Drodzy pracownicy służby zdrowia, rodziny opiekujące się chorymi!

Wprawdzie ostatnie dni naszej codzienności naznaczone są troską wyrażaną przez rodziców, nauczycieli i wychowawców o zdrowie oraz wychowanie dzieci i młodzieży, a także wspomnieniem wielu wydarzeń historycznych, związanych z bohaterską walką o wolność naszej Ojczyzny, jednak wobec trwającej pandemii i niepewności jutra, nie możemy i nie chcemy zapominać o Waszej codziennej posłudze dla ratowania życia i zdrowia każdego człowieka.

Papież Franciszek, w Orędziu papieża Franciszka na XXVIII Światowy Dzień Chorego (2020 r. pkt.3), zauważa, że: W dzieło przynoszenia ulgi chorym braciom wpisuje się działalność pracowników służby zdrowia: lekarzy, pielęgniarek, personelu pomocniczego, administracji placówek sanitarnych, wolontariuszy, którzy, wykonując swoje zadania zgodnie z kompetencjami, pozwalają odczuć obecność Chrystusa, który ofiaruje pociechę i troszczy się o chorą osobę, opatrując jej rany. Realizując powołanie, będące służbą życiu, zwłaszcza zagrożonemu przez chorobę i wymagającemu specjalistycznej opieki, dajecie nam poczucie bezpieczeństwa oraz nadzieję na powrót do zdrowia.

Wraz z kapłanami, osobami życia konsekrowanego oraz wiernymi Metropolii Przemyskiej, dziękujemy Wam za ofiarną służbę i dyspozycyjność wyrażaną w gotowości niesienia pomocy chorym i cierpiącym. Nasza wdzięczność nie wynika jedynie z sytuacji pandemii i związanej z nią zagrożeń. Dostrzegamy Waszą codzienną i niestrudzoną pracę w wielu innych przestrzeniach troski o ludzkie życie. Dziękujemy Wam za to, że przez czynną miłość, ukazujecie posługę leczenia i pielęgnacji, która polega nie tylko na profesjonalnym wykonywaniu czynności medycznych, ale także na słuchaniu chorego, rozmowie z nim i duchowym towarzyszeniu w drodze ku wieczności. Jak sądzimy, lekcja cierpienia, którą przeżywa zarówno pacjent jak i personel medyczny, staje się dla nas wychowawczym „podręcznikiem” czytania ludzkiej przemijalności oraz kształtowania postawy miłości miłosiernej, czyli ofiarnej i okazywanej z poświęceniem. Czasem jedno słowo, uśmiech, milcząca obecność mogą okazać się dla chorego bardzo pomocne w długim niekiedy procesie powrotu do zdrowia i sił. Z relacji kapelanów szpitalnych, którym również dziękujemy za kapłańską posługę, dowiadujemy się, że nie brakuje osób pracujących w służbie zdrowia, które wspierają swoich podopiecznych modlitwą, zanoszoną wraz z nimi przy szpitalnym łóżku. To piękne świadectwo wiary!

Pragniemy również zauważyć i podziękować wszystkim osobom z wielu rodzin, wolontariuszom, którzy podejmują troskę o chorego przebywającego w domu rodzinnym lub wspólnym miejscu rodzinnego zamieszkania. Pamiętajcie drodzy opiekunowie: uczestniczycie w drodze krzyżowej Waszej mamy, taty, kogoś bliskiego. Pomagacie im w dźwiganiu cierpienia, bólu, niedogodności. Niekiedy spieszycie im z pomocą, jak św. Weronika na drodze krzyżowej Jezusa, a innym razem, jak Szymon, nieco wystraszeni i zmęczeni. Nie należy jednak zapominać, że każda forma pomocy choremu i cierpiącemu, to ocieranie oblicza cierpiącego Chrystusa i – z Jego zapewnienia – otrzymacie za to nagrodę, gdyż wasze czyny miłości i dobroci pośpieszą za Wami i staną się zadatkiem na wieczne szczęście.

Dziękując za troskę o nasze zdrowie, prosząc o posługę samarytańskiej miłości wobec chorych, cierpiących z serca Wam błogosławimy i zapewniamy o pamięci modlitewnej.

abp Adam Szal, metropolita przemyski

bp Jan Wątroba, biskup rzeszowski

bp Marian Rojek, biskup zamojskolubaczowski

Przemyśl, Rzeszów, Zamość 4 września 2020 r.

Wybrani i posłani, aby rozpoznawać,
„jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu miłe i co doskonałe”

I. Bóg objawia swoją wolę

Liturgia Słowa dzisiejszej niedzieli zachęca do poznania i realizacji woli Bożej, nawet wówczas, kiedy wydaje się nam ona truda, narażona na wyśmianie czy niezrozumienie, a nawet na odrzucenie. W poznawaniu tajemnic Boga pomagają prorocy – ludzie wybrani przez Pana i posłani z misją głoszenia Jego woli. Wypełniając zadania, niejednokrotnie bywali napiętnowani i nierozumiani. Doświadczył tego prorok Jeremiasz, który wołał: „Stałem się codziennym pośmiewiskiem, wszyscy mi urągają. Tak, Słowo Pańskie stało się dla mnie codzienną zniewagą i pośmiewiskiem”.

Jako prorok ubolewał, że naród wybrany odstępował od wierności jedynemu Bogu, uprawiał bałwochwalczy kult i dopuszczał się niesprawiedliwości społecznej. Przeżywał kryzys wiary, a przy tym miał świadomość, że za głoszenie Bożego Słowa, przyjdzie mu cierpieć prześladowanie od własnego narodu. Dzięki wspomagającej łasce Bożej mógł wypełnić zlecone mu posłannictwo.
Przykład proroka Jeremiasza pokazuje, że Bóg przychodzi z pomocą, by ratować konkretnego człowieka i cały naród, jeśli wejdzie na drogę nawrócenia.
Odrzucenie i wzgarda spotkały też Bożego Syna, który w końcu został skazany na śmierć i ukrzyżowany. Jednak Prawda, którą głosił, nie została pokonana. Przez swoje zmartwychwstanie odniósł zwycięstwo. Prześladowanie dosięgło nas Jego uczniów i tak jest po dziś dzień!
Jezus jednak przez Ducha Świętego udziela mocy tym, którzy stają się Jego świadkami.

II. Bóg posyła proroków do dzisiejszego świata

Wielowiekowe dzieje całego Kościoła, w tym także naszej archidiecezji, pokazują, że Pan Bóg w każdych czasach posyła osoby, które jak biblijni prorocy prowadzą ku zbawieniu powierzony im lud. Takim człowiekiem, wiernie pełniącym wolę Bożą, był znany nam dobrze Bł. ks. Jan Wojciech Balicki, żyjący w latach: 1869-1948, patron bieżącego roku duszpasterskiego. Wraz z przyjęciem sakramentu chrztu świętego, rozpoczęła się jego życiowa pielgrzymka ku świętości, prowadząca poprzez okresy związane z wychowaniem, zdobywaniem wiedzy, aż po pogłębioną formację w Seminarium Duchownym w Przemyślu. Ten ważny etap życia doprowadził ks. Jana do święceń kapłańskich 20 lipca 1892 r. w Katedrze Przemyskiej. Nie zaniedbywał pracy nad sobą i pogłębiania wiedzy jako wikariusz, student w Kolegium Polskim w Rzymie, wykładowca w Instytucie Teologicznym w Przemyślu, rektor naszego Seminarium oraz jako spowiednik czy opiekun potrzebujących. Niewątpliwy wpływ na kształtowanie się jego osobistej świętości, mieli rodzice, którzy nie studiowali, ale zastosowali wobec swoich dzieci najskuteczniejszą metodę wychowawczą – własny przykład życia. Podobne spostrzeżenie należy odnieść do jego nauczycieli, duszpasterzy i spotykanych ludzi. W efekcie, już jako dojrzały kapłan, doszedł do przekonania, że prawdziwa mądrość polega na pełnieniu woli Bożej i pochodzi od Jezusa Chrystusa, który uczy nas tej prawdziwej mądrości życiowej i daje moc do jej wprowadzenia w życie. Bez tej mądrości nie ma życia.  Nasz Patron był świadom, że należy ciągle się uczyć w szkole Jezusowej. Błogosławiony Jan Balicki pozostaje dla nas świetlanym przykładem, jak wypełniać powierzone sobie zadania, by nie rozminąć się z Chrystusem.

III. Bóg i nam powierza misję prorocką głoszenia Jego woli

Rolę współczesnych proroków, z racji powołania i posłania, powinny pełnić rodzina, szkoła i Kościół. To właśnie ludzie sumienia wrażliwego na Bożą wolę wyrażoną w dekalogu, stają się reprezentantami Boga i pełnią misję proroków dzisiejszych czasów. Ostatnie lata, miesiące, a nawet dni pokazują, że tego rodzaju postawa powinna cechować nas, którzy z uwagi na swoje powołanie rodzicielskie, nauczycielskie, zawodowe, zakonne i kapłańskie, jesteśmy wezwani do głoszenia Ewangelii oraz obrony wartości chrześcijańskich. Nazbyt często w obliczu sprzeciwu, wycofujemy się z drogi wierności prawdzie i Bożemu Słowu po to, by zyskać „święty spokój” i wieść wygodniejsze życie i nie narażać się na śmieszność, szykany czy prześladowania. W perspektywie rozpoczynającego się roku szkolnego i katechetycznego nasza wierność Bogu wydaje się konieczna. Jako ludzie powołani do bycia rodzicem, nauczycielem, wychowawcą, kapłanem, katechetą i uczniem, jesteśmy stale wzywani do głoszenia Bożego Słowa i wsłuchiwanie się w jego treść. Łatwo dostrzegamy, że życie według wartości ewangelicznych nie są dziś popularne, często bezczeszczone i wyśmiewane przez ludzi wrogo nastawionych do Chrystusowego Krzyża oraz chrześcijańskiej wizji człowieka. Widzimy otwarte kwestionowanie wielu ewangelicznych wartości i jesteśmy mocno miotani wichurą ideologicznymi kłamstwami. Tym bardziej trzeba nam zakorzenienia w Bogu, rodzinie i wspólnocie narodowej.

Drodzy uczniowie, rodzice, nauczyciele i katecheci!

Jesteśmy wezwani do świadectwa wierności Chrystusowi. Człowiek żyjący dziś wiarą nie może się łudzić, że bycie chrześcijaninem nie będzie go nic kosztować. Pomyślmy w tym kontekście o tym, jak wielkim antyświadectwem jest rezygnacja przez niektórych uczniów z lekcji religii w szkole, często wyrażana za zgodą rodziców. Pilne wsłuchiwanie się w wolę Bożą może uchronić przed konsekwencjami złych wyborów i decyzji, przed otwarciem na zło, które zaśmieca ludzkie dusze.

Potrzeba dziś gruntownej formacji i kształtowania czytelnych postaw, pogłębiania wiary oraz powiązanie jej ze Zbawicielem, obecnym w Najświętszym Sakramencie. Regularnie przystępujmy do sakramentu pokuty i często przyjmujmy Komunię Świętą. W każdą niedzielę i święta „gromadźmy się na Świętej Wieczerzy”. Pamiętajmy o oddawaniu czci Najświętszemu Sercu Bożemu i Niepokalanemu Sercu Maryi. Nie zapominajmy o modlitwie różańcowej i codziennym pacierzu. Niech każdy uczeń zadba o solidne uczestnictwo w katechezie, a katecheci niech dołożą wszelkich starań, aby zajęcia z religii były przepełnione Duchem Bożym i Jego darami.

Zachęcam dzieci i młodzież, aby dołączyły do grup apostolskich, istniejących i działających w naszych parafiach i szkołach, np. Scholi Parafialnej, Ministrantów – Liturgicznej Służby Ołtarza, RAM-u, KSM-u, Ruchu Światło-Życie, Eucharystycznego Ruchu Młodych czy Szkolnych Kół Caritas. Czytajcie prasę religijną i korzystajcie z młodzieżowych programów w TVP i katolickich rozgłośniach np. Radia FARA.

Dyrektorów szkół, nauczycieli, pracowników administracji oświatowej i nadzoru pedagogicznego proszę, aby obecność w szkole katechezy i katechetów postrzegali jako wartość w procesie wychowawczym i kulturowym polskiej szkoły. Wspólnie dołóżmy starań, aby nasi wychowankowie byli wierni Bogu, kochali Kościół i Ojczyznę oraz rozwijali swoje człowieczeństwo.

W tym świetle i w takim duchu rozpocznijmy nowy rok szkolny. Myślmy po Bożemu i starajmy się rozpoznawać: „jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu miłe i co doskonałe”.

Z pasterskim błogosławieństwem

✠ Abp Adam Szal

Metropolita Przemyski