«Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe ».

Charakterystyczne w dzisiejszej Ewangelii jest odniesienie do przyszłości. Jezus nieustannie podkreśla swój związek z Ojcem i misję Ducha Świętego po wniebowstąpieniu. Wraz z odejściem Jezusa nie skończy się dla uczniów czas poznawania Boga. Dopiero światło krzyża i powstania z martwych Zbawiciela oraz dar Ducha Świętego umożliwią im poznanie pełnej prawdy. Każde kolejne pokolenie chrześcijan także potrzebuje otwierania się na dary Ducha, aby w zmiennym świecie dostrzegać trwałą obecność Chrystusa. Dlatego też Arcykapłańska modlitwa Jezusa jest szczególnym objawieniem tajemnicy Trójcy Świętej.
W historię XVII-wiecznej Polski wpisał się bardzo mocno starosta  bydgoski i chorąży poznański – Władysław, Michał Skoraszewski.
Znany był ze swej wielkiej odwagi i ofiarnej służby Ojczyźnie-
przez 40 lat brał udział w walkach ze Szwedami, Moskalami, Turkami i Tatarami. Znana była jego prostota i szczera pobożność; modlił się żarliwie, zachowywał posty, za poległych zamawiał Mszę Św., znany był z dobroci wobec chłopów, a z sąsiadami żył w zgodzie i przyjaźni. Jego dewizą było: „Dość mały kącik, a wolne sumienie, bez grzechu życie i dobre mienie”. Kiedy w 1683 roku król Jan III Sobieski przygotowywał wielka wyprawę przeciw Turkom pod Wiedniem, Skoraszewski był bliski śmierci.
Był smutny, że jako dogorywający starzec musi gnuśnieć w domu, leżeć na łóżku, a nie na koniu, w boju, w walce za Ojczyznę.
Po śmierci odnaleziono tekst pięknej modlitwy, który pozostawił po sobie,  a którą najczęściej odmawiał jako gorliwy czciciel Trójcy Przenajświętszej: „ Panie Boże Wszechmogący, Ojcze, Synu i Duchu Święty w Trójcy jedyny Boże, bądź przeze mnie, lichego stworzenia, teraz pochwalony i pobłogosławiony po stokroć tysięcy milionów i więcej razy i nie odrzucaj mnie od oblicza twego Boskiego, abym widzeniem Twoim cieszył się na wieki”.
Trójca Przenajświętsza to fundamentalny dogmat chrześcijaństwa, który głosi, że Bóg istnieje jako jedna, jedyna istota, ale w trzech odróżnialnych osobach.
Jeden Bóg, trzy osoby: Ojciec, Syn Boży -Jezus Chrystus i Duch Święty. Te trzy osoby są równymi i współistniejącymi, ale nie są trzema oddzielnymi bogami.
Równość i współistnienie: Każda z trzech osób jest równa i współistnieje
z pozostałymi.
Odróżnialność: Chociaż są jednością, osoby Trójcy są odróżnialne:
Bóg Ojciec: Jest Stworzycielem nieba i ziemi.
Syn Boży Jest Zbawicielem świata.
Duch Święty: Jest Pocieszycielem, Parakletos – czyli adwokat, obrońca, doradca, pomocnik – posłany przez Ojca w imię Chrystusa.
Trójca Święta jest istotnym elementem w chrześcijańskim rozumieniu Boga i Jego relacji do świata.
Określenie: „Bóg jeden w Trójcy Osób” oznacza Trójjedyność i chodzi tutaj o wyrażenie niewysłowionej tajemnicy Bożego życia.
Pięknie to wyrażają słowa dzisiejszej Prefacji:
„Ty z jednorodzonym Synem Twoim i Duchem Świętym  jedynym jesteś Bogiem, jedynym jesteś Panem; nie przez jedność osoby,  lecz przez to, że Trójca ma jedną naturę… wyznając prawdziwe i wiekuiste Bóstwo  wielbimy odrębność Osób,  Jedność w istocie i równość w majestacie”.
Dziękując Bogu za Dar Trójcy Świętej prośmy gorąco, abyśmy w naszej postawie uwielbienia oddawali zawsze cześć Jedynemu Bogu, obecnemu w trzech Osobach:

Duchu Święty, który pochodzisz od Ojca i Syna, prowadź Kościół ku pełnej prawdzie. Głoś nam obecność Ojca i Syna w świecie i czasach, które nie chcą Was znać. Naucz nas uwielbić Jedynego Boga w Trzech Osobach. Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu, jak była na początku teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.

„«Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie”.
W II Dzień Zielonych Świąt  nasze myśli i serca zwrócone są ku Matce Kościoła. Pochylmy się przez chwilę na Słowem Pana i zobaczmy trzy obrazy, aby zrozumieć istotę dzisiejszego święta.
Pierwszy obraz przedstawia nam Księga Rodzaju, gdzie słyszymy o wydarzeniach w raju. Dramat grzechu pierworodnego polegał na tym,
że po nieposłuszeństwie Bogu, pierwsi rodzice nie chcieli wziąć odpowiedzialności za popełnione zło.. Adam zrzuca winę na Ewę,
a Ewa na węża. Temat stary i aktualny jak świat, w którym żyjemy.
Popełnić zło jest bardzo łatwo, a wziąć za nie odpowiedzialność i przyznać się do grzechu – o wiele trudniej. Z tej plątaniny wzajemnych zarzutów trudno się wyzwolić. Ale mimo tego,  Bóg daje pierwszym ludziom drugą szansę i zapowiada wyzwolenie człowieka z niewoli szatana„Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono ugodzi cię
w głowę, a ty ugodzisz je w piętę”.
Bóg zapowiada ratunek – Zbawienie. Tą tajemniczą Niewiastą z opisu
z Księgi Rodzaju  jest Maryja, a jej potomstwem Umiłowany Syn Boży – Jezus. „Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa, bo ona stała się matką wszystkich żyjących”. Natomiast Maryja, która „przez swoją niewinność naprawiła winę matki Ewy”, stała się matką wszystkich odkupionych – uratowanych przez Jezusa Chrystusa.
Popatrzmy na drugi obraz. Ewangelia opisuje moment śmierci na krzyżu. Pod krzyżem są obecni ci, którzy do końca byli wierni: Maryja, niewiasty i uczeń Jan. Pod krzyżem Jezus daje w opiekę Janowi swoją Matkę i odwrotnie – prowadzi swojego ucznia, do Maryi, czyniąc Ją Matką Kościoła. Pan Jezus w ten sposób inauguruje macierzyński obraz Kościoła, czyli wspólnoty zgromadzonej wokół tajemnicy Jego śmierci i zmartwychwstania, stawiając pośrodku Apostołów swoją Matkę, aby macierzyństwem kobiety ukazać, jakie jest najważniejsze zadanie wspólnoty Jego uczniów. Dlatego Maryja jest razem ze stawiającym pierwsze kroki Kościołem– jak Matka, która patrzy na raczkujące dziecko
i próbuje nauczyć go chodzić –  słyszymy o tym w pierwszym czytaniu.
I wreszcie trzeci obraz, który opisuje Św. Łukasz w Dziejach Apostolskich: „Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, z Maryją, Matką Jezusa, i z braćmi Jego”. Maryja jest tą kobietą, która jest  bardzo zatroskana, która się troszczy o powierzone jej opiece dzieci. Tak jak była obecna na weselu w Kanie, i nie wchodząc w kompetencje Jej Syna potrafi zmotywować ludzi do tego, aby mu zaufali, bo tylko On może zaradzić ich trudnemu położeniu: „Zróbcie, cokolwiek powie wam mój  Syn…”
Ona jest obecna w Kościele, w naszych rodzinach, parafiach, wspólnotach. Maryja pierwsza zauważa nasze potrzeby, braki, przyczyny smutku czy zniechęcenia, podobnie jak zauważyła brak wina na uczcie weselnej.
I wstawia się za nami u Jezusa. I dlatego też 70 biskupów polskich, na czele z Prymasem Tysiąclecia Bł. Kardynałem Stefanem Wyszyńskim zabiegało o tytuł Matki Kościoła u papieża Św. Pawła VI składając papieżowi Memoriał, w którym uzasadniali konieczność ogłoszenia Maryi Matką Kościoła. W 1968 r.  papież Paweł VI potwierdził swoje orzeczenie o Matce Kościoła w Wyznaniu Wiary, w tzw. Credo Pawłowym. Episkopat Polski włączył wówczas do Litanii Loretańskiej nowe wezwanie: „Matko Kościoła, módl się za nami” i ustanowił Święto Matki Kościoła dla całego Kościoła Powszechnego w II Dzień Zielonych Świąt. Maryja jak każda matka, pragnie uczyć i wychowywać swoje dzieci. Uczy nas całkowitego zaufania i zawierzenia Panu Bogu. Zawierzenia nawet wbrew logice, wbrew rozsądkowi, wbrew prawom natury. Umieć przyjąć i zgodzić się na każdą wolę Bożą: na chorobę i cierpienie, na rozmaite doświadczenia życiowe,. na wszystko, co nas spotyka. Trzeba nauczyć się zawierzyć i zaufać Panu Bogu. Taka nauka płynie z życia Maryi.
Dziś  kiedy przeżywamy Święto Maryi Matki Kościoła, zastanawiamy się wspólnie:  Czego może nas nauczyć  Maryja – Matka Kościoła? Czy ja potrafię jak Maryja, zdać się na Jego wolę? Czy ja potrafię zaufać bezgranicznie  Panu Bogu?Maryja Panna jest Matką Kościoła, którego my jesteśmy częścią. Jest więc i naszą Matką. Zostaliśmy Jej powierzeni zarówno jako wspólnota, jak i każdy z nas z osobna przez samego Jezusa w chwili Jego bolesnego konania na krzyżu. Dlatego zawierzajmy Jej nasze losy, prośmy o jej szczególną opiekę i wstawiennictwo w naszych codziennych sprawach:
Maryjo, Matko Kościoła – Matko moja i wszystkich ludzi, którzy w ofierze Twojego Syna znajdują pociechę, źródło nadziei i zbawienia, przyjmij mnie za swoje dziecko, tak jak przyjmujesz cały Kościół pod Twoją obronę. Ucz mnie jak zaufać i zawierzyć Jezusowi swoje życie i wspieraj mnie w godzinie próby i cierpienia. Amen.

                       
„Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem”.
W dzisiejszym fragmencie Ewangelii słyszymy wypowiedź Jezusa, który jest w pełni świadomy tego, co go czeka i co czeka Jego uczniów. Przed Nim najważniejsza misja – męka śmierć i zmartwychwstanie, a po 40 dniach wniebowstąpienie. Jezus wie, że uczniowie mają obawy i lęki, co się stanie, kiedy On powróci do Ojca. Dlatego jest konsekwentny i dotrzymuje słowa, jak mówił: „Nie zostawię was sierotami”. Dlatego przypomina im że owocem Jego nauczania jest Miłość – jeśli będą w niej trwali, będą zachowywać jego przykazania. Ale obiecuje im konsekwentnie, że pośle Ducha Świętego, aby na tej drodze nie ustali i potrafili umocnić swoją wiarę Jego łaskami i darami.
Zesłanie Ducha Świętego, opisane przez Św. Łukasza w Dziejach Apostolskich jest wyjątkowym znakiem mocy i siły Ducha Pocieszyciela – Trzeciej Osoby Boskiej, pochodzącej od Ojca i Syna, który zstępuje na Apostołów, aby ich umocnić w wierze, w głoszeniu i przepowiadaniu Dobrej Nowiny o Zbawieniu. Św. Łukasz tak relacjonuje:„Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić”.
Dar języków sprawił, że Apostołowie – prości ludzie zaczęli głosić wielkie dzieła Boże w różnych językach, przez to stali się zrozumiali dla innych. Nagle zatrwożeni Uczniowie Pańscy, którzy pouciekali i zostawili samego Jezusa w Ogrodzie Oliwnym, umocnieni darami z wysoka, nie boją się, otwierają drzwi Wieczernika na oścież i z wielką odwagą, mocą i  determinacja idą i głoszą mocą Ducha Św. Wielkie Dzieła Boże, przez co stają się bardzo skuteczni w dziele przekazywania  Dobrej Nowiny o zbawieniu. Apostołowie doskonale zrozumieli,  że prawdziwej wiary trzeba się uczyć przez całe życie. Jeśli staramy się żyć blisko Boga, dojrzewamy w poznaniu siebie i świata w świetle wiary. Odkrywamy, że poznawanie Boga jest największą przygodą życia. W dojrzewaniu wiary Bóg nie zostawia nas samych. Duch Święty czuwa zarówno nad każdym z nas, jak i nad całą wspólnotą wierzących. Chociaż na początku swoje drogi ucznia byli słabi, to jednak pokonali swoje słabości i stali się silni mocą Ducha Św.
Benjamin Franklin, był dziesiątym z siedemnaściorga dzieci ubogiego wytwórcy świec; miał za sobą jeden rok nauki w szkole, gdyż na więcej nie było stać jego rodziców. Jednak sam nauczył się filozofii, czterech języków, klasyki, finansów, polityki i dyplomacji i stal się  współtwórcą niepodległości Stanów Zjednoczonych Ameryki i jednym z najbardziej wykształconych Amerykanów.  Thomas Edison przekazał swojej matce list od nauczyciela ze szkoły, który go wydalił ze szkoły, nazywając go niedorozwiniętym. Matka mimo trudności zadbała prywatnie o jego wykształcenie, a Edison stał się jednym z największych wynalazców na świecie, odkrywając żarówkę, telegraf i  pierwszy dyktafon.
James Watt nie mógł chodzić do szkoły, bo rodzina była bardzo biedna, więc lekcji udzielała mu jego matka. Został wynalazcą maszyny parowej, która zrewolucjonizowała cały przemysł.  Bezimienny chłopiec osierocony przez ojca jeszcze przed swoim narodzeniem, musiał klepać biedę wraz ze swoją matką. Matka wyszła powtórnie za mąż, ale dziecko musiała pozostawić pod opieką jego babci. Rozpoczął swoją edukację w szkole wiejskiej, a następnie został posłany do Grantham Grammar School, gdzie szybko został prymusem. zanim wyjechał do uniwersytetu w Cambridge, zaręczył się w wieku 19 lat z córką aptekarza. Jednak z powodu studiów musiał wyjechać, a panna poślubiła kogoś innego. Chociaż zachował ciepłe wspomnienie tej miłości, to później nie miał już żadnej innej ukochanej i nigdy się nie ożenił. Ale później się wybitnym uczonym: fizykiem, astronomem, matematykiem, filozofem, alchemikiem, historykiem, a później  urzędnikiem państwowym. Do dziś uznawany jest za jednego z najwybitniejszych i najważniejszych naukowców wszech czasów, obok Alberta Einsteina. Mowa o twórcy prawa grawitacji oraz  odkrywcy pryzmatu w optyce i termodynamiki w fizyce – Izaacu Newtonie. Demostenes jąkał się i aby pokonać tę ułomność, napełniał usta kamykami i przekrzykiwał huk fal morskich. Został najwspanialszym oratorem i filozofem starożytnej Grecji.
Ludwik vav Bethowen najwspanialszy utwór na świecie –  IX symfonię napisał, kiedy był głuchy. John Milton napisał „Raj utracony”, kiedy stracił zupełnie wzrok. Takich przykładów na poknywanie w sobie bariery lęku, strachu, przeszkód i ułomności jest bardzo dużo. Dla wielu z nich staly się źródlem siły, wyzwoliły w nich ogromnpotencjał duchowy, i odwagę. Apostołowie dokonywali największych dzieł swego życia, gdy Jezus wstąpil do nieba a oni umocnieni Darami Ducha Świętego, potrafili pokonać słabość, strach, niepewność jutra. Mimo że spotykali się z prześladowaniami i sprzeciwem ze strony ówczesnych władz,, z niesłusznymi oskarżeniami, więzieniem i skazaniem na śmierć męczeńską, to jednak pokonali te przeciwności i stali się wielkimi zwycięzcami wiary w świetle potęgi i mocy działania Ducha Świętego. To On ciągle działa w Kościele przez znaki sakramentalne: takie jak chrzest, bierzmowanie, Eucharystia, pokuta, namaszczenie chorych, kapłaństwo i małżeństwo. Sprawia, że mimo naszych słabości trwamy w  jednej wierze, umacniając naszą. Uczy nas boskiego sposobu porozumiewania – języka miłości. Dlatego Św. Paweł Apostoł przypomina nam o ważnej roli Ducha Św. w Kościele:  „Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi…Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi”.
Radując się Uroczystością Zesłania Ducha Świętego, módlmy się wspólnie o światło i moc Ducha Świętego dla nas wszystkich słowami Modlitwy Św. Jana Pawła II:
Duchu Święty, proszę Cię o dar Mądrości do lepszego poznawania Ciebie i Twoich doskonałości Bożych, o dar Rozumu do lepszego zrozumienia ducha tajemnic wiary świętej, o dar Umiejętności, abym w życiu kierował się zasadami tejże wiary, o dar Rady, abym we wszystkim u Ciebie szukał rady i u Ciebie ją zawsze znajdował, o dar Męstwa, aby żadna bojaźń ani względy ziemskie nie mogły mnie od Ciebie oderwać, o dar Pobożności, abym zawsze służył Twojemu Majestatowi z synowską miłością, o dar Bojaźni Bożej, aby żadna bojaźń ani względy ziemskie nie mogły mnie od Ciebie oderwać. Amen.

«Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?».    «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham».
Kolejny raz Ewangelia prowadzi nas nad Jezioro Galilejskie, gdzie Jezus po zmartwychwstaniu ukazuje się swoim uczniom, przygotowuje dla nich posiłek przy ognisku, podając im ryb ę i łamie dla nich chleb. Po spożyciu posiłku Jezus kieruje trzykrotnie to samo pytanie Piotra, dotyczące jego miłości i wierności. Jezus nie wypomina Piotrowi zdrady, ale przypomina mu, że miał moment swojej ludzkiej słabości, kiedy po prostu się go zaparł. A teraz Jezus , który ma wobec niego konkretny plan, chcąc uczynić Piotra swoim zastępcą, czyli pasterzem  i Głową całego Kościoła Zazwyczaj zatrzymujemy się na potrójnym pytaniu o miłość. Dostrzegamy w nim uleczenie Piotra z potrójnego zaparcia się Mistrza. Ale dziś trzeba podkreślić także ostatnie wezwanie, skierowane do pierwszego biskupa Rzymu: „Pójdź za Mną!”. Aby Piotr mógł paść owce i baranki Jezusa, musi iść za Nim. Nie może wypełnić swej misji inaczej, jak osobiście krocząc za Jezusem. Pierwszym elementem każdej misji w Kościele, a bycie ojcem czy matką jest także taką misją, jest osobiste kroczenie za Mistrzem w nieustannej świadomości własnych słabości. I dlatego kolejni następcy św. Piotra na Stolicy Apostolskiej: Jan Paweł II, Franciszek czy Leon XIV gorąco prosili wiernych na placu Św. Piotra, na początku swojej pasterskiej posługi o modlitwę za nich, aby jak najlepiej wypełnili swoją Misję, krocząc wiernie za Boskim Nauczycielem. Czy gdyby dziś Jezus zapytał mnie, podobnie jak Piotra o miłość i wierność, to co bym mu odpowiedział?
Czy jestem gotów swoje życie oddać na wyłączną służbę jezusowi?
Czy gotów jestem poświecić się dla Jezusa?  Czy potrafię wiernie za nim kroczyć, nie zapominając o nieustannym dawaniu świadectwa Jezusowi? Prośmy dziś gorąco, abyśmy potrafili podążać za Jezusem, dochowując mu nasze wierności w zachowywaniu Bożego Prawa i prawdziwej miłości, kochając go szczególnie w braciach i siostrach, do których mnie On posyła:

Panie, podobnie jak Piotr chcę Ci powiedzieć, że Ty wiesz, że Cię kocham, Ty znasz wszystkie moje ograniczenia i słabości serca. Pozwól mi iść każdego dnia za Tobą, abym chciał wytrwać w wierności i miłości przez cale moje życie. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.