„Gdy zapadł wieczór owego dnia, rzekł do nich: «Przeprawmy się na drugą stronę»”.
Jezus po przepracowanym dniu, podczas którego nauczał tłumy zgromadzone nad Jeziorem Galilejskim zwraca się do swoich uczniów z prośbą o przepłynięcie na drugi brzeg jeziora. Zapadający zmrok potęguje nastrój niepokoju. Jezus jednak pragnie objawić swą Boską moc jako Światłość w mrocznej nocy ludzkiego grzechu i niewiary. Przeprawa na drugi brzeg jeziora jest symbolem przejścia od nocy wiary do dnia ufności, od śmierci do życia.
„Naraz zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź już się napełniała”.
Na Jeziorze Galilejskim zbiornik wodny o długości 21 km, szerokości 12 km oraz głębokości 50 metrów jest położony w niecce około 200 m. poniżej Morza Śródziemnego, dlatego też mocny wiatr i burza mogą nastąpić niespodziewanie. Rybacy łowiący na jeziorze nie oddalali się zbytnio od brzegu. Tymczasem Jezus i uczniowie chcą się przeprawić na drugi brzeg. Dramatyczną sytuację potęgują: noc, silny wiatr i burza, które są obrazem niebezpieczeństwa panującego na jeziorze.
„On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?»”
Brak reakcji Jezusa na zagrożenie budzi wielkie zdziwienie Jego uczniów. Sen Jezusa w czasie burzy na jeziorze  jest znakiem Jego bezgranicznego zaufania wobec Ojca. Uczniowie budzą Pana i zwracają się do Niego z wyrzutem, że nie reaguje w sytuacji, gdy zagrożone jest ich życie. Pragną oni, aby Jezus wyzwolił ich z opresji. W ich zachowaniu widać strach i rozpacz w obliczu śmierci.
„On powstawszy zgromił wicher i rzekł do jeziora: «Milcz, ucisz się!». Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza” .

Rozpacz i niewiara uczniów powodują reakcję ze strony Jezusa, który rozkazuje wichrowi i jezioru, aby się uciszyły. Wskazuje to na Jego Boski autorytet. Jezus jako Syn Boży sam ucisza burzę na jeziorze. Słowa Jezusa skierowane do żywiołu brzmią: Milcz, ucisz się! Jest to podobieństwo i nawiązanie do słów egzorcyzmu, gdy Jezus woła do ducha nieczystego, który niszczy człowieka opętanego: „Milcz i wyjdź z niego!”
„Wtedy rzekł do nich: «Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?»
Jezus z wyrzutem zwraca się do swoich uczniów, którzy wykazują lęk, przerażenie i brak wiary w obliczu zagrożenia. Nie wierzą oni, że płynący z nimi Jezus ma moc uspokoić żywioły i jest gwarantem ich bezpieczeństwa. Jezus ujawnia, że wiara to nie abstrakcja czy deklaracja słowna. Wiara polega na pełnym zaufaniu Jezusowi w różnych sytuacjach życia. Najbardziej ujawnia się ona w chwili  próby i doświadczenia, kiedy człowiek pokazuje, na ile opiera się na Chrystusie, a na ile na swej własnej mądrości i swych siłach.
„Oni zlękli się bardzo i mówili jeden do drugiego: «Kim właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?»” 
Strach uczniów po uciszeniu różni się od ich lęku. Wcześniejszy lęk wypływał z braku wiary, natomiast aktualna bojaźń wypływa z szacunku do mocy Boga. Uczniowie doświadczają objawienia mocy Boga, który ich ocala i pokazuje, że ufność pokładana w nim wyzwala z wszelkich lęków. Ile razy w trudnych sytuacjach, kiedy odczuwamy kruchość i słabość, brakuje nam wiary w to, że Bóg jest z nami. Jezus ucisza szalejącą burzę i silny wiatr. Jednak tak naprawdę ucisza w nas wszelki chaos, nasze wewnętrzne burze, nieufności i lęki. Jezus pokonuje żywioły naszych grzechów. Obecność Jezusa daje nam pewność życia. Niesie wyciszenie i ukojenie.
Powinniśmy wierzyć, że zbawienie pochodzi od Jezusa i tylko On jest kapitanem naszej łodzi, której na imię Kościół. Warto przypomnieć słowa Papieża Benedykta XVI, który mówi: „Cierpimy z powodu cierpliwości Pana Boga! Dokładnie tak! Bo wydaje się nam, że za długo zwleka z interwencją.. Wszyscy potrzebujemy Jego cierpliwości… Świat jest zbawiony tylko dzięki Bożej cierpliwości, a niszczony przez ludzką niecierpliwość!”
Prośmy gorąco, aby obecność Jezusa w Najśw. Sakramencie stawała się naszym umocnieniem i  dawała nam pewność, że Bóg jest z nami, aby dawała nam prawdziwe ukojenie, że skoro Jezus jest po naszej stronie, to nic nam nie grozi zarówno w życiu duchowym jak i materialnym – ważne żebyśmy potrafili w nim pokładać ufność i pełną nadzieję:
„Panie, opoko moja, schronienie moje i mój wybawco, Boże mój, moja skało i moja nadziejo, tarczo moja, mocy zbawienia i moja twierdzo!”– chwała Tobie. który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: «Odszedł od zmysłów».
Rozpoczęcie publicznej działalności przez Jezusa, jej nowość, intensywność i nadprzyrodzony charakter budzą pytania wśród bliskich oraz zarzuty duchowych przywódców ludu. Pierwsza wątpliwość dotyczy władzy, jaką dysponuje Jezus: jakie jest jej źródło? Czyją mocą wypędza złe duchy?
Nauczyciele Pisma bez głębszego rozeznania wydają wyrok: «Ma Belzebuba i mocą władcy złych duchów wyrzuca złe duchy».
Uczeni w Piśmie nie tylko nie rozpoznają w Jezusie działającego Boga, ale przypisują Mu coś wręcz przeciwnego. Praktycznie uznają Nauczyciela za opętanego. Pan Jezus odpowiada zdecydowanie, wykazując ich błędne myślenie: „Jak może Szatan wyrzucać Szatana? Jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać”.
Hinduski filozof i poeta Rabindranat Tagore wyraził swe wrażenia w następujących słowach: „Spotkałem się w Europie z chrystianizmem na niedzielę i święta, a z pogaństwem na dzień powszedni. Dla wielu religia stanowi mniej lub więcej dekoratywne obramowanie życia. Być może, że żywi się dla niej szacunek jak dla staroświeckiego, odziedziczonego po przodkach sprzętu, nie uważa się jej jednak za ośrodek, na którym opiera się cale nasze życie. Ludzie tacy potrafią pogodzić ze sobą dwie najsprzeczniejsze pod słońcem rzeczy: służyć jednocześnie Bogu i mamonie”.
Gdy się głębiej zastanowimy, to te słowa łączą się z tym co mówi Chrystus w dzisiejszym fragmencie Ewangelii: „jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, to takie królestwo nie może się ostać”.
A Jezus mówi także w innym miejscu Ewangelii: „Nie możecie służyć Bogu i mamonie”. Dlatego tak ważne są wartości, na których ma opierać się nasz ośrodek myślenia i działania; dlatego tak ważne jest sumienie, które pokazuje nam jak drogowskaz – to rób a tego nie, tam idź i podążaj, a z tamtej drogi po prostu zawróć! Jezus  dalej mówi nam o grzechu, który nie może być odpuszczony – to grzech przeciwko Duchowi Świętemu: „Wszystkie grzechy bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego». Mówili bowiem: «Ma ducha nieczystego»”.
Błąd takiego sposobu myślenia zostaje bardzo mocno napiętnowany. Jest nim przypisanie Bogu złego, podstępnego działania, oskarżenie Syna Bożego o coś, co nie mieści się w Jego świętej naturze.
Bóg jest święty i różny od wszystkiego, co jest nieświęte. Dlatego nie można zestawiać Jego chwały, Jego świętego imienia z czymś, co jest Mu z samej natury przeciwne.
I tradycyjnie najpiękniejsze  na koniec: „«Oto Twoja Matka i bracia na dworze pytają się o Ciebie». «Któż jest moją matką i którzy są braćmi?». I spoglądając na siedzących wokoło Niego, rzekł: «Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką».
Pan Jezus tymi słowami wcale nie podważa roli, znaczenia i wartości rodziny, nie lekceważy swoich bliskich – wiemy, że kochał swoją Matkę, swego opiekuna Józefa, swoich krewnych, ale chce dać do zrozumienia słuchaczom, że prawdziwa rodzina – dom, żeby nie stać się Królestwem wewnętrznie skłóconym, powinna przekazywać to co najważniejsze- czyli wartości duchowe. Często powtarzamy stare porzekadło: Dom Kościołem nie jest – i to wydaje się nam wystarczającym usprawiedliwieniem. Nie o to chodzi! To prawda, że nie wszystkie rodziny są idealne, czasem ich członkowie, przychodzą do świątyni na Mszę Św., mimo że są skonfliktowani i skłóceni ze sobą i nie za bardzo umieją, a może nawet nie zamierzają się pogodzić- często argumentując jako usprawiedliwienie: bo się nie da! Po powrocie do domów spróbujmy zrobić coś dobrego dla bliskich, a przede wszystkim dla tych, którzy nie przyszli dziś do kościoła – żeby odczuli wewnętrznie, że życzliwość i miłość do drugich są najważniejsze – dobro zawsze powraca i w konsekwencji zwycięża.
Św. Matka Teresa z Kalkuty, chociaż sam czyniła tyle dobra na ziemi i poświęciła całe swoje życie, służąc innym, to tak naprawdę  nigdy nie myślała o tym, aby zmieniać świat: „Starałam się  być kroplą czystej wody. Jeśli staniesz się kroplą czystej wody, będzie nas już dwoje. A jeśli stanie się nią twoja żona czy twój mąż, będzie nas już troje!”

Panie Jezu, Ty uczysz mnie modlitwy do Ojca, który jest w niebie i zawsze pozostaje święty i chwalebny na wieki: „Ojcze, niech się święci imię Twoje”. Amen.