„Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu”. Nawet ludzie będący blisko Jezusa zapomnieli o Jego słowach, w których zapowiadał swoje zmartwychwstanie. Maria Magdalena przybyła do grobu z konkretnym zamiarem. Kiedy zobaczyła odsunięty kamień, wystraszyła się, że zabrano Pana. Przybyła do uczniów, aby im o tym powiedzieć.
Relacja Jana z wydarzeń po dniu szabatu  jest jak matematyczne równanie z kilkoma niewiadomymi. Nie wiemy o tak wielu sprawach związanych z tym wydarzeniem. Nie wiemy jak właściwie wyglądało zmartwychwstanie Jezusa z Nazaretu. Nie wiemy, kto odsunął kamień od grobu. Nie wiemy, czy spotkanie z kimś, kogo się nie widzi, jest prawdziwe i możliwe? Pusty grób nie jest pełnym świadectwem Zmartwychwstałego. Faktycznie, ciało mogło zostać zabrane.
Jeśli nie pusty grób, to co? I tu dochodzimy do sedna całej sprawy.
Najwymowniejszym i najbardziej wiarygodnym dowodem jest spotkanie. Kiedy spotykasz kogoś, kto patrzy Ci w oczy, podaje dłoń i rozmawia z Tobą, wtedy wiesz, że on żyje. Nikt z nas nie widział człowieka uznanego powszechnie za umarłego, który nagle ożył. Tak było jedynie z Jezusem, bo tylko On jako Syn Boży dokonał niemożliwego sam się wskrzesił – powstał z martwych.  Wiemy też na pewno, że trzeciego dnia po złożeniu ciała do grobu Maria Magdalena, Piotr i Jan, pozostali Apostołowie spotkali Go na swojej drodze – zobaczyli na własne oczy zmartwychwstałego Jezusa. Uczniowie rozpoznają Go po łamaniu chleba, spotykają Go, rozmawiają z Nim, z Nim przebywają. Jezus naprawdę żyje! Przeżyli coś fantastycznego, coś czego nikt inny nie doświadczył – spotkali Tego, który  umarł, został złożony do grobu i trzeciego dnia zmartwychwstał!
I rzeczywiście po nocy przyszedł dzień, po burzy przyszedł spokój, po smutku i rozpaczy – radość i nadzieja.
„Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu”.
To tylko skrótowy opis wydarzeń. Opis, który domaga się domysłów. Ale Piotrowi – prostemu rybakowi z Galilei to wystarczyło. Ani przez moment nie spekulował, nie kalkulował, nie zastanawiał się, jak to jest możliwe. Miał pamięć niejako fotograficzną – zarejestrował, zakodował i zapamiętał. Po prostu przeżył niespotykane dotąd doświadczenie wiary. To nie przeszkodziło Piotrowi, aby Dobra Nowina o Zmartwychwstałym Synu Bożym stała się  jego naczelnym posłaniem – misją Kościoła. W Dziejach Apostolskich słyszymy mowę Piotra, która jest pierwszym publicznym świadectwem o Tajemnicy Zmartwychwstania: „A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie. Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu”.
Dlatego jego słowo wygłoszone z wielką mocą i pod natchnieniem Ducha Świętego, poparte świadectwem sprawiło, że tak wielu ludzi uwierzyło w zmartwychwstanie Jezusa.
 „Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych”.
Wiara rodzi się z udziału, z uczestnictwa. Jan wraz Piotrem brał udział w licznych wydarzeniach zbawczych. Słyszał proroctwa i zapowiedzi dotyczące Mesjasza Pańskiego – dlatego wszedł, ujrzał i uwierzył. Świadectwo rodzi się z wiary. Prawdziwy świadek, to ten który potrafi przez głoszenie Dobrej Nowiny przekazać doświadczenia  swojej wierności we własnym życiu. Dziś, kiedy uroczyście ogłaszamy Zmartwychwstałego Pana, nie spieramy się, która tradycja religijna czy filozoficzna ciekawiej tłumaczy tę prawdę. Bo prawdziwa historia Jezusa nie ma sobie podobnych. Dobra Nowina o Jezusie nie jest opowiadaniem o historycznym wydarzeniu z pierwszego wieku. Z wiarą i zaufaniem chrześcijanie wciąż na nowo doświadczają obecności Jezusa. Doświadczenie to, przez wiarę i świadectwo, dostępne jest każdemu człowiekowi.  Dziś Kościół proklamuje radosne „Alleluja” i woła w radosnym uniesieniu: „Jezus Chrystus Zmartwychwstał!”.
TA DOBRA NOWINA O ZBAWIENIU JEST GŁOSZONA NA CALY ŚWIAT! CZY ŚWIAT SŁYSZY TĘ PRAWDĘ? CZY ŚWIAT JĄ USŁYSZY I ZAAKCEPTUJE? /bo słuchać a usłyszeć i przyjąć do wiadomości to zasadniczo dwie różne postawy/. Tego nie wiemy, ale wiemy bez wątpienia że od nas zależy, czy świat kolejny raz dowie się o zmartwychwstaniu Jezusa?! Czy chcemy być przez te kolejne Dni Wielkanocy świadkami Zmartwychwstałego Pana?
Święta przeżywane w czasie pandemii to trudne święta, ale Jezus w tym trudnym czasie nie zamyka się w grobie, nie mówi: w czasie pandemii nie ma zmartwychwstania – choć może niektórzy by tak chcieli, żeby Jezusa z cała tą religią i tradycją zamknąć w grobie, zapieczętować i nigdy nie otwierać!
Jezus zmartwychwstaje właśnie po to, żebyśmy Mu zaufali i uwierzyli, abyśmy w naszych domowych  wspólnotach zechcieli celebrować tę prawdę, bo tylko tak można wzmocnić nasze korzenie, bo tylko tak  umacnia się w nas wiara, pokora i miłość. Celebrujmy najważniejsze święto naszej wiary i cieszmy się tym, że możemy być darem dla siebie, tak jak Jezus  i Jego Dar Zmartwychwstania jest darem dla każdego wierzącego człowieka:
Panie, naucz mnie patrzeć tak, abym widział to, co naprawdę jest ważne. Naucz mnie, abym potrafił bez żadnych wątpliwości zobaczyć i uwierzyć, jak Maria Magdalena, Piotr i Jan i abym swoją postawą dawał piękne świadectwo wiary w to że Ty Jedyny Pan i Zbawiciel żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

Nie płynie potok rzewliwymi łzami, * Choć krew Jezusa płynie strumieniami; Wszystko święte Ciało, * Zsiniałe wisiało * Od okrutnego udręczenia. A przecie człowiek twardszy od kamienia, * Ludzkiego nawet nie godzien imienia, Podobny żelazu, * Nie westchnie ni razu, * Patrząc na mękę Stwórcy swego…
Autor pieśni z końca XIX wieku ukazuje postawę tych, którzy na widok udręczonego Jezusa patrząc na okrutne cierpienie, ani przez moment nie westchnęli, nie uronili łzy i stali się w swoim zatwardziałym sercu twardsi od kamienia. Pewnie i dziś takich postaw nie brakuje, ale ufam, że taka postawa diametralnie różni się od naszej, ponieważ celebrujemy z wielkim namaszczeniem i w należytym skupieniu wydarzenia Wielkiego Piątku. Dziś, kiedy  chcemy zanurzyć się w Tajemnicy Męki Pańskiej, patrzymy na ogromne cierpienie Jezusa, który nie skarży się, nikomu nie złorzeczy, nie popada w rozpacz. Dźwiga samotnie  krzyż naszych grzechów i patrzy na nas oczyma miłości. Gwoździe przebijają Mu dłonie i stopy, co sprawia ogromny ból, a On nam wybacza. Umiera, abym ja, ty, my – abyśmy wszyscy mogli  żyć. Krzyż jest etapem na drodze do zmartwychwstania. Na Wzgórzu Golgoty zajaśniały trzy krzyże. One pokazują, że Jezus niejako dźwiga te krzyże w drodze do naszego zbawienia.
Pierwszym jest Krzyż Abrahama – Abraham w sędziwym wieku wyszedł z Ur Chaldejskiego i udał się do Kanaanu. Prawie 90 lat to nie jest wiek na przeprowadzki, ale jednak Abraham uwierzył Bogu i podjął trud wyprawy w nieznane, aby cieszyć się posiadaniem Ziemi Obiecanej. Był gotów złożyć ofiarę z jedynego syna Izaaka– Bóg nagrodził jego wiarę. Czasem trzeba dokonywać gruntownych zmian i pamiętać o tym, że to Bóg daje łaskę, a my mamy mu zawierzyć. Jezus który mówi: „Abraham ucieszył się na mój widok… Zanim Abraham powstał, ja jestem…”aby zaznaczyć, że jest gotów, jak Ojciec wiary zawierzyć Bogu bezgranicznie. Daje świadectwo tej postawy w Ogrodzie Getsemani, gdy się modli: „Nie moja lecz twoja wola niech się spełni”, czy na krzyżu, gdy w agonii w pełni ufa Ojcu, wołając: „Ojcze w twe ręce składam ducha mego”.
Krzyż Mojżesza – Mojżesz został powołany i wybrany przez Boga, aby wyprowadził naród z ziemi egipskiej. Przebywał w bliskości Boga – miał świadomość wielkiej tajemnicy – jego skóra po każdym spotkaniu z Bogiem jaśniała wielkim blaskiem. Zapłonął jednak gniewem i roztrzaskał kamienne tablice przykazań, kiedy schodząc góry Synaj zobaczył, że jego lud ulepił sobie cielca z brązu. Jednak to on wyprowadził naród z niewoli Egipskiej do Ziemi Obiecanej, przeprowadził suchą nogą przez Morze Czerwone. Chrystus który doświadcza bliskości Ojca, mówiąc: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy; kto mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” staje się  Nowym Mojżeszem i przeprowadza nas z niewoli grzechu do wolności dzieci Bożych Swój własny Krzyż – Jezus który umiłowawszy swoich na świecie do końca ich umiłował, miał świadomość zbliżającej się męki. Jednocześnie przygotowuje swoich uczniów do kontynuowania Jego misji na ziemi. Wybiera uczniów, wśród nich jest krewki i porywczy Piotr – który mimo zapewnień o swojej wierności trzykrotnie zaparł się Jezusa; jest także Judasz, który wykradał pieniądze, a w jednym momencie potrafił zdradzić Jezusa – sprzedając go arcykapłanom za 30 srebrników – najniższą ofiarę składaną za niewolnika. Jezus, który w samotności przeżywa zbliżającą się mękę, w momencie, kiedy przychodzą fałszywe pomówienia, osądy i oskarżenia  i wreszcie skazanie przez Piłata na śmierć, zdobywa się na heroizm miłości i będąc  ukrzyżowanym woła: „Ojcze przebacz im, bo nie wiedzą co czynią!” Jak ten krzyż nieść w swoim życiu łącząc go z Chrystusowym cierpieniem pokazał nam Św. Jan Paweł II, który w 2005 roku przeżył ostatnią Drogę krzyżową, a 8 dni później – 2 kwietnia 2005 r. odszedł do Domu Ojca / dziś przypada 16 rocznica jego śmierci/. Papież mówił: „Człowieka nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa. A raczej: człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa”.
Bł. Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej  nawiązując do tej tajemnicy krzyża mówi: „Cierpienie płynące przez Jezusa jest drabiną, która nas wiedzie do nieba”.
Korzenie genealogiczne – dla wielu z nas to ważne, aby odkrywać, gdzie i kiedy żyli, gdzie mieszkali i co robili nasi przodkowie.
Czas na genealogię duchową – skąd nasz ród i skąd wiara nasza! Dlatego sięgajmy do źródeł, do korzeni naszej wiary „Podążaj w stronę źródła, ono tam musi być…” – pisał Karol Wojtyła – Jan Paweł II. Bo tylko tak nasza wiara przetrwa – jeśli będziemy szukać korzeni… Pięknym nawiązaniem do  wypowiedzi Bł. Elżbiety są słowa starodawnej pieśni wielkopostnej tak prostej i surowej w swej wymowie, jak praca na roli, bez zbędnego akompaniamentu, do bólu przejmującej i prawdziwej, uniwersalnej w swej metaforze, nawiązującej do przepięknej muzyki naszych korzeni, pieśni tak innej od tego, czym karmimy nasze uszy każdego dnia, wykonaniem,
która może odrzucać przeciętnego słuchacza jak męka obdartego i poniżonego Chrystusa odrzucała wyrafinowane w swej estetyce gusta faryzeuszy i pogan. Kiedy będziemy podchodzić do krzyża w czasie Adoracji, niech nam towarzyszą słowa tej pieśni:
Jest drabina do nieba
każdemu nią iść trzeba.
Przy drabinie stoi krzyż
każdy z nas go musi nieść.
Sam Pan Jezus go nosił
jak po tym świecie chodził.
Miał koronę cierniową
na przenajświętszej głowie.
Żydzi mu ją wtłoczyli
tysiąc ran uczynili.
Krew się lała z ran Jego
dla człowieka grzesznego.
Matka Boska patrzała
I boleśnie płakała.
Ach mój Synu najmilszy
któż cię w smutku pocieszy
Pocieszy Cię Pan z nieba

za nas grzesznych tak trzeba..

Prośmy gorąco o wielkie duchowe przeżycie tajemnicy dnia o postawę uwielbienia i dziękczynienia za Dar Męki Pańskiej, za wszelkie dobro i łaski, który spływają z drzewa krzyża na nas:

Panie, moje serce jest za małe, aby przyjąć tę miłość i wyrazić swą wdzięczność. Chyba jeszcze nie dorosłem do krzyża. Ale już wiem, że dla Twojej miłości warto żyć. Niech Twój krzyż, Panie, znajdzie się w centrum naszego życia, niech każdego dnia przypomina nam o Twojej miłości. Niech będzie punktem odniesienia dla wielu moich spraw, drogowskazem, jak mam w życiu postępować. Panie, proszę Cię o otwarte serce, w którym będę mógł się z Tobą spotkać nie tylko
w smutku dzisiejszego dnia, ale i w pełnej  radości zmartwychwstania. Amen.