„Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych”.
Dziś w celu promocji zdrowia jest na czasie uprawianie sportu. Jedną z form aktywnego stylu życia jest bieganie. Często mijam na trasie osoby biegające amatorsko czy profesjonalnie – biegacz wyróżnia się strojem termicznym w celu utrzymania temperatury ciała, specjalnym obuwiem, ułatwiającym poruszanie się w różnym terenie, często posilają się na drodze specjalnymi batonami oraz napojami izotonicznymi. Większość korzysta ze specjalnych zegarków pokazujących nie tylko czas, ale poziom zmęczenia, pomiar tętna,  poziom aktywności, spalane kalorie. To nie tylko moda ale często sposób na życie aktywne i kondycję ciała. Wielu ludzi uważa to za filozofię swojego życia. Jest forma fizyczna rozwoju ciała. Dziś tempo naszego życia diametralnie wzrosło. Ludzie poruszają się w niesamowitym tempie ciągle pędzą w pogoni za jakimś wyznaczonym celem. Bardzo często zestresowani, zdenerwowani, zawsze na czas, często spóźnieni, chcą zdążyć na daną godzinę. To zawrotne tempo pokazuje, że w tym wszystkim tak łatwo o zdenerwowanie, o zniechęcenie, znużenie a wręcz o pewnego rodzaju zobojętnienie na otaczającą rzeczywistość. Często brakuje na nie po prostu czasu na pochylenie się nad sprawami które są równie ważne a istotne.
O tym mówi tekst piosenki – Maratończyk – wykonywanej przez kultowy w latach 80-tych zespół TSA i wokalistę/  znanego  ostatnio z programów The Voice of. Poland/ – Marka Piekarczyka:
Wciąż biegnę i biegnę dobrze mi z tym
Nic co biegnące nie jest mi obce
Biegnę więc jestem lecz nie wiem kim
Biegnę choć czasem brakuje mi sił
Dokąd biegnę dokąd biegnę
Nie wie nikt
Dokąd gnam
Przed nikim nie uciekam po prostu gnam
Nikogo nie gonię biegnę więc nie stoję
W tym swoim biegu mam własny styl
Kto biegnie nie grzeszy uwierzcie mi
Dokąd tak biegnę, dokąd tak biegnę
Nie wie nikt…  Dokąd gnam?! Dokąd tak ciągle biegnę?!

Dziś jesteśmy świadkami szczególnego BIEGU – wyścigu dwóch Apostołów. Pierwszy z nich to JAN, umiłowany uczeń Jezusa,  rozgorączkowany młody człowiek, który – gdy usłyszał o zmartwychwstaniu – wybiegł na spotkanie Mistrza pełen emocji i nowej siły. Drugi to przygnieciony ciężarem zaparcia się Jezusa – SZYMON PIOTR. Znamienne jest, że Jan po dotarciu do grobu czeka na tego, którego Chrystus ustanowił pierwszym z apostołów. Tradycja Kościoła widzi w tych dwóch postaciach personifikację charyzmatu i urzędu. Charyzmaty zawsze wyprzedzają to, co urzędowe, wyprzedzają przełożeństwo. Ale jeśli zanurzone są w woli Chrystusa, to zawsze się podporządkowują temu, co reprezentuje Piotr, głowa Apostołów. To on, choć czasem powolny i zmęczony, bierze odpowiedzialność za to, co będzie sercem wspólnoty: za dobrą nowinę o pustym grobie, za paschalne orędzie zmartwychwstałego Pana.
Święta Paschalne to zaproszenie do swoistego biegu. Zmartwychwstanie Pańskie – to bieg ku wolności. W tak niespokojnym okresie, kiedy za wschodnią granicą Ukraina walczy o wolność i o godność człowieczeństwa, zdeptana do granic ziemi jest to szczególne zaproszenie, abyśmy skorzystali z daru świętowania Tajemnicy Zmartwychwstania Pańskiego w wolnej Ojczyźnie. Mamy czas dla Boga, który przynosi nam jeden z najcenniejszych darów – NADZIEJĘ. Zapalmy to światło nadziei na lepszy czas, na nowe jutro we wspólnocie rodzinnej, we Wspólnocie Kościoła. Poczujmy się jednością – bo tylko tak możemy przetrwać trudne momenty, które napełniają nas niepokojem i lękiem. ZMARTWYCHWSTANIE to nie tylko największe święto naszej wiary to również czas odnowienia duchowych relacji z Bogiem w sakramentalnych znakach, które w obliczu pandemii zostały zakurzone oraz odnowienia relacji międzyludzkich, które są tak istotne i ważne w obliczu zagrożenia wojny.
Wykorzystajmy ten czas i spróbujmy zrozumieć, że tylko we wspólnocie, dziękując Panu za Jego Cud Zmartwychwstania możemy być duchowo mocni, a to nam zapewni ten swoisty bieg ku prawdziwej wolności dzieci Bożych – ku odrodzeniu i ożywieniu naszej wiary i nadziei, która jak pisze Paweł Apostoł – zawieść nie może.
Panie Jezu Chryste, jest we mnie wiele z entuzjazmu Jana. Jest też wiele z Piotra, który pierwszy wszedł do Twojego pustego grobu. Niech to uczyni mnie prawdziwym świadkiem Twojego zmartwychwstania. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!”
Liturgia Wielkiej Soboty jest bardzo bogata w znaki. Najpierw OGIEŃ, będący symbolem światła, ciepła i bezpieczeństwa.
W dawnych zabudowach centralnym miejscem było palenisko – to tam gromadzili się pierwotni ludzie, aby przy nim  spożywać posiłek, ogrzać się i przy jego świetle w spokoju odpoczywać. W Starym Testamencie Bóg w slupie ognia prowadził naród wybrane przez Morze Czerwone do Ziemi Obiecanej. Wnosząc dziś do świątyni zapalony Paschał – woskową kolumnę, symbolizującą Światło Zmartwychwstałego Pana jesteśmy prowadzeni jak naród wybrany z niewoli zła i grzechu do prawdziwej wolności, którą daje nam Jezus – Nowy Mojżesz. Drugim wymownym symbolem jest WODA.
Kiedy Bóg stwarzał świat oddzielił wody górne od wód dolnych – oddzielił niebo od ziemi. Woda to życiodajny symbol, bez wody nie wyobrażamy sobie życia na tej ziemi. Gdy jej zabraknie – zabraknie życia. Woda i ogień dwa przeciwstawne żywioły symbolizują nasze duchowe oczyszczenie. Ogień wypala w nas to co trwałe w naszym życiu płynącym z wiary, a woda obmywa nas z grzechu i oczyszcza w źródle zbawienia.
Dlatego z zapalonymi świecami po obrzędzie poświęcenia wody odnawiamy przyrzeczenia chrzcielne, aby podziękować Bogu za źródło chrześcijańskiego życia.
Te wigilijne znaki interpretuje dzisiejsze Słowo, ukazujące nam jak powstawał świat – dzieło Boga Stwórcy, jak naród wybrany został przez Boga Jahwe oswobodzony z niewoli egipskiej oraz zapowiedź prorocka Izajasza, jak Bóg pełen miłości pragnie zawrzeć Nowe Przymierze z ludem wybranym, a pełnia tej zapowiedzi – jak mówi Św. Paweł Apostoł – objawia się w Nowym Życiu, które przynosi nam Zmartwychwstały Jezus.

Kiedy czytamy dzisiejszą Ewangelię, to najpierw rozczarowuje nas postawa Apostołów, a następnie postawa kobiet. Spotykamy się tu z wielką ludzką niewiarą, którą obrazuje ciemna noc. Niewiarę w zmartwychwstanie, sceptyczny dystans do tej części nauczania Jezusa apostołowie manifestują, pozostając w domu, a kobiety – wpadając w przerażenie i bezradność na widok pustego grobu. Zmiana nastąpi dopiero wtedy, gdy usłyszą słowa Jezusa, zacytowane przez aniołów – „Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników i ukrzyżowany, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie” – to one są prawdziwym światłem. Tylko Słowo może nas oświecić. Nawet widok pustego grobu nie pomaga, gdy nie zostanie zinterpretowany przez słowo Chrystusa. Potrzebujemy Dobrej Nowiny, potrzebujemy, by święte Słowo przemieniło, wręcz przeorało nasze myślenie. Inaczej nie uwierzymy, choćbyśmy nawet zobaczyli jak najwyraźniejsze znaki i dowody. Prośmy gorąco o to, abyśmy przyjmując te znaki Wigilii Paschalnej właściwie przygotowali się do Świętowania Paschy na cześć Pana – Tajemnicy Jego Chwalebnego Zmartwychwstania.

Zmartwychwstały Zbawicielu, Ty widzisz, że nawet wobec pustego grobu pozostaję niewierzący, jeśli nie otrzymam Twojego słowa. Oświecaj moje myśli, moje sumienie i moją duszę. Który żyjesz
i królujesz na wieki wieków! Amen.

„Począł więc Jonasz iść przez miasto jeden dzień drogi i wołał, i głosił: «Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona».
I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i przyoblekli się w wory od najstarszego do najmłodszego”. Jonasz to prorok, który kiedy usłyszał wolę Bożą, zrobił wszystko, by jej uniknąć. Poszedł w stronę przeciwną, niż chciał Pan. Uciekał przed Panem, ale w końcu przejrzał na oczy i zrozumiał – że przed Bogiem uciec się nie da! Sprowadził zagrożenie na współuczestników podróży, wylądował na dnie swojego życia, zamknięty w brzuchu ryby niczym w trumnie. Jego historia to przejrzysty obraz upadku, ale także obraz wyzwolenia się z pęt grzechu i otchłani śmierci.
Do postaci Jonasza  nawiązuje w dzisiejszej Ewangelii Jezus Chrystus, kiedy mówi: „To plemię jest plemieniem przewrotnym. Żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku Jonasza. Jak bowiem Jonasz stał się znakiem dla mieszkańców Niniwy, tak będzie Syn Człowieczy dla tego plemienia”.
Jezus porównuje w dzisiejszym fragmencie znak proroka Jonasza do swego znaku – a jest nim śmierć i zmartwychwstanie.
Tak jak po trzech dniach w brzuchu ryby na dnie oceanu Jonasz zmartwychwstał, a jego widok zwrócił mieszkańców Niniwy ku Bogu, kiedy zobaczyli człowieka zmiażdżonego przez życie, ukrzyżowanego, ogołoconego; tak samo i Jezus ma stać się znakiem sprzeciwu dla Izraelskiego – zmiażdżony przez życie, ukrzyżowany, ogołocony, zabity, ale po trzech dniach powstaje z grobu i zmartwychwstaje do Nowego Życia!
„Ludzie z Niniwy powstaną na sądzie przeciw temu plemieniu i potępią je; ponieważ oni dzięki nawoływaniu Jonasza się nawrócili, a oto tu jest coś więcej niż Jonasz». Jezus piętnuje przewrotność plemienia izraelskiego, wypomina im to że na własne oczy widzą znaki i cuda, jakie On czyni, słyszą naukę a jednak powątpiewają i nie potrafią – a właściwie nie chcą uwierzyć w Jego Mesjańskie posłannictwo, bo Jezus nie pasuje im do ich ram i norm jako Mesjasz i Zbawiciel.  jednocześnie zobaczyli zwycięstwo nad śmiercią. Większego znaku nie ma. Nie ma większej łaski. Prosimy o mało, gdy możemy otrzymać wszystko. Widzimy detale, ale dopiero cały obraz pełen jest nadziei.
Pochyleni nad Słowem Pańskim spróbujmy spojrzeć na to dzisiejsze rozważanie w kluczu: Jonasz – Chrystus – ja…
Jonasz uciekał przed Bogiem, ale zmiażdżony Jego laską wypełnił misję, Jezus posłuszny woli Ojca przychodzi, aby przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie dokonać naszego usprawiedliwienia.
A ja? Czy potrafię rozpoznać w swoim sercu i otworzyć swój umysł na to, czego Bóg oczekuje – czego wręcz zażąda ode mnie? Czy umiem być posłuszny woli Ojca w moim życiu? Czy czasem jak Jonasz nie buntuję się i nie uciekam przed Jego wolą, Jego decyzją, Jego głosem? Czy potrafię jak Jezus w Ogrójcu powiedzieć:
„Ojcze nie moja, ale twoja wola niech się spełni”?
Prośmy gorąco, abyśmy idąc wielkopostną drogą odkryli na nowo w sobie postawę uległości i posłuszeństwa woli Ojca, abyśmy na wzór Jonasza i samego Jezusa uczyli się wypełniać Jego wolę i realizować wg jego zamysłu naszą misję, nasze zadania, które nam powierzył – do samego końca:
Panie Jezu, wołam do Ciebie z głębokości mojego życia, z dna mojego upadku, z otchłani śmierci. Udzielaj mi nieustannie łaski, bym dojrzał znak Jonasza, znak Twojego zmartwychwstania. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.