„Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka”.
Jezus który widział zatrwożonych i pełnych rozpaczy Apostołów, w momencie jego pojmania w Ogrodzie Oliwnym, jego niesłusznego oskarżenia, skazania na śmierć i ukrzyżowania, oraz niepewnych po jego zmartwychwstaniu, chce przekazać swoim uczniom – także nam – że na wszystkie niepewności i obawy jedynym lekarstwem które On nam pozostawił jest Pokój serca, który jest owocem miłości Chrystusowej do wszystkich ludzi na całej ziemi. Dlatego zapowiada przyjście Ducha Św.: „A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem”.
 Duch posłany przez Ojca i Syna, on otworzy ich  oczy, napełni ich serca i umysły odwagą i pomoże im  w budowaniu pokoju. W Piśmie Świętym oraz w każdym objawieniu się Boga słyszymy: „Nie lękaj się, nie bój się”. Bóg zawsze przychodzi z darem pokoju, którym napełnia nasze serca. Ten pokój nie jest dziełem ludzkiej inteligencji, ale owocem przyjęcia Ducha Świętego. To dlatego mówimy, że pokój zamieszkuje w nas. Drogą do posiadania tego pokoju jest życie nauką Jezusa. A to nie może się dokonać bez miłości. Bóg pragnie, byśmy żyli Jego nauką, gdyż tak jak zakochanemu największy trud poniesiony dla ukochanej osoby wydaje się łatwy i oczywisty, tak samo w nauce Bożej nie ma nic trudnego dla tego, kto kocha. Kościół zawsze był orędownikiem pojednania i stał na straży budowania pokoju. Patrząc na nauczanie poszczególnych papieży, możemy to zauważyć. Papież Benedykt XV, który żył w czasie i wojny światowej, umierał ze słowami: „ Chcę życie swoje oddać Bogu za pokój świata”; Jan XXIII wydał encyklikę: „Pacem in terris” / Pokój na ziemi/, w której pisał: „Nie będzie pokoju w powszechnej społeczności ludzkiej, jeżeli nie zakorzeni się on głęboko w sercu każdego człowieka; to znaczy, jeśli każdy nie zechce we własnym wnętrzu dokonać porządku nakazanego przez Boga”. Papież Paweł VI przemawiał  w siedzibie ONZ w Nowym Jorku, do przedstawicieli 117 państw: „Jeżeli chcecie być braćmi, rzućcie broń z ręki: pokój jest naszym głównym celem!”. Jan Paweł II był także wielkim orędownikiem pokoju kiedy w czasie swoich pielgrzymek dążył do pojednania ludzi różnych ras i wyznań. W Orędziu na Światowy Dzień Pokoju  napisał: „Pokój musi być oparty na prawdzie, zbudowany według nakazów sprawiedliwości, ożywiony i dopełniony miłością i urzeczywistniany w klimacie wolności. Bez głębokiego i powszechnego poszanowania wolności, człowiek nie utrzyma pokoju”. O pokój apelowali i mówili o nim: Benedykt XVI  który mówił: „Nie da się osiągną, :ć pokoju na ziemi bez obrony dóbr osoby ludzkiej, swobodnej wymiany myśli między ludźmi, poszanowania godności osób i narodów, wytrwałego dążenia do braterstwa”. Niedawno zmarły papież Franciszek, który powtarzał, że „pokój jest możliwy, gdy istnieje wolność religijna, wolność myśli i słowa oraz szacunek dla innych… Wojna jest zbrodnią przeciwko ludzkości i należy dążyć do pokoju, który jest darem Bożym dla serc rozbrojonych”. Natomiast obecny Ojciec Św. – Leon XIV rozpoczął swój pontyfikat od słów Jezusa wypowiedzianych w dniu zmartwychwstania do uczniów: „Pokój niech będzie z Wami!”
Problem budowanie prawdziwej jedności i pokoju jest tak stary, jak stary jest człowiek.  Związany z ludzką słabością, z egoizmem ludzkiego serca, każdy znajdzie obok siebie kogoś, komu mógłby przebaczyć i darować winy, ale nie chce; Nie do końca wszyscy potrafi my szanować inne poglądy, dogadywać się, rozmawiać, przekonywać, dyskutować. Każdy uważa, że tylko on ma rację i tylko on mówi prawdę. No to jak można to wszystko pogodzić i zjednoczyć?
Na terenie ekumenicznej Wspólnoty w Taize, stworzonej przez słynnego brata Rogera, widnieje przy wejściu taki oto napis:„Wy, którzy tu wchodzicie, pojednajcie się. Ojciec z synem. Mąż z żoną. Wierzący z tym, który nie może wierzyć. Chrześcijanie ze swoimi odłączonymi braćmi”. Jeden z największych pisarzy starożytnej Grecji, historyk, filozof-moralista oraz orator –  Plutarch, tak pisał: „Poskramiamy lwy i tygrysy,a nasze namiętności, które są niczym dzikie zwierzęta, wypuszczamy na naszych domowników”. Zaglądnijmy we własne życie, zanim zechcemy budować pokój na świecie, w kraju i w naszej społeczności. Czy pokój gości i jest w naszych domach i rodzinach? Czy potrafimy podawać sobie rękę do zgody, wybaczać i  próbować odbudować to , co było do tej pory rozbite i zniszczone? Prośmy gorąco, abyśmy pojednanie i pokój na ziemi zaczynali od siebie, abyśmy szukali nici porozumienia z każdym człowiekiem; nie ważne co nas dzieli, ale ważne co nas łączy – a łączy nas Kościół – Wspólnota wszystkich wierzących i ochrzczonych w Chrystusie:
Proszę Cię, Panie, o miłosierdzie dla świata, który nękają konflikty i wojny, aby Twój pokój wypełnił nasze serca i przemieniał oblicze ziemi. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka”. 
Pan Jezus mówi w dzisiejszej Ewangelii, że najważniejszy w naszym sercu jest Pokój serca, który jest  owocem miłości. W każdym objawieniu się Boga słyszymy: „Nie bój się”. Bóg zawsze przychodzi z darem pokoju, którym napełnia nasze serca. Ten pokój nie jest dziełem ludzkiej inteligencji, ale owocem przyjęcia Ducha Świętego. To dlatego mówimy, że pokój zamieszkuje w nas. Drogą do posiadania tego pokoju jest życie nauką Jezusa. A to nie może się dokonać bez miłości. Bóg pragnie, byśmy żyli Jego nauką, gdyż tak jak zakochanemu największy trud poniesiony dla ukochanej osoby wydaje się łatwy i oczywisty, tak samo w nauce Bożej nie ma nic trudnego dla tego, kto kocha.
Adam Stanisław Jamak napisał opowiadanie, pt.: „Największy skarb w rodzinie”. Posłuchajmy tego fragmentu: „Chłopcy spotkali się na polanie pod lasem, nieopodal wioski w której mieszkali. Każdy zaczął się przechwalać, jakie skarby mają na swoim podwórku. Mały Filip, który nie chodził jeszcze do szkoły  słuchał z przejęciem tych opowieści.  Najstarszy, Karol mówił: Trzy tygodnie temu znaleźliśmy z dziadkiem  i bratem zabytkowy moździerz z  II wojny światowej – dziadek opowiadał, że wiedział od swojego ojca, gdzie został zakopany. Inny kolega Wojtek mówił: a mój wujek odnalazł na giełdzie zabytków i staroci  motocykl z przyczepką marki K- 750, sprowadził go na swoje podwórko i wraz ze swoimi synami wyremontował go, tak że jest sprawny i jeździ do dziś. Jeszcze inny – Piotrek mówił: moja babcia pokazała mi cenny sygnet z wygrawerowanym orłem i napisem Patria – Semper Fideis, który dostał jej pradziadek za udział w powstaniu w czasie zaborów. Chłopcy spojrzeli na małego Filipa i jeden zapytał: – A ty mały co masz cennego na swoim podwórku? Filip nie umiał odpowiedzieć! Pobiegł w kierunku domu i zobaczył mamę  siekającą motyczką na grządkach w ogródku. Mamo, mamo powiedz mi co my mamy cennego w naszym domu. Jaki mamy skarb? Mama która skończyła pracę, weszła do domu z Filipem, weszła do pokoju, pochyliła się i wyjęła z dolnej półki szafy grubą książkę – album. Następnie usiadła na kanapie i  zaczęła pokazywać małemu chłopcu – Popatrz, to jest twoja babcia, twój dziadek, którzy już nie żyją, to twój wujek, twoja ciocia, zdjęcia twoich sióstr Pokazała zdjęcia taty, ze swego dzieciństwa, a na końcu odwróciła stronę na której były fotografie małego dziecka. – Kto to? Zapytał Filip. Mama uśmiechnęła się i ze zdziwieniem zapytała: Nie poznajesz? To ty, zaraz po urodzeniu, jak przywieźliśmy cię z porodówki do domu – była taka mroźna zima. Potem zdjęcia z kościoła – to twój chrzest, my i rodzice chrzestni, cala nasza rodzina , zdjęcia ze spotkania ze Św. Mikołajem. Mały Filip jednak był dalej zaniepokojony i ciekawy: Mamo, ale co z tym skarbem – co mamy najcenniejszego w domu? Synku jedni mają bezcenne rzeczy i przedmioty, które uważają za skarby Dla nas: dla taty i dla mnie Ty jesteś bezcennym skarbem! Twoje starsze siostry, cala nasza rodzina – dla nas wy jesteście najcenniejsi i najdrożsi!”
Kochane Dzieci! Pewnie tak samo powiedzieliby wam dziś wasi Rodzice, gdybyście ich zapytały. Wy jesteście Naszym jedynym Skarbem! Bo rzeczywiście bycie razem, tworzenie wspólnoty rodzinnej, domowej, spotykanie się z najbliższymi jest wyjątkowym darem i szczęściem, którego nikt nam nie odbierze. Dziś przeżywamy Rocznicę I Komunii Św. – czyli Dzień Wdzięczności za spotkanie z Jezusem po raz pierwszy w Komunii Św. i za przyjęcie Go do swego serca. Eucharystia to największy dar miłości otrzymany od  Pana Jezusa. Jako pokarm Eucharystyczny Jezus stał się dla nas bezcennym darem, największym duchowym skarbem, który posiadamy. Czy my to doceniamy, czy każde spotkanie z Panem Jezusem sprawia nam rzeczywistą radość? Czy uważamy go za bezcenny skarb, który posiadamy?
Bo prawdziwe bogactwo można osiągnąć spożywając Chleb Eucharystyczny – wtedy osiągniemy najcenniejszą perłę, jaką jest niebo – czyli życie wieczne. Ile razy korzystamy z tego daru, ile razy przyjmujemy Komunię Św. tyle razy umacniamy nasze spotkanie z Jezusem w wieczności. Wiedział o tym Św. Dominik Savio – patron ministrantów i dzieci komunijnych. Gdy miał 12 lat, został przyjęty przez nadzwyczajnego człowieka – św. ks. Jana Bosko do Oratorium w Turynie i prosił
o pomoc, aby mógł zostać świętym. Posłuszny, zawsze pogodny i radosny,
z wielka pilnością wypełniał swoje szkolne obowiązki, na wszelki możliwy sposób starał się pomagać kolegom, ucząc ich katechizmu, opiekując się chorymi, godząc zwaśnionych. Do jednego z chłopców, świeżo przybyłego do Oratorium, powiedział: „Musisz wiedzieć, że u nas świętość polega na tym, żeby być bardzo wesołym. Starajmy się tylko, aby unikać grzechu, jako największego wroga, który odbiera nam łaskę Bożą i spokój sumienia, oraz dobrze wypełniać swoje obowiązki”. Mały Dominik uczestniczył we Mszy św. z wielką pobożnością, a często, zwłaszcza po Komunii św., wpadał w zachwyt – potrafił unosić się ponad ziemię i pozostawał tak dość długo z rękoma złożonymi, z twarzą rozjaśnioną uśmiechem, z oczyma utkwionymi w Ołtarzu. Kiedyś przed lekcjami poszedł na modlitwę do kościoła. Minęło południe – przyszła pora obiadowa, a Dominika nigdzie nie było. Ktoś przyszedł zaniepokojony do ks. Bosko, który od razu wiedział gdzie go szukać. Wszedł do kościoła i  w tylnej części ołtarza odnalazł Dominika zatopionego w modlitwie, aby przywołać go do powrotu do dalszych zajęć. Zmarł w wieku 15 lat, a  papież Pius XI nazwał go „małym, a raczej wielkim gigantem ducha”. Prośmy gorąco, abyśmy potrafili z radością przeżywać tajemnicę Eucharystii, podziękujmy Bogu, za to że już od roku mamy ten wielki przywilej uczestniczenia w pełni we Mszy Św. i starajmy się zawsze z tego daru korzystać.
Panie Jezu dziękujemy Ci za to, że od roku możemy przyjmować Cię pod postacią chleba i wina w Komunii Św. Umacniaj nas swoim Ciałem i Krwią abyśmy tylko tobie wierni i  zawsze służyli. Amen.

„Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka”.
Jezus który widział zatrwożonych i pełnych rozpaczy Apostołów, w momencie jego pojmania w Ogrodzie Oliwnym, jego niesłusznego oskarżenia, skazania na śmierć i ukrzyżowania, oraz niepewnych po jego zmartwychwstaniu, chce przekazać swoim uczniom – także nam – że na wszystkie niepewności i obawy jedynym lekarstwem które On nam pozostawił jest Pokój serca, który jest owocem miłości Chrystusowej do wszystkich ludzi na całej ziemi. Dlatego Jezus zapowiada przyjście Ducha Św.: „A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem”.
 Duch posłany przez Ojca i Syna, on otworzy ich  oczy, napełni ich serca i umysły odwagą i pomoże im  w budowaniu pokoju. W Piśmie Świętym oraz w każdym objawieniu się Boga słyszymy: „Nie lękaj się, nie bój się”. Bóg zawsze przychodzi z darem pokoju, którym napełnia nasze serca. Ten pokój nie jest dziełem ludzkiej inteligencji, ale owocem przyjęcia Ducha Świętego. To dlatego mówimy, że pokój zamieszkuje w nas. Drogą do posiadania tego pokoju jest życie nauką Jezusa. A to nie może się dokonać bez miłości. Bóg pragnie, byśmy żyli Jego nauką, gdyż tak jak zakochanemu największy trud poniesiony dla ukochanej osoby wydaje się łatwy i oczywisty, tak samo w nauce Bożej nie ma nic trudnego dla tego, kto kocha. Kościół zawsze był orędownikiem pojednania i stał na straży budowania pokoju. Patrząc na nauczanie poszczególnych papieży, możemy to zauważyć. Dziś świętujemy razem z druhami  strażakami z OSP Nozdrzec, którzy jak Piotr mimo słabości narażają swoje życie, poświęcając się często dla innych i ratując innych. Kiedy jest jakiś wypadek drogowy czy pożar, to rozpoczyna się zakrojona na szeroką skalę akcja ratownicza  gdzie na miejsce zdarzenia wysyła się policję pogotowie ratunkowe, straż pożarną, czy Ratowników GOPR-u, którzy mają za zadanie ratować zagrożonego człowieka. A czynią to z miłości i odpowiedzialności za drugiego człowieka.
Chcemy popatrzeć na przykład budowania pokoju przez  postawę ofiarnej miłości i poświęcenia dla Boga i ludzi  Jest nim Wasz Patron – Św. Florian z Lauriacum – żołnierz i urzędnik cesarza rzymskiego, męczennik. żył pod koniec III wieku naszej ery, w prowincji rzymskiej Noricum (obecnie środkowa Austria), w młodości rozwijał karierę wojskową. Według legendy już jako dziecko, ugasił pożar domu, a jako święty uratował węglarza, który wpadł do żaru, ale zdążył westchnąć imię Floriana. Wsławił się tym, że pospieszył z pomocą uwięzionym przez namiestnika rzymskiego chrześcijanom. Został za to strącony z kamieniem u szyi do rzeki Anizy. Kult Świętego Floriana rozpowszechnił się w XV w. Jego relikwie sprowadzono do kościoła, pod jego wezwaniem, który zbudowano w Krakowie.
Święty Florian jest uznawany za patrona strażaków ze względu na legendy i tradycje związane z jego męczeństwem i walce z ogniem. Według tych historii, Florian miał pomagać ludziom w pożarach, a jego ofiarność i odwaga w starciu z żywiołem stały się symbolem dla strażaków na całym świecie. Był swego rodzaju orędownikiem pokoju i sprawiedliwości, za to oddal swe życie. Niech jego przykład będzie zawsze dla Was wzorcem do naśladowania i budowania niezłomnej postawy służenia Bogu i bliźnim
w duchu miłości. Życzymy Wam Druhowie Strażacy, abyście byli zawsze to formacją która ma największe zaufanie społeczne
w naszym narodzie i abyście nigdy go nie zawiedli. Abyście nigdy nie zapominali, że służąc i pomagając ludziom w trudnych sytuacjach życiowych: pożarach, powodziach, kataklizmach, wypadkach komunikacyjnych śpieszycie z troską i odpowiedzialnością, aby innym nie stała się większa krzywda, aby ich ratować, a przede wszystkim ratować ludzkie życie. Amen.