Dzisiejszy fragment Ewangelii przedstawia nam  – można powiedzieć codzienną sytuację, Jezus który odwiedza swoich przyjaciół Łazarza, Marię i Martę w Betanii. Kiedy Maria usiadła przy Panu i słuchała tego co mówi Jezus, jej siostra Marta krzątała się i przygotowywała posiłek dla niezwykłego gościa i przyjaciela. W dobrym tonie wychowania jest taka postawa, kiedy przychodzą goście, to  często gospodyni przygotowuje posiłek, a gospodarz domu  zasiada z nimi przy stole i zabawia ich, aby nie byli sami. Tymczasem Marta – pewnie w nadmiarze obowiązków, nie wytrzymała i zwróciła uwagę, kierując słowa do Jezusa: «Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła».
Tymczasem Jezus kolejny raz zaskakuje swoją odpowiedzią, gdyż obronił postawę marii, a trochę zganił postawę Marty: «Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona».
Opisane przez Łukasza zachowanie Marii jest charakterystyczne dla uczniów. Jezus przyjmuje Marię na swoją uczennicę. Taka postawa jest konieczna, aby otrzymać łaskę wiary, a słuchanie i wypełnianie słowa Bożego, tworzy prawdziwie rodzinne więzi z Nauczycielem. Dlatego upomnienie udzielone Marcie jest znamienne dla wszelkiej aktywności Kościoła. W Kościele mamy wiele zdań spraw i obowiązków, ale najpierw mamy wsłuchiwać się w słowa Jezusa, a dopiero później działać w posłuszeństwie woli Ojca. W tych dwóch postawach nie ma miejsca na rywalizację. Bo tak jak Marta  nie może obyć się bez Marii – i na odwrót, jak murarz nie może obyć się bez kielni, hydraulik bez klucza francuskiego i innych narzędzi, tak samo misjonarz nie może obyć się bez katechistów  ale również bez klęcznika i czasu na modlitwę,  proboszcz pochłonięty w pracach przy kościele, nie może obyć się bez ludzi, którzy mu pomagają, ale i bez swojej osobistej modlitwy, brewiarza i bez przynajmniej chwili Adoracji przed Najświętszym Sakramentem, a każdy katolik wierzący w Chrystusa, nie może obyć się bez swoich codziennych prac, zadań i obowiązków które wykonuje , ale i bez codziennej modlitwy przed panem  czy przynajmniej godzinny przebywania w bliskości Zmartwychwstałego na niedzielnej Eucharystii.
Patron chrześcijańskiej Europy – Św. Benedykt z Nujrsji,  jako główne hasło posługi benedyktyńskiej oparł o motto: „Ora et labora” – Módl się i pracuj!” i wcale kolejność  słów nie jest tu obojętna. Najpierw modlitwa, a potem praca. Jeszcze dobitniej tę myśl Benedykta sformułował Św. Ignacy Loyola, który napisał: „Modlić się musimy tak, jakby wszystko zależało jedynie od Pana Boga, a działać i pracować tak, jakby wszystko zależało od nas”.  Bo praca i modlitwa powinny zawsze iść w parze i wzajemnie się uzupełniać, a nie rywalizować.
W czasie jednej z Ewangelizacji na Przystanku Jezus organizowanej przy Przystanku Woodstock w Żarach,   ks. bp Edward Dajczak przed rozpoczęciem Ewangelizacji powiedział: „Zanim wyjdziecie na spotkanie z ludźmi, aby ich ewangelizować  i pójdziecie do swoich posług i zadań, które macie do spełnienia; zapamiętajcie, że pierwsze i najważniejsze zadanie Ewangelizatora to trwać jak Maria przed Panem. Nawet gdybyś nie odważył się wyjść na plac wodstoockowy, to trwaj na modlitwie i proś za tych, którzy tam posługują”. .
Dlatego w środku namiotu wydzielono za specjalnym parawanem miejsce, w którym był wystawiony Najśw. Sakrament, a Adoracja trwała 24 godziny na dobę, a na każdą godzinę zapisywało się bardzo dużo osób – nawet w nocy. Zastanówmy się: jak to wygląda w naszym, twoim, moim życiu? Ile czasu mam na codzienne zadania, ile na rekreację, a ile na osobisty kontakt i relacje z Panem Bogiem?
Prośmy gorąco abyśmy potrafili właściwie godzić i równoważyć postawę Marii i Marty, a wtedy będziemy naprawdę szczęśliwi i zadowoleni oraz wdzięczni Bogu za to, co udało się nam zrealizować w ciągu naszego dnia:

Spraw, Panie, aby postawy Marii i Marty były zawsze wpisane w moje życie, by moje czyny nie były ślepym aktywizmem, a słuchanie Ciebie nie usprawiedliwiało lenistwa w dziełach miłości. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

«Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?»
Uczony w Piśmie wystawia Jezusa na próbę, pytając Go , co ma czynić, aby osiągnąć życie wieczne. Jezus odsyła go do Prawa: «Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?»  Wtedy pytający przytacza przykazanie Przykazania Miłości. «Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego».
Jezus pochwalił go za znajomość Bożego Prawa: «Dobrze odpowiedziałeś. To czyń, a będziesz żył». Jezus w ten sposób jasno podkreśla, że to przykazanie jest fundamentem życia wiecznego. Miłość do Boga i bliźniego to najważniejsze zadanie dla każdego wierzącego. Ale uczony w Prawie, pewnie nie do końca wypełniał to Boże Prawo Miłości, dlatego chcąc się usprawiedliwić, pyta Jezusa: «A kto jest moim bliźnim?»
Usprawiedliwianie się, to dobrze znany nam sposób działania… chciałbym postępować zgodnie z zasadami Prawa, no ale gdybym wiedział, to jasne, że miłowałbym bliźniego jak siebie samego…ale ja przecież nie wiem jak rozpoznać kto jest w potrzebie…I w ten sposób tworzymy zawiłe teorie, w wyniku których, nie postępujemy zgodnie z zasadami Prawa…ale zawsze mamy sto tysięcy sposobów na wytłumaczenie i obronę… Jak mnie ktoś pomaga, idzie na rękę, wspiera, to cieszę się, wyrażam wdzięczność i jestem zadowolony. Ale jak ktoś ode mnie czego wymaga, stawia warunki, oczekuje wsparcia, a może czasem zrozumienia, empatii, to już jest gorzej… Wtedy wolimy przyjąć tzw. status pokrzywdzonego, bo mnie dzieje się krzywda, bo ja cierpię, bo mnie jest źle i przykro – bo coś nagle nie jest po mojej myśli… Życie to sztuka poszukiwania kompromisów, zrozumienia i cierpliwego podchodzenia do danej sytuacji, ale też
zauważania innych w potrzebie i przychodzenia im z pomocą., I wtedy Jezus przedstawia wszystkim słuchaczom przepiękną przypowieść o miłosiernym Samarytaninie, która odpowiada na pytanie, kto jest naszym bliźnim. Mówi o człowieku napadniętym przez zbójców, którego minęli obojętnie: kapłan i lewita, ale  nie ominął cudzoziemiec – Samarytanin, który opiekuje się napadniętym, okazał mu  swój czas, pomoc i troskę, a przez to jest dla nas przykładem miłosierdzia.Jezus kończąc przypowieść pyta, kto okazał się prawdziwym bliźnim, a uczony w Piśmie trafnie odpowiada: „Ten, który mu okazał miłosierdzie”. Jakże prosta jest konkluzja Chrystusa,
na zakończenie fragmentu Ewangelii: „Idź i ty czyń podobnie!”.
Pan Jezus zachęca nas do naśladowania Samarytanina i okazywania miłosierdzia wszystkim napotkanym ludziom. Bo Miłosierdzie jest kluczem do życia  na ziemi, a w konsekwencji do życia wiecznego: Nie wystarczy sama wiedza o Prawie, trzeba je  umieć wypełniać. Nie wystarczy tylko pięknie mówić o Miłości, ale trzeba  je wypełniać, trzeba być aktywnym w okazywaniu miłosierdzia. Nie można być obojętnym na cierpienie innych. Bo Bliźni to każdy człowiek, który  jest w potrzebie, potrzebuje pomocy: Niezależnie od pochodzenia, statusu czy przynależności religijnej. Jako człowiek wierzący, nie mogę przejść obok niego obojętnie jak lewita i kapłan. Ta przypowieść wzywa nas do działania, do okazywania miłości i miłosierdzia w praktyce.
Jest to odpowiedź na pytanie, co należy czynić, aby osiągnąć życie wieczne. Według Ewangelii odpowiedzią jest to pójście za przykładem miłosiernego Samarytanina.
Dlatego sowiecki komisarz oświaty – Anatolij Łunczarski twierdził: „Nienawidzimy chrześcijaństwa i chrześcijan.  Głoszą bowiem miłość bliźniego i miłosierdzie, co jest sprzeczne z naszymi zasadami. Miłość chrześcijańska jest sprzeczna z zasadami rewolucji. Musimy nauczyć się nienawidzić i dopiero wtedy podbijemy świat”.
Faryzejskiej mentalności wystarcza odpowiednio zinterpretować pojęcie „bliźni”, aby usprawiedliwić się z niekochania drugiego człowieka bez podważania zasadności przykazania miłości. Jednak na przykładzie dzisiejszej Ewangelii widzimy jasno, że Jezus uczy  nas inaczej.
Carlo Caretto, znany chrześcijański pisarz i ascetyk, włoski zakonnik  ze zgromadzenia Malych Braci Ewangelii, zalożonych przez Bl. Karolade Foucauld, autor „Listów na pustyni”,  napisał: „Liczy się tylko miłość. Dlatego kochaj i czyń co chcesz”. Bo jeśli naprawdę kochasz drugą osobę, to nigdy nie wyrządzisz jej krzywdy! Miłość porządkuje cały świat i buduje jego harmonię i ład który kiedyś chciał dla niego pan Bóg. Nie pytaj, kto jest twoim bliźnim, aby go kochać, ale zastanów się, dla kogo ty jesteś bliźnim? W Lipsku, przy białoruskiej granicy  mieszkała Marianna Biernacka.
Po śmierci męża Stanisława, z którym mieli 6 dzieci, zamieszkała u syna Stanisława i jego żony Anny. Synowa tak wspominała teściową:  „Była bardzo dobra. Po dawniejszemu my razem gotowali, razem jedli. Teściowa pomagała przy dziecku. Codziennie rano śpiewałyśmy Godzinki. Żyliśmy bardzo skromnie, jedliśmy z jednej miski, ale nigdy nie kłóciliśmy się”.
Kiedy przyszedł dzień 1 lipca 1943 roku, w odwecie za działalność zbrojną partyzantów ukrywających się w Puszczy Augustowskiej, hitlerowcy rozpoczęli łapankę we wsi. Bladym świtem załomotali do domu Biernackich, najpierw złapali syna, który próbował uciec, a potem chcieli zabrać jego żonę.  Wtedy Marianna Biernacka uklękła u stóp hitlerowca i wskazując na synową, która była w ciąży, a obok tuliła się jej dwuletnia córeczka, zawołała: „Panie, a gdzie ona pójdzie? Ulitujcie się. Ja… pójdę za nią”. Niemcom było wszystko jedno, byle zgadzała się liczba aresztowanych. Wywieziono ją wraz z innymi do Grodna. Marianna zdołała przekazać zaszyty w rękawie list, w którym prosiła, aby przysłać jej poduszkę i różaniec. Zginęła wraz z synem i 48 mieszkańcami Lipska, 13 lipca 1943 roku podczas egzekucji, w fortach za wsią Naumowicze pod Grodnem. W czasie Pielgrzymki do Ojczyzny, w Warszawie,
13 czerwca 1999 roku, Św. Jan Paweł II beatyfikował ją wraz ze 108 męczennikami II wojny światowej. Bł. Marianna Biernacka została okrzyknięta „Maksymilianem Kolbe w spódnicy”. Jest patronką teściowych, synowych i życia nienarodzonego. Choć słowo Teściowa kojarzy się nam dziś bardzo różnie, to jednak tam przy białoruskiej granicy, w Lipsku, to słowo kojarzy się z bezgraniczną samarytańską miłością, poświęceniem  i prawdziwym heroizmem.
Miłosierdzie jest w stanie rozwalić mury każdej nikczemnej bastylii, a my wszyscy otrzymaliśmy dar miłosierdzia od samego Chrystusa, który możemy przekazywać i dawać innym ludziom. I to jest nasze pierwsze i najważniejsze zadanie: żyć duchem Miłości Boga i bliźniego i okazywać miłosierdzie wszystkim napotkanym przez nas ludziom.
Prośmy, abyśmy byli świadkami Bożej Miłości i Apostołami Miłosierdzia na co dzień:

Panie, wyzwól mnie z egoizmu, lęku, wszelkich żalów i uprzedzeń.
A wówczas będę mógł kochać Ciebie i bliźniego jak siebie samego
i wprowadzać w czyn Twoje Miłosierdzie. Który żyjesz i królujesz
na wieki wieków. Amen.