„Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi”.
Dzisiejszy fragment Ewangelii można by zatytułować – Ekonomia Bożej Miłości. Patrząc na opowiedzianą przez Jezusa przypowieść okiem ekonomisty, z pewnością dostrzeżemy pewnego rodzaju niesprawiedliwość. Oto ci, którzy pracowali od świtu, poświęcili najwięcej wysiłku, otrzymali taką samą zapłatę jak ci, którzy pracowali najkrócej, i do tego otrzymali tę zapłatę jako ostatni. Według kategorii ludzkich, dwukrotnie stracili. A ci, którzy pracowali najkrócej, dwukrotnie zyskali. „Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czyż nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje, i odejdź. Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?”
Trzeba jednak pamiętać, że przypowieść nie mówi o sprawiedliwości w stosunkach pracowniczych, tylko o nagrodzie, którą jest niebo. Nagrodzie, którą może otrzymać każdy, kto – choćby w ostatniej chwili – przyłoży swoją rękę do Bożej winnicy. Nie o denary tu chodzi, lecz o miejsce przy Bożym stole. Nie o stosunki ekonomiczne, lecz o hojną miłość Jezusa Chrystusa, którego miłosierdzie dotknie przede wszystkim tych, którzy najmniej sobie na nie zasłużyli. Nie ma w tym niesprawiedliwości, lecz litość. Miłość bowiem kieruje się bardzo szczególną ekonomią, której po ludzku nie musimy rozumieć. Możemy ją tylko przyjąć ze zdumieniem i wdzięcznością. Bo to my jesteśmy tymi robotnikami ostatniej godziny, którzy dostali najwięcej, i to jako pierwsi.

Panie Jezu Chryste, pod wieczór mojego życia, gdy odkryję, jak mało i niechętnie pracowałem w Twojej winnicy, zmiłuj się nade mną. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity”.
Dziś kolejny raz w Ewangelii czytamy o ziarnie…Jezus mówi: ziarno, które nie obumrze zostaje samo…a to, które obumrze przynosi plon…To znaczy, że poświęcenie wszystkiego, co jest dla nas cenne – włącznie z życiem – procentuje na przyszłość. Współcześnie – w dobie indywidualizmu, materializmu…zapomina się o tym zaleceniu…
„Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne”.
Ludzie kochają swoje życie…chcą je przeżyć w pełni…Zwiedzają świat, bywają na imprezach, kupują drogie samochody i wille z basenem…Ale to wszystko jest chwilowe… Dobra materialne nie są niczym złym…ale kiedy stawia się je ponad wszystko, zasłaniają nam prawdziwy świat…i prawdziwe wartości… Kto nienawidzi swojego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne…Panu Jezusowi  nie chodzi o jakieś cierpiętnictwo czy skrajną ascezę, ale o pewne spojrzenie na życie; że w życiu są sprawy ważniejsze niż nawet samo życie…Jeżeli ktoś chce być wiecznie piękny, młody, bogaty i popularny, to zapomina o rodzinie, znajomych, przyjaciołach, ale przede wszystkim o Bogu…a kiedy nagle czar pryska…przychodzi starość, kończą się pieniądze…lub zdarza się wypadek, po którym nigdy już nie będzie się takim sprawnym, wtedy okazuje się, że został  sam odeszli pseudo przyjaciele, bo wszyscy, którzy byli obok wyłącznie ze względu na popularność czy pieniądze…ulatniają się jak kamfora…Kiedy jednak postawimy sobie inną hierarchię wartości…stawiając jako top sprawy Królestwa  Niebieskiego…wtedy wszystko inne wskoczy w odpowiednią szufladkę…i będziemy świadkami wielkich cudów.
„Kto zaś chciałby Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec”.
I jeszcze najważniejsza myśl na zakończenie dzisiejszej Ewangelii. Ta  myśl, to wezwanie Jezusa, skierowane do Jego sług, by zawsze być blisko Niego. Oto sposób, jak nasze krótkie życie, które nieuchronnie kiedyś się zakończy, uczynić dobrym i pięknym: jako uczniowie Jezusa powinniśmy pamiętać, że powinniśmy być zawsze tam gdzie On – nasz Mistrz i Pan. Zrozumiał tę prawdę dzisiejszy patron – Św. Wawrzyniec, poświęcając cale życie Jezusowi. Prośmy gorąco, abyśmy także zrozumieli przesłanie Jezusa płynące z dzisiejszej Liturgii Słowa:

Panie Jezu Chryste, jestem jak ziarno rzucone w ziemię: obumieram. Wiem jednak, że moje obumieranie zbliża mnie do Ciebie, dlatego przyjmuję tę trudną drogę.
Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Wielki Znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu”.
Wizja Apokaliptyczna Św. Jana nie pozostawia żadnych  wątpliwości.
Tą Tajemniczą Niewiastą obleczoną w słońce jest Najświętsza Maryja Panna – Matka Jezusa Chrystusa! Maryja, która w pełni jest otoczona Jego światłem. Na głowie ma wieniec z dwunastu gwiazd, czyli dwunastu pokoleń Izraela – symbol wspólnoty świętych i błogosławionych w niebie. U Jej stóp leży księżyc – odbijający blade światło słoneczne, który symbolizuje śmierć i przemijalność ludzkiego życia.

Maryja – Niewiasta obleczona w słońce jest SIGNUM – czyli znakiem zwycięstwa Boga, zwycięstwa Jego miłości, zwycięstwa dobra, nad szatanem, nad grzechem – nad wszelkim złem. Wielkim znakiem zawierzenia, wielkim znakiem pocieszenia. Można śmiało do niej odnieść stwierdzenie: „Jakie Życie, taka Śmierć” – bo jak wierzymy tradycji K-ła, Maryja zasnęła i z ciałem i duszą została wzięta do nieba. Wniebowzięcie NMP  jest wypełnieniem obietnic danych przez Boga i jest równocześnie nagrodą za Jej zgodę, poświęcenie i świętość życia. Pieśń uwielbienia, którą wyśpiewała Maryja w domu Elżbiety, jest wyrazem postawy,  jaka cechowała Jej całe życie. „Wielbi dusza Moja Pana i raduje się duch mój w Bogu Zbawicielu moim, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny” Słowa wypowiedziane w domu Elżbiety są hymnem dziękczynienia i uwielbienia Boga za wszystko, czego dokonał w Jej życiu. Maryja należy do tych osób wybranych przez Pana, którym okazuje swoje niezgłębione miłosierdzie, chociaż została wystawiona na wielką próbę wiary! Chwała, jakiej doświadczyła, jest dla niej nagrodą za Jej postawę życia – postawę miłości: służby, pokory, wierności i pełnego zaufania Bogu. Jej Magnificat wypowiedziane w domu Elżbiety może stać się codzienną modlitwą każdego z nas. Przecież my jako Polacy –mamy Panu Bogu za co dziękować i za co Go uwielbiać!
Tak łatwo zapominamy, że nasz naród tyle razy doświadczał Bożej opieki i orędownictwa Maryi – tyle razy doświadczał wyzwolenia z trudnych i dramatycznych sytuacji. Nie możemy zapominać, w jakich czasach przyszło nam żyć i z jakich opresji wyprowadził nas Bóg!
I tym przypomnieniem jest dzisiejsza data: 15 sierpnia  – 102 rocznica słynnej Bitwy Warszawskiej, kiedy Armii Polskiej stającej naprzeciwko potężnej Armii Radzieckiej nie dawano żadnych szans, a jednak determinacja narodu, chęć życia w prawdziwej wolności po 123 latach niewoli zaborów, chęć prawdziwej niezależności od innych sprawiły, że tego dnia dokonał się zwycięski „Cud nad Wisłą”. Potrafiliśmy wyjść z ruin i zgliszcz, potrafiliśmy odbudować naszą Ojczyznę, potrafiliśmy walczyć o naszą wolność i prawdziwą rzeczywistość. Ale zawsze z Bogiem i z Matką Najświętszą! Bo ta niezwykła  determinacja była Świadectwem modlitwy, wierności i zaufania Bogu, zachowywania zasad chrześcijańskiego życia. Dlatego spróbujmy przeżyć ten dzisiejszy dzień –jako dzień Wielkiej Wdzięczności i Radości uwielbienia Boga za wszystko, co dla nas uczynił na przestrzeni całej historii naszego narodu!
Kiedy w  rodzinie kiedy ktoś z rodziców – np. Mama, Tato obchodzi imieniny lub urodziny, cała rodzina gromadzi się w jej domu, składa życzenia przynosząc okolicznościowe prezenty, a później przy stole jest okazja, żeby porozmawiać. ale też pochwalić się swoimi sukcesami, sukcesami i osiągnięciami dzieci i wnuków.
To wielka radość i duma dla starszych osób, które cieszą się owocami małżeńskiego i rodzinnego życia. Wniebowzięcie NMP – zwane w tradycji Świętem Matki Bożej Zielnej jest takim właśnie dniem narodzin Maryi dla nieba, a my jako jej dzieci przychodzimy do niej, aby złożyć jej życzenia. Przychodzimy, aby pochwalić się  naszymi sukcesami i osiągnięciami w postaci tegorocznych plonów, zbiorów: na polu, w sadzie, w ogrodzie, czego symboliką jest piękna dekoracja w świątyni,  wykonana przez naszych dekoratorów. Dziś przynosimy owoce naszej pracy, naszego trudu i poświęcenia, które składamy wraz z modlitwą dziękczynienia za to, że dobry Bóg pozwolił nam w tym roku zebrać kolejny raz obfite plony. Bo przecież każdy z nas- jak Maryja pracuje na nagrodę wieczną u naszego Pana. Zechciejmy dziś razem z Maryją, naszą Matką uwielbiać Boga. Co to oznacza?
To znaczy uwielbiać Boga słowem, pracą, radością i życiem tak jak Ona. Każde nasze spotkanie z Bogiem, każdą naszą modlitwę zaczynajmy więc od uwielbienia Boga w Jego dziełach. Uwielbiajmy Go za Jego obecność. Dziękujmy za to, czego doświadczamy, za Jego niepojętą miłość, którą nas obdarza, za dobro. Z miłością przyjmijmy Jego plan na nasze życie, zaufajmy Mu, i starajmy się żyć blisko Niego i dla Niego – tak jak Maryja. Niech napełnia nas swoją mocą, abyśmy mogli pokonać nasze trudności w życiu codziennym.
Dlatego przepełnieni wdzięcznością do Boga, naszego Ojca za dar Maryi Wniebowziętej, Dziewicy zasłuchanej w Słowo Pana wołajmy w naszej modlitwie:
„Maryjo, Pani Wniebowzięta – Królowo Nieba i Ziemi, naucz nas postawy pięknej miłości, która umie Bogu dziękować za wszystko i nieustannie uwielbiać Jego Majestat. Naucz nas Maryjo – Niewiasto Mądra i Roztropna takiej miłości, która przez pokorę i wytrwałość prowadzi do Jezusa!” Amen.

„Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę, ażeby już zapłonął”.
Ogień który przynosi Jezus i pragnie rzucić na ziemię to Duch Święty – Duch Prawdy i Miłości.
prawda ma coś z ognia – daje światło do poznania mądrości Boga, ale równocześnie wypala w nas to co jest kłamstwem, postawą faryzejską w nas. Ogień prawdy ma moc osuszać bagna fałszu i zakłamania. To dlatego Jezus mówi: „Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam”. Prawda jest niczym miecz obosieczny, ponieważ wiąże się z jawną walką z obłudą i zakłamaniem.  Prawda to ogień, który ma najpierw wypalić ludzkie sumienie. Być sługą prawdy to znaczy przyjąć na siebie brzemię cierpienia, na los, który dotknął proroka Jeremiasza – słyszymy o tym w I Czytaniu. Wrzucono go do cysterny z błotem, ponieważ mówił rzeczy niewygodne dla króla i narodu. «Niech umrze ten człowiek, gdy mówi do nich podobne słowa. Człowiek ten nie szuka przecież pomyślności dla tego ludu, lecz nieszczęścia». Ulitował się jednak nad nim król Sedecjasz i nakazał Kuszycie Ebedmelekowi:
« Wyciągnij proroka Jeremiasza z cysterny, zanim umrze».
Nie wolno budować jedności kosztem prawdy. Pytanie co jest prawdą – bo kiedy w rozmaitych konfliktach i sporach słyszymy, że jedna strona ma rację, za chwilę że druga strona też mówi prawdę i ma rację – to pojawia się pytanie: kto kłamie i oszukuje i gdzie jest ta prawda?! Dziś w dobie środków medialnych żyjemy w świecie pełnym pozorów i iluzji – dbamy o image – czyli o swój obraz, wygląd – świadczą o tym programy retuszujące zdjęcia w Internecie, gdy poprawiamy swój wygląd, po to, by  usłyszeć komentarz – jak ty ślicznie wyglądasz?! Czy dbamy o prawdę czy raczej o swój prywatny marketing – swój wizerunek?! I nawet jeśli to jest lekko podretuszowane, to cóż to komu szkodzi, że troszkę obraz jak towar jest przereklamowany? W wielu przypadkach życie współczesnego człowieka staje się niewolą wykreowanej przez nas pozornej prawdy, ciągłym poprawianiem retuszowaniem, ciągłą grą komputerową, ciągłym udawaniem. W środowisku zakłamanym sługa Boga nie będzie miał łatwo, bo będzie odkłamywał rzeczywistość, będzie pokazywał prawdę i będzie powodował rozłam, kiedy powie prawdę.
Ogień jest również symbolem miłości. Duch prawdy jest duchem miłości. Ponieważ kocham Cię jako twój współmałżonek, jako rodzic, jako dziecko, jako dziadek, babcia, jako przyjaciel, jako sąsiad – to powiem Ci w duchu miłości prawdę. A ty jeśli rozumiesz, ze to jest ogień miłości, który ma moc wypalić w tobie zło i grzech – to się nie obrazisz na swego brata czy siostrę, ale przyjmiesz to z pokorą i rozważysz – a może on rzeczywiście ma rację i powinienem coś zmienić w swoim życiu?! Przed nami za miesiąc Misje Ewangelizacyjne w parafii – czas przebudzenia – czas zapalania w naszych sercach i sumieniach Ognia Prawdy i Miłości. Czy nie ulegniemy podszeptom i pokusom szatana, żeby ten czas zlekceważyć? Czy naprawdę podejdziemy do przeżycia tego czasu z odwagą, pokorą i poświęceniem – czy zechcemy pojednać się z Bogiem i ludźmi?! Jak to najlepiej zrobić, radzi nam w II czytaniu autor Listu do Hebrajczyków: „Mając dokoła siebie takie mnóstwo świadków, zrzuciwszy wszelki ciężar, a przede wszystkim grzech, biegnijmy wytrwale w wyznaczonych nam zawodach. Patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala”. Jezus umierał na krzyżu nie tylko za prawdę, gdyż był niewinnie osądzony i skazany, ale także za nas, bo do końca nas umiłował. Umierał z miłości, by nas zapalić na nowo ogień miłości wiecznej. Zrozumiał tę prawdę Św. Maksymilian, który w obozie nienawiści i śmierci, pogwałcenia wszelkich praw  i godności człowieka, pokazał prawdziwe człowieczeństwo i rzucił ogień prawdy i miłości, kiedy oddał życie za Franciszka Gajowniczka. Rozumiemy tę prawdę kiedy pomagamy ludziom cierpiącym i udręczonym wojną na Ukrainie, kiedy wznosimy się ponad podziały i rozłamy, kiedy rozmawiamy ze sobą i szukamy drogi dialogu i porozumienia.
Bo tylko w  ten sposób zapalamy ogień prawdy i miłości.
Panie Jezu Chryste, Ty wiesz, jak bardzo nie chciałbym poróżnić się z tymi, których kocham. Zdecydowanie bardziej jednak nie chciałbym rozłamu między Tobą a mną. Tobie powierzam pokój swojego serca. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.