„Oto ja, poślij mnie!” (Iz 6,8)

Drodzy bracia i siostry,

Pragnę wyrazić wdzięczność Bogu za zaangażowanie, z jakim przeżywany był w całym Kościele, w październiku ubiegłego roku, Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny. Jestem przekonany, że przyczynił się on do pobudzenia nawrócenia misyjnego w wielu wspólnotach, na drodze wskazanej przez temat: „Ochrzczeni i posłani: Kościół Chrystusa w misji na świecie”.

W tym roku, naznaczonym cierpieniami i wyzwaniami spowodowanymi przez pandemię Covid 19, to misyjne pielgrzymowanie całego Kościoła trwa nadal w świetle słowa, które znajdujemy w opisie powołania proroka Izajasza: „Oto ja, poślij mnie!” (Iz 6, 8). Jest to nieustannie nowa odpowiedź na pytanie Pana: „Kogo mam posłać?” (tamże). To powołanie pochodzi z serca Boga, z Jego miłosierdzia, które rzuca wyzwanie zarówno Kościołowi, jak i ludzkości w obecnym kryzysie światowym. „Podobnie, jak uczniów z Ewangelii, ogarnęła nas niespodziewana i gwałtowna burza. Uświadomiliśmy sobie, że jesteśmy w tej samej łodzi, wszyscy słabi i zdezorientowani, ale jednocześnie ważni, wszyscy wezwani do wiosłowania razem, wszyscy potrzebujący, by pocieszać się nawzajem. Na tej łodzi… jesteśmy wszyscy. Tak jak ci uczniowie, którzy mówią jednym głosem i wołają w udręce: „giniemy” (w. 38), tak i my zdaliśmy sobie sprawę, że nie możemy iść naprzód każdy na własną rękę, ale jedynie razem” (Rozważanie na Placu św. Piotra, 27 marca 2020 r.). Jesteśmy naprawdę zaskoczeni, zdezorientowani i przestraszeni. Cierpienie i śmierć sprawiają, że doświadczamy naszej ludzkiej kruchości; ale jednocześnie wszyscy dostrzegamy silne pragnienie życia i wyzwolenia od zła. W tym kontekście, powołanie do misji, zaproszenie do wyjścia ze swoich ograniczeń ze względu na miłość Boga i bliźniego jawi się jako szansa dzielenia się, służby,  wstawiennictwa. Misja, którą Bóg powierza każdemu z nas, sprawia, że przechodzimy od bojaźliwego i zamkniętego „ja” do „ja” odnalezionego i odnowionego przez dar z siebie.

W ofierze krzyżowej, w której wypełnia się misja Jezusa (por. J 19, 28-30), Bóg objawia, że Jego miłość jest dla każdego i dla wszystkich (por. J 19, 26-27). I prosi nas o naszą osobistą gotowość do bycia posłanymi, ponieważ On jest Miłością w odwiecznej dynamice misyjnej, zawsze wychodzącej poza siebie samego, aby dać życie. Z miłości do człowieka, Bóg Ojciec posłał swego Syna Jezusa (por. J 3, 16). Jezus jest misjonarzem Ojca: Jego Osoba i Jego dzieło jest całkowitym posłuszeństwem woli Ojca (por. J 4, 34; 6, 38; 8, 12-30; Hbr 10, 5-10). Z kolei Jezus, dla nas ukrzyżowany i zmartwychwstały, pociąga nas w swojej dynamice miłości swoim Duchem, ożywiającym Kościół, który czyni nas uczniami Chrystusa i posyła nas na misje do świata i do narodów.

„Misja, «Kościół wychodzący» nie jest programem, zamiarem, który należy zrealizować wysiłkiem woli. To Chrystus sprawia, że Kościół wychodzi ze swoich ograniczeń. W misji głoszenia Ewangelii wyruszasz, ponieważ Duch cię pobudza i niesie” (Senza di Lui non possiamo far nulla, LEV – San Paolo, 2019, 16-17). Bóg zawsze miłuje jako pierwszy i z tą miłością nas spotyka i nas powołuje. Nasze osobiste powołanie wynika z faktu, że jesteśmy synami i córkami Boga w Kościele, będącym Jego rodziną, braćmi i siostrami w tej miłości, której świadectwo dał nam Jezus. Wszyscy jednak mają ludzką godność opartą na Bożym powołaniu, aby byli dziećmi Bożymi, i by stawali się w sakramencie chrztu i w wolności wiary tym, czym są od zawsze w sercu Boga.

Już fakt, że otrzymaliśmy darmo życie, stanowi domyślne zaproszenie do wejścia w dynamikę daru z siebie: ziarno, które w ochrzczonych nabierze dojrzałej formy jako odpowiedź na miłość w małżeństwie i dziewictwie dla królestwa Bożego. Życie ludzkie rodzi się z miłości Boga, wzrasta w miłości i dąży ku miłości. Nikt nie jest wykluczony z miłości Boga, a w świętej ofierze Jezusa Syna na krzyżu Bóg zwyciężył grzech i śmierć (por. Rz 8, 31-39). Dla Boga zło – a nawet grzech – staje się wyzwaniem, by kochać i to kochać coraz bardziej (por. Mt 5, 38-48; Łk 23, 33-34). Dlatego w tajemnicy paschalnej Boże miłosierdzie leczy pierwotną ranę ludzkości i wylewa się na cały wszechświat. Kościół – powszechny sakrament miłości Boga do świata – kontynuuje w dziejach misję Jezusa i posyła nas wszędzie, aby przez nasze świadectwo wiary i głoszenie Ewangelii Bóg mógł ponownie ukazać swoją miłość oraz dotknąć i przemienić serca, umysły, ciała, społeczeństwa i kultury w każdym miejscu i czasie.

Misja jest wolną i świadomą odpowiedzią na powołanie Boga. Ale to powołanie możemy dostrzec tylko wtedy, gdy przeżywamy osobistą relację miłości z Jezusem żyjącym w swoim Kościele. Zadajmy sobie pytanie: czy jesteśmy gotowi na przyjęcie obecności Ducha Świętego w naszym życiu, do usłyszenia powołania na misję, czy to na drodze małżeństwa, czy też na drodze dziewictwa konsekrowanego lub święceń kapłańskich, a w każdym razie w zwykłym powszednim życiu? Czy jesteśmy gotowi, aby być posłanymi wszędzie, żeby świadczyć o naszej wierze w Boga, Miłosiernego Ojca, aby głosić Ewangelię zbawienia Jezusa Chrystusa, aby mieć udział w Bożym życiu Ducha Świętego budując Kościół? Czy podobnie jak Maryja, Matka Jezusa, jesteśmy gotowi bez zastrzeżeń służyć woli Bożej (por. Łk 1, 38)? Ta wewnętrzna dyspozycyjność jest bardzo ważna, aby móc odpowiedzieć Bogu: „Oto ja, poślij mnie!” (Iz 6, 8). I to nie w sposób abstrakcyjny, ale w dniu dzisiejszym Kościoła i historii.

Zrozumienie tego, co Bóg nam mówi w tych czasach pandemii, staje się wyzwaniem także dla misji Kościoła. Choroba, cierpienie, strach i izolacja wzywają nas do zadawania sobie pytań. Ubóstwo osób umierających samotnie, tych, którzy są pozostawieni sami sobie, tracących pracę i płacę, tych, którzy nie mają domu i pożywienia, każe się nam zastanowić. Zmuszeni do dystansu fizycznego i do pozostawania w domu, jesteśmy zaproszeni do ponownego odkrycia, że potrzebujemy relacji społecznych, a także wspólnotowej relacji z Bogiem. Sytuacja ta, nie powiększając naszej nieufności i obojętności, powinna skłonić nas do zwrócenia większej uwagi na nasz sposób odnoszenia się do innych. A modlitwa, w której Bóg dotyka i porusza nasze serca, otwiera nas na potrzebę miłości, godności i wolności naszych braci, a także na troskę o całe stworzenie. Niemożność gromadzenia się jako Kościół w celu sprawowania Eucharystii sprawia, że mamy udział w sytuacji wielu wspólnot chrześcijańskich, które nie mogą odprawiać Mszy św. w każdą niedzielę. W tym kontekście jest do nas ponownie skierowane pytanie, które zadaje nam Bóg: „Kogo mam posłać?”, i oczekuje On od nas wielkodusznej i stanowczej odpowiedzi: „Oto ja, poślij mnie!” (Iz 6, 8). Bóg wciąż szuka, kogo mógłby posłać na świat i do narodów, aby dawać świadectwo o Jego miłości, o Jego zbawieniu od grzechu i śmierci, Jego wyzwoleniu od zła (por. Mt 9, 35-38; Łk 10, 1-12).

Obchody Światowego Dnia Misyjnego oznaczają również potwierdzenie, że modlitwa, refleksja i pomoc materialna z waszych ofiar są szansą na aktywne uczestnictwo w misji Jezusa w Jego Kościele. Miłość wyrażona w zbiórkach podczas celebracji liturgicznych trzeciej niedzieli października ma na celu wsparcie pracy misyjnej, prowadzonej w moim imieniu przez Papieskie Dzieła Misyjne, aby wyjść naprzeciw duchowym i materialnym potrzebom narodów i Kościołów na całym świecie, dla zbawienia wszystkich.

Niech Najświętsza Maryja Panna, Gwiazda Ewangelizacji i Pocieszycielka strapionych, misyjna uczennica swego Syna Jezusa, nadal wstawia się za nami i niech nas wspiera.

Franciszek

Rzym, u św. Jana na Lateranie, 31 maja 2020, uroczystość Zesłania Ducha Świętego

Dekret Metropolity Przemyskiego z 16 października 2020 r.

W związku z nasilającą się pandemią w Polsce i wprowadzeniem nowych obostrzeń, dotyczących także uczestnictwa wiernych w nabożeństwach i Mszach Świętych, odprawianych w kościołach i kaplicach, zarządzam, co następuje:

1. Mając na uwadze ograniczenia dotyczące liczby uczestników zgromadzeń religijnych dla wiernych przebywających w tzw. „strefie żółtej” (1 osoba na 4m²) i w „strefie czerwonej” (1 osoba na 7 m²), zgodnie z kan. 87 § 1, 1245 i kan. 1248 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego udzielam ogólnej dyspensy od obowiązku niedzielnego uczestnictwa we Mszy Świętej, począwszy od niedzieli 18 października br., osobom przebywających w takich strefach w okresie ich obowiązywania.

Skorzystanie z dyspensy oznacza, że nieobecność na Mszy niedzielnej we wskazanym czasie nie jest grzechem. Jednocześnie zachęcam, aby osoby korzystające z dyspensy trwały na osobistej i rodzinnej modlitwie. Zachęcam szczególnie do duchowej łączności ze wspólnotą Kościoła poprzez transmisje radiowe w Radiu FARA oraz za pośrednictwem lokalnych i ogólnopolskich rozgłośni radiowych i stacji telewizyjnych.

1. W kościołach i kaplicach należy bezwzględnie przestrzegać wszystkich obowiązujących zasad reżimu sanitarnego. Przypominamy również, że maseczek lub przyłbic zakrywających nos i usta, zobowiązani są używać:
   – wierni uczestniczący w liturgii, chyba że mają wymagane zwolnienie,
   – pracownicy kościelni w sytuacjach kontaktu z innymi osobami (np. podczas zbierania składki czy w czasie przygotowania paramentów w świątyni, w której przebywają inne osoby),
   – służba liturgiczna podczas liturgii i przygotowania do niej, z wyjątkiem diakona, lektora i psalmisty w momentach czytania lub śpiewu.

Maseczek lub przyłbic mają ponadto używać celebrans i koncelebransi, podczas rozdawania Komunii św. i procesji przez świątynię.

Wszystkie informacje dotyczące naszej Archidiecezji będą umieszczane na bieżąco na stronie przemyska.pl.

Zachęcam do intensywnej modlitwy w intencji ustania pandemii, a także w intencjach chorych i personelu medycznego oraz służb ratowniczych.

Z serca wszystkim błogosławię

/-/ ✠ Adam Szal
Metropolita Przemyski

Komunikat

Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski

wobec nowych obostrzeń sanitarnych podczas zgromadzeń religijnych

 Wobec zwiększającej się gwałtownie liczby zakażeń koronawirusem i nowych obostrzeń sanitarnych, dotyczących udziału wiernych w zgromadzeniach religijnych – 1 osoba na 4m² w strefie żółtej i 1 osoba na 7m² w strefie czerwonej – zwracam się do wszystkich wiernych z prośbą o przyjęcie ze zrozumieniem i cierpliwością nałożonych ograniczeń.

Aktualna sytuacja epidemiczna i nałożone restrykcje są trudne dla nas wszystkich, ale musimy pamiętać, że ich celem jest troska o życie i zdrowie nasze i naszych Rodaków.

Zachęcam księży biskupów, aby – w związku z ciągłym zagrożeniem życia i zdrowia wszystkich Polaków – udzielali stosownych dyspens od obowiązku uczestnictwa we Mszy Świętej w niedzielę i święta nakazane, na terenie swoich diecezji. Wiernym przypominam, że skorzystanie z dyspensy oznacza, iż nieobecność na Mszy Świętej nie jest grzechem.

W tych okolicznościach niech nam towarzyszy ufna modlitwa, zwłaszcza w intencji chorych oraz tych, którzy stracili swoich najbliższych. Pamiętajmy także o tych osobach, które poświęcają swoje życie i zdrowie w służbie społecznej – za pracowników służby zdrowia, służb mundurowych, w tym wojska, policji i straży pożarnej.

Ludzi młodych, zaangażowanych w duszpasterstwa parafialne i akademickie, proszę o bezpieczną pomoc osobom starszym i potrzebującym. Nie zapominajmy o tym, że zwykła rozmowa telefoniczna może dać pociechę i nadzieję.

Niech udział w Eucharystii, spowiedź, adoracja, modlitwa Słowem Bożym, również w ciągu tygodnia – z zachowaniem wszelkich wymogów bezpieczeństwa sanitarnego – staną się dla nas źródłem odwagi i duchowej siły.

Matce Bożej, Różańcowej Pani, powierzam moich współbraci w biskupstwie, kapłanów i osoby życia konsekrowanego oraz wszystkich wiernych, zapewniając o duchowej bliskości i modlitwie.

+ Stanisław Gądecki

Arcybiskup Metropolita Poznański

Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

Słowo Komisji Wychowania Katolickiego KEP do Katechetów
z okazji Dnia Edukacji Narodowej
oraz 30. rocznicy powrotu nauczania religii do polskiej szkoły

Drodzy Katecheci,

W tym roku mija trzydzieści lat od powrotu lekcji religii do szkoły. Jakkolwiek nie może zabraknąć koniecznych podsumowań, oceni wniosków dotyczących obecności katechezy w szkole, to jednak chcemy nade wszystko podziękować Wam, Drodzy Katecheci, za Waszą katechetyczną posługę w szkole. Z pewnością każde dobro jest zawsze owocem Bożej łaski, ale to Wy staliście się jej pośrednikami wybierając drogę bycia katechetami. Nasze podziękowanie kierujemy do Was w miesiącu Różańca świętego, w którym świętujemy też Dzień Nauczyciela. Łączymy więc słowo podziękowania z najlepszymi i serdecznymi życzeniami.

Drodzy Katecheci! Jesteście wielkim darem dla Kościoła! Dzięki Waszej posłudze Ewangelia może być głoszona wielu młodym ludziom. Jesteście potrzebnym znakiem i głosem Kościoła w szkole i w parafii.

Jesteście bardzo ważni, gdyż Wasza posługa jest przede wszystkim powołaniem! Odpowiedzieliście na głos Bożego powołania, aby podjąć katechetyczną pracę. To jest rzeczywistość, której nie da się wypowiedzieć słowami. Wprowadza ona każdego katechetę w głęboką relację miłości z Chrystusem, Boskim Nauczycielem. Wasza posługa nie jest więc zwykłą pracą zawodową, ale jest powołaniem i niezwykle ważną misją w Kościele.

Taką drogą Bożego wybrania podążają wszyscy katecheci. Są wśród nich księża biskupi, księża proboszczowie i księża wikariusze, osoby życia konsekrowanego i katecheci świeccy. Stanowimy razem wielką wspólnotę ludzi powołanych do głoszenia Jezusa Chrystusa dzisiejszemu człowiekowi.

Dziękujemy Wam za pełną poświęcenia pracę na rzecz katechezy. Nie zawsze jest ona łatwa. Przychodzi Wam często mierzyć się z różnego rodzaju trudnościami. Za ten Wasz trud chcemy bardzo podziękować! Dziękujemy Wam kapłani, którzy na wzór Chrystusa Dobrego Pasterza, z mądrością i miłością przychodzicie z pomocą uczniom w trudnych dla nich chwilach doświadczeń i kryzysów wiary, a także często jesteście duszpasterzami w swoim szkolnym środowisku. Dziękujemy Wam siostry zakonne, które z czułością matki pochylacie się nad każdym dzieckiem, aby uczyć pierwszych modlitw i prawd wiary, oraz towarzyszycie młodym ludziom na ich drogach. Dziękujemy Wam katecheci świeccy, którzy z dużym poświęceniem uczycie innych o Bogu słowem i świadectwem własnego życia. Tej wielkiej wartości Waszej codziennej posługi miłości nie da się w pełni wyrazić żadnym ludzkim słowem.

Bardzo ważna i zarazem piękna jest posługa, jaką pełnicie w szkole. Prowadzicie wiele godzin lekcji religii, organizujecie rekolekcje szkolne, podejmujecie różnorodne inicjatywy podczas pozalekcyjnych działań wychowawczych i katechetycznych, na różne sposoby włączacie się w życie szkoły. Swoją obecnością i gorliwą pracą pokazujecie, że Pan Bóg i wiara są nieodłączną częścią naszego życia. Przypominacie wszystkim, że nie ma wychowania bez odniesienia do Boga i tradycji wiary naszych przodków.

Równie ważna jest Wasza obecność w parafii. Z dużym zaangażowaniem włączacie się w przygotowanie uczniów do Pierwszej Komunii Świętej i sakramentu bierzmowania, modlicie się ze swoimi uczniami podczas nabożeństw roku liturgicznego. Nade wszystko jesteście z nimi obecni na niedzielnej Mszy Świętej, która jest spotkaniem z żywym Bogiem. Za to świadectwo wiary bardzo dziękujemy!

Bądźcie zawsze zjednoczeni z Bogiem. To On jest przecież źródłem naszej mocy, to Duch Święty udziela nam potrzebnych darów. Niech Waszą mocą będzie przede wszystkim bogate życie wewnętrzne. Niech uczniowie widzą w Was żywego i obecnego w świecie Boga. Będąc świadkami głoszonej Prawdy swoim życiem przyciągajcie innych do Boga. Kościół rozwija się przecież nie przez przymus, ale przez przyciąganie. Słowa wprawdzie uczą, ale to przykłady pociągają.

Starajcie się w dalszym ciągu jak najsumienniej i z jak największym oddaniem mówić o Panu Bogu i głosić Jego słowa. Mówcie o tym co najważniejsze w sposób ciekawy i zachęcający do słuchania. Od jakości prowadzonych przez Was lekcji i spotkań tak wiele zależy! W miarę Waszych możliwości współpracujcie też z rodzicami, na których w pierwszym rzędzie spoczywa obowiązek katolickiego wychowania swoich dzieci.

Wreszcie bądźcie silni, wytrwali i pełni wiary. Rzucajcie ziarno Słowa Bożego wszystkimi siłami, ale z przekonaniem, że to Bóg daje wzrost. Pamiętajcie, że moc nie jest w siewcy, ale w ziarnie. Moc jest u Boga, gdyż to Duch Święty działa zawsze pierwszy w głoszeniu Ewangelii. I chociaż nie zawsze od razu widać owoce zasiewu, to jednak bądźcie cierpliwi i ufni, że Bóg ma moc przemiany ludzkich serc.

Przyjmijcie wreszcie, Drodzy Katecheci, nasze zapewnienie o modlitwie. Modlimy się za Was, prosząc o dary Bożej łaski potrzebne na każdy dzień Waszej katechetycznej posługi. Zapewniam, że cała wspólnota żywego Kościoła jest z Wami. Są z Wami biskupi, księża i rodzice. Jest z Wami cały Kościół, który wspiera Was modlitwą!

Pamiętamy też o wszystkich nauczycielach, wychowawcach i pracownikach szkół w dniu ich święta. Dziękujemy Wam, Drodzy Nauczyciele, za Waszą bardzo ważną pracę na rzecz nauczania i wychowania młodego człowieka. To ważne, że w naszej polskiej tradycji pracę nauczyciela traktuje się ciągle z szacunkiem jako powołanie, a nie jedynie zawód. Życzymy dużo siły i wszelkich darów Bożych. Niech będzie Wam dane widzieć piękne owoce obecnych wysiłków w postaci mądrego i przede wszystkim dobrego życia Waszych wychowanków.

Niech Wszystkim Pan Bóg błogosławi!

W imieniu Komisji Wychowania Katolickiego KEP
+ Wojciech Osial
Przewodniczący