Odczytany przed chwilą fragment Ewangelii wg św. Mateusza przedstawia nam początek publicznej działalności Pana Jezusa. Cała Ewangelia, to jedna wielka proklamacja a także opis urzeczywistnienia Królestwa Niebieskiego wśród ludzi. Tym królestwem, które zesłał Bóg na ziemię,  jest Jego Syn Jezus Chrystus i dzieło, którego dokonał. Dziś słyszymy o tym,  że aby weń wstąpić, my ludzie musimy ze swej strony spełnić jeden warunek: nawrócić się. Oczywiście, jak wskazuje na to dalszy tekst Ewangelii, zakorzenienie się tegoż królestwa na ziemi, jego rozkwit i zbawcze owocowanie nie jest uzależnione od woli indywidualnego człowieka, który się nawraca. W  tym celu Jezus powołuje do życia wspólnotę z „Szymonem zwanym Piotrem” i innymi jedenastoma Apostołami na czele. Im też, wracając do swego Ojca w niebie, poleca:
„Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.  Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.
Tę wspólnotę Jezus nazywa „swoim Kościołem”, gdy pod Cezareą Filipową oznajmił Piotrowi: „Ty jesteś opoką i na tej opoce zbuduję mój Kościół” Jezus „swój”  Kościół utworzył zatem po to, by kontynuował Jego misję, Jezus gwarantuje mu swą stałą w nim obecność. To konkretnie oznaczają Jego słowa skierowane do Apostołów i ich następców: „Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi Mną gardzi”(Łk 10,16), „którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Mówiąc krótko – Pan Jezus zakładając Kościół i posyłając go z misją zbawczą na świat, wyposaża go w moce nadprzyrodzone. Zauważmy, że  Zbawiciel udzielając Apostołom takiej władzy, nie narusza ich ludzkiej natury, ale szanuje ją z jej słabościami i ograniczeniami, choć ją wzmacnia potęgą Ducha Świętego.  Dzieje tej Wspólnoty pokażą, że te ludzkie słabości czasem, niestety, negatywnie odbiją się jej obliczu. Co by jednak o tym nie powiedzieć, innego niż ten Kościoła Chrystus nie założył.

1. Wierzę w jeden Kościół

W bieżącym roku, my katolicy wezwani jesteśmy do głębszego uświadamiania sobie swej przynależności do tegoż Kościoła. Szczególnie w każdą niedzielę i święta na mszy św. wyznajemy: „wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół”. Niech te słowa naszego credo brzmią pewnie, mocno i bez żadnych wątpliwości. Wierzę więc mocno, że przynależę do jedynego prawdziwego Chrystusowego Kościoła. Na czym opieram swoje przekonanie?
Po pierwsze: widzę w papiestwie i episkopacie kontynuację struktury wspólnoty Piotra z Apostołami, którą  Pan Jezus nadał swemu Kościołowi. Po drugie: istnieją w nim wszystkie dobra i środki zbawienia wiecznego, po które mogę sięgnąć w każdym dniu. Wierzę zatem niewzruszenie, że w sakramentach: chrztu św., Eucharystii, bierzmowania, spowiedzi św., małżeństwa i kapłaństwa dla nas w sposób tajemniczy, a dla Boga znany, dokonuje się wznoszenie nas do Królestwa Bożego, według woli naszego Pana Jezusa Chrystusa. Ufam, że staje się to tak, jak tego chce Zbawiciel. Swą pewność opieram na przekonaniu, że to Duch Święty, dany przez Niego Kościołowi, przekazuje mi wolę Boga w Ewangelii Jezusowej głoszonej w „moim” Kościele. Tę wiarę w Kościół wyraził zmarły niedawno Papież Senior Benedykt XVI w swej deklaracji: „Gdy idzie o Kościół katolicki, to jak naucza Sobór, w nim w sposób pełny i bez żadnej przerwy czasowej, czyli zawsze trwał i trwa (subsistit) ten założony przez Jezusa Chrystusa Kościół” . „Chrystus ustanowił jedyny Kościół i uczynił go jako widzialne zrzeszenie i wspólnotę duchową, (…) która wciąż istnieje i będzie istnieć i w której to jedynie pozostały i pozostaną wszystkie elementy ustanowione przez samego Chrystusa. To jest ten jedyny Kościół Chrystusowy, który wyznajemy w symbolu wiary jako jeden, święty, katolicki i apostolski. Kościół ten ustanowiony i zorganizowany na tym świecie jako społeczność trwa w Kościele katolickim rządzonym przez następcę Piotra oraz Biskupów pozostających z nim we wspólnocie.”

2. Widzę wiele Kościołów

Tydzień Modlitw o Zjednoczenie Chrześcijan przypomina nam o dramacie podziału wśród wierzących w Chrystusa. Niestety, doświadczyli tego już Apostołowie. Św. Paweł z bólem zwraca się – do Koryntian „(…) upominam was, bracia, w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa, abyście byli zgodni, i by nie było wśród was rozłamów; byście byli jednego ducha i jednej myśli”. Jeszcze większe podziały nastąpiły w wiekach następnych. Próby przywracania jedności wśród wierzących w Chrystusa zarówno w czasach apostolskich jak i późniejszych natrafiały na rozliczne i poważne trudności. Nasze czasy, dzięki Bogu, są świadkiem dość dużego ekumenicznego wysiłku na jej rzecz. Nie zapominajmy jednak, że zgodnie z jego definicją ekumenizm jest ruchem zmierzającym do przywrócenia jedności chrześcijan. A jedność Chrześcijan i jedność Kościoła to nie to samo. My katolicy wyznajemy tożsamość naszej wspólnoty kościelnej z jedynym Chrystusowym Kościołem, ale też jesteśmy świadomi tego, że Jezus  oczekuje od nas, byśmy się zaangażowali w poszukiwanie dróg prowadzących do jedności z „braćmi odłączonymi”. O tę jedność prosi Jezus w swej modlitwie arcykapłańskiej podczas Ostatniej Wieczerzy prosił Jezus Ojca Niebieskiego: „aby wszyscy, którzy we Mnie wierzą stanowili jedno jak Ty we Mnie, a Ja w Tobie” (J 17,11nn).  Mając to na uwadze ekumeniczna grupa robocza powołana przez Radę Kościołów Minnesoty (USA) jako główny tekst tegorocznego Tygodnia Modlitw wybrała werset z pierwszego rozdziału księgi proroka Izajasza: „Uczcie się postępować dobrze, szukajcie sprawiedliwości, pomagajcie uciśnionemu, dbajcie o prawa sieroty, brońcie wdowy!”. Izajasz nauczał, że Bóg wymaga prawości i sprawiedliwości od nas wszystkich, zawsze i we wszystkich sferach życia. Nasz dzisiejszy świat pod wieloma względami odzwierciedla wyzwania związane z podziałami, z którymi niegdyś mierzył się Izajasz. Sprawiedliwość, prawość i jedność wywodzą się z głębokiej miłości Boga do każdego z nas. Obietnica Boga, że uczyni nową ludzkość „z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków” wzywa nas do pokoju i jedności, których Bóg zawsze pragnął dla stworzenia.
Niech modlitwy w tym tygodniu ekumenicznym wyproszą u Pana Boga zarówno pogłębienie naszej świadomości kościelnej jak i zwiększenie miłości i solidarności między chrześcijańskiej Podejmijmy i w tym sektorze współdziałanie z Bogiem, a na pewno przyczyni się to do przezwyciężania uprzedzeń i wrogości wobec chrześcijan przynależnych do różnych wspólnot kościelnych i uznania godności wszystkich tak naprawdę naszych braci i sióstr ochrzczonych w Chrystusie.

Opracował  ks. prałat  dr Stanisław Janusz,
odpowiedzialny za duszpasterstwo ekumeniczne Archidiecezji Przemyskiej.

„Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. Dzisiejsza Ewangelia przybliża nam prawdziwą misję Jana Chrzciciela. Oto człowiek, którego Bóg powołuje do odnowy moralnej Narodu Wybranego i przygotowania go na przyjście Mesjasza.
Jan pojawia się jako asceta o, które stawia najpierw sobie, a potem innym wysokie wymagania. Przebywa na pustyni; ma ubogie odzienie i bardzo skromny pokarm. Wielkość Jana brała się stąd, że nie był on jak trzcina chwiejąca się na wietrze. W odczytanym fragmencie słyszymy przepiękne świadectwo Jana Chrzciciela o Jezusie: „To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”.
To on ogłasza wszem i wobec, że Jezus Chrystus jest Barankiem, który gładzi grzech świata. Mówi to wyraźnie: „Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi”. Dlaczego Jan rozpoznał w Jezusie Syna Bożego? Przecież, jak sam oświadczył – nie znał Go. Może dlatego, że „ujrzał Ducha,
który zstępował z nieba jakby gołębica i spoczął na Nim”.
Czy potrzebny był jeszcze bardziej czytelny i wyraźniejszy znak?
Czy któreś ze starotestamentowych proroctw wspominało o gołębicy? Jan rozpoznał w Jezusie prawdziwego Mesjasza, ponieważ potrafił słuchać Boga. To osobiste objawienie, jakie otrzymał Jan, a o którym ewangelista pisze: Ten, który posłał mnie chrzcić wodą, zapowiedział mi, pozwoliło właściwie zinterpretować znak zstępujący z nieba:
„Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym”.
Lekcja Janowego zasłuchania w Słowo Boże uczy nas dzisiaj właściwego nastawienia do powołania chrześcijańskiego.
Kimkolwiek jesteśmy we wspólnocie Kościoła, to jesteśmy przez samego Boga powołani. To nasze powołanie realizuje się zawsze we wskazywaniu na Jezusa. Cokolwiek robimy, mamy to robić na chwałę Bożą; nie szukając własnych korzyści, poklasku, aby się przed ludźmi pokazać, nie podkreślając mocno własnego wizerunku, nie dbając o to, co z tego będziemy mieli. Nie jesteśmy tu na ziemi po to,  żeby błyszczeć własnym blaskiem, ale zawsze mamy błyszczeć blaskiem Chrystusa. To On ma się powiększać, a my zawsze umniejszać.
Czy to rozumiemy? Czy czasem nie chcemy uprawiać tzw. duchowego celebryctwa  przed ludźmi, aby chwalili nas, jacy to z nas dobrzy ludzie, katolicy, parafianie, małżonkowie; a przy okazji wbijamy szpilkę naszym bliźnim – braciom i siostrom w wierze, krytykując i punktując ich wady, grzechy, słabości- tak abyśmy zawsze na ich tle wypadli dobrze – jak faryzeusz na tle celnika. Każdy z nas może zaczerpać wzór do naśladowania z  postawy Jana. Jakiego głosu słuchamy każdego dnia i skąd on pochodzi? Czy jest to autentyczny głos Boga, czy są to natchnienia Ducha Świętego? Czy czasem nie są to poszepty szatana, księcia ciemności, dla którego każdy człowiek jest wrogiem nr1! Nieustannie powinniśmy bronić i chronić w sobie postawy poszukiwacza, która cechowała Jana Chrzciciela.
Ale też tej postawy poszukiwania drogi do celu, jakim jest Jezus, powinniśmy uczyć młode pokolenie – dzieci, wnuki, uczniów, wychowanków. Tak trudno wpływać na innych, za których jako rodzice i wychowawcy jesteśmy odpowiedzialni. Młody człowiek zanurzony po uszy w wirtualnym świecie, atakowany medialnie niewiele znaczącymi słowami, oczekuje od swoich rodziców nauczycieli i katechetów, nie tyle mądrych nauk, co dobrego przykładu i świadectwa życia /Świadectwo jest pierwszą i niezastąpioną formą misji – pisał Jan Paweł II w RM/

Panie Jezu, tak często jednak moje dni mijają na szukaniu własnej chwały, bo wybieram to, co złe. Naucz mnie słuchać bardziej Twoich natchnień, aniżeli własnych pragnień, abym potrafił  robić wszystko na chwałę Bożą i dawać o Tobie prawdziwe świadectwo. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.