„Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”.
Pan Jezus widzi nie tylko to, co jest na zewnątrz. On zawsze czyta w głębi ludzkich serc i jako Dobry Pasterz jest bardzo zatroskany o innych ludzi, pragnie otoczyć ich swoją troskliwą miłością i mądrością; pochyla się nad każdym człowiekiem: udręczonym życiem i porzuconym, samotnym i zagubionym. Jezus modli się o powołania do służby Bogu i ludziom, a następnie posyła apostołów i udziela im władzy do pełnienia misji w Jego imieniu: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie”. Bycie w stałej przyjaźni i bliskości z Panem Jezusem ma nas uskrzydlać i napełniać autentyczną radością oraz chęcią bycia dobrym i pomagania innym tak jak to czynił sam Pan Jezus.
Bo dobro nam dane ma w nas pomnażać potęgować dobro. Dlatego dziś chcemy się modlić w tej intencji, aby na kuli ziemskiej nie brakowało ludzi dobrych i wrażliwych na potrzeby innych.
„Chłopcy spotkali się na polanie pod lasem, nieopodal wioski, w której mieszkali. Każdy zaczął się przechwalać, jakie skarby mają na swoim podwórku. Mały Filip, który nie chodził jeszcze do szkoły słuchał z przejęciem tych opowieści.  Najstarszy, Karol mówił: Trzy tygodnie temu znaleźliśmy z dziadkiem i bratem zabytkowy moździerz z II wojny światowej – dziadek opowiadał, że wiedział od swojego ojca, gdzie został zakopany. Inny kolega Wojtek mówił: a mój wujek odnalazł na giełdzie zabytków i staroci motocykl z przyczepką marki K-750, sprowadził go na swoje podwórko i wraz ze swoimi synami wyremontował go, tak że jest sprawny i jeździ do dziś. Jeszcze inny – Piotrek mówił: moja babcia pokazała mi cenny sygnet z wygrawerowanym orłem i napisem Patria – Semper Fidelis, który dostał jej pradziadek za udział w powstaniu w czasie zaborów. Chłopcy spojrzeli na małego Filipa i jeden zapytał: – A ty mały co masz cennego na swoim podwórku? Filip nie umiał odpowiedzieć! Pobiegł w kierunku domu i zobaczył mamę siekającą motyczką na grządkach w ogródku. Mamo, mamo powiedz mi co my mamy cennego w naszym domu. Jaki mamy skarb? Mama, która skończyła pracę, weszła do domu z Filipem, weszła do pokoju, pochyliła się i wyjęła z dolnej półki szafy grubą książkę – album. Następnie usiadła na kanapie i zaczęła pokazywać małemu chłopcu – Popatrz, to jest twoja babcia, twój dziadek, którzy już nie żyją, to twój wujek, twoja ciocia, zdjęcia twoich sióstr Pokazała zdjęcia taty, ze swego dzieciństwa, a na końcu odwróciła stronę, na której były fotografie małego dziecka. – Kto to? Zapytał Filip. Mama uśmiechnęła się i ze zdziwieniem zapytała: Nie poznajesz? To ty, zaraz po urodzeniu, jak przywieźliśmy cię z porodówki do domu – była taka mroźna zima. Potem zdjęcia z kościoła – to twój chrzest, my i rodzice chrzestni, cala nasza rodzina, zdjęcia ze spotkania ze Św. Mikołajem. Mały Filip jednak był dalej zaniepokojony i ciekawy: Mamo, ale co z tym skarbem – co mamy najcenniejszego w domu? Synku jedni mają bezcenne rzeczy i przedmioty, które uważają za skarby Dla nas: dla taty i dla mnie Ty jesteś bezcennym skarbem! Twoje starsze siostry, cala nasza rodzina – dla nas wy jesteście najcenniejsi i najdrożsi!”
Kochane Dzieci! Pewnie tak samo powiedzieliby wam dziś wasi rodzice, gdybyście ich zapytały. Wy jesteście Naszym jedynym Skarbem! Bo rzeczywiście bycie razem tworzenie wspólnoty rodzinnej, domowej, spotykanie się z najbliższymi jest wyjątkowym darem i szczęściem, którego nikt nam nie odbierze. Dziś przeżywamy Rocznicę I Komunii Św. – czyli Dzień Wdzięczności za spotkanie z Jezusem po raz pierwszy w Komunii Św. i za przyjęcie Go do swego serca. Eucharystia to największy dar miłości otrzymany od Pana Jezusa. Jako pokarm Eucharystyczny Jezus stał się dla nas bezcennym darem, największym duchowym skarbem, który posiadamy. Czy my to doceniamy, czy każde spotkanie z Panem Jezusem sprawia nam rzeczywistą radość? Czy uważamy go za bezcenny skarb, który posiadamy?
Ks. Ludwik Chiavarino napisał piękną książeczkę o Eucharystii, w której znajduje się wiele opowiadań o cudach i znakach, pt.: „Największy Skarb, czyli codzienna Msza Św.”. Opowiada o tym, jak król francuski Karol IX, posiadał perłę drogocenną, rzadkiej piękności, na której kazał, wyryć następujące słowa, „Kto mnie posiada, nie zazna ubóstwa” Jakże podobnie brzmią słowa, które wypowiedział Pan Jezus: „Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki!” Bo prawdziwe bogactwo można osiągnąć spożywając Chleb Eucharystyczny – wtedy osiągniemy najcenniejszą perłę, jaką jest niebo – czyli życie wieczne. Ile razy korzystamy z tego daru, ile razy przyjmujemy Komunię Św. tyle razy umacniamy nasze spotkanie z Jezusem w wieczności. Wiedział o tym inny bohater książki ks. Ludwika – Św. Dominik Savio – patron ministrantów i dzieci komunijnych. Gdy miał 12 lat, został przyjęty przez nadzwyczajnego człowieka – św. ks. Jana Bosko do Oratorium w Turynie i prosił o pomoc, aby mógł zostać świętym. Posłuszny, zawsze pogodny i radosny, z wielką pilnością wypełniał swoje szkolne obowiązki, na wszelki możliwy sposób starał się pomagać kolegom, ucząc ich katechizmu, opiekując się chorymi, godząc zwaśnionych. Do jednego z chłopców, świeżo przybyłego do Oratorium, powiedział: „Musisz wiedzieć, że u nas świętość polega na tym, żeby być bardzo wesołym”. Starajmy się tylko, aby unikać grzechu jako największego wroga, który odbiera nam łaskę Bożą i spokój sumienia, oraz dobrze wypełniać swoje obowiązki”. Mały Dominik uczestniczył we Mszy św. z wielką pobożnością, a często, zwłaszcza po Komunii św., wpadał w zachwyt – potrafił unosić się ponad ziemię i pozostawał tak dość długo z rękoma złożonymi, z twarzą rozjaśnioną uśmiechem, z oczyma utkwionymi w Ołtarzu. Kiedyś przed lekcjami poszedł na modlitwę do kościoła. Minęło południe – przyszła pora obiadowa, a Dominika nigdzie nie było. Ktoś przyszedł zaniepokojony do ks. Bosko, który od razu wiedział, gdzie go szukać. Wszedł do kościoła i w tylnej części ołtarza odnalazł Dominika zatopionego w modlitwie, aby przywołać go do powrotu do dalszych zajęć. Zmarł w wieku 15 lat, a papież Pius XI nazwał go „małym, a raczej wielkim gigantem ducha”. Prośmy gorąco, abyśmy potrafili z radością przeżywać tajemnicę Eucharystii podziękujmy Bogu, za to że już od roku mamy ten wielki przywilej uczestniczenia w pełni we Mszy Św. i starajmy się zawsze z tego daru korzystać.
Panie Jezu dziękujemy Ci za to, że od roku możemy przyjmować Cię pod postacią chleba i wina w Komunii Św. Umacniaj nas swoim Ciałem i Krwią abyśmy tylko tobie wierni i zawsze służyli. Amen.

„Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata”.
Pewnie zdarzyło się to niejednemu z nas. Kiedy patrzymy na kwiaty to czasem zastanawiamy się, czy są prawdziwe czy sztuczne. Czasem nawet z bliska trudno je rozróżnić. Różnica między nimi jest oczywista. Prawdziwe kwiaty żyją, sztuczne tylko trwają. Prawdziwe kwiaty mają swój cykl rozwoju, sztuczne zawsze będą takie same. „Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”. Sekret życia nie tkwi w wygodnym urządzeniu się w przedpokoju jakim jest świat. Z przedpokoju wchodzimy do pokoju! Nie tkwi także w zapewnieniu sobie pożywienia i samorozwoju. Ten chleb to życie wieczne. I tu załamuje się twierdzenie „jestem wierzący, ale niepraktykujący” to tak samo, jak jestem żyjący, ale nie oddychający; jestem żyjący ale nie jedzący!
Bo jeśli nie spożywasz tego chleba, to nie masz życia na wieki. Bo my jesteśmy jak prawdziwy żywy kwiat, który się rozwija puszcza pąki i cieszy nasze oczy – bo jest w nim życie. Jak rozpoznać to życie? Inaczej, jak zasmakować w tym Chlebie, żeby móc żyć na wieki?!
Patrzymy na osoby kochające się: narzeczeni, małżonkowie, rodzice i dzieci. Pragną być ze sobą blisko. W ramionach drugiego czują się bezpieczni, czują, że żyją. W małżeństwie stają się jednym ciałem. Ta bliskość ma świadomość narażenia na utratę. Często mówią oni słowa, np. „jesteś całym moim życiem”, „nie umiem bez ciebie żyć”. Przełóżmy to teraz na ten Chleb. Gdyby odczuć taki głód i powiedzieć wprost: „nie umiem bez Ciebie Panie Jezu żyć”. Może w tym czasie pandemii odczuliśmy taki głód pokarmu eucharystycznego.
Zapamiętajmy, że obecność Jezusa Chrystusa w Sakramencie Eucharystii jest obecnością rzeczywistą!
Boże Ciało, czyli Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, jest dniem, kiedy z odwagą i miłością możemy świadczyć o naszej wierze w obecność Boga pod postacią chleba i wina. Ta ofiara krwawa z krzyża Wielkiego Piątku zamienia się w ofiarę bezkrwawą Wielkiego Czwartku.
Bo tak naprawdę „Jezus jest obecny w Eucharystii nie jako rzecz czy przedmiot ale jako prawdziwa i żywa Osoba”.
Bruno Ferrero w „Krótkich opowiadaniach” przedstawił taką oto historię:
Któregoś ranka, pewien rolnik stanął przed klasztorną bramą i energicznie zastukał. Kiedy brat furtian otworzył ciężkie dębowe drzwi, chłop z uśmiechem pokazał mu kiść dorodnych winogron.
– Bracie furtianie, czy wiesz komu chcę podarować tę kiść winogron, najpiękniejszą z mojej winnicy? – zapytał.
– Na pewno opatowi lub któremuś z ojców zakonnych.
– Nie. Tobie!
– Mnie? Furtian aż się zarumienił z radości. – Naprawdę chcesz mi ją dać?
– Tak, ponieważ zawsze byłeś dla mnie dobry, uprzejmy i pomagałeś mi, kiedy cię o to prosiłem. Chciałbym, żeby ta kiść winogron sprawiła ci trochę radości. Niekłamane szczęście, bijące z oblicza furtiana, sprawiło przyjemność także rolnikowi.
Brat furtian ostrożnie wziął winogrona i podziwiał je przez cały ranek.
W pewnej chwili przyszedł mu do głowy pomysł:
– A może by tak zanieść te winogrona opatowi, aby i jemu dać trochę radości?
Wziął kiść i zaniósł ją opatowi. Opat był uszczęśliwiony.
Ale przypomniał sobie, że w klasztorze jest stary, schorowany zakonnik i pomyślał:
– Zaniosę mu te winogrona, może poczuje się trochę lepiej.
Tak kiść winogron znowu odbyła małą wędrówkę. Jednak nie pozostała długo w celi chorego brata, który posłał ją bratu kucharzowi pocącemu się cały dzień przy garnkach. Ten zaś podarował winogrona bratu zakrystianowi (aby i jemu sprawić trochę radości), który z kolei zaniósł je najmłodszemu bratu w klasztorze, a ten ofiarował je komuś innemu, a ten inny jeszcze komuś innemu.
Wreszcie wędrując od zakonnika do zakonnika, kiść winogron powróciła do furtiana (aby dać mu trochę radości). Tak zamknął się ten krąg. Krąg radości. To do ciebie dzisiaj należy zainicjowanie kręgu radości związanej z wielkim darem jakim jest spotkanie z Jezusem na Eucharystii. Miłość to jedyny skarb, który rozmnaża się poprzez dzielenie: to jedyny dar rosnący tym bardziej, im więcej się z niego czerpie. Często wystarczy mała, malutka iskierka dobroci, a świat zacznie się zmieniać.
Czy spotkanie z Jezusem na Eucharystii może sprawić mi wielką radość! A radość jak motor napędza nas do czynienia dobra i dawania radości innym / stąd weekend Bożego Ciała – najpierw spotkanie z Jezusem a potem pełne radości spotkanie z najbliższymi/ Czy jestem chrześcijaninem przeżywającym z wielką radością spotkanie z Jezusem?! Czy przyjmując Go do swego serca w Komunii Św. umiem się tą radością z bliskości Jezusa w moim sercu dzielić z innymi?
Wielki czciciel Eucharystii, który godzinami trwał na modlitwie przed Najśw. Sakramentem – Św. Jan Paweł II powiedział w homilii: „Starajmy się tak uczestniczyć w kulcie publicznym Bożego Ciała, aby tajemnica Chrystusa jeszcze głębiej przeniknęła całe nasze życie”.
Czy potrafię uwierzyć w Boga tak bliskiego, pokornego i małego, że z miłości do człowieka pozostał w odrobinie chleba, aby zaspokoić każdy głód serca? Pamiętajmy, że Procesja Bożego Ciała jest konkretnym zaproszeniem Jezusa do naszych środowisk, aby otoczył błogosławieństwem nasze domy, szkoły szpitale, zakłady pracy, wsie i miasta.
Panie Jezu, wierzę, że jesteś obecny w Najświętszym Sakramencie, adoruję Twoje ukryte w chlebie Bóstwo i człowieczeństwo i pragnę gorąco, abyś zaspokoił mój duchowy głód na wieki. Amen.