W Dzień Zaduszny Kościół poleca Bożej dobroci, Bożej miłości i Bożemu przebaczeniu tych, co odeszli: Bóg niegdyś obmył ich wodą chrztu, teraz może ich obmyć łaską przebaczenia.
Po Uroczystości Wszystkich Świętych, przeżywaliśmy wczoraj w Kościele, przychodzi dzień 2 listopada – dzień zadumy, refleksji i pochylania się nad Wszystkimi Wiernymi Zmarłymi, którzy odeszli z tego świata, a których dusze nie zaznały jeszcze spokoju, bo przeżywają czas próby i oczekiwania na wejście do nieba – czyli czyściec.
Dzień modlitwy za zmarłych jest dla wielu dniem pytań zasadniczych: dlaczego umieramy, dlaczego ciało nasze rozsypuje się w proch, dlaczego musimy przeżywać ból rozstania z bliskimi? Kto może nam zapewnić nieśmiertelność, kto powie nam, jak wygląda życie przyszłe, kto może pocieszyć w czasie smutku? Przyjęliśmy słowa Chrystusa i znamy odpowiedzi. Wierzymy temu, co mówią natchnione księgi Pisma św. Wiele zaś znalezionych odpowiedzi możemy sprowadzić do jednej: śmierć można zrozumieć tylko w świetle śmierci i zmartwychwstania Chrystusa Pana. W dniu śmierci Jezusa na krzyżu, słońce się zaćmiło i zapanowała ciemność, ale zasłona, która się rozdarła, obnażyła fakt, że ciemność jest jeszcze głębsza, niż nam się wydawało, bo za zasłoną była pustka. Co to znaczy? Ten symboliczny opis z dzisiejszej Ewangelii oznacza fakt, że Jedynym Światłem i Słońcem naszego życia jest Jezus Chrystus. Jeśliby się okazało, że Jezus po trzech dniach nie zmartwychwstanie, to człowiek pogrążyłby się w beznadziejności śmierci, nie miałby znikąd pomocy i nadziei. Dlatego jedynie tym, co może nas uratować, jest Jego zmartwychwstanie. To dzięki zmartwychwstaniu nasza wiara ma sens. Wierzymy, że tak jak nasz Mistrz, my również zmartwychwstaniemy na końcu świata do nowego życia!
Sprawując Eucharystię, Kościół nie zaprzestaje wstawiać się za naszymi braćmi i siostrami, którzy zasnęli z nadzieją zmartwychwstania. Modli się za zmarłych, których wiarę znał jedynie Bóg i za wszystkich, którzy zeszli z tego świata. Dziś te słowa nabierają szczególnego znaczenia. Niech w nas umacniają nadzieję słowa dzisiejszej liturgii: „Albowiem życie Twoich wiernych Panie, zmienia się, ale nie kończy”.
Dziś naszą modlitwą, przyjętą Komunią Św., nawiedzinami cmentarza, kiedy staniemy nad grobami krewnych, bliskich, znajomych, możemy pomóc tym wszystkim duszom, które przeżywają jeszcze czyściec, aby Bóg skrócił im te kary i wprowadził je do wiecznej radości.
Ale pamiętajmy również o tym, że jest to także dzień refleksji nad naszym życiem i przemijaniem.
Znany włoski artysta okresu odrodzenia – Leonardo da Vinci napisał: „Jak dzień dobrze przeżyty daje dobry sen, tak życie dobrze spędzone daje dobrą śmierć”.
Niech te słowa staną się mottem naszego życia i mobilizują nas do godziwego przeżywania tego czasu spędzonego tu na ziemi. Módlmy się o łaskę dobrej śmierci dla każdego z nas i o łaskę dobrego przygotowania do spotkania z Bogiem w wieczności.
Panie, Twoje Zmartwychwstanie nadaje sens i istotę naszego życia na ziemi, choć to w niebie będzie zupełnie inne. Panie, daj mi patrzeć na świat przez pryzmat Twojego i mojego zmartwychwstania. Amen.

„Błogosławieni, czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą!”

Dzisiejsza Ewangelia uświadamia nam, co naprawdę jest podstawą naszej wiecznej radości i szczęśliwości. Według naszego Mistrza – Jezusa Chrystusa błogosławionymi czyli szczęśliwymi mają prawo nazywać się ci, którzy za życia na ziemi nie zawsze doznawali radości, rozkoszy i przyjemności, ale w swojej gorliwości, wierności i wytrwałości osiągnęli prawdziwe szczęście – przez to że byli wierni Bogu, Jego przykazaniom i przez całe życie starali się jak najlepiej zachowywać zasady chrześcijańskiego życia i postępowania. To o nich mówi św. Jan w Apokalipsie,  że jest to tajemnicza „rzesza 144 tysięcy opieczętowanych, którzy wybielili swe szaty we Krwi Baranka”.
Choć jeszcze przed nami droga do świętości i „choć jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy”, to według słów z II czytania, zawartych w Liście św. Jana: „ będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jaki jest”, bo każdy, „kto pokłada w Nim nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty”.
Prymas Tysiąclecia, Stefan Kardynał Wyszyński mówił, że: „Ewangeliczne Osiem Błogosławieństw  Jezusa to program dla wszystkich wierzących na XXI wiek”.
W dzisiejszą uroczystość grozi nam zagubienie istoty świętowania ze względu na wielość i bogactwo tradycji. Pośród grobów, zniczy, medialnych wezwań do zadumy, wyciszenia, Kościół tego dnia bije w wielki dzwon, abyśmy usłyszeli potężne wezwanie do świętości. I to powołanie jest dziś najważniejsze!
Pięknie jest stanąć nad grobami najbliższych, pomodlić się, zapalić znicz, ale jeszcze ważniejsze jest przesłanie płynące z Ewangelii i całej dzisiejszej liturgii: świętymi bądźcie! A że to jest możliwe, widać w życiu ludzi takich jak my – św. Franciszka z Asyżu, św. Faustyny, św. Jana Pawła II, Św. Stanisława Bpa, Św. Jana z Dukli, Św. Jana Bosko, Św. Dominika Savio, Św. Matki Teresy z Kalkuty, Bł. Karoliny Kózkówny, Bł. Ks. Jerzego Popiełuszki i wielu, wielu innych. Owszem zdobyli się na pewnego rodzaju determinację i radykalizm w swojej wierze, musieli wybrać i postawić na Jezusa. Ale to oni zwyciężyli, bo uwierzyli słowom Jezusa. które wizualnie mamy w naszej dekoracji: „Ja jestem Zmartwychwstanie i życie, kto wierzy we mnie nie umrze na wieki!” Dziś oni wszyscy stają pośród nas i mówią, że mieli rację, bo świętość jest możliwa, wprowadza się ją w codzienność i realizuje w konkretach dnia powszedniego. Oni już ją osiągnęli, a my o nią jeszcze walczymy. Jesteśmy wszyscy wezwani do świętości – to wynika nie np. ze święceń kapłańskich, ślubów zakonnych, czy powołania małżeńskiego. To wynika na mocy przywileju przyjęcia sakramentu chrztu świętego i naszego duchowego powołania.
Jest też dobra wiadomość dla wszystkich zapracowanych − coraz bardziej docenia się ludzką pracę jako środek uświęcenia: „[…] praca może być środkiem uświęcania i ożywiania rzeczywistości ziemskich w Duchu Chrystusa” (KKK 2427), jeśli jest rzetelnie i sumiennie wykonywana i nie kosztem zaniedbywania innych obowiązków.
Warto więc, abyśmy, spotykając się z najbliższymi nad grobami, pomyśleli, że wszyscy święci są też dla nas taką „dalszą rodziną”. To oni się za nas modlą /szczególnie nasi patroni/ i to właśnie oni wyjdą po nas, gdy nasze ciało będzie już złożone w grobie. Warto już teraz się z nimi zaprzyjaźnić i śmiało zmierzać na spotkanie ze św. Franciszkiem, św. Janem Pawłem II, św. Faustyną i wszystkimi innymi świętymi, Bo w myśl słów znanej piosenki Magdy Anioł „święci orędują w niebie”.
Z racji tej dzisiejszej uroczystości warto sobie zadać jedno z najważniejszych pytań życia: Jaką nagrodę obiecuje mi Pan Bóg w niebie? Co będzie pełnią szczęśliwości, w której mam zamieszkać na wieki? A może właśnie brak ludzi dookoła mnie? Jak sobie wyobrażasz niebo? Jaki masz plan na swoje własne niebo? Bo plan Boga na Twoje niebo jest taki: On razem z każdym z nas pragnie trwać w wielkiej radości i miłości, patrząc sobie w twarz i bardzo się kochać. To jest sens nieba według Jezusa Chrystusa. Przebywanie z Bogiem w jedności, w idealnej Komunii, która sprawi, że Bóg i Ty będziecie bardzo szczęśliwi, będziecie uszczęśliwiać siebie nawzajem. Piękniejszej wizji już nie ma.
Panie Jezu, który jesteś Alfą i Omegą, Początkiem i Końcem, Zmartwychwstaniem i Życiem; proszę, wlej w moje serce wielkie pragnienie świętości oraz odwagę i wytrwałość w jej realizacji. Amen.

„Jezus… w świątyni napotkał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie”.
Świątynia dla Żydów była piękną i okazałą budowlą, symbolizują obecność Boga. W niej odbywały się obrzędy kultu. Każdy wyznawca judaizmu miał obowiązek przynajmniej raz w roku przybyć do świątyni.
Na uroczyste świętowanie Paschy chodził również Jezus, gdy był jeszcze dzieckiem, ze swoją Matka Maryją i opiekunem Józefem.
„Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni …”
Czy Chrystus miał rzeczywiście prawo wyrzucić ze świątyni przebywających tam Żydów?
Jezus wierny żydowskiej tradycji, aprobował świątynne praktyki i sam w nich uczestniczył, dlatego kontynuował pielgrzymowanie wraz ze swoimi uczniami. Niejednokrotnie, osobiście w niej nauczał i modlił się, a lud słuchał go z największym skupieniem. Jako ten, który często do niej pielgrzymował, miał prawo domagać się, aby świątynię otoczono należytym szacunkiem. Stwierdził, że nic się nie zmieniło od lat. I dlatego postanowił „oczyścić” świątynię z tego bezprawia i niegodziwości.
„Do tych, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu mego Ojca targowiska”. Był Synem Boga i „dlatego gorliwość o dom Pana rozpaliła go”. Targowisko to gwar, nawoływanie kupujących, reklamowanie swoich towarów, kakofonia dźwięków, harmider, który jest wpisany w to miejsce handlu i obrotu towarami. Świątynia to miejsce, gdzie obwiązują inne zasady – Sacrum – czyli miejsce wyciszenia, skupienia i modlitwy. Nie można jednego połączyć z drugim – nie można gwaru i harmideru targowiska, który jest profanum, połączyć z ciszą i kontemplacją, która jest sacrum. Niestety ale zauważam z ubolewaniem, że tak dzieje się 2000 lat po Chrystusie! Nic ta Ewangelia nie straciła na aktualności!
kościół pisany z małej litery – to świątynia budynek, miejsce kultu – dziś szczególnie dziękujemy Bogu za dar naszej świątyni, w której przebywamy. Kościół pisany z dużej litery to wspólnota ludzi, których łączy jedna wiara i jeden chrzest. My jesteśmy tym żywym Kościołem, który gromadzi się w kościele materialnym na wspólnotowej modlitwie przed Panem.
Postawmy sobie zasadnicze pytanie: czy gdyby dziś Jezus przyszedł do naszej świątyni, przyglądnąłby się naszemu uczestnictwu we Mszy Św., to czy spotkałaby nas nagroda, czy wyrzucenie ze świątyni?! Wtedy, gdy nie potrafimy należycie się zachować, kiedy rozmawiamy i przeszkadzamy innym w skupieniu, kiedy dzwonią telefony, a my nie jesteśmy w stanie ich wyłączyć, kiedy zapominamy, że kościół to nie plaża i obowiązuje wewnątrz świątyni strój bardziej godny niż swobodny, kiedy nie zawsze zwracamy uwagę czy też nie panujemy nad zachowaniem naszych dzieci i młodzieży.
Dziś niestety coraz częściej z ust ludzi słychać hasło: Bóg tak, Chrystus tak, Kościół nie!
Jestem wierzący, ale nie praktykujący – to tak samo jakby ktoś powiedział – jestem żyjący, ale nie oddychający!
Czy powodem takiego patrzenia i zrażania się innych ludzi do Wspólnoty Kościoła nie jest postawa tych, którzy do niego należą; czy nie jest to czasem powód, że wielu ludzi odchodzi z kościoła?!
Wspólnota Chrystusowego Kościoła powinna być źródłem prawdziwej jedności. Czy jest nim naprawdę?! Na pewno nie jest nim, kiedy ludzie ze sobą są zwaśnieni, kiedy nie potrafią sobie przebaczyć, kiedy się kłócą, procesują, kiedy na siebie donoszą, kiedy ciągle obrzucają siebie epitetami i inwektywami.  To nie jest postawa budowania wspólnotowej jedności Kościoła. Dom, który jest skłócony nie może przetrwać. Wspólnota, która jest skłócona, ulega rozbiciu. Małżeństwo, rodzina, która jest wewnętrznie skłócona, ulega rozłamowi, rozpadowi. Spodobało się Chrystusowi zbawić ludzi we Wspólnocie Kościoła. Chrystus do tego stopnia ukochał swoich braci i siostry w wierze, że nie waha się utożsamiać z Kościołem. Chrystus kocha nas jako swój Kościół, bo wierzy, że jest to prawdziwa wspólnota przemieniająca każdego człowieka ku dobremu. Kościół to wspólnota wspólnot. Ale nie możemy zapominać, że każde spotkanie formacyjne nie jest spotkaniem towarzyskim – grupą wzajemnej adoracji. Nie jest miejscem plotek, obmów, hipokryzji i dwulicowości Nie jest miejscem rozbijania jedności, niszczeniem ducha wspólnotowego. Nie jest miejscem rządzenia, uprawiania polityki roszczeniowej, decydowania bez wiedzy pasterzy o sprawach Kościoła.
Papież Franciszek zapisał na Twitterze taką oto myśl:
„Istnieje tendencja stawianie siebie i naszych osobistych ambicji na pierwszym miejscu.
To bardzo ludzkie, ale nie chrześcijańskie! Podział  i rozłam we wspólnocie chrześcijańskiej jest ciężkim grzechem, jest dziełem samego diabła!”
Czym zatem powinna być  prawdziwa Wspólnota Kościoła Chrystusowego dla każdego wierzącego:
– MIEJSCEM WZROSTU WIARY – przekazujemy doświadczenie wiary naszym najmłodszym –
rodzice dzieciom, starsze rodzeństwo młodszemu rodzeństwu, dziadkowie wnukom, kapłani, nauczyciele, wychowawcy, katecheci swoim wychowankom;
– MIEJSCEM  UMOCNIENIA  W  WIERZE – wzajemnie się umacniamy i mobilizujemy w
wierności Bogu, w zaangażowaniu religijnym, przez świadectwo życia – jesteśmy za siebie odpowiedzialni przed Bogiem w kwestii wiary;
– MIEJSCEM POWRACANIA DO ŹRÓDŁA WIARY – kiedy upadniemy, mamy zawsze   możliwość powrotu, drzwi Wspólnoty Kościoła nie są zamknięte, zawsze łatwiej we wspólnocie na nowo się  odrodzić i znaleźć ten prawdziwy pion życia.
„Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie.
Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia”.
Niech dla nas wzorem będzie pierwsza wspólnota Jerozolimska Apostołowie, uczniowie, niewiasty, którzy na czele z Maryją trwali na modlitwie i zostali umocnieni darami Ducha Św. Budujmy tak w naszej parafii, w naszych domach i rodzinach, pamiętając, że tylko prawdziwa miłość jest właściwym elementem budowania wspólnotowej jedności chrystusowego Kościoła. Amen.