„Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali”
Spróbujmy wyobrazić sobie tę scenę: oto Apostołowie pełni zapału i entuzjazmu, z wypiekami na twarzy i błyskiem w oczach opowiadają Jezusowi o swoich pierwszych sukcesach misyjnych; dzielą się tym, co uczynili. Jezus, który jest prawdziwym wzorem dobrego wychowawcy, rozumie swoich uczniów, docenia ich pracę, dowartościowuje i zarazem motywuje ich do dalszego działania. Myślę, że w każdym z nas jest taka potrzeba podzielenia się tą radością. Szukamy jakiegoś potwierdzenia, uznania u innych, zauważenia, nawet krytycznego spojrzenia – czyli tak naprawdę docenienia ludzkiego trudu i wysiłku. Zwłaszcza u kogoś, kto stoi wyżej od nas.  Chodzi o zwykłe ludzkie: „Dziękuję, to było dobre i wartościowe, cieszę się tym!”. Często brakuje takich słów w rodzinach, w domach, w firmach, także i w Kościele. Czy umiem docenić czyjś trud i poświęcenie, czy umiem wyrazić jedno szczere dziękuję, za to co otrzymałem od innych?! Uczmy tej postawy dzieci i młodzież, bo niestety wielu z nich wydaje się że to co mają im się słusznie należy – tak rodzi się polityka roszczeniowa wśród młodych – wymagać od innych, nic nie dając w zamian od siebie.
Jezus mówi do uczniów: „Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco. Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu”.
Jezus widzi, że jego uczniowie są przemęczeni – dlatego zaleca im wypoczynek. Ale mówi wyraźnie: pójdźcie sami na miejsce pustynne – bo widzi, że przemęczeni Apostołowie potrzebują wyciszenia i samotności. Odpoczynek należy się wszystkim – mamy do niego prawo. Każdy z nas potrzebuje relaksu, oderwania się na kilka dni tygodni od codzienności– zresetowania głowy od nadmiaru zajęć i problemów. Nie można patrzeć na jutro, bez przemyślenia dnia wczorajszego; nie można budować przyszłości, bez zastanowienia się nad przeszłością.  Próbujemy znaleźć wytchnienie od pracy wypoczywając zwłaszcza na łonie natury, podziwiając piękno przyrody, lasów, jezior, rzek, gór. Ale wraz z odnową biologiczną umęczonego ciała potrzebujemy też odnowy duchowej – wyciszenia, przemyślenia wielu spraw, nabrania dystansu, a przede wszystkim potrzebujemy czasu na osobiste spotkanie i pogłębienie relacji z Panem Bogiem.
Tego uczył nas Św. Jan Paweł II – który także przemierzał nasze piękne  Bieszczady – zachowało się szereg zdjęć z tego czasu, kiedy papież wypoczywał i czytał książkę, odmawiał brewiarz na kajaku, modlił się na różańcu w czasie wędrówki na szlaku, zatrzymywał się na nartach, aby podziwiać piękno stworzonego świata. Nie ma tak naprawdę dobrych wakacji bez modlitwy, bez niedzielnej i świątecznej Eucharystii, bez pogłębionej refleksji oraz zadbania o zachowywanie przykazań Bożych i kościelnych.
„Odpłynęli więc łodzią na miejsce pustynne osobno. Lecz widziano ich odpływających.  Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich uprzedzili”.
Jezusowi i Apostołom nie udał się do końca wypoczynek, gdyż szybko zostali odnalezieni przez tłumy.
Dziś nie jest łatwo uciec od rzeczywistości i nawet będąc na urlopie jesteśmy często tam, gdzie otacza nas tłum ludzi, kiedy dzwonią ciągle komórki, kiedy jest ruch, harmider i hałas. Poza tym lubimy się pochwalić w Internecie – na portalach społecznościowych, gdzie jesteśmy i co robimy.  Próbujmy choć na chwilę sprawdzić, czy umiemy żyć bez komputera, bez telewizora, bez aparatu, bez komórki. Tego tez nas uczył Jan Paweł II – zaszyć się na chwilę odejść od innych, wyłączyć się i oderwać – zostać sam na sam w ciszy – bo wtedy można usłyszeć Boga, uporządkować swoje myśli i choć przez chwilę oderwać się od rzeczywistości – czyli zaznać tzw. świętego spokoju.
Pięknie to wyraził Bieszczadzki poeta w wierszu:
Tam, gdzie martwe liście z hukiem opadając zakłócają głuchej ciszy krzyk. Gdzie sędziwy potok lekko głaszcze kamienie, nie przerywając im snu. Tam, gdzie smagłe drzewa w szpaler ustawione, dystyngowanie kłaniają się, tam gdzie górska droga wiedzie wprost do Ciebie, gdzie odnajdę twój Panie ślad.  O zabierz mnie tam do krainy łowów, urządzimy sobie polowanie na święty spokój.
„Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum i zdjęła Go litość nad nimi; byli bowiem jak owce nie mające pasterza.
I zaczął ich nauczać”.
Jezus lituje się nad ludźmi, którzy przybyli, aby go słuchać, i nie patrząc na zmęczenie, zaczął ich nauczyć. Widział ich samotność, zagubienie i głód duchowy. Ludzie ci znaleźli w Jezusie Nauczyciela i prawdziwy Autorytet, który napełniał ich serca pokojem i dawał im prawdziwą nadzieję. Prośmy gorąco Jezusa w czasie dzisiejszej Eucharystii, abyśmy wśród trosk i niepokojów potrafili zawsze odszukać Jezusa i odzyskali prawdziwą siłę i moc w Jego nauczaniu, abyśmy mieli wewnętrzną siłę w naszych codziennych zmaganiach. Amen.

Na to pytanie prawidłową odpowiedź podał jedynie Św. Piotr, który z wiara i odwagą mówi „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego!” Każdy z nas powinien odpowiedzieć sobie na pytanie: Kim dla mnie jest Jezus? Jest to pytanie, które zostaje postawione chrześcijaninowi, gdy zaczyna wchodzić w wiek dojrzały. Gdy jesteśmy dziećmi, do Jezusa prowadzą nas nasi rodzice. Gdy się usamodzielnimy, wówczas sami wybieramy, jaką drogą pójdziemy. Bez szczerej odpowiedzi na to pytanie nasza wiara pozostanie jedynie nawykiem z dzieciństwa, zwyczajem wyniesionym z domu i w obliczu trudności i moralnych wyborów łatwo się załamie. Kim jest dla mnie Jezus?
Jeśli dotychczas nie odpowiedziałem sobie szczerze na to pytanie, może warto uczynić to dziś.
Dziś obchodzimy Uroczystość Św. Piotra i Pawła. Chociaż byli tak różni w sposobie zachowania i postępowania, to jednak Kościół czci ich w Jednej Uroczystości. DLACZEGO? Ponieważ obaj stali się PRAWDZIWYMI FILARAMI KOŚCIOŁA CHRYSTUSOWEGO!
Trudno dziś wyobrazić sobie chrześcijaństwo bez tych dwóch ludzi, ich wrażliwości, szczerej i mocnej wiary oraz misyjnego zapału. Zarówno Piotr jak i Paweł mieli swoje projekty na życie.
Spotkali na swojej drodze Jezusa, który radykalnie zmienił ich punkt widzenia i wartościowania – w sposób, który przekroczył ich najśmielsze oczekiwania. Połączyła ich miłość do Jezusa.
Dla tej miłości opuścili też swoją ojczyznę i wyruszyli do Rzymu, by tam głosić Dobrą Nowinę.
Tam też ukoronowaniem ich miłości i wierności Jezusowi stała się śmierć męczeńska.
Św. PIOTR – prosty rybak z Galilei, przyprowadzony przez brata Andrzeja do Mistrza z Nazaretu, stał się odtąd prawdziwym przyjacielem Jezusa. Choć był pełen energii i zapału, to jednak nie ustrzegł się błędu, na jeziorze uląkł się wiatru i wołał: Panie ratuj, bo ginę!
Na dziedzińcu arcykapłana trzykrotnie zaparł się Jezusa i otrzeźwiony pianiem koguta gorzko zapłakał, ale kiedy po zmartwychwstaniu Jezus zapytał go: Piotrze czy miłujesz mnie? to choć zasmucony, jednak z wiarą odpowiada: Panie Ty wszystko wiesz! Ty wiesz, że Cię kocham!

Piotr otrzymał władzę nad chrześcijanami pochodzącymi z Żydów /JUDEOCHRZEŚCIJAN/

Św. PAWEŁ – pochodzący z greckiego Tarsu, był również obywatelem Rzymskim.
Został starannie wykształcony jako faryzeusz. Najpierw jako Szaweł był zaciekłym wrogiem chrześcijaństwa i prześladowca uczniów Jezusa. Ale kiedy upadł z konia pod Damaszkiem i dostąpił cudownego nawrócenia pod Damaszkiem, stał się odtąd gorliwym uczniem Jezusa i natchnionym teologiem, który w listach zawarł syntezę wiary młodego Kościoła.
Napisał w jednym z listów: Zostałem zdobyty przez Chrystusa!  Zdobyty – tzn. pokonany w walce, schwytany, przyłapany, obalony na ziemię. Paweł otrzymał władzę nad chrześcijanami pochodzącymi z innych kultur i religii/ POGAN/. Kiedy nadszedł kres ziemskiej wędrówki, wtedy osamotniony Paweł w więzieniu mamertyńskim i czekający na wyrok śmierci, pisze do swojego ucznia Tymoteusza swoje ostatnie słowa: „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem. Wiarę ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, Sprawiedliwy Sędzia”. Ma pełną świadomość, że wykonał zadanie, do którego został powołany przez samego Jezusa. Piotr z Galilejskiego rybaka stal się rybakiem ludzi – czyli Apostołem Judeochrześcijan.  Paweł gorliwego faryzeusza o grecko-żydowskich korzeniach, stał się Apostołem Pogan. Ponieważ jak głosi stara rzymska maksyma: Petrus, non morietur – Piotr nigdy nie umiera… dziś naszą modlitwą i ofiarą wspieramy papieża Franciszka i Stolicę Apostolską. W każdym papieżu, który jest następcą świętego Piotra Jezus ukazuje prawdziwą więź i kontynuację słów: Wierzę w jeden święty i Apostolski Kościół…To oznacza, że nasza wiara budowana jest na spuściźnie i tradycji uczniów Pańskich – czyli na fundamencie nauki Apostołów i ich wyznania wiary.
Za wstawiennictwem Świętych Apostołów Piotra i Pawła z ufnością proszę Cię, Boże, za papieża i biskupów. Ty ich ustanowiłeś, by kontynuując w świecie i w Kościele misję pierwszych uczniów, byli widzialnym znakiem jedności wszystkich wierzących. Ucz mnie miłości i wierności względem moich pasterzy, zwłaszcza wtedy, kiedy są atakowani i prześladowani. Naucz mnie panie bronić Kościoła
i być jego prawdziwym świadkiem na zawsze. Amen.

Dziś kolejny raz tematem wiodącym i myślą przewodnią Ewangelii jest siewca i ziarno.
  „Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię.
Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak”.
Bóg działa w sposób zaskakujący. Zasiewa ziarno swojej łaski w najgłębszych pokładach ludzkiego serca, dlatego Królestwo Boże wzrasta w człowieku w sposób niedostrzegalny zarówno dla niego samego, jak i dla innych.
„Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu”.
Jezus przyrównuje Królestwo Boże do najmniejszego z ziaren, jakim jest nasienie gorczycy. Raz zasiane, w tajemniczy sposób potrafi kiełkować i rosnąć, osiągając wielkie rozmiary. Małe ziarno staje się zaczynem wzrostu wielkiego krzewu, którego gałęzie dają schronienie i życie ptakom. Ktoś słusznie zauważył, że w każdym sercu jest kawałek żyznej roli, na której rośnie życie Boże. W każdym, to znaczy również w sercu moim, twoim, nawet w sercu największego grzesznika. Z tego wniosek, że nie ma ludzi straconych, porzuconych i zapomnianych przez miłosiernego Ojca. Ważne, żebyśmy pragnęli się choć trochę zmieniać na lepsze.
Św. Matka Teresa z Kalkuty nigdy nie myślała o tym, żeby zmieniać świat. Mówiła: „Starałam się być kroplą czystej wody. Jeśli staniesz się kroplą czystej wody, będzie nas już dwoje.
A jeśli stanie się nią twoja żona, czy twój mąż, będzie już nas troje…”
„W kropli ukryta jest ta tajemna moc, dzięki której łączy się z innymi kroplami, przekształcając się w czystą rzekę, a potem z jezioro z nadzieją, że kiedyś uzdrowi morze martwe naszej historii” pisze Gianfranco Ravasi.
Można narzekać na ludzi, na otoczenie, na cały świat; ale narzekanie nic nie zmieni!
Prawdziwa zmiana zaczyna się od naszych postanowień i od naszego konkretnego działania.
Prośmy gorąco, aby ta dzisiejsza Eucharystia, w której uczestniczymy, stała się momentem naszych duchowych przemyśleń i postanowień. Zacznijmy od rzeczy najmniejszych, ale realnych, które możemy rzeczywiście zmienić w naszym życiu. Bądźmy jak ta kropla wody, oczyszczająca świat.

Wszechmogący i miłosierny Boże, Ty wiesz, jak dotrzeć do mego serca, które tak często oddala się od Ciebie i od Twego Kościoła. Przymnóż moją wiarę w to, że Ty nigdy nie zapominasz o mnie. Amen.

„Jak może szatan wyrzucać szatana? Jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać”. Królestwo wewnętrznie skłócone nie może się ostać. Podobnie jest z małżeństwem i rodziną. Dlatego tak ważny w domu jest dialog. On pozwala wzrastać i rozwijać się miłości, a w sytuacjach trudnych staje się ratunkiem. Pierwszym warunkiem udanego dialogu jest znalezienie czasu dla siebie. Następnym – cierpliwe wysłuchanie drugiej strony, danie jej szansy powiedzenia wszystkiego, co uważa za ważne. Trzeba umieć powstrzymać swój język, który od razu rwie się, by wyrażać własne opinie, rady, by krytykować. Są często w naszym otoczeniu takie osoby, które zdają się wszystko wiedzieć najlepiej. Trudno z nimi rozmawiać, bo nie potrafią posłuchać opinii innych. Dialog to nie monolog – wymaga od innych osób okazania sobie wzajemnego szacunku, cierpliwości w wysłuchaniu osoby i przekonania, że druga strona ma mi coś ważnego do przekazania, a ja jednak chcę to koniecznie usłyszeć!
„Tymczasem nadeszła Jego Matka i bracia i stojąc na dworze, posłali po Niego, aby Go przywołać /…/ Oto Twoja Matka i bracia na dworze pytają się o Ciebie” Odpowiedział im: Kto pełni wolę Bożą, ten mi jest bratem, siostrą i matką!”
Jezus nie podważa wartości rodziny, nie przekreśla roli i znaczenia matki, którą bardzo kochał i szanował, nie lekceważy swoich bliskich – jak mogłoby się wydawać, ale wskazuje, że rodzina powinna przekazywać wartości duchowe. Nie wszystkie rodziny są idealne, ich członkowie przychodzą do kościoła, mimo że są skłóceni lub zwaśnieni ze sobą i nie zamierzają się pogodzić. Czasem ktoś jest w kościele i pięknie uczestniczy we Mszy Św., a ktoś inny albo nie idzie do kościoła albo byle jak przeżywa Mszę Św. / jak wytłumaczyć uczniowi w szkole na lekcji religii, który pyta: proszę księdza, czy można świadomym uczestnictwem we Mszy Św. określić tych, którzy poza kościołem stoją i palą papierosy w czasie Mszy Św., albo stoją na zewnątrz lub siedzą w świątyni i cały czas rozmawiają, przeszkadzając innym – po co oni przychodzą do kościoła – i wytłumacz to dziecku/ . A przecież Jezus mówi wyraźnie, że „wasze dzieci będą kiedyś dla was sędziami i oskarżycielami w niebie”.
Znana piosenkarka polsko-czeskiego pochodzenia – Ewa Farna bardzo ładnie wypowiedziała się na łamach jednego z tygodników, że jest wdzięczna swoim rodzicom za to, że zadbali o jej religijne wychowanie. Dzięki temu ma zasady i kieruje się w życiu przykazaniami; nie boi się też publicznie mówić o Bogu, w którym znajduje podporę!”
Charles Peguy francuski pisarz, eseista i prozaik napisał kiedyś: „Wiara jest katedrą, miłość – szpitalem, ale obie bez nadziei byłyby tylko cmentarzem”
Bóg jest źródłem wszelkiego dobra. Troszczy się i kocha każdego z nas. On uczy, jak iść Jego drogą, najlepszą dla nas. Kiedy jednak sprzeciwiamy się Bogu i łamiemy jego przykazania, pojawia się w nas lęk i zaczynamy jak Adam w raju ukrywać się przed nim swoje wnętrze, zapominając, że przecież On sam nas stworzył i zna nas. Pamiętajmy, że Bóg jest większy od naszych grzechów i ma moc je zgładzić, okazując nam bezmiar swojego Miłosierdzia.
Prośmy dziś gorąco abyśmy umacniali naszą wiarę w żywą obecność Jezusa, abyśmy w Jego miłości oczyszczali rany naszych serca w Jego nieskończonym Miłosierdziu umacniali naszą nadzieję. Amen.

„Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.
Jezus przygotowuje swoich uczniów do misji głoszenia. Uczniowie mają nauczać wszystkie narody udzielając im chrztu w imię Boga Trójjedynego. Prawda o Trójcy Świętej nie jest łatwa do zrozumienia – jest to jeden z najtrudniejszych dogmatów naszej wiary. Zapewne nieraz próbowaliśmy sobie wyobrazić Trójcę Świętą i zastanawialiśmy się jak to możliwe, że Jeden Bóg jest w Trzech różnych Osobach.  Ta prawda nie umniejsza jednak wielkości i głębi Istoty Boga – dodaje prawdziwej tajemniczości Bogu w Trzech Osobach. Ludzkie dociekania na temat tej największej prawdy wiary nigdy nie oddają jej istoty. Jerzy Nowosielski napisał, że tajemnica Trójcy Świętej jest niewyczerpana, ponieważ to rzeczywistość nadprzyrodzona.
Kim zatem jest Bóg Trójjedyny?

Pierwsza Osoba Trójcy to Bóg Ojciec, który jest naszym Stworzycielem. Dokonał On powstania świata oraz człowieka, jako korony stworzeń. To Bóg wybrał naród izraelski i uczynił go narodem wybranym. To Bóg Ojciec mimo nieposłuszeństwa pierwszych ludzi dalej kocha człowieka i świat i daje mu nadzieję na zbawienie.
Druga Osoba to Jezus Chrystus – Syn Boży, który przychodzi na ziemię i staje się naszym Zbawicielem. Nigdy nie zrozumiemy ogromu i szaleństwa miłości Boga. No bo jak można zrozumieć prawdę, że Bóg staje się człowiekiem?! Choć jesteśmy głęboko przeświadczeni o godności ludzkiej, to jednak zdajemy sobie sprawę, że Bóg, który staje się człowiekiem, uniża samego siebie, aby dokonać naszego usprawiedliwienia na krzyżu.
Trzecia Osoba to Duch Święty który jest Pocieszycielem. To On umacnia Apostołów w Wieczerniku w odważnej misji głoszenia i ewangelizowania narodów. Duch Święty staje się prawdziwą energią, działającą w Kościele. Bez źródła zasilania każde urządzenie: laptop, telefon komórkowy, radio, telewizor, aparat cyfrowy, lodówka, pralka –stają się bezużyteczne. Dopiero prąd elektryczny, energia z zewnątrz, ożywia go i staje się użyteczny.  Takie jest działanie Ducha Świętego: zasilanie Bożą energią Kościoła i każdego z nas.  W momencie Zesłania Ducha Świętego rozpoczynają się prawdziwe dzieje Kościoła – to On jest motorem napędowym Chrystusowej Owczarni.
Symbol Trynitarny Trójcy Św.  jest znakiem prawdziwej jedności, równości i miłości:
Ojca Syna i Ducha. Dlatego – jak mówią słowa prefacji – wyznając prawdziwe i wiekuiste Bóstwo wielbimy odrębność Osób, Jedność w istocie i równość w majestacie.
Prawdziwą Istotę Trójcy Świętej oddaje myśl zapisana przez anonima: „Bóg Ojciec jest źródłem, Jezus jest rzeką, która wypływa z tego źródła, a Duch Święty jest prądem tej rzeki.”
Dziękujmy Bogu za dar niepojęty, którego nie jest w stanie zgłębić żaden ludzki rozum:
Boże Trójjedyny dziękujemy Ci za dar twojej Obecności. Dziękujemy Ojcu Stworzycielowi, który z miłości stworzył świat, dziękujemy Synowi Bożemu Zbawicielowi, który świat odkupił, dziękujemy Duchowi Świętemu Pocieszycielowi, który umacnia i ożywia Kościół. Dziękujemy Trójcy Świętej, która obdarza nas darem miłości, jedności i pokoju.
Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu, jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.