Ewangelia wg św. Łukasza 5,17-26.
Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał, siedzieli przy tym faryzeusze i uczeni w Prawie, którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i Jerozolimy. A była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać. Wtem jacyś ludzie niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany, starali się go wnieść i położyć przed Nim. Nie mogąc z powodu tłumu w żaden sposób go przynieść, wyszli na płaski dach i przez powałę spuścili go wraz z łożem w sam środek przed Jezusa. On widząc ich wiarę rzekł: «Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy». Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się zastanawiać i mówić. «Któż On jest, że śmie mówić bluźnierstwa? Któż może odpuszczać grzechy prócz samego Boga?» Lecz Jezus przejrzał ich myśli i rzekł do nich: «Co za myśli nurtują w sercach waszych? Cóż jest łatwiej powiedzieć: „Odpuszczają ci się twoje grzechy”, czy powiedzieć: „Wstań i chodź”? Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów» – rzekł do sparaliżowanego: «Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu!» I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym leżał, i poszedł do domu, wielbiąc Boga. Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich; wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: «Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj».

Sparaliżowanego człowieka musieli, przynieść do Jezusa inni ludzie, gdyż sam nie był w stanie iść.
Wokół Jezusa był tak duży tłum, że nie można było się do Niego dostać.
Dlatego niosący wpadli na pomysł, aby spuścić paralityka na noszach przez dach.
Tyle trudu!
Ale było warto.
Człowiek ten został uzdrowiony.
Nie bójmy się zadawać sobie trudu, gdy chodzi o pomoc drugiemu człowiekowi.
To jest jedyna rzecz, którą naprawdę warto robić.

Ewangelia wg św. Mateusza 9,35-38.10,1.6-8.
Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo». Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. «Idźcie do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: „Bliskie już jest królestwo niebieskie”. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie».

Jezus zachęca do modlitwy za tych, którzy będą robotnikami w winnicy Pańskiej.
W szczególny sposób słowa te odnoszą się do kapłanów i osób konsekrowanych.
Jest na wiecie wiele takich miejsc, gdzie brakuje kapłanów i utrudnione jest korzystanie z sakramentów.
Wierni powinni czuć się współodpowiedzialni za swoich duchowych pasterzy.
Kapłani są ludźmi powołanymi do służby Bożej, ale nie są wolni od pokus szatana.
Będąc na pierwszej linii frontu walki z grzechem, są kuszeni przez złego ducha z jeszcze większą siłą.
Dlatego pamiętajmy o modlitwie za kapłanów i o kapłanów.

Ewangelia wg św. Mateusza 9,27-31.
Gdy Jezus przechodził, szli za Nim dwaj niewidomi którzy wołali głośno: «Ulituj się nad nami, Synu Dawida». Gdy wszedł do domu niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: «Wierzycie, że mogę to uczynić?» Oni odpowiedzieli Mu: «Tak, Panie». Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: «Według wiary waszej niech wam się stanie». I otworzyły się ich oczy, a Jezus surowo im przykazał: «Uważajcie, niech się nikt o tym nie dowie». Oni jednak, skoro tylko wyszli, roznieśli wieść o Nim po całej tamtejszej okolicy.

Dwaj niewidomi zostali uzdrowieni przez Jezusa dzięki wierze, którą mieli.
Uzdrowienie oczu ma szczególne znaczenie.
Pozwali człowiekowi widzieć świat taki, jaki jest, we wszystkich jego barwach.
Niewidomy żył na wiecie, ale znał go jedynie z opisu, jaki ktoś mógł mu przekazać.
Jeśli mamy wiarę, Bóg pozwala nam widzieć rzeczy, które dla wielu pozostają niedostrzegalne.
Nasza wewnętrzna wrażliwość staje się o wiele większa.
Nie bójmy się prosić, nawet każdego dnia, o nowe dary duchowe.
Zwłaszcza wobec zadań i obowiązków, jakie stoją przed nami.
Abyśmy widzieli wszystko głębiej i pełniej.

Ewangelia wg św. Mateusza 7,21.24-27.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Nie każdy, który Mi mówi: „Panie, Panie”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki».

Jeśli mamy wątpliwości, czy nasza modlitwa jest dobra i Bóg ją wysłuchuje, warto zrobić sobie mały nieskomplikowany test.
Postawmy sobie kilka pytań.
Niech one dotyczą ostatniego czasu.
Zwłaszcza tego, w którym zaczęliśmy prowadzić intensywniejsze życie modlitwy.
Czy coś się w moim życiu zmieniło?
Chodzi przede wszystkim o moją postawę.
Czy mam teraz więcej cierpliwości?
Czy potrafię lepiej słuchać?
Czy przyjmuję cierpienie bez narzekania?
Jeśli odpowiedzi na te pytania będą twierdzące, możemy być pewni, że modlimy się dobrze i idziemy we właściwym kierunku.
A jeśli nawet jeszcze gdzieś niedomagamy, bądźmy cierpliwi, powierzając się Bożemu miłosierdziu.
Jesteśmy w drodze, ale idziemy w dobrym kierunku.

Ewangelia wg św. Mateusza 15,29-37.
Jezus przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam siedział. I przyszły do Niego wielkie tłumy, mając z sobą chromych, ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych, i położyli ich u nóg Jego, a On ich uzdrowił. Tłumy zdumiewały się widząc, że niemi mówią, ułomni są zdrowi, chromi chodzą, niewidomi widzą. I wielbiły Boga Izraela. Lecz Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: «Żal Mi tego tłumu! Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby kto nie zasłabł w drodze». Na to rzekli Mu uczniowie: «Skąd tu na pustkowiu weźmiemy tyle chleba żeby nakarmić takie mnóstwo?» Jezus zapytał ich: «Ile macie chlebów?» Odpowiedzieli: «Siedem i parę rybek». Polecił ludowi usiąść na ziemi; wziął siedem chlebów i ryby, i odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do sytości, a pozostałych ułomków zebrano jeszcze siedem pełnych koszów.

Nad Jeziorem Galilejskim dokonało się wiele cudów.
Jezus uzdrawiał ludzi z ich fizycznych ograniczeń.
Wlewał w ich serca nadzieję, dotykając zranionych serc.
Nakarmił ich także w cudowny sposób, pokazując tym samym, że dla Boga nie ma nic niemożliwego.
Dając ludziom pokarm, Syn Boży posłużył się swoimi uczniami.
To oni mieli Mu pomóc w rozdawaniu chleba, stając się bezpośrednio wykonawcami tego, co było wolą Bożą.
Dzisiaj takim pośrednikiem jest Kościół.
To we wspólnocie Kościoła poprzez ręce kapłanów dokonuje się codzienne rozmnożenie chleba.
To tutaj otrzymujemy odpuszczenie grzechów.
Pamiętajmy o kapłanach i wspierajmy ich misję naszą modlitwą i współpracą.