„<<Niewiasto, oto Syn twój… Synu, oto Matka twoja>>.
I od tej chwili uczeń wziął ją do siebie”.

Zasłuchani dziś w Słowo życia, patrzymy na obraz ewangeliczny, nazywany często Testamentem Krzyża, kiedy Jezus wiszący na krzyżu w momencie najgłębszego zjednoczenia z Ojcem, zwraca swoje oczy ku Matce i ku umiłowanemu uczniowi Janowi, by zabezpieczyć ich przyszłość, a przez to zabezpieczyć przyszłość swojego Kościoła. Jezus oddaje swoją Matkę każdemu z nas. wskazując Ją jako naszą Wychowawczynię i Wzór.
Maryja – Oblubienica Boga, uczy nas, jak  powinniśmy kochać Ojca i jak wytrwać w tej miłości do końca.  Jej odpowiedź w dniu Zwiastowania jest wzorem odpowiadania Bogu na Jego wezwanie: „FIAT – Niech mi się stanie według słowa twego”.
I tak, jak Abraham jest nazwany Ojcem Wiary, tak Maryja ma tytuł Matki Wiary. Dlatego w dniu 3 maja br. Kościół w naszej Ojczyźnie dziękuje Bogu za opatrznościowy dar Matki Bożej, która jako Królowa Polski, otacza macierzyńską troską i opieką cały nasz Naród, a moc jej opieki jaśniała wielokrotnie na przestrzeni naszych dziejów.
Docenił to najpierw król Jan Kazimierz, który po obronie Jasnej Góry, i przepędzeniu wojsk szwedzkich z terytorium naszego kraju,1 kwietnia 1656 roku, przed obrazem MB Łaskawej w katedrze lwowskiej złożył śluby, w których Maryję obrał na Królową Polski: „Wielka Boga Człowieka Matko, Najświętsza Dziewico. Ja, Jan Kazimierz, za zmiłowaniem Syna Twojego, Króla królów, a Pana mojego i Twoim miłosierdziem król, do Najświętszych stóp Twoich przypadłszy, Ciebie dziś za Patronkę moją i za Królową państw moich obieram”.
Potem Parlament Rzeczpospolitej Polskiej, mimo różnicy poglądów i różnych zawirowań historycznych wielokrotnie ten akt odnawiał i w sposób uroczysty potwierdzał. Doceniał to i pielęgnował przez całe życie Prymas Tysiąclecia –
Bł. Stefan Kardynał Wyszyński, który napisał Jasnogórskie Śluby Narodu, odnowione w 300 rocznicę tych złożonych we Lwowie, a w czasie jednej z  homilii wołał: „Ten dzień, to dla wierzącego Polaka nie tylko rocznica przyjęcia Konstytucji 3 Maja, ale także dzień obchodzonego od 1906 r. święta Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. Chcemy oddać naród i całą Ojczyznę w macierzyńską, słodką niewolę Maryi za wolność Kościoła w świecie i w Polsce!”.  
Pewien misjonarz pracujący w Afryce Południowej opowiadał, że jechał kiedyś pociągiem i odmawiał brewiarz, a w brewiarzu miał kolorowy obrazek Matki Bożej Częstochowskiej. Obok niego siedział mały czarnoskóry chłopiec, który przyglądał się temu obrazkowi. Zaciekawiony, przerwał misjonarzowi modlitwę i zapytał: „Kto to jest? Twoja siostra? – Nie…” „Narzeczona? – Nie”. „No to kto to jest?” Misjonarz po namyśle odpowiedział: „Matka Boża Częstochowska – Moja Matka”. Murzynek popatrzył na obrazek, na misjonarza i kręcąc przecząco głową, z przekonaniem powiedział: „Wcale nie jesteś do Niej nie podobny”.
Na najbliższym przystanku chłopiec wysiadł; a misjonarz zaczął się zastanawiać, czy chłopiec nie miał racji i w czym nie jest do Niej podobny.
Zróbmy rachunek sumienia: Moje oczy – czy mają w sobie coś z dobrych oczu Maryi i Jej miłosiernego Syna? Moje serce – czy ma coś z wrażliwości serca Maryi i Jej Syna? Moje ręce – czy potrafią trudzić się dla innych? Czy potrafię dojrzeć najdrobniejsze potrzeby braci i sióstr, współczuć im i pomagać? Czy potrafię to czynić dyskretnie, nie czekając na oklaski? Jej obecność pod krzyżem to wzór miłości i ufności do końca. A jaka jest moja obecność przed Bogiem i wśród ludzi? Czy potrafię kochać i być wiernym do końca, niczego w zamian nie oczekując, i niczego się nie spodziewając?!
Kapłan – Poeta Ks. Jan Twardowski napisał: „Bóg natchnął polski lud, by tak bardzo ukochał święta Matki Bożej /…/ Bóg dał nam Jasną Górę jako arkę na czas potopu /…/ Bóg powołał nas do tego, abyśmy byli narodem maryjnym” .
Prośmy gorąco, abyśmy umacniali naszą osobową więź z Maryją, uznając ją swoją Matką. Prośmy aby Maryja zawsze była dla nas kimś ważnym, szczególnym i bliskim. Uczmy się od Niej postawy prawdziwej wierności
i miłości do Boga Ojca, do Jezusa i do braci i sióstr we Wspólnocie Kościoła i starajmy się Ją czcić, jako naszą Matkę, Panią i Królową:
Panie Jezu Chryste, dziękuję Ci za to, że w momencie śmierci na krzyżu powierzyłeś mnie Maryi postanowiłeś uczynić ze mnie dar dla swojej Matki. Chcę być tym darem, chcę być Jej powierzony, chcę do Niej należeć. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

«Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?»
« Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham».

Dzisiejsza Ewangelia zaprasza nas nad Jezioro Tyberiadzkie. Siedmiu uczniów na czele z Piotrem, Jakubem i Janem spotyka na swej drodze żywego Pana Jezusa, który po Zmartwychwstaniu – czyli największym cudzie, którego dokonał na ziemi staje kolejny raz przed Apostołami.. Jezus działa w sposób bardzo jasny i czytelny: stanął na brzegu jeziora czyli objawia siebie, zaspokoił ich głód – czyli nakarmił w obfitości rybami i przeprowadził swoistego rodzaju egzamin – zapytał Piotra o miłość. «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?» Kiedy zapytał Piotr pierwszy raz, odpowiedział ze spokojem: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham».
Ale kiedy Pan Jezus po raz drugi i trzeci powtórzył to samo pytanie, to Piotr się zastanowił i  zasmucił – dlaczego? Bo przypomniał sobie, jak w momencie pojmania Jezusa trzykrotnie się go zaparł mówiąc, że go nie zna. Ale na końcu zwyciężyła u Piotra prawdziwa pokora i miłość, kiedy odpowiedział: „Panie Ty wszystko wiesz! Ty wiesz, że Cię kocham!” I dlatego to on został zastępcą pana Jezusa na ziemi – czyli pierwszym papieżem.
Moje Kochane Dzieci!

Dzisiaj, podobnie jak dawno temu Apostoł Piotr, zdajecie najważniejszy egzamin z miłości i wierności do Pana Jezusa – w dniu I Komunii Św. Przez cały rok przygotowywałyście się do tego spotkania, uczyłyście się pilnie, uczestniczyłyście w nabożeństwach różańcowych, w Roratach i nabożeństwach wielkiego Postu: jak Droga krzyżowa czy Gorzkie Żale; otrzymując trzy znaki wtajemniczenia chrześcijańskiego na drodze wiary: różaniec, medalik i książeczkę,
a wczoraj po raz pierwszy skorzystałyście z daru sakramentu pokuty, aby przeprosić Pana Boga i swoich najbliższych. A wszystko to po to, aby dziś w naszej pięknie udekorowanej świątyni zdać najważniejszy egzamin z wierności i powiedzieć, jak Piotr: „Panie Ty wszystko wiesz! Ty wiesz, że Cię Kocham!” Cale serce oddaję tylko Tobie i pragnę abyś pozostał Moim najlepszym Przyjacielem na całe życie!
Zapamiętajmy! Uroczystość I Komunii Św. to spotkanie z Największą Miłością Waszego Życia – a ta miłość ma na Imię JEZUS! Dziś wśród wielu prezentów
i życzeń, które Moi Kochani otrzymacie od Waszych bliskich jest jeden – najważniejszy i najcenniejszy. Bez niego nie byłoby tej uroczystej mszy Św. w kościele, nie byłoby uroczystego przyjęcia, nie byłoby spotkania najbliższej rodziny. Tym darem jest I Komunia Św. – bo Eucharystia to największy dar miłości otrzymany od  Pana Jezusa! Pan Jezus jest naszym najlepszym Przyjacielem, bo nigdy nas nie zdradził, nie oszukał, nie okłamał, nie obraził – dlaczego? Bo naprawdę kocha każdego z nas i na każdym mu bardzo zależy! To dla nas tak wiele wycierpiał, dał się przybić do krzyża i zmartwychwstał! Zapamiętajcie, że to jest najprawdziwsza historia naszego zbawienia, a nie jakaś wymyślona bajka czy opowiastka, jak usiłują nam dziś to wmówić! Największą radość i satysfakcję każde dziecko ma wtedy, gdy dotrzymuje słowa, wierności i nigdy swojego przyjaciela nie zdradzi, nie oszuka.
Tego Wam dzisiaj Moi Kochani życzę, abyście w tej wierności Panu Jezusowi wytrwali przez całe życie. Bo największym szczęściem każdego człowieka – małego czy dużego jest bycie szczerym i prawdomównym, przyzwoitym i uczciwym, który nie zawiedzie swojego Największego Przyjaciela. A jeśli nawet zdarzy się mu popełnić błąd, to zawsze wraca do swego Przyjaciela Jezusa- aby przeprosić w sakramencie pokuty i aby wyznać mu na nowo miłość razem z dzisiejszym bohaterem Ewangelii – Piotrem: Panie ty wszystko wiesz! Ty wiesz, że Cię kocham! Pan Jezus dziś ma do was jedną jedyną prośbę: „Wytrwajcie w miłości mojej! Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony!”
Moi Drodzy Rodzice!
Uroczystość I Komunii Św. to święto całej Rodziny. Najcenniejszym darem, jaki przekazujecie swym dzieciom jest wiara, która nadaje ostateczny sens naszemu istnieniu. Sakrament chrztu św. o który poprosiliście Kościół dla waszych dzieci kilka lat temu, nałożył na Was ciężki ale i piękny obowiązek, że staniecie się dla Waszych dzieci pierwszymi głosicielami Ewangelii i nauczycielami wiary.
Pięknie napisał o tym Św. Jan Paweł II w punkcie 42, Encykliki „Redemptoris Missio”: „Człowiek współczesny bardziej wierzy świadkom, aniżeli nauczycielom,  bardziej doświadczeniu, aniżeli doktrynie, bardziej życiu i faktom, aniżeli teoriom. Świadectwo życia chrześcijańskiego jest pierwszą i niezastąpioną formą misji”.
Na rodzicach spoczywa wielka odpowiedzialność: jeśli nie dadzą dzieciom Boga, nie przekażą niczym pałeczki w sztafecie wartości chrześcijańskich, płynących z Waszej wiary do Boga – wszystko inne, co im dacie, nie będzie miało większej wartości i fundamentu. Dlatego zachęcam Was, Drodzy Rodzice, byście dawali dzieciom Boga, byście razem z dziećmi każdego dnia wspólnie się modlili, żebyście pokazywali im swoim życiem Boga, by mieli wzór w Was. Niech dzieci uczestniczą w tym, co jest ważne dla rodziców. Niech udają się z Wami na Mszę świętą, i widzą, jak się modlicie, jak się spowiadacie, jak przeżywacie przyjęcie Komunii świętej.
Wasze świadectwo życia sprawi w ich życiu i powie więcej dziecku niż niejedna katecheza. Bądźcie razem w przeżywaniu wiary, bo towarzyszenie dzieciom i wasza obecność przy nich – także dziś w tak Uroczystym dniu, ale i później, kiedy będą praktykować I piątki miesiąca, kiedy będą przychodzić na nabożeństwa, na katechezę i kiedy będą za rok przeżywać Rocznicę I Komunii Św. – już bez prezentów i życzeń, ale z wiarą i dziękczynieniem, że już tak długo spotykają się z Panem Jezusem w Komunii Św. To będzie największy egzamin miłości i największa radość i satysfakcja dla Was, że właściwie uformowaliście Wasze dzieci. Dziś razem z dziećmi poprośmy Pana Jezusa w modlitwie:
Panie Jezu Chryste,  przyjdź dziś do mojego serca, nakarm mnie swoją świętą obecnością, nakarm mnie pokarmem z Twojej ręki, nakarm mnie swoją Miłością i bądź moim Najlepszym Przyjacielem na zawsze. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”.

Pierwsze zdanie dzisiejszej Ewangelii można by uznać za Dobrą Nowinę w pigułce. Jest to klasyczny tekst – sztandarowe zdanie Kerygmatu Nowej Ewangelizacji. To rzeczywiście sama esencja nauczania Jezusa Chrystusa. Jedno proste zdanie, które wyjaśnia nam nie tylko, jaki jest Bóg, ale także kim my dla Niego jesteśmy.
Bardzo zadziwia nas to sformułowanie: Bóg umiłował świat –  a przecież wielokrotnie w Ewangelii Jezus zachęca do tego, by świata nie kochać, by nie przywiązywać się do swojego życia tu, na ziemi. Zdanie: Bóg umiłował świat, znaczy: umiłował ze względu na nas, dlatego właśnie podczas Wigilii Paschalnej usłyszeliśmy, że dzieło zbawcze jest większe nawet niż dzieło stwórcze.

Dlatego Jezus kontynuuje swoje nauczanie mówiąc: „Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony”.
Oto cały świat zostanie uratowany, nie dlatego jednak, że jest cokolwiek wart w oczach Bożych, lecz dlatego, że Bóg ze względu na miłość do człowieka uratuje także wszystko, co stworzył. Cały świat, cały kosmos przetrwa, tylko dlatego, że Bóg kocha człowieka. Dziś podziękujmy Bogu za ten przejaw niezgłębionej miłości do każdego i za to, że stale o nas pamięta – mimo naszych wad, słabości, mimo naszych niewierności i zdrad.

Panie Jezu Chryste, gdy patrzę na Twe dzieła, odkrywam, jak bardzo mnie pokochałeś. Chcę także służyć Tobie, kochając w tym świecie to, co wskazuje na Twoją miłość. Ty żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.