„Oto siewca wyszedł siać…” Ten obraz siewcy znany jest nam od lat z naszych pól i ogrodów. Ciągle ktoś sieje coś, aby ziarno wydało plon.
Każdy owoc, każda zasiana roślina, kiedy tylko wydaje plon cieszy oczy i napawa nas dumą – mamy wewnętrzną satysfakcję, że nasza praca związana z uprawianiem ogródka, pola nie poszła na marne – martwimy się kiedy nasze plony są mizerne, albo na skutek suszy lub obfitych opadów marnieją czy gniją.  Przypowieść Jezusa o siewcy nawiązuje do tego obrazu jednak jego kontekst, znaczenie jest symboliczne i odnosi się do zupełnie innej treści.
Dzisiejsza Ewangelia bardzo obrazowo – plastycznie opisuje cztery historie posianego ziarna:
– Ziarno posiane na drodze – to ludzie, którzy chcą przyjąć słowo, ale skoro je usłyszą, zaraz przychodzi szatan i porywa to słowo zasiane w nich. I nic nie zostaje z tego ziarna…
– Ziarno posiane na skale – to ci ludzie, którzy gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością; lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali w wierze. Gdy nadchodzi ucisk lub prześladowanie z powodu wiary, szybko się załamują.
– Ziarno zasiane między ciernie – symbolizują ci, którzy słuchają wprawdzie słowa, lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają w nich Boże słowo, tak że zostaje bezowocne.
– Ziarno na ziemi żyznej – symbolizują ci ludzie, którzy słuchają słowa Bożego, przyjmują je i wydają owoc.
Otóż ziarnem jest Słowo Boże, Skoro ziarnem jest Słowo Boże, to każdy kto słucha Bożego Słowa i przyjmuje je w swoim sercu – ten wydaje owoc.
Prawdziwym pragnieniem każdego szczerego serca jest bycie żyzną ziemią przynoszącą piękne i obfite owoce. Łatwo obliczyć z dzisiejszej przypowieści – co czwarte ziarno może przynieść plon …
Siewcą jest sam Chrystus i ci którzy to słowo głoszą w Jego imieniu na co dzień: papież, biskupi, kapłani, siostry zakonne, rodzice, dziadkowie animatorzy, liderzy wspólnot prowadzący spotkania modlitewne czy rekolekcje – osoby świeckie odpowiedzialne za przekaz wiary w domu.
Jezus jest bardzo obfitym i hojnym Siewcą. Tylko w przyjaźni z Nim mogę spełnić pragnienie serca. Najpierw uczę się słuchać Jego słowa, wydobywając je z codziennego szumu, zgiełku i jazgotu gadających. Za tym idzie zgoda serca i rozumu, aby Jego słowo uczynić swoim. Wreszcie moja wola, która skłania mnie do działania. I wtedy przychodzi owoc. Obfitszy niż wskazują na to moje możliwości. Za każdy owoc Bogu niech będą dzięki! Czego Pan Jezus oczekuje w świetle tego dzisiejszego słowa od nas?
On pragnie, abyśmy nauczyli się żyć słowem Boga w codzienności. Potrzeba wiele troski i uważności, aby Słowo wypowiedziane przez Boga mogło wydać owoce w naszym życiu. Aby żyć Słowem w codzienności, potrzebujemy go medytować i kontemplować je – czyli go uważnie słuchać, rozważać i zastanawiać się nad nim – co On chce mi powiedzieć, co przekazać, jak ja to rozumiem; jednym słowem modlić się nim. Każdy z tych etapów modlitwy Słowem Bożym ma swoje przeszkody. Podczas słuchania szatan na podobieństwo tych ptaków wydziobujących ziarno będzie wyrywał z naszego serca Słowo, które Chrystus w nas zasiewa. W czasie medytacji będzie nas odstraszał pustynią, zniechęceniem i oschłością, aby przypalić w ogniu zawiści kiełkujące w nas Słowo. Gdy zechcemy modlić się Słowem, będzie nas odrywał i zagłuszał nasze serce zmartwieniami, rozproszeniami i tysiącem spraw do zrobienia. Jeśli jednak nie ulegniemy żadnej z tych trzech pokus, to doświadczymy Bożej obecności, która łagodnie otuli nas w czasie rozważania Jego Słowa. I jeśli je przyjmiemy i odpowiemy na nie – czyli postaramy się np. przez najbliższy tydzień żyć według tego, co uczy nas Jezus, to jest wielka nadzieja, że to słowo w nas zasiane wyda błogosławione owoce dobra, wyda prawdziwy plon: 30. 60 a może nawet 100–krotny…

Panie Jezu, pragnę żyć Twoim Słowem. Dziękuję Ci, Panie, że jesteś tak hojnym Siewcą słowa życia na glebie mojego serca. Spraw abym wiernie słuchał Twego słowa, medytował je i rozważał, modlił się nim na co dzień i próbował je wprowadzać w swoje życie. Naucz mnie Panie, abym umiał przyjąć Twoje Słowo i wydał właściwy owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny. Amen.

„Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: „Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: «Bliskie już jest królestwo niebieskie»”
Jezus przywołuje do siebie swoich uczniów, aby byli z Nim. Bliskość z Jezusem jest fundamentem przekazanej apostołom władzy głoszenia Słowa, uzdrawiania i uwalniania od zła. Najpierw posyła apostołów do najbliższych, czyli do tych, którzy zagubili drogę do Boga w narodzie wybranym.  Dopiero po swojej męce, śmierci i zmartwychwstaniu, po udzieleniu apostołom daru Ducha Świętego, roześle ich na cały świat z Dobrą Nowiną.
My także jesteśmy zaproszeni przez Jezusa do dzielenia się świadectwem wiary. Powinniśmy zaczynać od najbliższych: domowników, rodziny, sąsiadów – co nie jest zbyt łatwym zadaniem – ponieważ żaden prorok nie jest mile widziany we własnej ojczyźnie – przekonał się o tym sam Jezus. Dopiero w drugiej kolejności mamy iść do tych bardziej oddalonych, zagubionych, poszukujących. Czy potrafimy realizować misję głoszenia dobrej nowiny wśród swoich Przykładem takiej postawy i posłuszeństwa głosowi powołania jest dzisiejszy patron- patron naszej Archidiecezji – Św. Jan z Dukli. Warto przypomnieć przynajmniej niektóre wydarzenia z jego życiorysu.
Jan urodzony ok. 1414 roku w Dukli, pochodził z rodziny mieszczańskiej. Nic konkretnego nie wiemy o młodości Jana. Zapewne uczęszczał do miejscowej szkoły, potem udał się na studia do Krakowa. Według tradycji Jan miał od młodości prowadzić życie pustelnicze w pobliskich lasach u stóp góry zwanej Cergową. Do dziś w odległości kilku kilometrów od Dukli znajduje się pustelnia i kościółek z kamienia, wystawiony pod wezwaniem św. Jana z Dukli
w miejscu, gdzie miał on samotnie prowadzić bogobojne życie.
Nie znamy przyczyn, dla których Jan opuścił pustelnię i wstąpił do franciszkanów konwentualnych, zapewne w pobliskim Krośnie, w latach: 1434-1440. Po nowicjacie i złożeniu profesji zakonnej odbył studia kanoniczne i został wyświęcony na kapłana. Jan musiał być wyjątkowo uzdolniony i wewnętrznie uformowany, skoro od razu został powołany na urząd kaznodziei. Przez szereg lat piastował także obowiązki gwardiana, czyli przełożonego klasztoru: w Krośnie i we Lwowie.
Po złożeniu tego urzędu ponownie zlecono mu urząd kaznodziei we Lwowie.
Jan z Dukli obserwował życie bernardynów i umacniał się ich gorliwością. Postanowił do nich wstąpić. Ojciec Jan musiał więc być dobrze znany, skoro przyjęto go bez wahania w 1463 roku.
Choć Jan był już starszy, przeżył u bernardynów jeszcze 21 lat. Krótki czas przebywał w Poznaniu, by następnie powrócić do ukochanego Lwowa i tam spędzić resztę życia. Rozmiłowany w modlitwie, poświęcał na nią długie godziny. Tu na nowo powierzono mu funkcję kaznodziei i spowiednika.
Jako dorobek wielu lat pracy kaznodziejskiej zostawił zbiór kazań, które jednak zaginęły. Pod koniec życia miał stracić wzrok, wkrótce do ślepoty dołączyła choroba bezwładu nóg. Jan oddał Bogu ducha w konwencie lwowskim 29 września 1484 roku. Jego relikwie znajdują się obecnie w Dukli.
Liczne łaski, otrzymywane za jego wstawiennictwem, ściągały do jego grobu katolików, prawosławnych i Ormian. Kiedy w 1648 roku Lwów został oblężony przez wojska kozackie atamana Bohdana Chmielnickiego cudowne wyzwolenie przypisywano wstawiennictwu Jana z Dukli, gdyż gorąco modlono się do niego o łaskę ocalenia miasta. To wydarzenie opisał wybitny historyk Ludwik Kubala w wydanej w 1896 roku monografii „Oblężenie Lwowa w roku 1648”:
„Kozacy rozpoczęli odwrót. Ten niespodziewany odwrót nieprzyjaciela, a z nim ocalenie miasta, przypisywano cudowi. Opowiadano, że Chmielnicki i chan tatarski Tuhaj-Bej ujrzeli w chmurach wieczornych nad klasztorem bernardynów postać zakonnika, klęczącego z wzniesionymi rękami i widokiem tym przestraszeni, dali znak do odwrotu. OO. Bernardyni uznali, że to był bł. Jan z Dukli; to też po opuszczeniu Lwowa przez Kozaków, całe miasto udało się do grobu jego z procesją, złożyło tamże koronę, a w następnym roku wystawiło przed kościołem bernardynów kolumnę, która do dziś istnieje”. W 1733 roku papież Klemens XII ogłosił Jana błogosławionym, Wkrótce rozpoczęto starania o kanonizację, które na skutek zaborów i niewoli zostały przerwane. Dopiero w 1957 roku Episkopat Polski wystąpił do Stolicy Świętej z ponowną prośbą. Kanonizacji dokonał papież św. Jan Paweł II, podczas swojej wizyty w dniu 10 czerwca 1997 roku, w Dukli i w Krośnie. Papież zwrócił uwagę na wiarę, jaka wyróżniała św. Jana, która zaprowadziła go na Puszczę, jak i do klasztoru franciszkanów i bernardynów, na wiarę którą prowadziła go do innych ludzi: „Bardzo chciałem tu przybyć, aby w ciszy dukielskiego klasztoru wsłuchać się w głos jego serca [Jana z Dukli] i wspólnie z wami wgłębić się w tajemnicę jego życia i świętości. dlatego chętnie nawiedzajmy ten grób, bo jest „wielkim skarbem tej ziemi”.

Panie Jezu, najtrudniej jest być Twoim autentycznym świadkiem wśród najbliższych. Udziel mi łaski prostoty wiary i odwagi świadectwa, na wzór Św. Jana z Dukli, abym potrafił być wierny Tobie i do końca wypełniał misję bycia dobrym uczniem i świadkiem wiary, a przez to zdobywał serca innych dla Twojego Królestwa. Amen.

„Gdy Jezus przybył na drugi brzeg do kraju Gadareńczyków, wybiegli Mu naprzeciw dwaj opętani, którzy wyszli z grobów, bardzo dzicy, tak że nikt nie mógł przejść tą drogą.
Spotkanie Jezusa z owymi opętanymi było po ludzku dość ryzykowne. Idzie na drogę, po której nikt nie ma odwagi chodzić ze względu na dwóch opętanych.
„Czego chcesz od nas, Jezusie, Synu Boży? Przyszedłeś tu przed czasem dręczyć nas?”
Demony wiedzą doskonale kim jest Jezus, dlatego jęczą, krzyczą i wołają, bo wiedzą co się za chwilę stanie – zostaną wyrzucone z wnętrza tych ludzi.
Jezus idzie szukać człowieka tam, gdzie inni już go opuścili, spisali na straty. Jezus nie spisuje człowieka na straty, bo uważa, że każdy powinien dostać drugą szansę, dlatego, że dla Jezusa każdy człowiek ma nieskończoną wartość.
Złe duchy prosiły Go: „Jeżeli nas wyrzucasz, to poślij nas w tę trzodę świń”. Rzekł do nich: „Idźcie”. Wyszły więc i weszły w świnie. I naraz cała trzoda ruszyła pędem po urwistym zboczu do jeziora i zginęła w falach.
Jezus ani przez moment nie waha się więc poświęcić dóbr materialnych, czyli całej trzody świń, aby uwolnić ich od złych duchów. Wcale nie musiał tego czynić, mógł po prostu rozkazać złym duchom, aby opuściły tych ludzi. Jeśli jednak czyni ten gest, to jest on znakiem, ważnym przesłaniem dla Gadareńczyków, że oto dokonało się cos istotnego – dwaj ludzie opętani zostali wyzwoleni z mocy złego ducha. Dla Jezusa było to jasne i oczywiste – Taka jest „cena wolności” za ludzkie życie – /nawiązanie tytułem do kończącego się serialu w TVP1/.
„Wtedy całe miasto wyszło na spotkanie Jezusa; a gdy Go ujrzeli, prosili, żeby odszedł z ich granic”.
Niestety mieszkańcy krainy Gadareńczyków nie odczytują intencji Jezusa, żałują poniesionej straty i wręcz Go wypraszają – Odejdź stąd! Nie chcemy Cię tu widzieć. To nic, że uzdrowiłeś nam dwóch ludzi opętanych, to nic że uwolniłeś ich od niewoli ducha nieczystego – potopiłeś nam świnie, odejdź stąd! Nie zrozumieli, że zbawienie i życie duchowe człowieka jest o wiele bardziej ważne niż sprawy materialne. A niedługo potem Jezus uczynił coś bardziej wielkiego – oddał samego siebie i własną krwią zapłacił na drzewie krzyża za nasze zbawienie aby uwolnić nas od szatana, grzechu i śmierci.
I dziś wielu ludzi tak samo wyrzuca Jezusa ze swego życia – jeśli muszę zapłacić aż taką cenę za duchową wolność, to nie chcę. Wolę żyć w ciemności zła i grzechu, ale przyjemnie i komfortowo, niż odrzucić wszystko radykalnie i wybrać światło prawdziwej wolności. Do tego niestety prowadzi działanie szatana, że może wprowadzić człowieka w ogólny stan zaciemnienia i braku świadomości, co jest dobre a co złe, co jest wolnym wyborem a co pochwałą zła i grzechu. Przed nami trudne i ważne czasy, ważne decyzje, ważne wybory życiowe, przed nami ważne postawy. Pytanie, czy jesteśmy gotowi postawić na Jezusa i Jego wartości i zrobić wszystko, aby tych wartości bronić, aby je promować, umacniać i pogłębiać?!

Panie Jezu, który oddałeś za nas swoje życie na drzewie krzyża, naucz nas postawy prawdziwej ofiarności, uwalniaj moje serce od wszelkiej chciwości, abym nigdy nie miał wątpliwości, wybierając między dobrem osób a dobrami materialnymi. Amen.