„Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w ziemi Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę”.
W tym przedświątecznym pośpiechu, zabieganiu, sprzątaniu, robieniu zakupów nawet Ewangelia zwraca nam uwagę na pośpiech – na tzw. gorączkę duchową.
Z jednej strony niezwykłe jest to, że Maryja spieszy się do Elżbiety, ale z drugiej nie powinno nas to dziwić. Pośpiech Maryi wynika z postawy miłości. Kto ma mocną wiarę, ten z miłością śpieszy do innych ludzi, aby im zanieść Chrystusa.
I z tym nie wolno się ociągać. Pośpiech Maryi dotyczy życia duchowego i przypomina nam, abyśmy byli równie zapobiegliwi, jeśli chodzi o naszego ducha i z zapałem przygotowywali się do narodzin Pana.
„Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona”. Spotkanie Maryi z Elżbietą jest nie tyle momentem wychwalania  Maryi, a bardziej okazją do uwielbienia Boga za to co uczynił w życiu jej oraz tej prostej dziewczyny z Nazaretu. Elżbieta pragnie uwielbiać Boga za ten cud miłości, który dokonał się najpierw w jej łonie – kobiety, która od tylu lat cierpiała na bezpłodność i  wieku blisko 60 lat została matką, a potem w osobie Maryi, która nie straciła czystości i dziewictwa, ale mocą Ducha Św. poczęła  i nosiła pod sercem Boże Dziecię.
„Błogosławiona jest, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana”. Elżbieta już wie, że Maryja jest Matką oczekiwanego Mesjasza. Dlatego chwali w Niej postawę niezłomnej wiary i to, że mimo tylu prób, doświadczeń i upokorzeń życiowych, potrafiła bezgranicznie zaufać tylko Bogu Matka Teresa z Kalkuty, która całe swoje życie poświęciła jako służbę Bogu, realizując przykazanie  miłości do ludzi, napisała kiedyś: „Życie jest najpiękniejszym darem Boga. On stworzył nas do wielkich rzeczy, aby kochać i być kochanym. Bóg daje nam czas na ziemi, abyśmy poznali Jego Miłość, abyśmy doświadczyli Jego Miłości do głębi naszego istnienia”.
Tegoroczne święta będą inne od dotychczas przeżywanych. Dlaczego – bo czas niepokojów na granicy, bo pandemia, bo tak wiele osób choruje i umiera, bo toczy się też jawna walka z prawdami wiary i Kościołem – jesteśmy tym wszystkim przemęczeni, rozdrażnieni,  na skraju wytrzymania nerwowego, pełni niepokoju, odczuwamy lęki, po prostu boimy się… Bo tak wielu ludzi obraża się i od tego Kościoła po prostu odchodzi. W Internecie natrafiłem na opowiadanie…
Młody mężczyzna podchodzi do księdza i mówi:
– Ojcze, nie będę już chodzić do kościoła!
Następnie ksiądz odpowiedział:
– Ale dlaczego?
Młody człowiek odpowiedział:
– Widzę siostrę, która źle mówi o innej siostrze; brat, który nie czyta dobrze; grupa śpiewająca, która żyje poza melodią; ludzie, którzy podczas mszy patrzą na swoje telefony komórkowe, pośród tak wielu i tak wielu innych złych rzeczy, które widzę, jak robią w kościele.
Kapłan powiedział do niego:
– OK! Ale najpierw chcę, żebyś wyświadczył mi przysługę: weź pełną szklankę wody i obejdź kościół trzy razy, nie rozlewając ani kropli wody na podłogę. Następnie możesz opuścić kościół.
A młody człowiek pomyślał: bardzo proste!
I wykonał trzy tury, tak jak prosił kapłan. Kiedy skończył, powiedział:
– Proszę księdza – gotowe!
A kapłan odpowiedział:
– Kiedy chodziłeś, czy widziałeś, jak siostra źle mówi o drugiej?
– Nie…
– Czy widziałeś, jak ludzie narzekali na siebie?
– Nie..
Czy widziałeś, jak ktoś patrzył na telefon komórkowy?
– Nie…
– Wiesz dlaczego? Bo skupiłeś się na szklance, aby nie rozlać  z niej ani kropli wody.
To samo dotyczy naszego życia. Kiedy skupiamy się na naszym życiu, na Panu Jezusie Chrystusie, który nam przynosi dary miłości, to nie będziemy mieli czasu, aby dostrzec błędy i grzechy innych ludzi; ale będziemy mieli czas, aby wyznać nasze grzechy i oczyścić nasze serca.
KTO OPUSZCZA KOŚCIÓŁ Z POWODU LUDZI, TAK NAPRAWDĘ NIGDY W NIM NIE BYŁ Z POWODU JEZUSA.
Święta to czas, w którym Maryja przynosi nam Dziecię – Syna Bożego, ukrytego w słowie, w sakramentach oraz w wierze Kościoła; Jezusa, który objawia nam swoją niepojętą miłość. Bo narodziny to objawienie się prawdziwej miłości.
Czy potrafimy tę potęgę miłości na nowo odkryć w sobie?!
Maryjo, dziękuję Ci, że swoim pośpiechem przypominasz mi, że w nadchodzące święta najważniejsze jest spotkanie z Jezusem, skupienie się na relacji z Nim i dzielenie się Nim z bliźnimi, bo tylko wtedy objawi się potęga Miłości. Amen.

«Cóż mamy czynić?».
Dzisiejsza Ewangelia stawia nam przed oczami postać Jana Chrzciciela, człowieka mocnego wiarą, prowadzącego surowy tryb życia.
Jest on głosicielem nawrócenia, heroldem nadchodzącego Mesjasza.
Ludzie przychodzą do niego z pytaniem: Co mamy czynić? czyli jak mają żyć. Jan Chrzciciel daje im konkretną odpowiedź, że powinni dzielić się tym, co mają; nie używać siły wobec innych ludzi; być uczciwi w swej pracy. Przesłanie Jana można streścić w krótkim stwierdzeniu: „Rób swoje najlepiej jak potrafisz i myśl o innych, a nie tylko o sobie!”. Jan Chrzciciel jako ostatni prorok Starego Testamentu jest równocześnie heroldem wzywającym do prawdziwego nawrócenia. Nawrócenie oznacza zmianę myślenia i postępowania, ale nie każda zmiana jest z zasady nawróceniem. Zatem nawrócenie, do którego wzywa Jan Chrzciciel, ma w praktyce oznaczać konkretne gesty uczciwości, sprawiedliwości i solidarności. Dobro zawsze dokonuje się w pewnym trudzie. Jednak to ono prowadzi do głębokiej radości. I tu właśnie objawia się wielka mądrość Jana – on doskonale wie, że prawdziwy proces duchowej przemiany warto zacząć od zwykłej ludzkiej uczciwości. Dlatego ważne jest uważne słuchanie głosu Jana Chrzciciela i zastosowanie jego wskazań w życiu.
„Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem”.
Jan który w oczach ludu stał się prawdziwym autorytetem, nie wykorzystuje tego dla własnych korzyści, nie ulega pokusie, aby zostać uznanym przez innych za Zbawiciela, bo jest świadomy swojej misji i odpowiedzialności za głoszone i wypowiadane słowo. Adwentowy prorok musiał na pewno stoczyć duchową walkę, aby nie ulec pokusie i dlatego został nazwany przez Jana największym z ludzi zrodzonym z na ziemi. A jak to przełożyć na nasze czasy, kiedy nie funkcjonuje znaczenie autorytetu, kiedy ich po prostu się nie uznaje, nie ma?
Dziś tak wielu zwłaszcza młodych ludzi atakuje pokusa bycia kimś, wielkości i znaczenia w oczach innych. Współczesne media wręcz do perfekcji opanowały sztukę promowania, kreatywności i windowania w górę, stąd tak wiele wygórowanych ambicji, pychy, zarozumiałości a czasem wręcz arogancji i bezczelności w zachowaniu ludzkim. Ilość lajków i odsłon w Internecie działa jak narkotyk – ten kto ma najwięcej jest kimś, bez względu na to jaki jest – czy zachowuje się godnie i uczciwie, czy też jest tego zaprzeczeniem – ważne, że jest popularny. Rolą Kościoła zawsze będzie wskazywanie na mocniejszego od siebie. Trzeba być czujnym i zarazem bardzo ostrożnym wobec tych, którzy uznają swoje wizje naprawy Kościoła za jedyną słuszną drogę do zbawienia.
„On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku dla oczyszczenia swego omłotu: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym”.
Jan mówi o Mesjaszu, jako Tym, który ma moc oddzielić dobro od zła. Wiejadło służyło do oddzielania ziarna od plew. Przypominało szufladę, która podrzucano w górę ziarno wymieszane z plewami. Ziarno spadało na klepisko, a plewy porywał wiatr. Ziarna trafiały do spichlerza, a plewy palono w piecu. W zapowiedziach Jana przyjście Mesjasza utożsamiano z Sądem Bożym – stąd wzywanie do nawrócenia. Jednak Mesjasz pojawił się na ziemia najpierw jako Zbawca, a potem zapowiada swoje przyjście na końcu czasów jako sprawiedliwy Sędzia. To pierwsze przyjście ma stać się dla nas uzdrowieniem naszego sumienia, które powinno być takim wiejadłem oddzielającym ziarno od plew – czyli dobro od zła.
Św. Jan Newman pisze: „Sumienie jest prawem naszego ducha, ale go przewyższa. Upomina nas, pozwala poznać odpowiedzialność i obowiązek, obawę i nadzieję… Sumienie jest pierwszym ze wszystkich namiestników Chrystusa!”
Ciesząc się z bliskiej obecności Zbawiciela, prośmy Pana, abyśmy wykorzystali te ostatnie dni Adwentu na rachunek sumienia dotyczący naszego postępowania oraz na czynienie dobrych uczynków wokół nas, bo tylko tak możemy nasz świat wywrócić do góry nogami i przemienić, jeśli zaczniemy to od naszego sumienia i naszego życia.