„Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”.

Pan Jezus ma pełną świadomość, że potrzeba wielu głosicieli słowa Bożego.

Dlatego sam wyznacza jeszcze siedemdziesięciu dwóch uczniów i wysyła ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam zamierza przyjść. Dzisiaj także potrzeba ludzi, którzy będą świadkami wiary, znakiem sprzeciwu dla innych. Ci którzy wyjeżdżają na rekolekcje wakacyjne, którzy będą wędrować w Pieszej Pielgrzymce na Jasną Górę, ci którzy wybierają się na ŚDM w Krakowie – szczególnie są zaproszeni do żywego przekazu wiary i dawania świadectwa innym. Ale także my wszyscy, powinniśmy pamiętać w czasie wakacji i urlopów, że naszą postawą i chrześcijańskim zachowaniem jesteśmy żywymi świadkami wiary i zarazem obrońcami tradycji i kultury chrześcijańskiej, wszędzie tam gdzie nas Pan Bóg postawi. Bo jak mówi Papież Franciszek: „Wszystko przemija, a tylko Bóg pozostaje…” „Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki”.

Jezus doskonale wie, że nie jest to łatwa misja głoszenia. Tak wielu będzie z nich wyszydzonych i wyśmianych, tak wielu odejdzie i ucieknie, tak wielu będzie prześladowanych z powodu głoszenia Dobrej Nowiny – wielu przyprawią o śmierć. I tak jest do dziś. Dlaczego ludzie wycofują się z misji głoszenia?! Bo wstydzą się wiary, bo boją się odpowiedzialności za nią, bo nie rozumieją do końca, dlaczego mają być wyszydzeni, dlaczego mają znosić urągania i prześladowania za to, że są chrześcijanami, dlaczego mają ponosić męczeńską śmierć /bo tylu ludzi ginie każdego dnia na kuli ziemskiej za Chrystusa/. Tymczasem, jak podkreśla to Św. Paweł w Liście do Galatów, Krzyż Chrystusa ma być chlubą dla wszystkich chrześcijan: „Nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata”. Skoro Jezus oddał za nas życie na krzyżu, nie ma większego powodu do chluby i dumy. Skoro chlubimy się, że jesteśmy Polakami, po ostatnich poczynaniach naszych piłkarzy na Euro, to tym bardziej powinniśmy się chlubić z tego, że Jezus jest naszym Jedynym Panem i Zbawicielem. Papież Franciszek zapisał na Twitterze piękną myśl: „Jezus zawsze nas kocha, aż do końca, bez granic i bez miary. I kocha nas wszystkich, tak iż każdy z nas może powiedzieć: <<Za mnie oddał życie>>. „Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi”. Tak mają mówić uczniowie przychodzący do nowego miejsca. Apostoł to inaczej Niosący pokój. Pokój jest tym, co Chrystus przyniósł nam w darze. Jest to pojednanie z Bogiem. Odtąd człowiek, który spotkał Chrystusa, jest obdarzony pokojem. Pokojem, który sprawia, że możemy prawdziwie się radować jest Pokój Królestwa Bożego.

Na pewno spotykamy ludzi, którzy potrzebują naszego dobrego słowa, prostego pocieszania, życzliwości czy uśmiechu, czasami jedynie przyjacielskiego spojrzenia. Czy jednak o tym pamiętamy? Czy jesteśmy życzliwie nastawieni do każdego człowieka? To jest okazja do tego, abyśmy i my dzielili się pokojem, którym możemy obdarzać innych i mieć przez to pełną radość chrześcijańską. Prośmy o to gorąco w czasie tego rozważania:

Panie, Ty jesteś naszym pokojem i dzięki Tobie możemy cieszyć się wolnością dzieci Bożych. Bądź uwielbiony, Książe Pokoju, i daj nam moc, abyśmy stali się Twymi radosnymi apostołami. Naucz nas postawy wierności, abyśmy potrafili niezłomnie trwać na drodze wiary i głosić prawdę, że Ty jesteś Zbawicielem Świata i Naszą Największą Miłością. Amen.

„Gdy dopełniał się czas wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jerozolimy”
Podróż Jezusa do Jerozolimy, a więc ku męce i śmierci, rozpoczęła się, gdy nadchodził czas, kiedy miał być zabrany z tego świata. Jezus doskonale wie co go czeka. Dlatego idzie On z wielką stanowczością i determinacją, posłuszny woli Ojca, gotowy do złożenia ofiary krzyża.
W życiu człowieka jest taki moment, gdy kończy się czas namysłu i trzeba podjąć konkretną decyzję – wyruszyć w daną drogę, od której nie ma odwrotu. Wóz, albo przewóz.
Taka postawa powinna cechować wszystkich, którzy idą za głosem Chrystusa.
„Panie, czy chcesz, a powiemy, żeby ogień spadł z nieba i zniszczył ich?”.
Jezusowi chodzi o radykalizm wiary, ale nie o „chory radykalizm”, nacechowany zemstą i mściwością, a taki reprezentują uczniowie i bracia: Jakub i Jan – nie na darmo nazwani przydomkiem „Boanerges” czyli Synowie Gromu.  Nie dziwi nas, że Jezus ich zgromił i zabronił im. Gorliwość jest piękną cechą. Ale zapalczywość, urażona duma czy chęć rewanżu mogą stroić się w piórka gorliwości, ale to tylko pozory. Pomyślmy kiedy jesteśmy synami gromu, jak reagujemy, gdy ktoś nie podziela naszych planów, ambicji czy słusznych zamiarów? Czy torując drogę Jezusowi w naszym świecie pamiętamy, że logika Jego krzyża jest zupełnie inna niż logika miecza?! Jezus już na początku swojej drogi pokazuje, że przynosi inny ogień. Nie ten, który pożera, niszczy i karze, lecz ten, który oczyszcza i przemienia. Jest to ogień Bożej miłości, który sprawia, że w człowieku dokonuje się gruntowna przemiana. Rozpalenie tego ognia dokonało się na krzyżu. Teraz płonie on na ołtarzu, kiedy jest sprawowana Eucharystia.
„<<Pójdź za Mną>>. Ten zaś odpowiedział: ”Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca”. Odparł mu: <<Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś Królestwo Boże>>”.
Prawdziwy uczeń Chrystusa musi umieć podejmować decyzje, musi zawsze wybierać. Jezus nie przekreśla obowiązku pochowania zmarłych; celowo używa tej przesady, żeby podkreślić jak ważne jest pójście za Jego głosem i jego nauką. Czasem potrzebne jest postawienie pewnych spraw na ostrzu noża, pozostawienie ich, bo inaczej człowiek, który w gąszczu spraw nie potrafi się od nich oderwać, zapomina o swoich duchowych obowiązkach i potrafi się sam tak zamotać, jak mucha w pajęczej sieci – Radykalizm wiary – zostaw to i pójdź za mną – czyli wybieraj to co ważniejsze i pożyteczne dla twego duchowego dobra.
„<<Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz>>. Jezus mu odpowiedział: <<Lisy mają nory i ptaki powietrzne gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł wesprzeć>>”.
To zdanie kryje swoistą skargę samego Boga, który doświadcza samotności i bezdomności ·w ludzkim świecie. Trzeba często porzucić wszystko, aby iść za Jezusem i narazić się na niezrozumienie w otaczającym nas środowisku. Kto idzie za Jezusem, musi być świadomy tego, że często godzi się na bycie samotnym z Samotnym i opuszczonym z Opuszczonym.
Prośmy Jezusa, abyśmy nie bali się radykalnych postaw w naszym życiu, ale zawsze chcieli Mu
z wiarą służyć:
Chryste, wyruszasz w drogę do Jerozolimy. Od początku jest ona rozjaśniona ogniem Twojej miłości. Niech on rozpali me serce, abym nie ociągał się, lecz chętnie i wiernie szedł za Tobą. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Za kogo uważają Mnie tłumy?”
Jezus robi wśród swoich uczniów tzw. sondaż badania opinii publicznej – „Kim jestem?”
On wie kim jest naprawdę, ale chce zobaczyć, czy inni potrafią go rozpoznać?! Kiedy mi na kimś zależy, wtedy pytam: „Kim jestem dla ciebie, co dla ciebie znaczę?!” Być prawdziwym chrześcijaninem oznacza rozpoznać, kim jest naprawdę Jezus?! Uznać w nim osobiście Boga i Zbawcę czyli tego, który wyzwala mnie od zła i daje nowe życie.
„Oni odpowiedzieli: <<Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał>>”.Wynik sondy nie jest jednoznaczny – są różne opinie.
Te opinie choć są skrajnie różne, to jednak idą w dobrą stronę, bo przecież Jan Chrzciciel, Eliasz czy prorocy to są ludzie wybrani przez Boga, Jego wysłańcy obdarzeni mocą słowa i czynienia znaków w Jego imię. Te odpowiedzi wskazują, że ludzie widzą w nim działanie Boże. To już dużo, ale wciąż za mało, aby zrozumieć,  że Jezus jest kimś więcej.
„<<A wy, za kogo Mnie uważacie ?>>. Piotr odpowiedział: <<Za Mesjasza Bożego>>.
Piotr to nie tylko brat Andrzeja Apostoła i historyczna postać rybaka.  Piotr to również człowiek niezłomny, świadek wiary, wzór prawdziwego ucznia Pańskiego. Każdy z nas powinien odnaleźć w Nim drogę prawdy i wiary. Prawdziwym uczniem zostaje ten kto odkrywa w Jezusie Mesjasza – czyli wierzy w to że On jest prawdziwym wysłannikiem samego Boga – Synem Bożym, przez niego namaszczonym.
„Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili”.
Wolter, filozof okresu oświecenia, powiedział, że Bóg stworzył człowieka na swój obraz, a ten odwdzięczył Mu się tym samym. To prawda, bo my mamy różny obraz Boga – Bóg jest przez nas, różnie postrzegany. Często bywa to jednak obraz bardzo wypaczony.
Prawdziwy Bóg objawiony w Chrystusie objawia się jako Syn Człowieczy, który musi wiele wycierpieć i zostanie zabity. Dlatego Jezus mówi wyraźnie: „Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa”. Do tego, żeby się nie buntować przeciw krzyżowi, tylko podjąć go mężnie, jest potrzebna wiara.
Słynny kompozytor niemiecki, Ludwig van Beethoven  /który stracił słuch, ale nie stracił wiary i z pokorą dźwigał swoje cierpienie/ napisał kiedyś: „Krzyże w życiu pełnią taką samą rolę, jak krzyżyki w muzyce – na pięciolinii – podwyższają!”.
Jezus stawia przed nami jedno z najtrudniejszych wymagań, dźwiganie krzyża czyli przyjęcie cierpienia w życiu i pełna akceptacja doświadczeń, które na mnie spadają.
To jest droga do poznania Boga i Jego miłości do nas wszystkich. To jest tzw. równość wobec Boga i siebie- wobec wszystkich. Wobec tego nie można pozostać obojętnym. Ale człowiek ma w sobie coś takiego, że próbuje pokazywać tylko swoją wartość i w ten sposób się wywyższać. Albo więc tworzy się fałszywy obraz Boga dla swoich potrzeb, albo bierze się swój codzienny krzyż i wiernie naśladuje się Jezusa.
Znany powieściopisarz i podróżnik, marynista – Joseph Conrad napisał kiedyś: „Tylko praca daje okazję odkryć nam nas samych, pokazać to, czym naprawdę jesteśmy, a nie tylko to, na co wyglądamy”. Prośmy gorąco, abyśmy umieli rozpoznawać w Jezusie prawdziwego Boga i abyśmy pełnili Jego misję w swoim życiu podejmując trud cierpienia i doświadczenia:
Panie Jezu, Ty pytasz mnie, za kogo Cię uważam, a ja tak często bezradnie szukam odpowiedzi.
Z wiarą patrzę na Ciebie i pragnę zawsze pamiętać, że jesteś Chrystusem Bożym, który z miłości umarł za mnie. Chcę Cię przyjąć jako Pana i Zbawiciela i uwierzyć w Twoją Zbawczą Miłość. Amen.