„Nie zostawię was sierotami. Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie widział. Ale wy Mnie widzicie; ponieważ Ja żyję, i wy żyć będziecie”
Jezus ciągle myśli o nas, nie jest samolubnym egoistą, nie jest super bohaterem lub agentem, który wykonał swój plan, zadanie – kończy się jego misja, więc odchodzi. Wie, że uczniowie są zbyt słabi, że nie mają na tyle siły i odwagi, żeby sobie poradzić w misji głoszenia Bożego Słowa. Potrzebują Jego pocieszenia i umocnienia, zapewnienia, że zawsze będzie obok nich i będzie się o nich troszczył – jak dobry ojciec, matka, jak dobry przyjaciel. To co zapowiada sam Jezus, jest Subtelnym działaniem Ducha Prawdy. Dlatego zapowiada nie tylko swoje odejście, ale
i przyjście kogoś tak bardzo istotnego, który im pomoże kontynuować Jego Misję: „Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze; Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna”. Zapowiedź Parakleta – Ducha Prawdy jest skierowana również do nas.
W zachowywaniu przykazań potrzebujemy Wspomożyciela, zarówno jako członkowie Wspólnoty Kościoła, jak i w naszych domowych wspólnotach –
w rodzinach oraz każdy z nas indywidualnie. Duch Święty czyni nas swoim mieszkaniem w momencie chrztu. Umacnia w nas wiarę w bierzmowaniu. Coraz bardziej jednoczy się z człowiekiem w pełnionych przez niego dziełach. Oprócz tego Duch Święty daje zwyczajną łaskę oświecenia, natchnienia, wzrastania. To pełne łaski działanie sprawia, że Jezus Chrystus wzrasta w każdym z nas, obdarza nas najbardziej zadziwiającymi skutkami: oświeceniem umysłu, świętym uczuciem serca, natchnieniem woli. Duch Święty, wchodząc wraz z łaską do wnętrza duszy, wlewa wiarę, daje nadzieję, rozpala miłość. Przekazuje siedem darów: rozumu, mądrości, wiedzy, rady, pobożności, męstwa, bojaźni Bożej. Co więcej, daje radość i szczęście, które jest przedsmakiem pełnego szczęścia w niebie. Bycie w stałej przyjaźni i bliskości z Panem Jezusem ma nas uskrzydlać i napełniać autentyczną radością  oraz chęcią bycia dobrym i pomagania innym tak jak to czynił sam Pan Jezus. Bo dobro nam dane ma w nas pomnażać potęgować dobro. Dlatego dziś chcemy się modlić w tej intencji, aby na kuli ziemskiej nie brakowało ludzi dobrych i wrażliwych na potrzeby innych.
Bł. Stefan Wyszyński napisał: „Człowiek jest odpowiedzialny nie tylko za uczucia, które ma dla innych, ale i za te, które w innych budzi”. Jesteśmy przez Boga zaproszeni do życia w prawdziwym szczęściu. To szczęście może zapewnić nam Duch Święty i Jego dary. Dlatego wołajmy gorąco i prośmy abyśmy umocnieni Tą wielką mocą z wysoka potrafili kontynuować dzieło Jezusa na ziemi, żyjąc duchem miłości i pokoju:
Panie Jezu, ześlij mi Ducha Wspomożyciela. Tak bardzo potrzebuję jego owoców: miłości, radości, pokoju, cierpliwości, dobroci, życzliwości, wierności, łagodności, opanowania. Spraw Panie, aby Duch pocieszyciel dotkną mego serca, rozpalił  je i przemienił tak, bym na nowo poczuł pragnienie bycia twoim wiernym świadkiem i gorliwym Apostołem. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Ks. Ludwik Chiavarino napisał piękną książeczkę o Eucharystii w której znajduje się wiele opowiadań o cudach i znakach, pt.: „Największy Skarb, czyli codzienna Msza Św.”. Opowiada o tym, jak król francuski Karol IX, posiadał perłę drogocenną, rzadkiej piękności, na której kazał, wyryć następujące słowa:, „Kto mnie posiada, nie zazna ubóstwa” Jakże podobnie brzmią słowa, które wypowiedział Pan Jezus: „Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki!” Bo prawdziwe bogactwo można osiągnąć spożywając Chleb Eucharystyczny – wtedy osiągniemy najcenniejszą perłę, jaką jest niebo – czyli życie wieczne. Ile razy korzystamy z tego daru, ile razy przyjmujemy Komunię Św. tyle razy umacniamy nasze spotkanie z Jezusem w wieczności. Wiedział o tym inny bohater książki ks. Ludwika – Św. Dominik Savio – patron ministrantów i dzieci komunijnych. Gdy miał 12 lat, został przyjęty przez nadzwyczajnego człowieka – św. ks. Jana Bosko do Oratorium w Turynie i prosił o pomoc, aby mógł zostać świętym. Posłuszny, zawsze pogodny i radosny, z wielka pilnością wypełniał swoje szkolne obowiązki, na wszelki możliwy sposób starał się pomagać kolegom, ucząc ich katechizmu, opiekując się chorymi, godząc zwaśnionych. Mały Dominik uczestniczył we Mszy św. z wielką pobożnością, a często, zwłaszcza po Komunii św., wpadał w zachwyt i pozostawał tak dość długo z rękoma złożonymi, z twarzą rozjaśnioną uśmiechem, z oczyma utkwionymi w Ołtarzu. Kiedyś przed lekcjami poszedł na modlitwę do kościoła. Minęło południe – przyszła pora obiadowa, a Dominika nigdzie nie było. Ktoś przyszedł zaniepokojony do ks. Bosko, który od razu wiedział gdzie go szukać. Wszedł do kościoła i  w tylnej części ołtarza odnalazł Dominika zatopionego w modlitwie, aby przywołać go do powrotu do dalszych zajęć. Zmarł w wieku 15 lat, a  papież Pius XI nazwał go „małym, a raczej wielkim gigantem ducha”. Prośmy gorąco, abyśmy potrafili z radością przeżywać tajemnicę Eucharystii podziękujmy Bogu, za to że już od roku mamy ten wielki przywilej uczestniczenia w pełni we Mszy Św. i starajmy się zawsze z tego daru korzystać.
Panie Jezu dziękujemy Ci za to, że od roku możemy przyjmować Cię pod postacią chleba i wina w Komunii Św. Umacniaj nas swoim Ciałem i Krwią abyśmy tylko tobie wierni i  zawsze służyli. Amen.

„Kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem”.
Pochyleni nad Słowem Pańskim zauważamy, że Pan Jezus jak zawsze kontrastuje  obraz: z jednej strony postać człowieka, który wdziera się przez bramę – Jezus nazywa go złodziejem i rozbójnikiem.
A z drugiej strony obraz człowieka odpowiedzialnego za powierzone stado – rzetelnego i kompetentnego pasterza owiec: „Kto jednak wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. Temu otwiera odźwierny, a owce słuchają jego głosu; woła on swoje owce po imieniu i wyprowadza je”.
Dobry Pasterz to taki człowiek, który prowadzi owce przez właściwą bramę – jest nią Jezus, Zbawiciel. I Jezus sam o tym poświadcza w dzisiejszym fragmencie Ewangelii: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ja jestem bramą… Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony”
Przez tę bramę przeszedł św. Paweł pod Damaszkiem. On poznał Chrystusa i Jego miłość. Dlatego mógł z przekonaniem powiedzieć: „Umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Ga 2, 20). Przyjęcie tej prawdy całym umysłem, wolą i sercem może rozpalić miłość również w nas.
Miłość, która niczego się nie boi, jest gotowa pobudzać innych do poznania i naśladowania Chrystusa. Tylko od nas zależy, czy chcemy być pasterzami. Nie obawiajmy się trudu ponoszonego dla zbawienia bliźniego. Nie zostawiajmy ukrytych skarbów łaski, prawdy Ewangelii, sakramentów zbawienia tylko dla siebie
„Ja przyszedłem po to, aby owce miały życie i miały je w obfitości”.

Dobry Pasterz  jest zatroskany o pokarm dla owiec. Dobry Pasterz jest tym, który nie szuka własnego zysku, ale troszczy się o innych ludzi Dobry Pasterz to osoba, która wypełnia swoją funkcję z prawdziwego powołania.
Dziś w Niedzielę Dobrego Pasterza rozpoczynamy Dzień Modlitw o Powołania kapłańskie i zakonne do służby w Kościele. W ciągu ostatnich lat odnotowano potężny spadek liczby powołań do kapłaństwa i zakonu. Seminaria duchowne i domy zakonne świecą pustkami. Powodów jest wiele: grzechy i zaniedbania osób duchownych, tendencja do szybkich zmian, sekularyzacja /zeświecczenie/, życie bez ryzyka i żadnych zobowiązań,  jawna walka z Kościołem i wiele dyskusyjnych sytuacji nagłaśniane przez media… To powoduje, że  ludzie młodzi, mający mniejszą odporność psychiczną, boją się podejmowania odpowiedzialnych decyzji na całe życie… Tak ważne są dobre wzorce i wychowanie w rodzinie.
Dlatego Św. Jan Paweł II mówił o tajemnicy powołania: „Rodzice słowem i przykładem życia  są pierwszymi katechetami  swoich dzieci. Prawdziwość modlitwy wymaga prawdziwości życia. Świadectwo życia znajduje tutaj całą swą wartość”. Jeżeli rodzice są świadkami wiary dla dzieci, to dzieci będą wybierały właściwą drogę w życiu, opartą na zasadach chrześcijańskiego życia.
Bł. Prymas Tysiąclecia Stefan WYSZYŃSKI wołał: „Ludzie ratują wartość pieniądza, ale nie umieją ratować wartości życia, wartości rodziny!”
Dziś przeżywamy kryzys, autorytetów, kryzys rodziny i kryzys w wychowaniu; do tego szybki tryb życia nastawiony na konsumpcję sprawia, że ludzie młodzi nie są chętni i gotowi do poświęcenia dla innych, do służby Bogu i ludziom. Tak wiele zależy od rodziny!
Jakie będą nasze rodziny, takie będą powołania kapłańskie i zakonne.
Dlatego z całego serca módlmy się i prośmy w intencji naszych dzieci i młodzieży, aby wzrastały w posłudze wierności Bogu, umacniając swoje chrześcijańskie życie:
 Panie Jezu, chcę rozpalić w sobie miłość do Boga, do Kościoła,
do bliźniego, abym mógł ewangelizować przykładem swojego życia. Proszę Cię, pomóż mi być podobnym do Ciebie.
Panie Dobry Pasterzu, ześlij mi łaskę kroczenia za Tobą i słuchania twego głosu. Umocnij mnie w posłudze Dobrego Pasterza, abym potrafił dawać młodemu pokoleniu przykład wiary.
Prosimy Cię Panie, udziel łaski powołania tym, którzy ochotnie na nie odpowiedzą, a tym którzy wybrali tę drogę, daj łaskę wytrwania. Amen.