„A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie”.
Rozpoczynając Środą Popielcową 40-dniowy Okres Wielkiego Postu pragniemy wejść w ten czas prawdziwego wyciszenia, zadumy i pochylenia nad tajemnicą męki i śmierci naszego Pana Jezusa Chrystusa, aby po 7 tygodniach Wielkiego Postu z radością świętować i opiewać tajemnicę Jego Zmartwychwstania.
Podczas Mszy św. na rozpoczęcie Wielkiego Postu posypujemy głowy popiołem. Ten gest zastępuje w liturgii akt pokuty; z pokorą pochylamy głowy, a kapłan posypuje je popiołem. Wymowny znak – gest wiary w Boże miłosierdzie i przyznania się do własnej słabości.
Popiół sypany na głowy, zapowiada zmianę bardzo pożądaną i oczekiwaną. Przypominając nam o kruchości życia ludzkiego, o przemijalności ciała, całą naszą uwagę kieruje ku ludzkiemu wnętrzu. Prorok Joel wskazuje nam na serce człowieka, które potrzebuje nawrócenia: „Nawróćcie się do mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament”.
To tutaj ma się dokonać ta wielka przemiana – dlatego woła: „Rozdzierajcie wasze serca, a nie szaty” Jeśli ma się dokonać oddzielenie tego co dobre od tego co złe, to ma się to dokonać przede wszystkim – w człowieku, w jego sercu. Na serce człowieka, dla którego przyszedł czas nawrócenia, wskazuje również Chrystus w Ewangelii. To jest charakterystyczne, że do pozytywnych zmian w ludzkim sercu ma posłużyć rezygnacja z różnych rzeczy. Nawrócenie może być zainicjowane przez podjęcie uczynków pokutnych. Jezus mówi w Ewangelii, że pokuta ma być czyniona bez rozgłosu ma wypływać z potrzeby serca, duchowych przemyśleń, a nie na pokaz, dla oczu innych ludzi – lubimy się pokazać, żeby nas inni zauważyli. Wystarczy, że widzi ją sam Bóg, nasz Ojciec, który jest w ukryciu. „A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie”. Pan Jezus pokazuje trzy drogi:
JAŁMUŻNA, która oczyszcza  i uwalnia serce w relacji  do drugiego człowieka;
MODLITWA,  która oczyszcza i uwalnia moje serce w relacji do Boga;
POST,  który oczyszcza i uwalnia moje serce w relacji do samego siebie.
W nawróceniu serca post  ma się stać „duchowym odchudzaniem” przez umartwienia i postanowienia, rezygnacja z części własności przeznaczonej w zamian  na jałmużnę  pomoc ubogim /dzieci w szkole będą miały skarbonki/,  i okazja do poświęcenia czasu Panu Bogu czyli modlitwa. Znajdźmy czas na Drogę Krzyżową, znajdźmy czas na Gorzkie Żale, na przeżycie Rekolekcji Wielkopostnych, na dobrą spowiedź- na inne niż dotąd przeżywanie Mszy Św. – bo w tajemnicy Eucharystii jest źródło naszego duchowego życia- ta sama bezkrwawa ofiara staje się dla nas przypomnieniem tego, co Jezus uczynił w Wielki Czwartek w wieczerniku, a w Wielki Piątek na krzyżu -i  staje się prawdziwym Misterium Redemptoris – Tajemnicą Naszego Odkupienia.
Ale Jezus stawia konkretny warunek, zwracając uwagę na właściwą postawę: nie trąb przed sobą, kiedy dajesz jałmużnę…; gdy się modlicie… gdy pościcie – nie bądźcie jak  obłudnicy…
Dziś modne jest słowo „przekręt” na oznaczenie różnych nieczystych zachowań, machlojek, kradzieży, manipulacji, mataczenia, złego i niewłaściwego postępowania.
Wielki Post, który dziś rozpoczynamy jest właśnie taki stosowny czas, aby odkręcić to wszystko, co zostało przekręcone w naszym życiu – jeszcze nie wszystko stracone i może się udać! Jeśli tylko chcemy to naprawić!
Św. Wincenty à Paulo zapisał: „Prawdziwa miłość otwiera ramiona, a zamyka oczy.”
Kiedy patrzymy na krzyż Jezusa, to widzimy na nim przedziwne wyznanie miłości. Kiedy będziemy rozważać Drogę krzyżową i Gorzkie Żale, to zobaczmy, jak wielką miłością obdarzył nas Bóg i zachwyćmy się tą miłością – spróbujmy na nią odpowiedzieć naszą miłością /pracą nad wadami, nałogami, postanowieniami, umartwieniami wyrzeczeniami, które możemy jako przejaw naszej miłości ofiarować Jezusowi/.
Boże, proszę Cię, aby moje serce było pełne miłości. Niech Duch Święty, który sam jest miłością, uczy mnie kochać Ciebie, Boże, ponad wszystko, i odnajdywać w Tobie drugiego człowieka. Amen.

Trędowaty z dzisiejszej Ewangelii i upadając przed Jezusem na kolana, prosi Go z pokorą:
 „Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić”. Jezus zdjęty litością, wyciąga rękę, dotyka go i mówi do niego: „<<Chcę, bądź oczyszczony>>. Natychmiast trąd go opuścił i został oczyszczony”.
Zauważmy, że Jezus mógł uzdrowić trędowatego swoim słowem, zachowując bezpieczny dystans. Tak nakazywało Prawo. On jednak zbliżył się, wyciągnął rękę i dotknął go. Bóg przychodzi bardzo blisko do ludzi, zwłaszcza do tych którzy są w potrzebie, doświadczeni, samotni, cierpiący i odrzuceni, dotykając swoją miłością ich ludzkich serc.
Opowiadając o swojej posłudze wobec ubogich i trędowatych, św. Matka Teresa mówiła:
„Najgorszą rzeczą dla ludzi, których spotykałam codziennie na ulicach Kalkuty, była świadomość, że są niepotrzebni. Nikomu nie zależało na ich zdrowiu, nikt na nich nie czekał. Dlatego razem ze swoimi siostrami starałam się nie tylko tych ludzi nakarmić, ale również dać im poczucie, że nie są sami”.
Matka Teresa stała się prawdziwym świadkiem miłości i otwartości na ludzi najbardziej potrzebujących.
To jest także przesłanie dla nas, ponieważ prawdziwa miłość do Boga ma wyrażać się w naszym szacunku i relacjach z ludźmi, ma być wyrazem naszych postaw wobec spraw społecznych i obywatelskich. Dziś, kiedy rozpoczynamy Nowennę przed Jubileuszem 100-lecia odzyskania przez Polskę Niepodległości, to uświadamiamy sobie, że 11 listopada 1918 r. spełnił się sen wielu pokoleń Polaków. Po rozbiorach i 123 latach niewoli, rusyfikacji i germanizacji, po wielkich powstaniach, wolna Polska powróciła na mapę świata. To jest lekcja na całe życie – nawet jeśli doświadczamy niesprawiedliwości, jeśli nas jawnie tłamszą i krzywdzą, nie możemy dać się złamać, nie możemy popadać w zaślepiony gniew, nienawiść czy rozpacz; musimy zawsze pozostać nieugięci, wierni i pełni miłości do Ojczyzny, do zasad, do tego co jest naszą tożsamością. Dzięki takiej postawie nasz Naród, jeśli nawet był gnębiony czy upadał, to podnosił się z kolan; zawsze zwycięsko wychodził z dziejowej próby.
Czym dziś dla nas jest Ojczyzna?! Karol Wojtyła napisał swoje przemyślenia na ten temat w poemacie:
Ojczyzna – kiedy myślę – wówczas wyrażam siebie i zakorzeniam,
Mówi mi o tym serce, jakby ukryta granica,
Która ze mnie przebiega ku innym,
Aby wszystkich ogarnąć w przeszłość dawniejszą niż każdy z nas:
Z niej się wyłaniam…
Gdy myślę Ojczyzna –
By zamknąć ją w sobie jak skarb.
Pytam wciąż, jak pomnożyć,
Jak poszerzyć tę przestrzeń,
Którą wypełnia.

Katechizm Kościoła Katolickiego z 1992 r. stwierdza: „czwarte przykazanie domaga się ukazywania czci, miłości i wdzięczności obywateli względem Matki Ojczyzny oraz tych, którzy nią rządzą lub kierują” Katechizm Kościoła Katolickiego z 1992 r. zawiera w sobie nauczanie Kościoła na temat wiary i moralności, ale w ramach tegoż nauczania jasno określa, że „miłość ojczyzny i służba dla niej wynikają z obowiązku wdzięczności i porządku miłości. Służba na rzecz dobra wspólnego wymagają od obywateli wypełniania ich zadań w życiu wspólnoty społecznej i politycznej”.
Czym dziś jest patriotyzm?
Patriotyzm oznacza umiłowanie dobra, jakim jest ojczyzna; umiłowanie tego, co ojczyste: umiłowanie historii, kultury, tradycji, języka czy samego krajobrazu ojczystego. Jest to miłość, która obejmuje również dzieła rodaków i owoce ich geniuszu. Nasze dzieje uczą, że Polacy jako patrioci byli zawsze zdolni do heroicznej miłości i składania wielkich ofiar. Świadczą o tym tak liczne mogiły żołnierzy, którzy walczyli za Polskę na różnych frontach świata. Są one rozsiane na ziemi ojczystej oraz poza jej granicami.
Prawdziwym nauczycielem patriotyzmu był nasz znamienity rodak – Św. Jan Paweł II.
Kiedy przybywał do Ojczyzny, wzruszający był moment, gdy wysiadał z samolotu, klękał i całował polską ziemię: „Kiedy przybywam do Ojczyzny pierwszym słowem, wypowiedzianym w milczeniu i na klęczkach, jest pocałunek tej ziemi: ojczystej ziemi. Pocałunek złożony na ziemi polskiej ma jednak dla mnie sens szczególny. Jest to jakby pocałunek złożony na rękach matki – albowiem Ojczyzna Polska jest matką szczególną. Jest matką, która wiele przecierpiała i wciąż na nowo cierpi. Dlatego też ma prawo do miłości szczególnej”.
Nasz diecezjalny egzorcysta ks. prałat Marian Rajchel wspomniał, że podczas jednego z egzorcyzmów szatan przez osobę opętaną wrzasnął: „A ten biały to po co?! Ten Wasz PAPIEŻ!!! On tym pocałunkiem więcej nam szkody czyni niż WY WASZYMI egzorcyzmami! Jeden taki pocałunek gorszy niż 1500 egzorcyzmów. Dla nas to był tylko piękny gest – a to była autentyczna miłość do tej ziemi i zły duch to dobrze odczytał”.
To właśnie papież w czasie I pielgrzymki do Ojczyzny w 1979 roku, widząc narastające zagrożenia duchowe, moralne religijne i społeczne wołał i mocno apelował do serc i sumień Polaków:
„I zrozumcie, wy wszyscy, którzy lekkomyślnie podchodzicie do tych spraw, zrozumcie, że te sprawy nie mogą mnie nie obchodzić, nie mogą mnie nie boleć! Was też powinny boleć! To jest moja matka, ta ziemia! To jest moja matka, ta Ojczyzna! To są moi bracia i siostry!”
Jak my dziś mamy kochać Polskę? I jak mamy to okazywać? Dziś bardzo ważna jest postawa przywiązania do tych zasadniczych wartości stanowiących naszą narodową tożsamość, jak: nasze narodowe godło, nasza flaga, nasze barwy biało – czerwone, hymn narodowy, świętowanie naszych narodowych uroczystości, nauka pieśni patriotycznych… od tego rodzi się prawdziwe przywiązanie i miłość do kraju, w którym mieszkamy. Św. Jan Paweł II w czasie rozważania Apelu Jasnogórskiego mówił do rodaków:
„Czuwam – to znaczy także: czuję się odpowiedzialny za to wielkie, wspólne dziedzictwo, któremu na imię Polska. To imię nas wszystkich określa. To imię nas wszystkich zobowiązuje. To imię nas wszystkich kosztuje. Nie pragnijmy takiej Polski, która by nas nic nie kosztowała. Naród jest przede wszystkim bogaty ludźmi. Bogaty człowiekiem. Bogaty młodzieżą! Bogaty każdym, który czuwa w imię prawdy, ona bowiem nadaje kształt miłości”.
Prośmy gorąco, abyśmy przez ten miesiąc szczególnie pielęgnowali w sobie oraz w młodym pokoleniu prawdziwą miłość do naszego kraju, uczyli siebie oraz młode pokolenie prawdziwego zdrowego patriotyzmu i okazywania na co dzień tej postawy w naszym życiu osobistym, rodzinnym i społecznym:

Panie Jezu, pragnę kochać Cię taką miłością, jaką Ty mnie ukochałeś. Pokornie Cię błagam: uczyń serce moje zdolne do takiej miłości do mego kraju, któremu na imię Polska i do ludzi, których w tym kraju nad Wisłą spotykam każdego dnia; abym realizował prawdziwą postawę patriotyzmu na co dzień.
Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!”
Jezus przygotowuje uczniów do cudownego połowu ryb, ale jest to również zachęta i zaproszenie do umocnienia wiary. Postawa Piotra i pozostałych uczniów, choć są sceptyczni do pomysłu Jezusa, bo są zmęczeni po całonocnym łowieniu, jest wyrazem jego wiary i zaufania – skoro Jezus tak mówi, to należy to uszanować: „Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci”.
Piotr i niektórzy Apostołowie: jak brat jego Andrzej oraz bracia Jakub i Jan – synowie Zebedeusza byli zawodowymi rybakami. Znali się na połowie ryb. Ale w spotkaniu z Jezusem chodzi o coś więcej o zaufanie i wiarę. I dlatego Jezus nagradza ich za posłuszeństwo cudownym połowem mnóstwa ryb, a niejako puentując to wydarzenie mówi do Piotra: „Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił” – powołując go na Apostoła do misji głoszenia Słowa. Kiedy byliśmy na pielgrzymce w Ziemi Świętej, to mogliśmy płynąć po jeziorze. Tak wygląda dziś Jezioro Galilejskie – czyli Tyberiadzkie, tak wygląda żegluga po jeziorze, tak wygląda współczesny połów na tym jeziorze, a na zakończenie w planie pielgrzymki degustacja ryby Św. Piotra /bardzo pikantnie przyprawionej/. Rybołówstwo jest do dnia dzisiejszego formą zarobkowego połowu ryb. Jest to niebezpieczny zawód wykonywany na morzach i oceanach przez wiele tysięcy osób. Niejako z niego wyodrębniło się Wędkarstwo – rodzaj zajęcia rekreacyjnego hobby, i sportu, polegający na typowo amatorskim łowieniu ryb na wędkę, dla własnej satysfakcji i przyjemności. Wyróżnia się sześć rodzajów wędkarstwa – w każdym z nich używa się innej metody wędkowania i przystosowanej do wybranej techniki wędki:

• wędkarstwo spławikowo-gruntowe,
• wędkarstwo spinningowe,
• wędkarstwo morskie,
• wędkarstwo muchowe,
• wędkarstwo podlodowe,
• trolling.

W niektórych krajach wędkarze posługuje się sprzętem o określonych parametrach oraz posiada licencję /w Polsce jest to karta wędkarska – uprawniająca wszystkich obywateli do amatorskiego połowu ryb na wodach publicznych RP/.
Zastanawialiśmy się wczoraj nad patronem wędkarzy – urzędowo jest nim Św. Piotr; ale poszperałem w Internecie i znalazłem informację, że tak naprawdę oficjalnym patronem wszystkich wędkarzy, zatwierdzonym przez Kościół, jest Św. Zenon z Verony – biskup tego miasta. W ikonografii jest przedstawiany z wędką i rybą jako „rybak dusz”. Św. Zenon jest czczony we Włoszech i Bawarii, jest patronem niemowląt, wędkarzy i miasta Werony, a jego wspomnienie liturgiczne przypada na 12 kwietnia. Dziś, kiedy obchodzimy 25-lecie Koła Wędkarskiego „BRZANA” w Nozdrzcu, chciałbym nawiązać do historii powstania – parę słów trzeba o tym powiedzieć.
Jednym z założycieli i inicjatorów i zarazem pierwszym prezesem był śp. Henryk Koryto – wtedy do koła zapisało się ok. 35 osób. Dziś Koło w Nozdrzcu liczy ok 140 członków – 70% to osoby z lokalnej społeczności, ok. 30% to osoby z poza naszej miejscowości – de facto z obszaru całej Polski. Podstawą działania koła wędkarskiego obok rekreacji i hobby była promocja ochrony środowiska, obcowanie z naturą dbanie o krajobraz rzeczny, promocja czystej rzeki, ale także promocja regionu i gminy. Dziś Koło organizuje liczne zawody wędkarskie dla dzieci i młodzieży oraz starszych, ale także trwa akcja zarybiania Sanu /ok. 300 tys. zł/. Dziś tez polecamy zmarłych wędkarzy, dziękując Bogu za ich wkład i zaangażowanie w powstanie i działanie Kola Wędkarskiego. Wśród tych, którzy odeszli do pana po wieczną nagrodę, nie sposób nie wymienić tych najbardziej zasłużonych: pierwszego prezesa i założyciela śp. Henryka Koryto i aktywnego członka koła śp. Jana Trzciańskiego. Wędkarze to również ludzie związani z innymi dziedzinami, przede wszystkim to członkowie OSP w Nozdrzcu, ale to również sportowcy, związani z piłką nożną – i to jest także piękno – można pogodzić codzienne zadania i obowiązki z innych dziedzin życia z wędkarstwem i promocją tego pięknego zajęcia.
Iwan S. Turgieniew napisał kiedyś: „Należy tak zorganizować życie, aby każda chwila była ważna.” Podziękujmy dziś Bogu za dar tego Koła w naszej miejscowości, podziękujmy za 25 lat prężnej działalności wędkarzy promujących ekologię, ochronę środowiska i zarybianie rzek, prośmy o to aby radość wędkowania i szacunek dla otoczenia połączona z obcowaniem z przyrodą przynosiła zamierzone cele. Zakończmy to rozważanie fragmentami wiersza „Modlitwą wędkarza” napisaną przez poetkę Ewę Ćwikła *Stynka*:
Dopóki wody płyną
Daj, dobry Panie Boże
Zasiadać nad ich brzegiem
Wielbiąc słoneczne zorze…

Daj się zachwycić błyskiem
Co zalśni gdzieś w głębinie,
Kiedy w promieniu słońca
Drobnicy stadko płynie…

A nade wszystko, Panie,
Daj w wielkiej swej dobroci
Poczuć na wędce ciężar
Dorodnej, srebrnej płoci…

Daj umieć uszanować
Rośliny, ryby, wodę
I daj mi kochać mądrze
I hobby – i przyrodę.
I wdzięczność moją przyjmij
Za wszystkie Twoje dary

A gdy już przyjdzie odejść
Na wieczne czas łowisko-
Daj, miłościwy Boże
Tam znaleźć też to wszystko… Amen.

„<<Niewiasto Oto syn Twój (…) Synu oto Matka twoja>>.

I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie”

Tematem przewodnim tegorocznego Dnia Chorego są słowa, które Jezus, wywyższony na krzyżu, kieruje do swojej Matki Maryi i do Jana. Te słowa Jezusa zapoczątkowały „powołanie Maryi do opieki nad dziećmi i przechodzi ono na Jana i na cały Kościół jako Matki całej ludzkości”.

Te słowa testamentu Jezusa rzucają głębokie światło na tajemnicę krzyża. Nie jest on beznadziejną tragedią, ale miejscem, gdzie Jezus ukazuje swoją chwałę i przekazuje swoją ostatnią wolę miłości.

Jezus na krzyżu troszczy się o Kościół i całą ludzkość. Syn Jednorodzony został dany ludzkości i przybliżył się do świata ludzkiego cierpienia przez to, że sam to cierpienie wziął na siebie. Chrystus cierpi dobrowolnie i cierpi niewinnie. Przezwycięża grzech swoim posłuszeństwem aż do śmierci. I chociaż przezwycięża śmierć Zmartwychwstaniem, to jednak nie usuwa cierpień doczesnych z życia ludzkiego, na cierpienie rzuca nowe światło, światło Ewangelii, światło zbawienia.

Mówiąc o cierpieniu nie sposób przejść obojętnie obok największego świadka cierpienia naszych czasów, jakim był Jan Paweł II. To właśnie papież – Polak, który w czasie swego 27- letniego pontyfikatu i 84-letniego życia był mocno naznaczony stygmatem cierpienia i dotknięty licznymi schorzeniami i chorobami, napisał piękne słowa na temat cierpienia: „Cierpienie ma sens. Cierpienie nie jest karą za grzechy ani odpowiedzią Boga za zło człowieka. Człowiek dotknięty chorobą pyta samego siebie:<< Dlaczego ja muszę znosić ból?!(…)Można je zrozumieć tylko i wyłącznie w świetle Bożej miłości, która jest ostatecznym sensem wszystkiego, co na tym świecie istnieje”. Jan Paweł II uczył nas jak godzić się z doświadczeniem    i cierpieniem. Pracował do końca swoich dni, dopóki nie przeszkodziła mu całkowicie choroba. Zawierzył swoje cierpienie i chorobę Bogu i wszystko oddał Jego Woli. Papież podkreślał niejednokrotnie, jak ważna jest akceptacja wieku – TOTUS TUUS w starości i cierpieniu. Mówił: „Starość wieńczy życie. Jest czasem żniw: tego, czego się nauczyliśmy, co przeżyliśmy; a także tego, co wycierpieliśmy i wytrzymaliśmy”. Papież po zamachu na jego życie w 1981 roku bardzo zjednoczył się z ludźmi chorymi i cierpiącymi. Dlatego w czasie spotkania z chorymi w Bazylice Mariackiej w Gdańsku wypowiedział pamiętne słowa: „Wy jesteście moją siłą. Kiedy na was patrzę moja siła w Was. Wasze cierpienie jest SKARBEM dla Chrystusowego Kościoła”.

Z tego też tytułu Jan Paweł II ustanowił Światowy Dzień Chorego w 1992 roku we wspomnienie NMP z Lourdes – 11 lutego każdego roku. Od tego momentu Sanktuarium w Lourdes stało się miejscem wielu pielgrzymek zwłaszcza osób chorych i niepełnosprawnych. Do dnia dzisiejszego Sanktuarium to jest uważane za światowe centrum kultu maryjnego. W tym roku przypada już XXVI Światowy Dzień Chorego. Dlatego Papież Franciszek w Orędziu na Światowy Dzień Chorego zaznaczył, ze to właśnie Maryi, Matce czułości, pragniemy powierzyć wszystkich chorych na ciele i duchu, aby umacniała ich nadzieję. Prośmy Ją także, aby nam pomagała być otwartymi na chorych braci. Papież pisze: „Niech Dziewica Maryja wstawia się za chorymi; niech pomaga przeżywać swoje cierpienie w jedności z Panem Jezusem i niech wspiera tych, którzy się nimi opiekują”.

Prośmy gorąco o siłę w cierpieniach i chorobie oraz o pełną zgodę na wypełnianie woli Boga w naszym życiu:

Naucz nas Panie znosić w pokorze i zgodnością nasze cierpienia, choroby i przeciwności. Pomóż nam wytrwać w najtrudniejszych momentach życia. Naucz nas godzić się z cierpieniem, które nas doświadcza. Panie nasz Boże, bądź dla nas skała schronienia i warownią, która nas ocala. Amen.

MODLITWA ZA TYCH, KTÓRZY CIERPIĄ

Panie Jezu, który z własnego doświadczenia wiesz, co to znaczy cierpienie, zmiłuj się nad sercami zranionymi i obolałymi ciałami. Ty sam bądź ich pokojem i pokrzepieniem. Spraw, aby odkryli skarby ukryte w chrześcijańskim przeżywaniu cierpienia. Niech pamięć o tym, co Ty przecierpiałeś dla nas, przemieni troski nasze, pomoże nam lepiej znosić je i wykorzystywać dla zbawienia świata. Aktem miłości obejmującym całą ziemię ofiarujemy Ci obecne cierpienia ludzkości. Racz złączyć je z Twoimi i przemienić w łaski miłości i odkupienia dla wszystkich dusz. Amen.