„To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali”.

Szczera i głęboka miłość do Boga zaczyna się od miłości do bliźniego. Dlatego najpierw powinniśmy prawdziwie pokochać tych, którzy są najbliżej – naszą rodzinę. Dopiero wówczas to uczucie będziemy w stanie rozszerzać na innych. Łatwo bowiem kochać na odległość, deklarować przyjaźń wobec tych, co są daleko. Najbliższych miłować jest zawsze najtrudniej. Żyjąc pod jednym dachem, obrastamy we wzajemne pretensje, żale, winy… Wobec najbliższych często czujemy się usprawiedliwieni z naszej obojętności i skamieniałego serca. Znając ich wady i słabości, potrafimy też boleśnie zranić. Prawdziwa Miłość ma imię Jezus –  to inaczej zaproszenie do czynnej miłości Boga przez zachowywanie Jego przykazań oraz miłości bliźniego przez dobre uczynki, szacunek i respekt dla drugiego człowieka.
„Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej!”.
To jest Jezusowa recepta na całe nasze życie chrześcijańskie – wytrwałość w Bożej miłości i zachowywanie przykazań. Jezus pokazuje na swoją wierność Ojcu i prawdziwą miłość, która łączy w jedno Ojca i Syna. Jeżeli będziemy starali się żyć duchem wierności do Bożego prawa i miłości do naszego Ojca, wtedy rzeczywiście będziemy jego naśladowcami i prawdziwymi uczniami.
„Jeśli będzie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w mojej miłości”.
Jezus udowodnił przez śmierć na krzyżu, zmartwychwstanie oraz przez wniebowstąpienie, jak bardzo nas kocha i jak mu na każdym człowieku zależy, skoro wypełnił swoją misję do końca, dokonując naszego usprawiedliwienia na drzewie krzyża.

Nick Vujicić – australijski ewangelizator i mówca motywacyjny pochodzenia serbskiego; człowiek, który urodził się z rzadką chorobą znaną jako zespół tetra-amelia, bez rąk i nóg, jest dzieckiem  pastora i pielęgniarki. Rodzice byli zszokowani, gdy okazało się, że ma jedynie jedną zdeformowaną stopę z dwoma palcami. Dziś Na całym świecie prowadzi wykłady na temat niepełnosprawności, motywacji i wiary w Boga. Vujicić był jednym z pierwszych niepełnosprawnych uczniów uczęszczających do szkoły razem z pełnosprawnymi. W szkole był poniżany przez kolegów, przez co miał depresję i myśli samobójcze. Później zrozumiał, że może inspirować innych, dawać tym najsłabszym wiarę i nadzieję. Dziś jest mężem i ojcem dwójki dzieci, odwiedził Polskę 30 kwietnia 2015 roku, w Poznaniu. Powiedział wtedy takie słowa: „Chcecie więcej uczciwości i miłości w Polsce? Wszystko zaczyna się w waszych rodzinach. Chcecie więcej przebaczenia w Polsce? Zacznijcie sami sobie przebaczać. Bądźcie zmianą sami w sobie”.
„To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna”.
 Jezus wskazuje na ścisły związek, jaki istnieje między radością a miłością, bez której miłość zawsze będzie niepełna. Ojciec Timothy Radcliffe twierdzi, że radość chrześcijańska to prawdziwy dowód na istnienie Pana Boga. Wystarczy spojrzeć na uśmiechniętych, ludzi. Patrząc na uczestników niedzielnej Mszy Św. zauważamy, że wielu z nich jest bardzo poważnych, a nawet smutnych. Św. Teresa z Avilla – wielka reformatorka zakonu karmelitańskiego, tak się modliła: „Od pretensjonalnych modlitw i świętych o kwaśnych minach zachowaj mnie Panie!”
Nie chodzi o to, aby śmiać się od ucha do ucha, ale radość ze spotkania z Jezusem na Eucharystii –Panie dobrze, że tu jesteśmy – ma wypełniać nasze serca i ma sprawić, że jesteśmy pełni duchowej radości i może być prawdziwym świadectwem naszej wiary.
„Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję”.
Stawanie się Chrystusowym przyjacielem jest trudnym zadaniem i wyzwaniem. Ale nie możemy popadać w pesymizm, że nam się nie uda, skoro wybrał nas sam Pan Jezus. Eucharystia, w której uczestniczymy, to największy dar miłości otrzymany od Pana Jezusa. On daje łaskę i szczególne umocnienie tym, których powołuje i przeznacza na to, abyśmy wypełniali polecenie naszego przyjaciela Jezusa, abyśmy szli i owoc przynosili.
Panie Jezu, proszę dziś o pogłębienie miłości w mojej rodzinie. Pomóż nam wzrastać we wzajemnym zrozumieniu, ucz szacunku do siebie, życzliwości. Daj łaskę przebaczenia.
Dziękuję Ci, Boże, za wszystkich moich bliskich. Amen.

„<<Niewiasto, oto syn Twój /…/ Oto Matka twoja>>
I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie”.

Wielu przechodziło obok miejsca ukrzyżowania Jezusa, w ostatnich chwilach Jego ziemskiego życia. Ale tylko Jan i Maryja zostali sobie wzajemnie powierzeni. To nie tylko zwykła ludzka prośba Jezusa o opiekę nad Matką, ale wyrażenie posłannictwa Maryi. Odtąd stanie się ona duchową Opiekunką i Matką dla chrześcijan wszystkich czasów. Fragment duchowego testamentu Jezusa rozważamy dziś, kiedy Kościół obchodzi Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski – Głównej Patronki Kraju. Ten tytuł używany przez polskich katolików od stuleci, ma dla nas szczególne znaczenie. Mówi o obecności Maryi w historii polskiego narodu. Tytuł Królowej Polski to wielka historia dziejów polskiego narodu, o której nie można zapomnieć. Gdy po zwycięstwie na Szwedami, 1 kwietnia A.D. 1656, w katedrze lwowskiej, przed obrazem Matki Bożej Łaskawej król Jan Kazimierz w sposób oficjalny ślubował: „Ciebie za patronkę moją i za królową państw moich dzisiaj obieram”, uświadomił wszystkim wierzącym, że uznać Maryję za Królową oznacza przede wszystkim żyć na Jej wzór, brać przykład z Jej autentycznej postawy zawierzenia Bogu i wypełniania właściwie swoich obowiązków.
Ks. Marek Dziewiecki napisał, że: „Maryja jest Arcydziełem kobiecości i człowieczeństwa”.
Maryja uczy nas jak rzetelnie wypełniać powołanie do miłości Boga i drugiego człowieka w swoim życiu.   Najwspanialszy nauczyciel naszych czasów –  Św. Jan Paweł II, w czasie Pielgrzymki do Ojczyzny w 1983 roku całkowicie oddał się w macierzyńską niewolę miłości, wypowiadając słowa: „Totus Tuus – jam cały Twój Maryjo”.
Potem niejednokrotnie tłumaczył znaczenie tych słów. Mówił: „Pamiętam jak takim momentem dla mnie, było odnalezienie tych słów: Totus Tuus. Przyjąć Maryję do swego domu, do swojego życia, to przywilej każdego wiernego. Mocą tych słów mogłem przejść przez doświadczenie strasznej wojny, straszliwą okupację nazistowską, a później także przez inne trudne powojenne doświadczenia. Maryja każdego dnia towarzyszy mi w wypełnianiu misji Następcy św. Piotra Możliwość przyjęcia Maryi do swojego domu, do swego życia, jest propozycją dla nas wszystkich”.
Prymas Tysiąclecia – Sługa Boży Stefan Kardynał Wyszyński wołał w homilii:
„Okazało się, że Jasna Góra jest wewnętrznym spoidłem życia polskiego; jest tą siłą, która trzyma cały Naród w pokornej, postawie wierności Bogu. Królowa Polski prowadzi Naród do Syna swego i jego Kościoła”.
Duchowo złączeni dziś z Jasną Górą, która jest największym konfesjonałem Polaków i gdzie najmocniej bije serce polskiego narodu, prośmy gorąco, aby Maryja Królowa Polski wypraszała nam tę wielką łaskę miłości do Boga i do naszej Ojczyzny, a na jej płaszczyźnie prawdziwej miłości do drugiego człowieka. Bo na fundamencie miłości odnajdziemy prawdę o samym sobie – czyli zrozumiemy, do czego tak naprawdę jesteśmy powołani.

Panie Jezu, dziękuję Ci za dar Maryi jako mojej Matki. Przyjmuję Ją, wraz z apostołem Janem, jako najcenniejszy skarb mojego życia. Od Niej pragnę uczyć się miłości do Ciebie i wierności Ewangelii. Pod Twoją obronę uciekam się, Święta Boża Rodzicielko. Moimi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ale od wszelakich złych przygód racz mnie zawsze wybawiać. Amen.

„Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić”.
Przypowieść o winnym krzewie należy do tego obrazu, który był mocno rozpoznawany. WINNICA – to ważne miejsce pracy obok pasterstwa i rybołówstwa w Palestynie; to miejsce, gdzie uprawia się winorośl z przeznaczeniem na wino, rodzynki oraz do bezpośredniej konsumpcji. Znany polski pisarz eseista, historyk literatury – Marek Bieńczyk –współpracownik „Tygodnika Powszechnego” i „Magazynu Wino” mówi że najdłuższy korzeń winnego krzewu, który wykopano, miał 29 metrów. Są ponoć i takie które mogą dochodzić do 50 metrów.
Tutaj rzeczywiście możemy już mówić o podróży do wnętrza ziemi. W praktyce chodzi o to, żeby korzenie sięgały najgłębszych pokładów, bo tam znajdują się minerały i woda.
Dobre zakorzenienie jest podstawą dobrego zbioru winorośli. Kolejny raz Boski Nauczyciel przez przenośnię ukazuje nam swoją myśl. My którzy jesteśmy latoroślami, uświadamiamy sobie, że nasze duchowe życie zależy od prawdziwej łączności z Jezusem Chrystusem. Jeśli jesteśmy z nim złączeni, wręcz w niego wszczepieni – jak latorośl w winny krzew, to czerpiemy z niego soki, rozwijamy się duchowo, rośniemy – czyli przynosimy zbawienny owoc.
„Ojciec mój jest tym, który uprawia. Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy”.
Jezus nazywając siebie winnym krzewem wie, że wszystko jest w ręku Boga Ojca, który go uprawia.
Kiedy kropla wody wpada do morza, wówczas się w nie zamienia, nie odwrotnie. Podobnie jest z duszą ludzką, jeśli zostanie pociągnięta przez Boga. Duchowe dojrzewanie polega na coraz ściślejszym zjednoczeniu z Chrystusem. Trafnie to doświadczenie opisał św. Paweł: „Żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus”. Jeśli trwamy w Bogu przez wiarę, nadzieję i miłość, wówczas nasze życie nabiera nowego sensu. Żyjemy w nim jak mała kropla miłości w Wielkim Oceanie Miłosierdzia. Obficie owocuje. Każdy, kto doświadczył łaski zjednoczenia z Bogiem, wie, jak prawdziwe są słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: „Trwajcie we Mnie, a Ja w was trwać będę/…/Beze Mnie nic nie możecie uczynić”. To od stopnia naszego zakorzenienia w Chrystusie zależy nasza wierność Jezusowi oraz zdolność do przezwyciężania codziennych problemów.
Polski aktor – Tadeusz Chudecki wspomina w jednym z wywiadów swoją niewierzącą przyjaciółkę, która napisała mu kiedyś: „Nawet nie wiesz, jakbym pragnęła uwierzyć. Chodzę do kościoła, stoję na Mszy, ale nie spłynęła na mnie ta łaska!” Czy Msza Św. która jest dla nas momentem czerpania soków z krzewu winnego, jakim jest Chrystus, kiedy posilamy się słuchając jego Słowa i przyjmując Komunię Św. jest dla mnie rutyną, przyzwyczajeniem, spełnieniem obowiązku, czy też potrzebą serca, dzięki której możemy pogłębić nasz związek z Jezusem?
Prośmy gorąco, abyśmy przez nasze zaszczepienie w Jezusie, potrafili przynosić właściwe owoce naszego duchowego życia:
Panie Jezu, Ty obiecałeś, że jeśli będziemy trwać w Tobie, spełnisz wszystko, o cokolwiek Cię poprosimy. Daj nam Panie łaskę żywej wiary i spraw abyśmy nigdy nie odłączyli się od Ciebie. Amen.