowieść:
«Pewien człowiek miał drzewo figowe zasadzone w swojej winnicy; przyszedł i szukał na nim owoców, ale nie znalazł. Rzekł więc do ogrodnika: „Oto już trzy lata, odkąd przychodzę i szukam owocu na tym drzewie figowym, a nie znajduję. Wytnij je: po co jeszcze ziemię wyjaławia?” Lecz on mu odpowiedział: „Panie, jeszcze na ten rok je pozostaw; ja okopię je i obłożę nawozem; może wyda owoc. A jeśli nie, w przyszłości możesz je wyciąć”».

Nawrócenie jest częścią duchowej drogi, którą mamy przejść na ziemi.
Ponieważ ludzka natura skłonna jest do grzechu, nie da się nawrócić raz na zawsze.
Możemy doświadczyć nawrócenia podobnego do tego, jakie przeżył św. Paweł pod Damaszkiem i opowiedzieć się raz na zawsze za Chrystusem.
Ale jednocześnie musimy być świadomi tego, że będziemy wciąż poddawani próbom.
Szatan będzie szukał sposobów, aby odwieść nas od Chrystusa.
Bóg jest miłosierny.
Posłał swojego Syna, aby wyzwolił nas z grzechów.
Jeśli zaufamy Jezusowi i każdego dnia będziemy ponawiać pakt jedności z Nim, otrzymamy konieczna ochronę i łaskę do prowadzenia życia zgodnego z Jego wolą.
Przykładem takiej postawy jest patron dzisiejszego – nasz przemyski kapłan – ks. Jan Wojciech Balicki.

Ewangelia wg św. Łukasza 12,54-59.
Jezus mówił do tłumów:
«Gdy ujrzycie chmurę podnoszącą się na zachodzie, zaraz mówicie: „Deszcze idzie”. I tak bywa. A gdy wiatr wieje z południa, powiadacie: „Będzie upał”. I bywa. Obłudnicy, umiecie rozpoznawać wygląd ziemi i nieba, a jakże obecnego czasu nie rozpoznajecie? I dlaczego sami z siebie nie rozróżniacie tego, co jest słuszne? Gdy idziesz do urzędu ze swym przeciwnikiem, staraj się w drodze dojść z nim do zgody, by cię nie pociągnął do sędziego; a sędzia przekazałby cię dozorcy, dozorca zaś wtrąciłby cię do więzienia. Powiadam ci, nie wyjdziesz stamtąd, póki nie oddasz ostatniego pieniążka».

Nie zawsze mądrość duchowa idzie w parze z mądrością ludzką.
Bo umysł człowieka jest pod wieloma względami bardzo zawodny.
Iluż ludzi pobłądziło w życiu, gdyż bezgranicznie zaufało potędze umysłu.
Wiara i rozum nie muszą ze sobą walczyć.
Powinny się wzajemnie uzupełniać i zgodnie koegzystować.
W podejmowaniu decyzji dobrze jest logicznie przeanalizować różne przesłanki.
Ale jednocześnie umieć się powierzyć mądrości Bożej i otworzyć na działanie Ducha Świętego.

Ewangelia wg św. Łukasza 12,49-53.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął Chrzest mam przyjąć i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie. Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam. Odtąd bowiem pięcioro będzie rozdwojonych w jednym domu: troje stanie przeciw dwojgu, a dwoje przeciw trojgu; ojciec przeciw synowi, a syn przeciw ojcu; matka przeciw córce, a córka przeciw matce; teściowa przeciw synowej, a synowa przeciw teściowej”.

Słowa Jezusa o rzuceniu ognia na ziemię i o rozłamie pomiędzy mieszkańcami tego samego domu mogą napełniać nas niepokojem, a nawet strachem.
Oto ten, który jest Emmanuelem – Bogiem z nami i Księciem Pokoju, przepowiada podziały, a powodem jest wiara w Syna Bożego.
Ale to nie orędzie, które głosi Jezus, wywołuje podziały.
To ludzie, którzy odrzucają wiarę w Syna Bożego, są źródłem podziałów.
Zbawiciel uświadamia nam, że idąc za Nim, musimy być przygotowani na to, że nie wszyscy będą nam przygrywali i klaskali.
Podziały mogą zrodzić się w naszych domach, rodzinach i kręgach przyjaciół.
Nie możemy się jednak tym zniechęcać, ale musimy pozostać wierni Jezusowi.
Być wiernymi Jezusowi jak patron dzisiejszego dnia – św. Jan Paweł II.

Ewangelia wg św. Łukasza 12,39-48.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«To rozumiejcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie złodziej ma przyjść, nie pozwoliłby włamać się do swego domu. Wy też bądźcie gotowi, gdyż o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie”. Wtedy Piotr zapytał: „Panie, czy do nas mówisz tę przypowieść, czy też do wszystkich?” Pan odpowiedział: «Któż jest owym rządcą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowi nad swoją służbą, żeby na czas rozdawał jej żywność? Szczęśliwy ten sługa, którego pan powróciwszy zastanie przy tej czynności. Prawdziwie powiadam wam: Postawi go nad całym swoim mieniem. Lecz jeśli sługa ów powie sobie w duszy: „Mój pan ociąga się z powrotem”, i zacznie bić sługi i służące, a przy tym jeść, pić i upijać się, to nadejdzie pan tego sługi w dniu, kiedy się nie spodziewa, i o godzinie, której nie zna; każe go ćwiartować i z niewiernymi wyznaczy mu miejsce. Sługa, który zna wolę swego pana, a nic nie przygotował i nie uczynił zgodnie z jego wolą, otrzyma wielką chłostę. Ten zaś, który nie zna jego woli i uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą».

Każdy człowiek otrzymuje pewne talenty, które powinien jak najlepiej wykorzystać.
Egoistyczne wykorzystywanie talentów dalekie jest od ducha Ewangelii.
Od tych, którym dano ich więcej, będzie się też więcej wymagało.
Dlatego jeśli czujesz, że możesz ze swoimi zdolnościami służyć wspólnocie, do której przynależysz, rodzinie, miastu czy nawet krajowi – czyń to.
Ale stawiaj sobie pytanie:
Czy to, co robię, czynię dla innych, czy też kieruję się egoistycznymi pobudkami i buduję swój własny wizerunek?

Ewangelia wg św. Łukasza 12,35-38.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy bądźcie podobni do ludzi, oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie”.

Syn Boży polecił swoim uczniom, aby byli tymi, którzy czuwają.
Przepasane biodra i zapalone lampy oznaczają gotowość wyjścia w drogę w każdej chwili.
Czuwając, nie przeoczymy powtórnego przyjścia Chrystusa, które na pewno nastąpi, choć nie wiemy kiedy.
Co oznacza w praktyce czuwanie?
Czuwającym jest chrześcijanin, który żyje na co dzień swoją wiarą.
Przystępuje regularnie do sakramentów, zwłaszcza do spowiedzi i Komunii świętej, zna słowo Boże oraz nie zaniedbuje przykazania miłości bliźniego.
Jeśli to będziemy spełniali, to możemy mieć nadzieję, że nie przeoczymy powtórnego przyjścia Pana.