Ewangelia wg św. Łukasza 2,16-21.
Pasterze pospiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane. Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie Matki.

Kilka godzin temu pożegnaliśmy stary już 2015 rok.
Różni różnie go żegnali.
Jedni na balach sylwestrowych.
Inni w gronie rodziny, znajomych, przyjaciół.
My w kościele na specjalnym nabożeństwie dziękczynno-przebłagalnym.
Dziękowaliśmy Bogu za dary i łaski Boże, którymi cieszyliśmy się w ubiegłym roku oraz przepraszaliśmy naszego dobrego Boga za wszelkie nasze grzechy, niewierności, słabości.
Robiliśmy bilans zysków i strat minionego roku.
Dziś stoimy na progu nowego 2016 roku.
Jaki on będzie?
Pomyślny?
Niepomyślny?
Co mi on przyniesie?
Jak mądrze go przeżyć?
Czy wszystkie 365 dni będą moje?
Takie i inne pytania cisną się dziś do głowy.
I dlatego teraz zgromadzeni w kościele, w domu naszego dobrego, kochającego Ojca, chcemy złożyć nasze losy w Jego ręce.
Bo tylko w nich są one bezpieczne.
Bo tylko wtedy możemy żyć w spokoju.
Bo tylko Bogu mogę całkowicie zaufać.
Wszystko inne jest niepewne, zawodne.
A ja chciałbym mieć pewność, że moje losy złożyłem w odpowiednie ręce.
Podpowiedź znajduję w dzisiejszym Drugim Czytaniu, w którym św. Paweł nazywa Boga Ojcem, a ściślej Tatusiem.
Hebrajskie bowiem Abba zawiera w sobie ten delikatny odcień zaufania dziecka do ojca.
To bliskie i ciepłe:
Abba – Tatusiu!
I właśnie na tym określeniu Boga Abba – Tatusiu chciałbym oprzeć moją, naszą noworoczną modlitwę:
Abba – Tatusiu!
W Twoje ręce składam ten rozpoczynający się nowy rok, każdy jego dzień i każdą chwilę mojego życia.
Trzymaj mnie mocno i nie pozwól mi nigdy odłączyć się od Ciebie, bo wtedy grozi mi nieszczęście.
Tylko w Twoich rękach, tylko w Twoich ramionach czuję się bezpieczny jak dziecko w ramionach matki.
Oby tak było przez cały 2016 rok!
I takie są moje życzenia dla Państwa na rozpoczynający się rok.

Ewangelia wg św. Jana 1,1-18.
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo.
Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi,
a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o Światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz posłanym, aby zaświadczyć o Światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi.
Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego, którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.
Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali łaskę po łasce.
Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.

(Słowo) przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli – zapisał w swojej Ewangelii św. Jan.
A swoi zamknęli przed Nim drzwi swoich domów!
Nie przyjęli Go mieszkańcy Betlejem.
Bóg pukający do człowieka i człowiek zatrzaskujący przed Nim drzwi swego domu, drzwi swego serca.
Ludzie Go nie przyjęli, przyjęły Go zwierzęta i dlatego wśród nich się rodzi.
Wstyd dla Betlejem
Wstyd dla całej ludzkości.
Tragedia człowieka!
Bóg do niego przychodzi, a człowiek Go nie przyjmuje.
Czy my to rozumiemy?
Czy my zdajemy sobie z tego sprawę?
Bóg przychodzi, żeby człowieka zbawić, żeby ratować go od zguby, żeby otworzyć mu zamknięte przez grzech Adama i Ewy niebo, a człowiek odwraca się od Niego plecami.
Niepojęte.
Nie było miejsca dla Ciebie w Betlejem – głosi znana kolęda.
A czy przychodzący Jezus znajduje wśród nas miejsce?
Czy my nie jesteśmy podobni do mieszkańców Betlejem?
Nie było dla Niego miejsca w Betlejem, nie ma nieraz dla Niego miejsca i w naszych sercach.
A skutek takiej postawy ujmuje przytoczona kolęda:
A dzisiaj czemu wśród ludzi tyle łez, jęków, katuszy,
Bo nie ma miejsca dla Ciebie w niejednej człowieczej duszy.
Nie ma miejsca dla Boga w niejednej człowieczej duszy i dlatego tyle łez, jęków, katuszy.
To trafna diagnoza stanu naszych dusz.
Naszej moralnej kondycji.
Ostatni dzień roku kalendarzowego.
Dzień robienia bilansu zysków i strat kończącego się roku.
Na Mszach świętych będziemy przepraszać Pana Boga za nasze grzechy, za nasze przewinienia, za nasze niewierności Bogu.
Każdy z nas ma coś na sumieniu względem Pana Boga.
I każdy, każda z nas ma za co dziękować Panu Bogu.
Przyjdziemy na nasze parafialne nabożeństwa dziękczynno – przebłagalne, by sumiennie i rzetelnie rozliczyć się z Panem Bogiem, by z czystym sumieniem rozpocząć Nowy 2016 Rok.
Oby był szczęśliwy!

Ewangelia wg św. Łukasza 2,36-40.
Gdy Rodzice przynieśli Dzieciątko Jezus do świątyni, była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei – zapisał Ewangelista.
Wypełnić wszystko.
Dopiero wtedy, gdy wszystko się wypełni można wrócić do domu, wrócić do tego, co mniej ważne.
Maryja i Józef uczą nas właściwej hierarchii wartości.
Ułożenie sobie właściwej hierarchii wartości w życiu to ważna sprawa.
To ważna umiejętność.
Przywołajmy jeszcze raz słowa Ewangelisty:
A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego wrócili do Galilei.
Najpierw wypełniają prawo Boże, Prawo Pańskie, wyrażone w prawie mojżeszowym.
A potem dopiero wszystko inne.
Najpierw Bóg.
Najpierw Jego prawo.
Zapamiętajmy:
Jeśli Bóg i Jego prawo będzie na pierwszym miejscu, to wszystko inne będzie na właściwym miejscu!
Czy taka jest moja hierarchia wartości?
Czy w moim życiu Bóg jest na pierwszym miejscu?
Czy Jego prawo, Jego Ewangelia, są dla mnie najważniejsze?
Czy podejmując jakieś działanie, jakąś decyzję, stawiam sobie pytanie, czy to jest zgodne z prawem Bożym, z Ewangelią?
Wydaje mi się, że często Bóg w naszym życiu – to takie pogotowie ratunkowe, które wzywamy w razie nieszczęścia, wypadku, zagrożenia życia.
Normalnie o Nim nie myślimy, ale gdy zdarzy się wypadek, nieszczęście, wtedy wzywamy ratunku, pogotowie.
Choroba, nieszczęście w rodzinie, ważny egzamin – wtedy szukanie pomocy.
Wtedy modlitwa, zamawianie Mszy świętej, wzywanie Bożego pogotowia ratunkowego.
Zagrożenie minie, pogotowie może odjechać do garażu i czekać na kolejne wezwanie.
Bóg – pogotowiem ratunkowym!
A On chce być Twoim przyjacielem!
A On przecież jest Twoim najlepszym Ojcem!
Nie zapominaj o tym!
Nie traktuj Go instrumentalnie!

Ewangelia wg św. Łukasza 2,22-35.
Gdy upłynęły dni oczyszczenia Maryi według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: „Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu”. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.
A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim.
Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa,
on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: «Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela». A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu».

Ofiarowanie w świątyni i proroctwo Symeona.
Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – prorokuje starzec Symeon.
Maryja, Matka, dowiaduje się, że Jej Syn będzie znakiem, któremu sprzeciwiać się będą.
Ona, Matka, boleśnie doświadczy tego.
A kulminacyjnym momentem tego doświadczenia będzie śmierć Jej Syna na krzyżu.
Znak, któremu sprzeciwiać się będą.
Ten sprzeciw trwa przez wieki.
Sprzeciw wobec Boga, Ewangelii, Kościoła.

Ewangelia wg św. Mateusza 2,13-18.
Gdy Mędrcy odjechali, oto anioł Pański ukazał się Józefowi we śnie i rzekł: «Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i uchodź do Egiptu; pozostań tam, aż ci powiem; bo Herod będzie szukał Dziecięcia, aby Je zgładzić». On wstał, wziął w nocy Dziecię i Jego Matkę i udał się do Egiptu; tam pozostał aż do śmierci Heroda. Tak miało się spełnić słowo, które Pan powiedział przez Proroka: „Z Egiptu wezwałem Syna mego”. Wtedy Herod widząc, że go Mędrcy zawiedli, wpadł w straszny gniew. Posłał oprawców do Betlejem i całej okolicy i kazał pozabijać wszystkich chłopców w wieku do lat dwóch, stosownie do czasu, o którym się dowiedział od Mędrców. Wtedy spełniły się słowa proroka Jeremiasza: „Krzyk usłyszano w Rama, płacz i jęk wielki. Rachel opłakuje swe dzieci i nie chce utulić się w żalu, bo ich już nie ma”.

Dziś w święto Świętych Młodzianków Ewangelia stawia przed nami dramat, tragedię króla Heroda, lękającego się o swoje ziemskie królestwo.
Trzej Mędrcy przerazili go mówiąc o nowo narodzonym królu żydowskim.
On uważa, że będzie to konkurent do jego królestwa, do jego władzy, a nie wiedząc kto nim jest, każe wymordować wszystkich małych chłopców w Betlejem.
Strach przed nowo narodzonym przybiera formę agresji.
Agresja Heroda posuwa się aż do zbrodni.
Herod nie wie, że to Dziecię wcale nie zagraża jego władzy.
Strach jest złym doradcą.
Heroda doprowadził do straszliwej zbrodni.
Dzisiejsi władcy też boją się Jezusa.
Boją się Boga.
Boją się nawet wzmianki o Bogu.
Władcy Unii Europejskiej nie dopuścili do tego, by w konstytucji europejskiej było wspomnienie o chrześcijańskich korzeniach Europy.
A przecież z chrześcijaństwa i na chrześcijaństwie wyrosła cywilizacja europejska.
W kalendarzach wydawanych przez Unię Europejską zaznaczono święta wszystkich religii, tylko nie chrześcijańskiej.
Nie ma w nich Bożego Narodzenia i Wielkanocy.
Tacy niby wykształceni, a tacy niemądrzy ludzie!
Zachowują się jak małe dziecko, które zawstydzone zasłania sobie oczy rączkami, bo sądzi, że wtedy nikt go nie widzi, jeśli i ono nikogo nie widzi.
Zaślepieni i ślepi ludzie sądzą, że jeśli nie umieszczą w kalendarzu chrześcijańskich świąt – to tych świąt nie będzie!
Postawa bardzo małych dzieci!
Z historii nie nauczyli się nawet tego, że Jezus przychodzący na świat wcale im nie zagraża, jak nie zagrażał i Herodowi.
Bóg przychodzi, by być naszym Emmanuelem – Bogiem z nami.
Pamiętajmy:
Jeśli Bóg jest z nami – to któż przeciwko nam!
A jednak człowiek boi się Boga.
Nie chce Go przyjąć.
A tak wiele przez to mógłby zyskać.
Święty Jan zauważa:
Przyszedł do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli.
Nie przyjęli Go w Betlejem.
Nie przyjmują w Unii Europejskiej.
A czy my Go przyjmujemy?
Dziś święto Świętych Młodzianków – pierwszych męczenników.
Niewinne dzieci oddają życie za Jezusa.
Przyjmują „chrzest krwi”.
Jak Herod bał się Dziecięcia, tak boją się Go i nam współcześni.
Lęk przed niewinnym, bezbronnym dzieckiem.
Boją się go także i nasze katolickie małżeństwa i rodziny.
Bo dziecko może stanąć na drodze do kariery.
Bo najpierw musimy się urządzić.
Bo najpierw dom, dacza, samochód…
Nie było miejsca dla Ciebie – głosi znana kolęda.
Nie było miejsca w Betlejem, nie ma go nieraz i w naszych rodzinach.
I dlatego dziś w czasie Mszy świętej błogosławimy te dzieci, które są naszą przyszłością.
Prosimy o Boże łaski dla ich rodziców, by mogli je spokojnie i w zdrowiu wychowywać.
Polecamy Bożemu miłosierdziu tych nieszczęsnych rodziców, którzy dopuścili się herodowej zbrodni.
Niech Boże Dziecię leżące w żłóbku w skrajnym ubóstwie, da siły rodzicom do odważnego przyjęcia dziecka.
Wiedzmy: dziecko nie oczekuje na luksusy, ale na serce i miłość rodziców!
A tej nie powinno brakować w naszych rodzinach.
Podnieś rączkę Boże Dziecię
i błogosław naszym rodzinom, naszym dzieciom!

Święta Rodzina z Nazaretu. Zarówno serce Maryi, jak i serce Józefa należą całkowicie do Boga. Ona pełna łaski, On mąż sprawiedliwy. To właśnie z Maryi Dziewicy i pod osłoną Jej związku z Józefem Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas. Maryja i Józef posiadają – w sposób specyficzny i im tylko właściwy – Boga dla siebie. Ten wcielony Bóg jest przecież ich dzieckiem. I Maryja, i Józef mówią do Niego: Synu.
Największą pochwałą, na jaką zasłużyć może rodzina chrześcijańska, to stwierdzenie, że jest ona bliska Bogu. Ona wprowadza Chrystusa w swoją społeczność, a raczej to Chrystus wchodzi w małżeńską społeczność. Niestety, zdarza się, że tak wielki skarb można stracić. Do tej tragicznej katastrofy nie dochodzi zazwyczaj nagle i niespodziewanie. Najczęściej umiera ona powoli, na raty. Coraz częściej w niedzielę, zamiast do kościoła, jedzie się w plener czy na zakupy. Modlitwa staje się coraz rzadsza i coraz bardziej nudna. W zapomnienie idzie spowiedź i Komunia święta. I tak bezboleśnie, jakby w narkozie, rodzina odchodzi od Boga. Odrzucając Boga – nie staje się przez to wolna. Zmienia tylko pana. Odtąd zamiast swemu Stworzycielowi i Zbawcy, służyć będzie tysiącowi głupich, tyrańskich bożków, które zawsze mnożą się w sercu, które wyłamało się spod prawa Bożego i ogłuchło na wołanie łaski. Bo odejść od Boga – to odejść nie w wolność, ale w chaos i własne nieszczęście.
Nazaretańska Rodzina, to rodzina bliska Bogu. To rodzina, w której Bóg, Jezus Chrystus, stanowi centrum wszystkiego.
Gdyby w naszych rodzinach Bóg stanowił centrum życia – byłbym spokojny o naszą przyszłość.