„Kiedy nadszedł Dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu”

Zesłanie Ducha Świętego, opisane przez Św. Łukasza w Dziejach Apostolskich jest wyjątkowym znakiem mocy i siły Ducha Pocieszyciela – Trzeciej Osoby Boskiej, pochodzącej od Ojca i Syna, a który zstępuje na Apostołów, aby ich umocnić w wierze, w głoszeniu i przepowiadaniu Dobrej Nowiny o Zbawieniu.

„Ukazały się języki z ognia” – Duch Św. jest Darem osobistym, którego otrzymuje każdy wierzący, ale jest zarazem darem udzielanym we wspólnocie: sakramenty chrztu – otrzymuje dziecko we wspólnocie rodziców i chrzestnych, bierzmowanie – otrzymuje kandydat, ale we wspólnocie innych kandydatów i świadków, którzy ich wspierają modlitwą i obecnością.

„Wszyscy zaczęli mówić obcymi językami…” – Dar języków sprawił, że Apostołowie, prości ludzie zaczęli głosić wielkie dzieła Boże w różnych językach, przez to stali się zrozumiali dla innych. I dziś także Duch Św. działa przez dar języków tzw. glosolalia, spoczynek w Duchu Św., oczyszczenie przez łzy, śmiech i radość, dary poznania, uzdrowienia od wszelkich dolegliwości.

„Otwarły się drzwi Wieczernika – Wszyscy głoszą Wielkie Dzieła Boże”
Nagle zatrwożeni dotąd Uczniowie Pańscy, którzy pouciekali i zostawili samego Jezusa w Ogrodzie Oliwnym, umocnieni darami z wysoka, nie boją się, otwierają drzwi Wieczernika na oścież i z wielką odwagą, mocą i determinacja idą i głoszą mocą Ducha Św., przez co stają się bardzo skuteczni w dziele przekazywania Dobrej Nowiny o zbawieniu. Apostołowie doskonale zrozumieli, że każdy człowiek uczy się prawdziwej wiary przez całe życie.
Jeśli staramy się żyć blisko Boga, dojrzewamy w poznaniu siebie i świata w świetle wiary. Odkrywamy, że poznawanie Boga jest największą przygodą życia. W dojrzewaniu wiary Bóg nie zostawia nas samych. Duch Święty czuwa zarówno nad każdym z nas, jak i nad całą wspólnotą wierzących.
Duch Święty działa w Kościele przez znaki sakramentalne: takie jak chrzest, bierzmowanie, Eucharystia, pokuta, namaszczenie chorych, kapłaństwo i małżeństwo. Sprawia, że trwamy w jednej wierze. Uczy nas boskiego sposobu porozumiewania – języka miłości. Dba, byśmy rozumieli poznawaną prawdę i wciąż objawia nam Chrystusa. „Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi! Tej Ziemi!” Jan Paweł II tak mocno wołał o światło i dary Ducha Świętego, uświadamiając nam, że prawdziwa moc Ducha Pocieszyciela rodzi się z postawy wytężonej i ufnej modlitwy. To jest także nasza droga dzisiaj, kiedy wzywamy Jego wstawiennictwa.
Jak powinna wyglądać moja nasza postawa wobec działania Ducha Świętego w moim życiu
– proś o dary Ducha Pocieszyciela – aby cię umacniał i prowadził swoim światłem przez życie;
– pragnij osobistego spotkania z nim – jak wędrowiec pragnie wody na pustyni;
– otwórz się na działanie Ducha Świętego – aby mógł dotykać twego serca i przemieniać je nieustannie.
Przybądź, Duchu Święty, Duchu Prawdy i poprowadź mnie do całej prawdy. Wlej w moje serce miłość i spraw, bym coraz bardziej upodabniał się do Chrystusa. Amen.

„Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu”
W dzisiejszej Liturgii Słowa opowiadającej o Wniebowstąpieniu Jezusa nie widać cienia smutku ani u Jezusa, ani u Apostołów. Od razu widać, że Jezus starannie zaplanował i gruntownie ich przygotowywał na to wydarzenie. Uczniowie nie płaczą, nie protestują, nie użalają się nad sobą, że już więcej nie zobaczą Mistrza i Nauczyciela. Może się to wydać trochę dziwne. Przecież pożegnania zwykle bywają trudne, zwłaszcza gdy odchodzi ktoś, kogo bardzo kochamy, z kim jesteśmy mocno złączeni, do kogo się przywiązaliśmy. Uczniowie doskonale wiedzą, że pożyteczne jest odejście Jezusa, bo inaczej nie przyjdzie Duch Pocieszyciel, którego On im obiecał.
„Mężowie z Galilei, dlaczego wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba” Jeszcze przez chwilę po ludzku zapatrzeni, wręcz zagapieni w niebo nie mogą się nadziwić, jak Jezus wznosi się na ich oczach, niczym na jakiejś platformie, na statku kosmicznym w niebo – spektakularnie, powoli i majestatycznie – aż obłok zabrał im Go sprzed oczu. Jednak aniołowie sprowadzają ich na ziemię. Już go nie ma, ale przyjdzie
– a wy macie przygotować się do misji głoszenia!
Dlatego posłuszni, schodzą z Góry Oliwnej wprost do Wieczernika i tam przygotowują się na spotkanie z Pocieszycielem, trwając przez 10 dni na modlitwie.
Wniebowstąpienie Jezusa jest Jego triumfem – ukoronowaniem i zakończeniem życia ziemskiego Jezusa. Jezus wstępujący do nieba przekazuje nam swoje ostatnie przesłanie: „Wasza Ojczyzna jest w Niebie! /…/ Idę przygotować wam miejsce!” To nie jest żadna mrzonka, tania obietnica przedwyborcza, mamienie opinii publicznej – to jest najprawdziwszy fakt!
Niebo istnieje naprawdę – to jest realne miejsce i realna rzeczywistość! Pytanie czy wierzę w istnienie nieba? Czy wierzę, że tam jest Jezus mój Zbawiciel i moi najbliżsi, którzy już odeszli.
Czy mam nadzieję, że się tam dostanę? Czy rzeczywiście pragnę nieba?!
Pan Jezus, który za chwilę wstępuje do Ojca, jednocześnie pozostaje do końca obecny ze swoim Kościołem, współdziała ze swoimi uczniami i wskazuje prawdziwy kierunek naszego życia.
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”
Wysyła ich na niełatwą drogę – mają iść i głosić Dobrą Nowinę, tak jak to on czynił. Są wystawieni na próbę, na ludzką krytykę, kpiny, uwagi, ludzkie powątpiewanie, niedowiarstwo i wyszydzenie – ale jednak decydują się, bo wiedzą kto i po co ich wybrał.
„Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły”. Apostołowie nie zastanawiają się ani przez moment, wiedzą doskonale, że do tego zostali powołani. To jest ich zadanie i twarda Misja, do której powołał ich Jezus. Dziś Jezus liczy na nas i pragnie, abyśmy sami uwierzyli w realną rzeczywistość nieba i innych o tym przekonali swoją wiarą i swoim świadectwem.
Chryste, Ty, wstępując do nieba, obdarzyłeś swoich uczniów nową mocą, by z odwagą i radością szli na krańce świata głosić Ewangelię. Udziel także mnie łaski Ducha Świętego, abym wszędzie tam, gdzie jestem, potrafił świadczyć o Tobie. Amen.