„Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga… Słowo stało się Ciałem i zamieszkało  wśród nas…”
Odwieczne Słowo  – LOGOS – wypowiedziane przez Boga, które stało się przyczyną sprawczą stworzenia świata i człowieka jako Korony Stworzeń w tym świecie, jest także znakiem Narodzin Zbawiciela –, przychodzi na świat, rodzi się z dziewicy Maryi i staje się Ciałem.
Dlatego Eric Sevareid napisał: „Boże Narodzenie jest konieczne. Potrzebujemy co najmniej jednego dnia w roku, aby przypomniał nam, że świat nie kręci się tylko wokół nas”.
Boże Narodzenie jest jednym z najbardziej wyrazistych i najważniejszych świąt w roku. Bez względu na światopogląd czy wyznanie znaczna część społeczeństwa oddaje się z radością świętowaniu. Co prawda w sklepach, telewizji czy gazetach trwają one od początku listopada, aż do samej wigilii. Natomiast my przygotowujemy się przez Adwent, oczekując jak naród wybrany przyjścia Zbawiciela; czekamy do pierwszej gwiazdki, kiedy to wszystko tak naprawdę się  rozpoczyna.
Boże Narodzenie to również nasze przywiązanie do tradycji.
W Książce pt.: „Ojców naszych obyczaje” autor ukazuje piękno świętowania, wręcz celebrowania tych świąt, opisując, że przez lata obcokrajowcy, którzy przeżywali święta w naszym kraju nie mogli się nadziwić, jak pięknie są zachowywane zwyczaje związane z Wigilią i samymi świętami. Zdecydowana większość stwierdziła, że nie ma takiego drugiego kraju w Europie a może nawet na świecie, który tak celebruje Boże Narodzenie. Dziś wielu ludzi, pracując poza granicami kraju, zachwyca się zwyczajami innych krajów, czasami nie rozumieją i nie doceniają tego, jakie piękne obrzędy są zachowywane w naszej Ojczyźnie. Jednak  zdecydowana większość tęskni do tych świąt i kiedy się nadarza okazja, chcą być razem ze swoimi najbliższymi w kraju. Zrozumiał to na emigracji Cyprian Kamil Norwid, który z nostalgią napisał o pięknie Wigilijnego Wieczoru:
„Jest w moim Kraju zwyczaj, że w dzień wigilijny,
Przy wzejściu pierwszej gwiazdy wieczornej na niebie,
Ludzie gniazda wspólnego łamią chleb biblijny,
Najtkliwsze przekazując uczucia w tym chlebie”.
Wczoraj w czasie Wigilii w naszych domach, za chwilę po Mszy Św. przed kościołem, czy odwiedzając swoich najbliższych w czasie świąt, możemy podzielić się białym opłatkiem, który symbolizuje nam Jezusa, przychodzącego na świat  z największym darem – darem miłości do wszystkich ludzi i pragnie, abyśmy tą Jego miłością się zachwycili i dali piękne świadectwo wiary, dzieląc się Nim jak chlebem.
Jostein Gaarder pisze, że: „Boże Narodzenie to największe w świecie przyjęcie urodzinowe, na którym są wszyscy ludzie na tej ziemi”. Czujmy się zaproszeni przez Jezusa, Maryję i Józefa  i cieszmy się ich radością i miłością, którą sobie przekazują. Bo choć Jezus rodzi się w ubóstwie i skrajnej nędzy, to jednak otoczony miłością swoich najbliższych: Maryi i Józefa. A największym prezentem jest dar naszego serca, który możemy ofiarować dziś małemu Jezusowi – a w tym sercu nasza radość, wdzięczność i uwielbienie Boga za to że rodząc się na ziemi, stał się najcenniejszym prezentem dla każdego z nas.
Sylwia Trojanowska w Wigilijnej  przystani, zapisała: „Święta to nie stół i ozdoby, a ludzie z ich uśmiechami i ciepłymi spojrzeniami. Ludzie są w święta najważniejsi”. Zapamiętajmy te słowa i zasiadając do stołu z  najbliższymi, odłóżmy smartfony, zamknijmy laptopy, wyłączmy telewizor i z szacunkiem i uśmiechem pochylmy się nad drugim człowiekiem, stając się darem dla siebie, tak Jezus pochylił się nad nami i stał się darem dla nas.

Panie Jezu, dziękuję Ci, że tak dobrze mnie znasz i przychodzisz do mnie w tę noc niepodobną do innych nocy. Proszę Cię, abym w Tobie odnalazł prawdziwe życie i cieszył się radością twoich narodzin z tymi, których w te dni postawisz na mojej drodze. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków zabłysło światło. Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele”.
Każdy z nas boi się ciemności, nie chce żyć w ciemności. Noc napawa nas lękiem i robimy wszystko aby jak najszybciej zapalono światło. Wszyscy pragniemy żyć w świetle, pragniemy światła. Tym Światłem jest dla nas Jezus. Tej nocy Małe Dzieciątko Jezus przychodzi do nas i  obdarza nas swoim światłem, które rozjaśnia wszystkie mroki i cienie naszego życia. Chrystus objawia się w tajemnicy swego Narodzenia, przychodzi do nas, przynosi światło swojej nauki, sam będąc Światłością świata.
„W owym czasie wyszedł dekret cesarza Augusta…” Władcy tego świata wyobrażają sobie, że ludzi można umieścić w tabelkach, ponumerować, zaczipować, nadać im miejsce w dokumentach i wtedy będą mieli nad nami realną władzę. Lata historii to pokazują. Tymczasem Jezus ma zupełnie inną propozycję. On nadaje nam imiona, a nie numery. Jezus umieszcza nas w świecie, który jest pełen możliwości, pełen różnorodności, pełen świętego pokoju i dostojeństwa, który możemy wypełnić swoją osobowością, swoją pomysłowością, swoim geniuszem, swoim pięknem. Taki jest Jezus! On każdego z nas traktuje bardzo indywidualnie. Do każdego ma bardzo osobiste podejście. I to jest coś, co powinno nas po raz kolejny zachwycić. W Boże Narodzenie odkrywamy, że w Nim się rodzimy do prawdziwego życia.
„Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie”.
Gdy rodzi się potomek królewski, herold ogłasza dokładną godzinę jego przyjścia na świat, a na cześć nowego potomka strzelają uroczyste salwy armatnie. Tymczasem Jezus przychodzi na świat w warunkach wręcz ekstremalnych, z dala od domu rodzinnego, w nędznej szopie, zamiast kołyski ma żłóbek i sianko, a wół i osioł ogrzewają go parą.
Do tej niezrozumiałej po ludzku sytuacji odniósł się Ks. Jan Twardowski, który  napisał:
„I pomyśl, jakie to dziwne,
że Bóg miał lata dziecinne,
matkę, osiołka, Betlejem”.
Choć wydaje się nam to niedorzeczne, to jednak wzruszamy się i przeżywamy w sercu Narodziny Syna Bożego bardzo realistycznie i spontanicznie, jak chociażby mała dziewczynka, która w czasie wizyty kolędowej słuchając z przejęciem opowieści kapłana, jak narodził się Pan Jezus, wybiegła z płaczem do pokoju i po chwili przyniosła otrzymane pod choinką w prezencie nowe rajtuzki, wręczyła je księdzu i powiedziała; „daj to Jezuskowi, żeby nie było mu zimno”. Potrafimy zrozumieć innych ludzi w potrzebie, dostrzec ich cierpienie głód, chłód i nędzę – jak chociażby naszych sąsiadów na Ukrainie w czasie tej straszliwej w skutkach wojny, potrafimy w tej perspektywie Bożego  światła zobaczyć i docenić wreszcie to czego czasami przez długie dni i miesiące nie dostrzegamy.
Dlatego Eric Sevareid napisał: „Boże Narodzenie jest konieczne. Potrzebujemy co najmniej jednego dnia w roku, aby przypomniał nam, że świat nie kręci się tylko wokół nas”. Boże Narodzenie jest jednym z najbardziej uroczystych i najważniejszych świąt w roku. Bez względu na światopogląd czy wyznanie znaczna część społeczeństwa oddaje się z radością świętowaniu. Co prawda w sklepach, telewizji czy gazetach trwają one od początku listopada, aż do samej wigilii. Natomiast my przygotowujemy się przez Adwent, oczekując jak naród wybrany przyjścia Zbawiciela; czekamy do pierwszej gwiazdki, kiedy to wszystko tak naprawdę się  rozpoczyna.
Boże Narodzenie to również nasze przywiązanie do tradycji. W Książce pt.: „Ojców naszych obyczaje” autor ukazuje piękno świętowania, wręcz celebrowania tych świąt, opisując, że przez lata obcokrajowcy, którzy przeżywali święta w naszym kraju nie mogli się nadziwić, jak pięknie są zachowywane zwyczaje związane z Wigilią i samymi świętami. Zdecydowana większość stwierdziła, że nie ma takiego drugiego kraju w Europie a może nawet na świecie, który tak celebruje Boże Narodzenie. Dziś wielu ludzi, pracując poza granicami kraju, zachwyca się zwyczajami innych krajów, czasami nie rozumieją i nie doceniają tego, jakie piękne obrzędy są zachowywane w naszej Ojczyźnie. Jednak  zdecydowana większość tęskni do tych świąt i kiedy się nadarza okazja, chcą być razem ze swoimi najbliższymi w kraju. Zrozumiał to na emigracji Cyprian Kamil Norwid, który z nostalgią napisał o pięknie Wigilijnego Wieczoru:
„Jest w moim Kraju zwyczaj, że w dzień wigilijny,
Przy wzejściu pierwszej gwiazdy wieczornej na niebie,
Ludzie gniazda wspólnego łamią chleb biblijny,
Najtkliwsze przekazując uczucia w tym chlebie”.
Dziś w naszych domach, za chwilę po Mszy Św. przed kościołem, czy odwiedzając swoich najbliższych w czasie świąt, możemy podzielić się białym opłatkiem, który symbolizuje nam Jezusa, przychodzącego na świat  z największym darem – darem miłości do wszystkich ludzi i pragnie, abyśmy tą Jego miłością się zachwycili i dali piękne świadectwo wiary, dzieląc się Nim jak chlebem.
Jostein Gaarder pisze, że: „Boże Narodzenie to największe w świecie przyjęcie urodzinowe, na którym są wszyscy ludzie na tej ziemi”.
Czujmy się zaproszeni przez Jezusa, Maryję i Józefa  i cieszmy się ich radością i miłością, którą sobie przekazują. Bo choć Jezus rodzi się w ubóstwie i skrajnej nędzy, to jednak otoczony miłością swoich najbliższych: Maryi i Józefa. A największym prezentem jest dar naszego serca, który możemy ofiarować dziś małemu Jezusowi – a w tym sercu nasza radość, wdzięczność i uwielbienie Boga za to że rodząc się na ziemi, stał się najcenniejszym prezentem dla każdego z nas.
Sylwia Trojanowska w Wigilijnej  przystani, zapisała: „Święta to nie stół i ozdoby, a ludzie z ich uśmiechami i ciepłymi spojrzeniami. Ludzie są w święta najważniejsi”. Zapamiętajmy te słowa i zasiadając do stołu z  najbliższymi, odłóżmy smartfony, zamknijmy laptopy, wyłączmy telewizor i z szacunkiem i uśmiechem pochylmy się nad drugim człowiekiem, stając się darem dla siebie, tak Jezus pochylił się nad nami i stał się darem dla nas.

Panie Jezu, dziękuję Ci, że tak dobrze mnie znasz i przychodzisz do mnie w tę noc niepodobną do innych nocy. Proszę Cię, abym w Tobie odnalazł prawdziwe życie i cieszył się radością twoich narodzin z tymi, których w te dni postawisz na mojej drodze. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel,  to znaczy „Bóg z nami”.
Żyjemy w świecie lęków i obaw: najpierw Pandemia – tyle zachorowań i tyle zgonów, teraz straszliwa wojna za wsch. Granicą na Ukrainie, kryzys energetyczny, obawy czy wystarczy środków na żywność i za prąd gaz i opał. Czy to rzeczywiście jest powód aby trwać w ciągłym niepokoju, zestresowaniu i niepewności?
Odpowiedź daje nam dzisiejsza Ewangelia, która ukazuje wątpliwości i lęk przed nieznanym, tak jak to miało miejsce w sercu św. Józefa, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Józef zdawał sobie sprawę, że Maryja brzemienna to ogromne obciążenie moralne. Oboje mogą być posądzeni o różnorakie wykroczenia wobec Prawa. Józef miał świadomość, że będzie wytykany palcem przez innych. Kiedy usłyszał św. Józef  od Anioła te słowa: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów»;  to zrozumiał, że oznaczają one stałą  opiekę nad Maryją i nad jej Synem – Jezusem. Zrozumiał swoją misję: musi się starać, aby Im się nic nie stało.
Nie możemy bać się wziąć ze sobą Jezusa. Czy to oznacza, że trzeba coś jeszcze w życiu zmienić? Tak, bo istnieją cztery bardzo konkretne skutki tego swoistego wzięcia ze sobą Boga. Wziąć ze sobą Boga, to znaczy w pierwszej kolejności zaufać Mu pomimo różnego rodzaju problemów czy utrapień. Nieraz myślimy sobie: łatwiej być niewierzącym, nie trzeba zrywać się do kościoła w niedzielę, można się wyspać, nie trzeba zachowywać przykazań; można mieć swoją etykę, która pomija niektóre przykazania, nie trzeba stać w długich kolejkach do sakramentu pokuty, nie trzeba zrywać się rano na 7.00 na Roraty. To  może lepiej odpuścić, po co się męczyć? I tak wielu ludzi odpuszcza w erze dobrobytu, zamieszkiwania poza granicami kraju – tak lepiej, wygodniej, bezpieczniej, bez żadnego przymusu, bez żadnych zobowiązań! Nie możemy lękać się świąt, nie należy się obawiać tego, że za kilka dni trzeba będzie skorzystać z sakramentu pokuty, najpierw trzeba pogodzić się i podać rękę do zgody jako ten pierwszy, a potem  podejść do kogoś z opłatkiem Nie można bać się tego, że ten świąteczny czas jest trudny, bo wymaga wysiłku duchowego, fizycznego i psychicznego.
Znany przywódca Indii Mahatma Gandhi pisał tak: „Prościej jest rządzić narodem niż wychować czwórkę dzieci”. Nie będzie dobrego wychowania ani dobrej atmosfery w domu, jeśli nie zadbamy o wzajemną troskę o siebie i o Boga w drugim człowieku. Jeśli nie pochylimy się nad bliźnim, który akurat teraz przeżywa jakieś trudności, to święta będą jedną wielką mistyfikacją. Będziemy udawać, że w naszych domach jest wszystko w porządku, a dobrze wiemy że nie jest! Aby pokonać w sobie uprzedzenia czy lęki, trzeba zapomnieć o sobie. Józef musiał zapomnieć o sobie, aby wziąć do siebie Maryję. Gdyby zaczął myśleć w kategoriach egoistycznych, że nie opłaca mu się narażać własnej osoby na zniesławienie, nigdy nie stałby się opiekunem Boskiego Zbawiciela. Jeśli Pan Jezus myślałby w kategoriach egoistycznych, że nie opłaca mu się przychodzić na świat, to nie bylibyśmy odkupieni.  Jeśli coś ma się narodzić w Boże Narodzenie w naszych sercach, to właśnie taka „Józefowa postawa”: myślenie o najbliższych w kategoriach daru, a nie obciążenia.
„Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie”.  Józef zrozumiał, że ma Ją wziąć na zawsze.
Wziąć ze sobą Jezusa oznacza także być wiernym i konsekwentnym w tym wyborze. Jeżeli uważam się za osobę wierzącą, to wiara musi być pogłębiona. To nie tylko „audiencja” udzielana Bogu dwa razy do roku z okazji świąt, ale codzienne zacieśnianie z Nim więzi.
Kilka lat temu wielu zbulwersowała wiadomość o tym, że uczniowie jednej z paryskich szkół wystosowali protest przeciwko ustawianiu choinki w szkole, bowiem ona rzekomo narusza prawo do świeckiego charakteru miejsc publicznych. Wielu skomentowało to wydarzenie w duchu absurdu. Skoro choinka przeszkadza młodym ludziom, to zaczynamy żyć w świecie, w którym współczesny człowiek ucieka od Boga, jak boi się nie tylko symboli religijnych, ale także wejścia w głębię świąt. W tej dzisiejszej Ewangelii można znaleźć klucz do przeżywania świąt Bożego Narodzenia. Jeśli święta Bożego Narodzenia mają się kojarzyć tylko z jedzeniem, piciem, biesiadowaniem i wydawaniem pieniędzy na prezenty, to rzeczywiście lepiej, żeby ich nie było!
Ale jeśli święta traktujemy jako czas radości, pokoju, ciepłej rodzinnej atmosfery bez sporów, kłótni i waśni, to może to być naprawdę wyjątkowy i niezapomniany czas!
Antoine de Saint-Exupéry pisał: „Obowiązek rozpoznasz po tym przede wszystkim, że nie pozostawia ci prawa wyboru”. Obowiązkiem człowieka wierzącego jest codzienne włączanie Boga we własne życie.
Dzisiaj Chrystus mówi do każdego: „Weź Mnie do swojego domu. Weź prawdę o miłości, o szczęściu, które jest dawaniem siebie drugim”. Aby święta były autentycznym przeżyciem, muszą mieć charakter zarówno religijny, jak i rodzinny. Jest takie piękne niemieckie przysłowie: Wdzięczność jest pamięcią serca. Wdzięczność Bogu przynagla nas do przyjęcia Chrystusa do własnego serca, do własnego domu.