Przed Piłatem, namiestnikiem rzymskim, stanął Jezus z cierniową koroną na głowie, skatowany na całym ciele, z twarzą pokryta potem i krwią, a namiestnik Rzymu rzucił sarkastyczne pytanie: Czy to jest człowiek? Czy ten strzęp ludzkiej istoty podobny jest jeszcze do człowieka? I to ma być król? Zdaje się Piłat mówić: Chyba moi żołnierze wybili ci już z głowy te mrzonki o królestwie?
I tę chwilę, po ludzku rzecz biorąc, jak najbardziej nieodpowiednią, wybrał Jezus na proklamowanie swojego królestwa, swej królewskiej godności: Jestem królem, ale zaraz wyjaśnia, żeby nie było żadnych wątpliwości, lecz królestwo moje nie jest z tego świata. I uzasadnia: Gdyby z tego świata było królestwo moje, słudzy moi biliby się niechybnie, żebym nie był wydany w ręce Żydów. Mógłbym przecież prosić Ojca, a zesłałby mi więcej niż dwanaście hufców anielskich na pomoc. I może chwilami mamy pretensje do Pana Jezusa, dlaczego nie poprosił o tę pomoc z nieba, dlaczego nie starł na proch swoich prześladowców, dlaczego nie dał im takiej nauczki, żeby im podobni do dziś ją pamiętali!
Dał nam Jezus naukę o wiele głębszą zawartą w słowach: Królestwo moje nie jest z tego świata. Królestwo moje nie jest stąd.
Królestwo Boże, którego Jezus jest władcą, to dusza ludzka wolna od grzechu ciężkiego. W takiej duszy rządzi Jezus realizując w niej, jak głosi dzisiejsza prefacja, królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju. A jeśli tak, to czy moja dusza jest królestwem Jezusa?
Odpowiedź będzie właściwym przeżyciem dzisiejszego święta.

Ewangelia wg św. Łukasza 20,27-40.
Podeszło do Jezusa kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: «Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: „Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat weźmie wdowę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu”. Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umarł bezdzietnie. Wziął ją drugi, a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci. W końcu umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę». Jezus im odpowiedział: «Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania. A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa o krzaku, gdy Pana nazywa „Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją». Na to rzekli niektórzy z uczonych w Piśmie: «Nauczycielu, dobrze powiedziałeś», bo już o nic nie śmieli Go pytać.

Chcielibyśmy wiedzieć, co nas czeka po śmierci.
Jak będzie wyglądało to obiecane nam Królestwo Niebieskie?
Czy jednak jesteśmy w stanie to pojąć?
Człowiek zmysłowy patrzy na świat w kategoriach zmysłowych, a człowiek duchowy – w kategoriach duchowych.
Od wieków ludzie zadają sobie trud i szukają odpowiedzi na pytanie dotyczące świata wewnętrznego.
Przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa zostaliśmy wykupieni z niewoli grzechu i śmierci.
Bóg, widząc nasze pragnienie zbawienia, na pewno nie pozostawi nas samych sobie.

Ewangelia wg św. Łukasza 19,45-48.
Jezus wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać sprzedających w niej. Mówił do nich: «Napisane jest: „Mój dom będzie domem modlitwy”, a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców». I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem.

Wielu próbowało zgładzić Jezusa.
Poprzez słowa i znaki, które czynił, był On dla wielu kapłanów, nauczycieli Pisma i przywódców ludu kimś bardzo niewygodnym.
Przeciwnicy zarzucali Jezusowi, że burzy stary porządek.
I tak faktycznie było, gdyż Syn Człowieczy przyszedł na świat, aby go wykupić z niewoli grzechu.
Wraz z narodzinami Jezusa rozpoczęła się nowa epoka w dziejach ludzkości.
Także dziś Jezus może zburzyć twój porządek widzenia świata.
Kapłani i nauczyciele Pisma byli ludźmi uwikłanymi w grzech.
Jeśli ty jesteś w swoim życiu także uwikłany w grzech, oddaj go z całą pokorą Jezusowi.
Wtedy twoje życie się zmieni.

Gdy Jezus był już blisko Jerozolimy, na widok miasta zapłakał nad nim
i rzekł: «O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi. Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami. Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, oblegną cię i ścisną zewsząd. Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia».

Bóg posłał swojego Syna, aby odkupił ludzkość z grzechów.
Chciał, aby odkupienie dotyczyło wszystkich ludzi, bez wyjątku.
Niestety nie wszyscy przyjęli Jezusa jako Zbawiciela.
Syn Boży został odrzucony nie tylko w czasach biblijnych.
Także współcześnie jest On w wielu miejscach odtrącany, a Jego wyznawcy są prześladowani.
Jeśli żyjemy tam, gdzie za przyznawanie się do Jezusa nie grozi nam prześladowanie, dziękujmy za to Opatrzności.
Ale bądźmy też przygotowani na to, że mogą nas spotkać prześladowania.
I módlmy się wówczas, abyśmy nie zdradzili Jezusa.

Ewangelia wg św. Łukasza 19,11-28.
Jezus opowiedział przypowieść, dlatego że był blisko Jerozolimy, a oni myśleli, że królestwo Boże zaraz się zjawi. Mówił więc: «Pewien człowiek szlachetnego rodu udał się w kraj daleki, aby uzyskać dla siebie godność królewską i wrócić. Przywołał więc dziesięciu sług swoich, dał im dziesięć min i rzekł do nich: „Zarabiajcie nimi, aż wrócę”. Ale jego współobywatele nienawidzili go i wysłali za nim poselstwo z oświadczeniem: „Nie chcemy, żeby ten królował nad nami”. Gdy po otrzymaniu godności królewskiej wrócił, kazał przywołać do siebie te sługi, którym dał pieniądze, aby się dowiedzieć, co każdy zyskał. Stawił się więc pierwszy i rzekł: „Panie, twoja mina przysporzyła dziesięć min”. Odpowiedział mu: „Dobrze, sługo dobry; ponieważ w drobnej rzeczy okazałeś się wierny, sprawuj władzę nad dziesięciu miastami”.
Także drugi przyszedł i rzekł: „Panie, twoja mina przyniosła pięć min”. Temu też powiedział: „I ty miej władzę nad pięciu miastami.”
Następny przyszedł i rzekł: „Panie, tu jest twoja mina, którą trzymałem zawiniętą w chustce. Lękałem się bowiem ciebie, bo jesteś człowiekiem surowym: chcesz brać, czegoś nie położył, i żąć, czegoś nie posiał”. Odpowiedział mu: „Według słów twoich sądzę cię, zły sługo. Wiedziałeś, że jestem człowiekiem surowym: chcę brać, gdzie nie położyłem, i żąć, gdziem nie posiał. Czemu więc nie dałeś moich pieniędzy do banku? A ja po powrocie byłbym je z zyskiem odebrał”. Do obecnych zaś rzekł: „Odbierzcie mu minę i dajcie temu, który ma dziesięć min”. Odpowiedzieli mu: „Panie, ma już dziesięć min”. Powiadam wam: „Każdemu, kto ma, będzie dodane; a temu, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma. Tych zaś przeciwników moich, którzy nie chcieli, żebym panował nad nimi, przyprowadźcie tu i pościnajcie w moich oczach”». Po tych słowach ruszył na przedzie, zdążając do Jerozolimy.

Otrzymujemy do Boga różne dary.
W Kościele noszą one nazwę charyzmatów.
Nie służą one naszej chwale, ale budowaniu wspólnoty Kościoła, której głową Jest Chrystus.
Nie bójmy się ich przyjmować.
Ale jednocześnie bądźmy zobowiązani do tego, że gdy je otrzymamy, to będziemy się starali wykorzystać je jak najlepiej jak potrafimy.
Jezus obiecuje, że każdemu, kto ma, będzie dodane.
Im bardziej otworzę się na dary duchowe, tym więcej otrzymam łask.
Bywa, że rodzą się w nas obawy, czy sprostamy temu, czego oczekuje od nas Pan, i boimy się przyjmować nowe zobowiązania.
Gdy Bóg wyznacza nas do jakiegoś dzieła, to na pewno nie pożałuje nam swoich darów i będzie nas umacniał w dziele, którego się podejmujemy.

Ewangelia wg św. Łukasza 19,1-10.
Jezus wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A był tam pewien człowiek, imieniem Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty. Chciał on koniecznie zobaczyć Jezusa, kto to jest, ale nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić. Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: «Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu». Zeszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. A wszyscy, widząc to, szemrali: «Do grzesznika poszedł w gościnę». Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: «Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie». Na to Jezus rzekł do niego: «Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło».

Łaska Boża dotknęła Zacheusza na drzewie.
Wdrapał się on na nie po to, aby zobaczyć Jezusa.
Każde miejsce i okoliczności są dobre, jeśli służą naszemu spotkaniu z Bogiem.
W sprawach Bożych nie krępujmy się reakcji otoczenia.
Gest Zacheusza, który był człowiekiem bogatym, mógł wzbudzić zdziwienie otoczenia.
Ktoś mu zapewne powiedział, że mając pewną pozycję społeczną, nie wypada wdrapywać się na drzewo.
Być może i ty usłyszysz coś podobnego: mając taką czy inną pozycję społeczną, nie warto być chrześcijaninem.
Przypomnij sobie wówczas Zacheusza wypatrującego Jezusa z drzewa.

Ewangelia wg św. Łukasza 18,35-43.
Kiedy Jezus zbliżył się do Jerycha, jakiś niewidomy siedział przy drodze i żebrał. Gdy usłyszał, że tłum przeciąga, dowiadywał się, co się dzieje. Powiedzieli mu, że Jezus z Nazaretu przechodzi. Wtedy zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Ci, co szli na przedzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie. A gdy się zbliżył, zapytał go: «Co chcesz, abym ci uczynił?» Odpowiedział: «Panie, żebym przejrzał». Jezus mu odrzekł: «Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i szedł za Nim, wielbiąc Boga. Także cały lud, który to widział, oddał chwałę Bogu.

Marzeniem niewidomego spod Jerycha było odzyskanie wzroku.
Gdy dowiedział się o przechodzącym Jezusie, wyznał swoją wiarę i zaczął błagać Go o przywrócenie wzroku.
Miał tak silną wiarę, że nie przeszkodzili mu w tym nawet ci, którzy nalegali, aby zamilkł.
Wytrwałość i cierpliwość w wierze są bardzo ważne.
Człowiek chwiejny łatwo będzie ulegał sugestiom otoczenia.
A jak pokazuje dzisiejsza Ewangelia, otoczenie wcale nie musi radzić dobrze.
W życiu może się zdarzyć, że natrafimy na środowisko, które nie jest przyjazne Chrystusowi.
Nie ulegajmy mu.
Bądźmy odważni i stanowczy w wyznawaniu wiary.