„«Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie uratować czy zabić?». Lecz oni milczeli”.
W tych słowach, wypowiedzianych tuż przed uzdrowieniem, Jezus ukazuje głęboki sens szabatu, czyli dla każdego pobożnego Żyda Dania Świętego – dnia odpoczynku, którym nie jest słodkie nicnierobienie, ale oddawanie czci Bogu i dziękczynienie za wszystko co uczynił w naszym życiu. Jezus jako Syn Boży uważa, że w dzień szabatu jest właściwe, wręcz stosowne przywrócenie człowiekowi pełni sprawności do pełnienia woli Boga,  który przy stworzeniu polecił pierwszym rodzicom: „Czyńcie ziemię sobie poddaną”  – czyli zdolności do pracy i wypełniania swoich codziennych zdań i obowiązków.
„Wtedy spojrzawszy na nich dokoła z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serc, rzekł do człowieka: «Wyciągnij rękę!». Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa”.
Jezus nie rozumie, skąd bierze się u faryzeuszów i uczonych w Piśmie taka bezduszność i zatwardziałość w sercu. Oni mają tylko jedno na celu – zachowanie litery Prawa, a każdego, kto tego nie przestrzega, należy złapać na wg nich naruszeniu prawa i oskarżyć o złamanie szabatu. Dla nich nie liczy się dobro drugiego człowieka oraz jego zdrowie i życie.
W tym opisie uzdrowienia człowieka z uschłą ręką jest coś o wiele głębszego niż prowokacja wobec faryzeuszów. Jezus jest Panem szabatu, dzierży Boski przywilej, który tak drażni „pobożnych”, przekonanych, że doskonale rozumieją wszelkie detale Bożych przykazań. Bo niestety na ziemi wielu ludzi opatrznie zrozumiało polecenie Boga: czyńcie sobie ziemię poddaną i chcą decydować, kierować i mieszać się w sprawy które do ich jurysdykcji nie należą, których czasami nie rozumieją, a przez to wchodzą w kompetencje innych ludzi, a czasem nawet samego Boga.

Każdy szabat – każda niedziela to czas, w którym chcesz mnie, Panie, uzdalniać do pełnienia Twojej woli, do pracy według Twego zamysłu. Nie pozwól, bym niszczył ten dzień lenistwem lub zapomnieniem o tym, że źródłem sił do pracy i autorem jej owoców jesteś Ty. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

Epiffanija /z j. greckiego/  oznacza Objawienie. Bóg Wszechmocny objawia cały swój majestat w nowonarodzonym Dzieciątku Jezus, którego przyjście na świat zwiastuje Kometa, która pojawia się raz na parę tysięcy lat na niebie  wieszcząc ważne i epokowe wydarzenia. To światło rozpoznali Mędrcy ze Wschodu: Kacper, Melchior i Baltazar. Wg tradycji – byli to bardzo zamożni i dobrze wykształceni ludzie, posiadali znajomość arytmetyki, logiki i astronomii. Cieszyli się wielkim autorytetem w kraju. Jednak pozycja, którą posiadali w społeczeństwie nie wystarczyła im do pełni szczęśliwego życia. Mieli w sobie wielkie pragnienie poznania Tego, o którym zapowiedzi znajdywały się w proroctwach i  starożytnych księgach, a potwierdził to znak astrologiczny na niebie w postaci Komety. Mędrcy ze Wschodu jako przedstawiciele świata pogańskiego podejmują wielkie ryzyko i wyruszają w drogę, aby odnaleźć nowonarodzonego Mesjasza. Wielki podróżnik i żeglarz – Marco Polo,  w pamiętniku ze swojej podróży na Daleki Wschód pisze: „Jest w Persji miasto Saveh, z którego wyszli trzej Magowie, kiedy udali się, aby pokłon złożyć Jezusowi Chrystusowi”.
Trzej Magowie z Persji /dzisiejszy Iran/ musieli pokonać karawaną, wędrując drogami wyznaczonymi przez ówczesny szlak handlowy ok. 1200 mil /1 mila = 1,6 km/ – tj. ok 1900 km. Zważywszy, że karawana pokonywała jednego dnia ok. 20 mil, cała podróż  mogła im zająć ok. 2 miesiące. Mimo wielu przeszkód nie zrażają się, ale wytrwale idą naprzód.
I choć na moment zniknęła im gwiazda, to oni jej szukają; odwiedzając króla Heroda w jego pałacu: «Gdzie jest nowo narodzony Król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon». Postawa Mędrców, niezłomnych świadków wiary natrafia na takiego człowieka jak król Herod, który  był nienasycony bogactwa, i chęci posiadania, który panicznie boi się utraty władzy. Pod pozorem oddania pokłonu chce tak naprawdę pozbyć się „konkurencji” w postaci Jezusa, chce zabić dziecko, które według jego urojonego myślenia zagraża tronowi.
Dziś też na naszej drodze poszukiwania Jezusa, nie brakuje współczesnych Herodów, którzy boją się oddać wszelką władzę i dominację nad innymi i są gotowi wokół wyeliminować każdą konkurencję, byleby jak najdłużej utrzymać się na powierzchni władzy i posiadania.
Najważniejsze jest to, że Mędrcy docierają do Betlejem i odnajdują Dzieciątko Jezus, w którym rozpoznają zapowiadanego przez proroków i zwiastowanego przez Kometę Mesjasza. Nie stracili wiary i nie załamali się mimo trudności i przeciwności, ponieważ obok gwiazdy tak naprawdę prowadziła ich nadzieja, którą mieli w sercach, oczekując na spotkanie z Jezusem. Św. Jan Maria Vianney mówił:  „Nadzieja sprawia, że człowiek na ziemi jest szczęśliwy!”
Oni naprawdę stali się szczęśliwymi ludźmi w momencie, kiedy odnaleźli  Maryję, Józefa i Dzieciątko Jezus. A co sprawia, że ja jestem szczęśliwy? Czy dotarło do mnie że prawdziwe szczęście mogą mi dać nie rzeczy materialne, ale osoby które kocham i które mnie kochają?
„I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę”.
Są radośni i szczęśliwi, mają satysfakcję z tego, że ich wyprawa, wysiłek, nie poszedł na marne, że im się zwyczajnie po ludzku udało. Dlatego składają dary, symbolizujące to, że Jezus jest Królem, Arcykapłanem i Zbawicielem, który dokonuje odkupienia całej ludzkości.
„A otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się z powrotem do swojego kraju”. Dwojako możemy tłumaczyć ten fragment: z jednej strony Królowie chcą uniknąć konfrontacji z Herodem, dlatego inną drogą wracają do swojej ojczyzny. Ale z drugiej strony, po spotkaniu z Jezusem ich życie uległo radykalnej zmianie, to jest droga wiary – zupełnie inna niż ta, którą przebyli, szukając Jezusa. Trzej Magowie, mimo wiedzy i bogactwa, zrozumieli, że odnalezienie Jezusa w ubogiej stajence na peryferiach Betlejem, to jest najważniejsze wydarzenie w ich życiu, do tego stopnia zwrotne, że  zmieniło ich optykę postrzegania świata o 180 stopni! Żeby podjąć taką decyzję i drogę, trzeba mieć w sobie wielką odwagę połączoną z pokorą. Bo człowiek mądry, to człowiek pokorny Amerykański ewangelizator, Abp Fulton J. Sheen pisze: „Pokora to prawda /…/ Osoba pokorna pozostawia w sobie przestrzeń do rozwoju, podczas gdy człowiek pyszny już go nie potrzebuje!”
Angielski wolnomyśliciel  i filozof, Anthony Collins, żyjący na przełomie XVII/XVIII wieku, znany z ironicznego podejścia do spraw religii, spotkał pewnego dnia znajomego robotnika, który szedł do Kościoła. Zapytał go: „Twój Bóg jest wielki czy mały?!” Nie spodziewał się tak głębokiej wypowiedzi prostego robotnika: „Jest tak wielki, że Twoja głowa nie może Go pojąć; a jednocześnie tak mały, że może wejść do twojego serca”.
Mędrcy pokazują nam, że w świecie w którym dominuje pieniądz, władza, chęć posiadania i nadmierna konsumpcja – jednym słowem dobrobyt, zapomina się  o świecie wartości, z której najważniejszą jest pragnienie poznania Boga. Co jesteśmy w stanie poświęcić, jakie trudy podjąć, aby spotkać Boga?. Przyjęcie Objawienia Bożego od każdego z nas wymaga odwagi. Ja też jestem zaproszony, aby odnaleźć Jezusa, aby moje życie odmieniło się i było już inną drogą – drogą wiary. Czy chcę zaryzykować, jak ci trzej Mędrcy? Czy jestem gotów uczynić to z miłości do Jezusa?!

Panie Jezu, dziękuję Ci za to że dokonałeś Epifanii – czyli objawiłeś się całemu światu. Biorąc przykład z Mędrców ze Wschodu pragnę, aby i moje życie było drogą wiary. Daj mi, proszę, misyjnego ducha, abym umiał dzielić się wiarą z drugim człowiekiem. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.