Ewangelia wg św. Mateusza 9,35-38.10,1.6-8.
Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo». Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. «Idźcie do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: „Bliskie już jest królestwo niebieskie”. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie».

Jezus zachęca do modlitwy za tych, którzy będą robotnikami w winnicy Pańskiej.
W szczególny sposób słowa te odnoszą się do kapłanów i osób konsekrowanych.
Jest na wiecie wiele takich miejsc, gdzie brakuje kapłanów i utrudnione jest korzystanie z sakramentów.
Wierni powinni czuć się współodpowiedzialni za swoich duchowych pasterzy.
Kapłani są ludźmi powołanymi do służby Bożej, ale nie są wolni od pokus szatana.
Będąc na pierwszej linii frontu walki z grzechem, są kuszeni przez złego ducha z jeszcze większą siłą.
Dlatego pamiętajmy o modlitwie za kapłanów i o kapłanów.

Ewangelia wg św. Mateusza 9,27-31.
Gdy Jezus przechodził, szli za Nim dwaj niewidomi którzy wołali głośno: «Ulituj się nad nami, Synu Dawida». Gdy wszedł do domu niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: «Wierzycie, że mogę to uczynić?» Oni odpowiedzieli Mu: «Tak, Panie». Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: «Według wiary waszej niech wam się stanie». I otworzyły się ich oczy, a Jezus surowo im przykazał: «Uważajcie, niech się nikt o tym nie dowie». Oni jednak, skoro tylko wyszli, roznieśli wieść o Nim po całej tamtejszej okolicy.

Dwaj niewidomi zostali uzdrowieni przez Jezusa dzięki wierze, którą mieli.
Uzdrowienie oczu ma szczególne znaczenie.
Pozwali człowiekowi widzieć świat taki, jaki jest, we wszystkich jego barwach.
Niewidomy żył na wiecie, ale znał go jedynie z opisu, jaki ktoś mógł mu przekazać.
Jeśli mamy wiarę, Bóg pozwala nam widzieć rzeczy, które dla wielu pozostają niedostrzegalne.
Nasza wewnętrzna wrażliwość staje się o wiele większa.
Nie bójmy się prosić, nawet każdego dnia, o nowe dary duchowe.
Zwłaszcza wobec zadań i obowiązków, jakie stoją przed nami.
Abyśmy widzieli wszystko głębiej i pełniej.

Ewangelia wg św. Mateusza 7,21.24-27.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Nie każdy, który Mi mówi: „Panie, Panie”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki».

Jeśli mamy wątpliwości, czy nasza modlitwa jest dobra i Bóg ją wysłuchuje, warto zrobić sobie mały nieskomplikowany test.
Postawmy sobie kilka pytań.
Niech one dotyczą ostatniego czasu.
Zwłaszcza tego, w którym zaczęliśmy prowadzić intensywniejsze życie modlitwy.
Czy coś się w moim życiu zmieniło?
Chodzi przede wszystkim o moją postawę.
Czy mam teraz więcej cierpliwości?
Czy potrafię lepiej słuchać?
Czy przyjmuję cierpienie bez narzekania?
Jeśli odpowiedzi na te pytania będą twierdzące, możemy być pewni, że modlimy się dobrze i idziemy we właściwym kierunku.
A jeśli nawet jeszcze gdzieś niedomagamy, bądźmy cierpliwi, powierzając się Bożemu miłosierdziu.
Jesteśmy w drodze, ale idziemy w dobrym kierunku.

Ewangelia wg św. Mateusza 15,29-37.
Jezus przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam siedział. I przyszły do Niego wielkie tłumy, mając z sobą chromych, ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych, i położyli ich u nóg Jego, a On ich uzdrowił. Tłumy zdumiewały się widząc, że niemi mówią, ułomni są zdrowi, chromi chodzą, niewidomi widzą. I wielbiły Boga Izraela. Lecz Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: «Żal Mi tego tłumu! Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby kto nie zasłabł w drodze». Na to rzekli Mu uczniowie: «Skąd tu na pustkowiu weźmiemy tyle chleba żeby nakarmić takie mnóstwo?» Jezus zapytał ich: «Ile macie chlebów?» Odpowiedzieli: «Siedem i parę rybek». Polecił ludowi usiąść na ziemi; wziął siedem chlebów i ryby, i odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do sytości, a pozostałych ułomków zebrano jeszcze siedem pełnych koszów.

Nad Jeziorem Galilejskim dokonało się wiele cudów.
Jezus uzdrawiał ludzi z ich fizycznych ograniczeń.
Wlewał w ich serca nadzieję, dotykając zranionych serc.
Nakarmił ich także w cudowny sposób, pokazując tym samym, że dla Boga nie ma nic niemożliwego.
Dając ludziom pokarm, Syn Boży posłużył się swoimi uczniami.
To oni mieli Mu pomóc w rozdawaniu chleba, stając się bezpośrednio wykonawcami tego, co było wolą Bożą.
Dzisiaj takim pośrednikiem jest Kościół.
To we wspólnocie Kościoła poprzez ręce kapłanów dokonuje się codzienne rozmnożenie chleba.
To tutaj otrzymujemy odpuszczenie grzechów.
Pamiętajmy o kapłanach i wspierajmy ich misję naszą modlitwą i współpracą.

Ewangelia wg św. Łukasza 10,21-24.
Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł:
«Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić». Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli».

Jezus wiele razy stawiał uczniom za przykład dzieci i ich podejście do wiary.
Dziecko jest bardziej spontaniczne od dorosłego i w sposób bezpośredni przyjmuje to, co jest mu przekazywane.
Osoba dorosła jest zazwyczaj bardziej krytyczna i mniej ufa.
Bóg troszczy się o człowieka i pragnie jego dobra.
Gdyba tak nie było, nie posłałby swojego Syna, aby odkupił ludzkość z niewoli grzechu.
Bóg chce jednocześnie, aby człowiek bardziej Mu zaufał i więcej zdał się na Jego prowadzenie.
Nie jest to takie proste w praktyce, bo mamy swoje schematy myślenia i oczekiwania.
Prośmy więc Boga o ducha pokory.

Ewangelia wg św. Mateusza 4,18-22.
Gdy Jezus przechodził obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał dwóch braci: Szymona, zwanego Piotrem, i brata jego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi». Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. A gdy poszedł stamtąd dalej, ujrzał innych dwóch braci: Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w łodzi swe sieci. Ich też powołał. A oni natychmiast zostawili łódź i ojca i poszli za Nim.

Powołanie rybaków Piotra i Andrzeja oraz Jakuba i Jana dokonało się bardzo szybko.
Otrzymali propozycję pójścia za Jezusem i natychmiast za Nim poszli.
Pozostawili sieci i całe swoje dotychczasowe życie.
Radykalizm, z jakim to uczynili, może budzić zdziwienie.
Bóg na różnych etapach naszego życia składa nam swoje propozycje.
Często jest to chwila, krótkie pytanie i propozycja, na którą możemy się zgodzić bądź ją odrzucić.
Życie wiarą zawsze będzie wymagało od nas pewnej wspaniałomyślności.
I nie dotyczy to tylko ludzi młodych, którzy stoją u progu ich życiowej drogi.
Dla Boga wiek nie ma znaczenia.
On może nas zaprosić w każdym czasie.
Obyśmy się tylko nie przestraszyli i dali Mu pozytywną odpowiedź.

I znowu kolejny Adwent w naszym życiu. Kolejny, nowy rok liturgiczny. Ile ich jeszcze będzie? A może to już ostatni…
Adwent – oczekiwanie. Właściwie to całe nasze życie jest ciągłym oczekiwaniem. Oczekujemy na poprawę warunków życia, na pracę; jedni oczekują na mieszkanie, inni może na wyjazd za granicę. Każdy na coś, na kogoś czeka. I te wszystkie oczekiwania są dla nas ważne, ale one nie wypełniają całego naszego życia. Są to oczekiwania tylko cząstkowe. Pamiętajmy: Najważniejszym naszym oczekiwaniem, to oczekiwanie na spotkanie z Chrystusem.
Ale to nie może być bierne oczekiwanie. Święty Paweł poucza nas w Drugim Czytaniu, że do tego spotkania z Bogiem trzeba się intensywnie przygotowywać. Jeśli oczekuję na przyjście kogoś ważnego, to przecież nie siadam i nie czekam bezczynnie, ale robię w domu porządki, przygotowuję się. Chcę być do tego spotkania jak najlepiej przygotowanym. A jeśli nie wiem dokładnie, kiedy ten ważny gość przyjdzie, to staram się być zawsze przygotowanym, żeby nie być zaskoczonym jego nagłym przybyciem.
Czy ja jestem gotów na spotkanie z Panem? Choćby w tej chwili?
Adwent powinien nas przygotować również na spotkanie z Bogiem przy końcu dziejów. Tak wyraźnie przypomina o tym dzisiejsza Ewangelia.
Adwent wreszcie, to przygotowanie się na święta Bożego Narodzenia.
Oby to przygotowanie, czasem tylko zewnętrzne, nie było jedynym naszym przygotowaniem na tegoroczne Boże Narodzenie!