„Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie”.

Jezus wie, kim jest i skąd pochodzi oraz dlaczego został posłany. Określa siebie prorokiem. Dlatego powraca do swoich rodzinnych stron, nie odcina się od swoich korzeni, wie doskonale skąd pochodzi i jak wyglądało jego dzieciństwo, lata dorastania. Kiedy w dniu szabatu wszedł do synagogi, aby nauczać to wielu jego rodaków, miało duże wątpliwości co do jego prorockiej misji i mesjańskiego powołania:
„Skąd to u Niego? I co to za mądrość, która Mu jest dana? Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?. I powątpiewali o Nim”.
Pan Jezus  nie został rozpoznany, a wręcz został zlekceważony w swoim rodzinnym Nazarecie. I nie mógł dokonać żadnego cudu, jak to czynił w innych miejscach; jedynie – jak pisze ewangelista –  na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich.
Jezus jest zdziwiony ich postawą niedowiarstwa.
Również przez nas ma się objawiać godność prorocka Jezusa, w którą zostaliśmy włączeni w dniu chrztu. Czy nie boimy się tej misji?
Czy w ogóle zdajemy sobie z niej sprawę? Czy nie obawiamy się odrzucenia, gdy mamy bronić prawdy? Kiedy prawda jest kwestionowana, zakazuje się jej głoszenia, zmusza do poprawności
w mowie, stajemy przed wyborem: milczenie i wygoda czy obrona i trudności?. Często, niestety, wybieramy milczenie, bo tak jest łatwiej, ale wtedy nie jesteśmy już prorokami. Tę godność wolimy oddać
za chwilę spokoju. Jaka jest nasza miłość do prawdy, ile ona w rzeczywistości dla nas znaczy, możemy dowiedzieć się, gdy stajemy oko w oko z kimś, kto kwestionuje prawdę, kiedy zostajemy sprowokowani, by opowiedzieć się za nią bądź się jej wyprzeć.
„Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony”.
Często na naszych oczach prawda bywa tak lekceważona, bo jest bardzo trudno być prorokiem we własnej ojczyźnie – czyli w swoim domu, sąsiedztwie,  otoczeniu, środowisku pracy, w swojej szkole – bo inni nie potrafią zrozumieć, albo po prostu nie chcą przyjąć do wiadomości, że ktoś z ich podwórka, z otoczenia; ktoś, kogo dobrze znają nagle zaczyna mówić im prawdę, upominać, stawiać do pionu, krytykować ich postawę – przecież Ty lepszy od nas nie jesteś, jesteś taki sam jak my, to dlaczego masz czelność nas upominać? Kto ci dał takie prawo? Nie przyszło im do głowy, że to może właśnie sam Bóg stawia na ich drodze kogoś, kogo dobrze znają, aby po ludzku przemówił im do rozsądku – powiedział prawdę, która jest bolesna, ale w bólu rodzą się dobre rzeczy i jest to jedyna okazja do przemiany i nawrócenia.
Abp Fulton J. Sheen w książce: „365 refleksji na każdy dzień roku” pod dzisiejszą datą, napisał: „Zycie to niezwykły spektakl, podczas którego mamy okazję powiedzieć wieczności: „TAK” lub „NIE”> Wpuszczając światło do oka, muzykę do ucha, i pokarm do żołądka, udoskonalamy każdy z naszych organów, na podobnej zasadzie, napełniając umysł Prawdą a wolę – Mocą, stajemy się czymś więcej niż stworzeniem; stajemy siłę uczestnikiem Boskiej Natury”.
Prośmy gorąco, abyśmy wpatrując się w Jezusa, który nie został dobrze przyjęty w Nazarecie, nie zrażali się trudnościami w głoszeniu prawdy, ale jak On – szedł dalej, obchodził okoliczne wsie i nauczał – potrafili wypełniać swoje zadania związana z misją głoszenia Jego nauki:

Panie Jezu, całe życie dojrzewam do misji bycia prorokiem. Prorocy Starego Testamentu zawsze bronili prawdy, znosząc prześladowania, oddając za nią życie. Zabierz mój lęk przed byciem prorokiem, obrońcą prawdy Ewangelii. Panie chcę mówić absolutnie „TAK” wszystkiemu, co dla mnie przewidziałeś. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie”. Uczniowie czuli, że są szczęściarzami. Dlatego, że byli blisko Jezusa. Wszyscy widzieli, że są dla Niego ważni. Cieszyli się wyjątkową pozycją. Zapewne byli z tego powodu bardzo dumni. Ciekawe, że Jezus o szczęściu zaczyna mówić wtedy, gdy przybliżyli się do niego właśnie ci wybrani. I nagle jak grom z jasnego nieba słyszą z ust Jezusa słowa, których w życiu by się nie spodziewali: Błogosławieni ubodzy w duchu… Błogosławieni, którzy się smucą… Błogosławieni cisi… Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości… Błogosławieni miłosierni… Błogosławieni czystego serca… Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój…Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości…
Czy przypadkiem nie zrzedły im miny, gdy usłyszeli: „Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie?”
Na pewno byli zdumieni, tym co Jezus mówi. Bo co to za perspektywa i wizja szczęścia: Cieszcie się, gdy jesteście cierpiący i udręczeni, łagodni, sprawiedliwi, miłosierni, czyści, pełni pokoju, prześladowani, znieważani, oczerniani? Czy o takim szczęściu marzyli apostołowie? A my? Jakiego szczęścia pragniemy?
Świat oddziałuje przez ukazanie wizji szczęścia i fascynację:
– mass mediami: telewizją, reklamą, smartfonem, Internetem, pornografią, kolorową prasą, plotkami z życia gwiazd;
– luksusową willą z basenem, ogrodem i samochodem;
– wypoczynkiem, rekreacją, tzw. zresetowaniem po tygodniu zajęć, integracją;
– intensywną pracą, kreatywnością i przebojowością, rozwojem kariery zawodowej, zdobywaniem kolejnych szczebli awansów;
– życiem bez żadnych zobowiązań – na luzie.
Problem pojawia się wówczas, gdy człowiek w pogoni za tą pseudo-wizją szczęścia, nagle uświadamia sobie, że zaniedbał swoje życie rodzinne – małżonkowie, rodzice, dzieci oddalili się od siebie; zaniedbał swoje życie duchowe, jest z dala od Boga i od wartości, w których został wychowany, stoi na krawędzi rozpaczy, bo został sam, a to co robił stało się – jak fatamorgana na pustyni – wizją, która nagle zniknęła. I nagle ludzie zgłaszają się do poradni, szukają specjalistów, terapeutów, psychologa, bo coś im uciekło, umknęło, bo czują się na pozycji przegranej.
Nie tak miało być – a miało być tak pięknie!
Znany duszpasterz osób wykluczonych i uzależnionych –  ks. Guy Gilbert mówił: „Jezus wychodził zawsze do ludzi. Jezus był zawsze po stronie tych, którzy przegrywają. A Kościół musi o tym stale pamiętać i być po stronie przegranych…”
Nadzieją dla osób przegranych w życiu jest to co proponuje nam dziś Jezus – zupełnie inna wizja szczęścia i radości – tylko Bóg ją może nam dać i nie tu na ziemi, ale w wieczności.
Bł. Stefan Wyszyński napisał: „Ewangeliczne Osiem Błogosławieństw  Jezusa to uniwersalny program dla wszystkich wierzących na  XXI wiek”. Czy to jest rzeczywiście nasz program?
Czy to jest nasza droga, którą chcemy podążać za Chrystusem? Czy nasze marzenie, aby być blisko Jezusa, mające swój konkretny wyraz w gorliwej pobożności, jaką się odznaczamy, jest gotowe zaakceptować „szczęście jest w niebie gdy cierpisz na ziemi?”
Czy nadal je odczuwamy, gdy nikt nas nie widzi i nie może nas pochwalić? Gdy nie brylujemy wśród innych ludzi? Zastanówmy się nad jednym zdaniem: Kluczem do szczęścia jest pokora w przyjęciu nauki samego Boga, bo tylko Jezus doskonale wie, co oznacza prawdziwe szczęście: Panie Jezu, ty wiesz, że prawdziwa wizja szczęścia jest w niebie; dlatego, z pokorą wołam: Jezu cichy i pokornego serca, uczyń serce moje według Serca Twego. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.