W dzisiejszej Ewangelii czytamy o Mędrcach, o Herodzie, o arcykapłanach i uczonych w Piśmie, którym objawił się Chrystus.
Stąd święto Objawienia Pańskiego.
I każda kategoria tych ludzi inaczej na ten fakt zareagowała.
Najpierw postawa Heroda.
Herod na wieść o Jezusie przeraził się.
On zwyczajnie boi się.
I ten lęk przeradza się w agresję, która doprowadza go aż do zbrodni.
Podobne do herodowego zachowania widzimy i dziś.
Są ludzie, którzy czują się zagrożeni Jezusem, Jego nauką.
Boją się Jezusa i Jego Ewangelii i dlatego są agresywni.
Biedni, zaślepieni ludzie…
Druga możliwa postawa wobec nowo Narodzonego, to postawa arcykapłanów i uczonych w Piśmie.
Oni o Jezusie, w przeciwieństwie do Heroda, widzieli co trzeba.
Zapytani o miejsce narodzenia Mesjasza bez wahania wskazali Betlejem.
Ale Ewangelia nie odnotowuje, aby byli przy żłóbku Pana Jezusa.
Bo znać Chrystusa, to za mało.
Trzeba pójść za Nim.
Trzeba Go szukać.
I tak dochodzimy do postawy Mędrców.
Postawy poszukiwania.
Upartego, konsekwentnego szukania.
Szukania aż do skutku.
Do znalezienia.
Ktoś sformułował definicję człowieka jako osobę stale czegoś poszukującą.
Człowiek istotą poszukującą.
Pan Jezus mówi:
Kto szuka – znajduje.
Mędrcy szukali i znaleźli.
Szli za światłem gwiazdy.
Ona ich prowadziła.
Prośmy dla siebie o taką gwiazdę słowami tej pięknej, modlitewnej i o głębokiej teologii kolędy:
O gwiazdo betlejemska, zaświeć na niebie mym,
tak szukam cię wśród nocy, tęsknię za światłem twym…
Ja nie wiem, o mój Panie, któryś miał w żłobie tron,
czy dusza moja milsza Ci jest niż on.
Ulituj się nade mną, błagać Cie kornie śmiem,
gdyś stajnią nie pogardził, nie gardź i sercem mym!

Ewangelia wg św. Jana 1,43-51.
Jezus postanowił udać się do Galilei. I spotkał Filipa. Jezus powiedział do niego: «Pójdź za Mną». Filip zaś pochodził z Betsaidy, z miasta Andrzeja i Piotra. Filip spotkał Natanaela i powiedział do niego: «Znaleźliśmy Tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i Prorocy – Jezusa, syna Józefa z Nazaretu».
Rzekł do niego Natanael: «Czyż może być co dobrego z Nazaretu?» Odpowiedział mu Filip: «Chodź i zobacz». Jezus ujrzał, jak Natanael zbliżał się do Niego, i powiedział o nim: «Patrz, to prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu». Powiedział do Niego Natanael: «Skąd mnie znasz?» Odrzekł mu Jezus: «Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod drzewem figowym». Odpowiedział Mu Natanael: «Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela!» Odparł mu Jezus: «Czy dlatego wierzysz, że powiedziałem ci: Widziałem cię pod drzewem figowym? Zobaczysz jeszcze więcej niż to». Potem powiedział do niego: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego».

Krąg uczniów Jezusa poszerza się z dnia na dzień.
Idą za Nim uczniowie Jana Chrzciciela i pozostają z Nim.
Jezus powołuje także innych.
Jego Pójdź za Mną jest zniewalające.
To wezwanie skierowane do bardzo różnych ludzi, o czym świadczą ich imiona, pochodzenie, praca.
Różne są także ich reakcje na Jezusowe wezwanie.
Filip idzie i od razu staje się apostołem.
Inaczej Natanael.
Początkowo nie wyraża entuzjazmu.
Sprawdza zasłyszane opinie.
Jezus wychodzi naprzeciw jego szczeremu pragnieniu i objawia prawdę o nim.
A to doprowadza go do prawdy o Jezusie.

Ewangelia wg św. Jana 1,35-42.
Jan stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: «Oto Baranek Boży». Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi, to znaczy: Nauczycielu, gdzie mieszkasz?» Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej.
Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: «Znaleźliśmy Mesjasza», to znaczy: Chrystusa. I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: «Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas», to znaczy: Piotr.

Jan Chrzciciel towarzyszył nam podczas Adwentu, będąc jednym z przewodników na drodze do spotkania z Jezusem.
Teraz wskazuje Go słowami:
Oto Baranek Boży.
Jego prorocki głos jest tak żywy i autentyczny, że jego dwaj uczniowie zaczynają iść za Jezusem.
Nie jest to jakaś zdrada lub zwykłe przejście z jednej szkoły do drugiej, od jednego mistrza do innego.
Jan jest świadom swej szczególnej roli, jaką miał wypełnić w historii zbawienia.
Jego poprzednicy ze Starego Testamentu zapowiadali przyjście Mesjasza.
Jan stojąc u kresu drogi oczekiwania, ma ogłosić Jego obecność i wskazać Go.
Czyni to z pokorą, świadom, że na tym jego rola się kończy.
Pozwala więc pójść swoim uczniom za Barankiem, który będzie prowadził do Boga.

Słowo przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli – tak opisuje Boże Narodzenie św. Jan. Sytuacja ta odnosi się i do wydarzeń sprzed dwóch tysięcy lat, kiedy to mieszkańcy Betlejem nie przyjęli Jezusa, jak i do nas żyjących na progu trzeciego tysiąclecia.
Swoi Go nie przyjęli. To tragedia człowieka nie przyjąć przychodzącego do niego Boga! Kiedyś w Betlejem przyjąć ciężarną kobietę, która lada chwila będzie rodzić, to kłopot. Wielki kłopot. Trzeba zapewnić jakiś kąt w domu, najlepiej pokój i nie wiadomo na jak długo. Sąsiedzi mają większe mieszkanie, niech oni przyjmą kłopotliwych gości. W konsekwencji nikt ich nie przyjął.
Tak było kiedyś w Betlejem – tak jest i dziś.
Przyjęcie Jezusa, przyjęcie Jego nauki zmusza do zmiany życia, postępowania, zachowania, zmiany całej postawy życiowej. Bo jeśli przyjmę Jezusa, Jego Ewangelię – to muszę dostosować do niej moje życie, a to kosztuje. Wygodniej więc nie przyjąć Jezusa, nie uznać w Nim Boga, bo wtedy życie wydaje się być łatwiejsze.
Przyjąć Jezusa – to przyjąć jego wolę, Jego prawo. To dostosować do niego swoje życie. I tu leży problem wiary i niewiary. Trafnie ujmuje to okupacyjna kolęda:
Nie było miejsca dla Ciebie w Betlejem w żadnej gospodzie
i narodziłeś się, Jezu, w stajni, ubóstwie i chłodzie.
A dzisiaj czemu wśród ludzi tyle łez, jęków, katuszy,
Bo nie ma miejsca dla Ciebie w niejednej człowieczej duszy.
I dlatego Boże Narodzenie jest wołaniem o miejsce dla Boga w naszej Ojczyźnie i w każdej ludzkiej duszy.
W mojej też.

Ewangelia wg św. Jana 1,19-28.
Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?», on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem». Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?» Odrzekł: «Nie jestem». «Czy ty jesteś prorokiem?» Odparł: «Nie!» Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?» Odpowiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz». A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. I zadawali mu pytania, mówiąc do niego: «Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?» Jan im tak odpowiedział: «Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała». Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.

Na progu Nowego Roku Jan Chrzciciel wskazuje na Chrystusa.
Taka jest rola proroka: mówić prawdę i doprowadzić do poznania Tego, który jest większy od niego.
Jest to zaspokojenie jednego z podstawowych pragnień człowieka – pragnienia poznania Boga i życia wiarą.
Tym zapewne, a nie samą ciekawością kierowali się niektórzy wysłannicy z Jerozolimy, idąc do Jana z konkretnymi pytaniami.
Jego odpowiedź wzywa do uważnego patrzenia na tę przestrzeń, w której żyjemy: Wśród was pojawił się Ten.
Jan zwraca uwagę na obecność Boga pośród nas.
Jakże często o tym zapominamy, choć jeszcze śpiewamy kolędy, które głoszą Dobrą Nowinę o Narodzeniu, o tym, że Pan Bóg jest z nami.
Niech nasze oczy patrzą z wiarą.