Drodzy Bracia i Siostry w wierze!

Jako wspólnota Kościoła w Polsce wielbimy Boga za dar wiary, przekazany naszym przodkom wraz z sakramentem chrztu, przyjętym przez księcia Mieszka I w 966 roku.

Chcemy być wierni zobowiązaniom, które z tego faktu wypływają. Dlatego włączamy się w to wielkie dziękczynienie Kościoła w Polsce z racji Jubileuszu 1050-lecia Chrztu Polski, bo nie sposób wykreślić i zapomnieć tego, że u początków zrębu tzw. państwowości polskiej był Chrystusowy Kościół, który jak Maryja pod krzyżem Jezusa towarzyszy nieustannie naszej Ojczyźnie na przestrzeni dziejów. „Gdzie chrzest, tam nadzieja” – te słowa towarzyszą nam w Roku Jubileuszowym. Ta nadzieja ma nam towarzyszyć, kiedy będziemy chcieli na nowo przeżywać prawdziwą wiosnę Kościoła – na fundamencie naszej wiary /odnawiając obietnice chrzcielne/.

Dziś słyszymy słowa Jezusa: „Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je”.

Obraz Dobrego Pasterza ukazuje charakter więzi łączącej nas z Jezusem. Już nawet zwierzęta są w stanie rozpoznać glos swego pana, właściciela i opiekuna. Dziecko w łonie matki noszone pod sercem rozpoznaje głos swojej mamy, swego ojca i odpowiednią postawą, ruchem daje znaki, że słyszy.  Tymczasem na ziemi ludzie nie potrafią, albo bardziej nie chcą słuchać, toczą potyczki na słowa, na argumenty, wykrzykują swoje racje, wzajemnie się obrażają i tak powstaje jeden wielki chaos, zamieszanie i niezrozumienie – Wieża Babel XXI wieku. Brak kultury słowa w mediach powoduje, że takiej postawy uczą się dzieci i młodzież. Dorośli nie słuchają dorosłych, dzieci nie słuchają rodziców, dziadków, uczniowie nie słuchają nauczycieli. Nie umiemy słuchać siebie, a czy zatem potrafimy słuchać głosu Chrystusa?   Jak jest moja więź z Jezusem Dobrym Pasterzem? Czy godzę się na status bycia owcą, którą w pełni opiekuje się Jezus Dobry Pasterz?

„Idą one za mną i Ja daję im życie wieczne”.

Wiara jest ciągłym, żmudnym podążaniem za Jezusem, za Jego głosem w stronę życia. Usłyszeć głos – to jedna strona medalu, a pójść za nim – to druga strona medalu. Pasterz nigdy nie prowadzi owiec na smyczy, na łańcuchu. Owca idzie dobrowolnie – zna jego glos i podąża za nim w pełni mu ufając. To jest totalna wolność! Tak naprawdę najgłębszym pragnieniem ludzkiego serca nie jest wcale niezależność, ale przynależność do kogoś. To jest prawdziwa wolność, bo życie rodzi się z prawdziwego zjednoczenia z kimś w miłości, a nie w samotności.

„Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki”.

Ręce Jezusa Dobrego Pasterza dają pokój, miłość i wolność. To są ramiona, które obejmują i przytulają do siebie poranione owce. Bo tak naprawdę gdzieś podświadomie szukamy Miłości, która jest wieczna. Kiedy człowiek odkrywa, że słuchał złych doradców, czy naśladował głupie wzorce, bardzo często nie chce się do tego przyznać i idzie w zaparte, przekonując cały świat, że dokonywał słusznych wyborów. A Jezus zaprasza nas do refleksji nad tym, za kim tak naprawdę idziemy, jakimi ideami kierujemy się w naszym życiu, kto jest dla nas prawdziwym autorytetem? Kto jest naszym pasterzem? /Świadectwo kapłana, który był piątym dzieckiem w rodzinie – namawiano jego matkę – usuń, po co ci zagrożenie życia; a potem powikłania przy porodzie – cudem urodzony syn po kilkunastu latach wybrał drogę powołania kapłańskiego/.
Dziękuję Ci Mamo za to, że mnie wtedy urodziłaś!

Ewangelię trzeba umieć odpowiedni dobrze zrozumieć i odczytać. Trzeba ją odczytać nie tylko w kluczu: <JA OWCA>, ale i w kluczu: <JA PASTERZ>. Mamy pełnić tę posługę pasterską wobec naszych rodzin, wobec naszych małżeństw, wobec naszych dzieci. Nie niszcząc i nie ograniczając wolności, mamy innych chronić przed złem, zatroskani i odpowiedzialni za swoich bliskich! Rodzic – Dobry Pasterz wie, czy jego dziecko się modli, czy chodzi do kościoła, czy chodzi na spotkania formacyjne przed bierzmowaniem, czy robi I piątki miesiąca po I Komunii Św. – bo najczęściej jest razem z tym dzieckiem – bo mu towarzyszy… Kiedy nasze dzieci wyjeżdżają na kolonie, na wycieczki, potrafimy sprawdzić wszystko: stan techniczny pojazdu, noclegi, tachograf, czy kierowca jest trzeźwy, czy nie jest zmęczony; ale kiedy nasze dzieci wyjeżdżają, czy potrafimy się zatroszczyć o to, żeby były w niedzielę na Mszy Św., u spowiedzi, na I piątki miesiąca – mamy taki obowiązek, ale też i prawo oraz przywilej, możemy to wymóc na opiekunach i wychowawcach – o tę wolność religijną walczyliśmy przez tyle lat. /przykład turystów przyjeżdżających z Polski/.

Dziś w Niedzielę Dobrego Pasterza rozpoczynamy Dzień Modlitw o Powołania kapłańskie i zakonne. Ci którzy mają na co dzień kapłanów i korzystają z ich posługi, nie doceniają tego co mają /przykład o kapłanie w Kazachstanie, który przybył na parafię po blisko 30 latach nieobecności księdza/.

Seminaria duchowne odnotowały w ciągu ostatniego roku o 10% spadek liczby powołań do kapłaństwa, a na pierwszy rok zgłosiło się do nich aż o 25 % mniej kandydatów. Powodów jest wiele: tendencja do szybkich zmian, sekularyzacja /zeświecczenie/, sytuacje nagłaśniane przez media… Kapłaństwo, zakon to jest niestety grupa podwyższonego ryzyka – bardzo łatwo wyjść na świecznik, ale można łatwo z niego spaść…

Ta rzeczywistość powoduje, że ludzie młodzi, mający mniejszą odporność psychiczną, boją się podejmowania odpowiedzialnych decyzji na całe życie… Wyrazem tego jest również niespotykany na tę skalę fenomen wolnych związków /brak dojrzałej odpowiedzialności za małżeństwo/.

Panie Dobry Pasterzu, ześlij mi łaskę kroczenia za Tobą, abym potrafił odrzucić pokusy łatwych i egoistycznie nastawionych ideologii Umocnij w posłudze Dobrego Pasterza nas wszystkich abyśmy potrafili dawać młodemu pokoleniu przykład wiary. Prosimy Cię panie daj łaskę powołania tym, którzy ochotnie na nie odpowiedzą, a tym którzy wybrali tę drogę, daj łaskę wytrwania. Amen.

„Panie Ty wszystko wiesz! Ty wiesz że Cię kocham!”

Apostołowie z dzisiejszej Ewangelii podejmują zadanie pójścia za Piotrem, który mówi: „Idę łowić ryby”. Są gotowi są do współpracy dlatego mówią: „Idziemy z Tobą!”.

Uczniowie Jezusa wypływają na Morze Galilejskie. Z jednej strony jako wytrawni rybacy znają swój zawód, znają jezioro. Ale wody jeziora, a do tego jest noc sprawiają, że podejmują zadanie, które nie jest łatwe. Podobnie w naszym życiu. Każdego dnia podejmujemy nasze obowiązki, które staramy się wypełniać sumiennie i uczciwie, bo czujemy, że takie jest nasze powołanie. Także w sferze religijnej zabiegamy o to, aby znaleźć czas dla Boga, na modlitwę i sakramenty, na słuchanie czy lekturę Bożego Słowa. Ale przychodzą realne przeciwności i przeszkody. I wtedy stajemy się podobni do Apostołów.  Z jednej strony zatem ambitne zadanie, z drugiej realizm otaczającego ich świata.

„Tej nocy nic nie złowili”

Uczniowie wiedzieli jak łowić ryby, czynili to niejednokrotnie i z sukcesem. Jednak „tej nocy nic nie złowili”. Ich trud nie przyniósł żadnych efektów – sieć pozostaje pusta.  Jak bardzo musieli czuć się zawiedzeni, rozczarowani, zniechęceni. Ile razy i my przeżywamy takie życiowe sytuacje. Staramy się, zabiegamy o wiele spraw, wydaje nam się, że wszystko czynimy jak należy, a jednak nie ma owoców naszych wysiłków, a przynajmniej my ich nie widzimy. Zapominamy, że wszystko od nas nie zależy.

„Zarzućcie sieć po prawej stronie”

Kiedy zmartwychwstały Jezus pojawił się na brzegu Jeziora Galilejskiego, uczniowie nie rozpoznali Go. Nagle nieznajomy z brzegu zwraca się do uczniów z konkretnym poleceniem: „Zarzućcie sieć po prawej stronie”. Logika i doświadczenie zawodowe kazały im zignorować polecenie Jezusa. Wiedzieli, że zarzucenie sieci po prawej stronie może spowodować jej zaplątanie lub uszkodzenie, a także utratę sterowności łodzi i jej wywrócenie. Jednak bez słowa posłusznie zarzucają sieć i staje się rzecz nadzwyczajna: „z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć”. Obfity połów jest możliwy dzięki posłuszeństwu Jezusowi. Możemy być tak skoncentrowanymi na sobie, że nie dostrzegamy obecności Chrystusa w naszym życiu.  Jednak posłuszeństwo Jezusowi i Jego Słowu może przynieść właściwe efekty. Ono rodzi się ze słuchania tego Słowa, przyjmowania, rozpoznawania głosu Jezusa w tym świecie. I tak okazując posłuszeństwo Jezusowi dajemy świadectwo życia i wiary.

„To jest Pan!”

To zdarzenie pozwoliło Janowi rozpoznać Nieznajomego z brzegu Jeziora Galilejskiego. Dlatego mówi do pozostałych: „To jest Pan”. Jest to wyznanie wiary w zmartwychwstałego Chrystusa. Termin „Kyrios” /Pan/ był greckim odpowiednikiem Imienia Bożego. Wcześniej w Ewangelii czytamy, że umiłowany uczeń Jan, kiedy zobaczył pusty grób Jezusa, „ujrzał i uwierzył”. A zatem wiara, że Pan prawdziwie zmartwychwstał, uzdolniła go do rozpoznania obecności Jezusa w znakach i cudach, które czyni Zmartwychwstały. Co nam dzisiaj Chrystus przypomina? Wiara w to, że On prawdziwie zmartwychwstał jest gwarancją umiejętności rozpoznawania Jego obecności w świecie i w naszym życiu.

„Chodźcie, posilcie się!”

Jezus przygotowuje posiłek dla swoich uczniów. Oni już wiedzą kim On jest, dlatego nie ośmielą się o nic Go pytać. Ale Jezus pragnie sprawdzić ich wiarę i a zwłaszcza u jednego z nich. Dlatego po śniadaniu stawia Piotrowi pytanie o miłość: Czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci? To jest swoisty egzamin z miłości do Jezusa.  Kiedy pyta raz – w porządku. Ale kiedy to pytanie powtarza po raz drugi i trzeci?! Zasmucił się Piotr, że go po raz trzeci zapytał: Czy miłujesz mnie?! – dlatego, że przypomniał sobie swoją niewierność i trzykrotne zaparcie się Jezusa na dziedzińcu arcykapłana. Ale z pokorą odpowiada: „Panie ty wszystko wiesz! Ty wiesz, że Cię kocham!” Prawdziwie rozpoznać Jezusa może tylko ten, kto Go miłuje. Kto jest otwarty na miłość do innych, kto nie jest życiowym egoistą w miłości, kto umie przebaczać i prosić o wybaczenie, kto staje z pokorą serca i kto zrobi wszystko aby zasłużyć sobie na Boże Miłosierdzie ten wie na czym polega prawdziwa miłość!

Nie sposób przejść obojętnie obok kolejnej już VI rocznicy katastrofy lotniczej, która miała miejsce pod Smoleńskiem. Zginęło 96 osób – polska elita. Te pierwsze DWA TYGODNIE po katastrofie, udokumentowane w mediach, stały się lekcją wychowania obywatelskiego i wielkim egzaminem miłości do Boga, Ojczyzny i ludzi. Tragedia nas Polaków zjednoczyła. Nagle społeczeństwo polskie odkryło, że podstawą naszego istnienia i działania jest tożsamość narodowa i chrześcijańska, pamięć dla historii narodu i sumienie obywatelskie, które umie właściwie wybierać i rozróżniać między dobrem a złem. Ówczesny Przewodniczący KEP mówił wtedy: „Jako chrześcijanie musimy spojrzeć na naszą narodową tragedię w świetle Zmartwychwstania Chrystusa, którego tajemnicę przeżywamy w liturgii Kościoła. Niech Zwycięzca śmierci, piekła i szatana otworzy bramy swego Miłosierdzia przed tymi, którzy zginęli, niech ukoi ból serca tych, którzy ich opłakują, a zjednoczoną w bólu Ojczyznę niech umacnia w jedności swoim błogosławieństwem”.

Czy to samo możemy powiedzieć po 6 latach, że ta tragedia nas połączyła czy raczej na nowo podzieliła?! Niech to nie będzie kolejna rocznica, którą jak np. rocznicę śmierci papieża obchodzimy co roku – budząc się na chwilę z duchowego letargu. Prośmy, abyśmy umieli zdawać egzamin chrześcijańskiej miłości przed samym Chrystusem:

„Panie Jezu, Ty wiesz jak bardzo Cię kocham! Przyjdź i oczyść mnie ogniem Twojej miłości, abym nauczył się kochać i przebaczać, abym zdobywał się na wyobraźnię miłosierdzia, abym potrafił budować jedność i zgodę w mojej rodzinie i w pracy, aby okazywał miłość, życzliwość i zrozumienie moim braciom i siostrom, abym stał się prawdziwym świadkiem Twojej zwycięskiej, zmartwychwstałej miłości! Panie Ty wszystko wiesz, Ty wiesz że Cię kocham!” Amen.