Dziś nasze myśli i serca zwrócone są ku Matce Kościoła.
W pierwszym czytaniu z Księgi Rodzaju usłyszeliśmy o wydarzeniach w raju. Dramat grzechu pierworodnego polega na tym, że pierwsi rodzice nie chcieli wziąć odpowiedzialności za popełnione zło – Adam zrzuca winę na Ewę, Ewa na węża. Z tej plątaniny wzajemnych zarzutów trudno się wyzwolić, dlatego Bóg zapowiada wyzwolenie człowieka z niewoli szatana. Tym, który tego dokona będzie potomek nowej Ewy, nowej Niewiasty – Maryi, która „przez swoją niewinność naprawiła winę matki Ewy”.
Maryja jest obecna od początku do końca zbawczej godziny Jezusa. Najpierw w momencie Zwiastowania, choć do końca nie rozumie woli Boga- dlaczego tak?! – to jednak Maryja na wszelkie niezrozumiałe, niepojęte zdarzenia ma jedną sprawdzoną odpowiedź: „Oto ja Służebnica Pana mojego, niech mi się stanie według słowa twego”. Jak dobrze wyregulowany zegar, który na każdą wolę Bożą odpowiada: tak – tak – tak. Ani jednego nie. Ani jednego sprzeciwu. Nie spóźnia się ani o sekundę.
Choć pod krzyżem zabrakło Jego uczniów, nie zabrakło Maryi i umiłowanego ucznia Jana. To w ich  obecności wypełnia swoją godzinę, umierając na drzewie krzyża i przelewając za nas swoją Krew i tam wypowiada swoją ostatnią wolę: „<<Niewiasto, oto syn twój. Synu, oto Matka twoja>>. I od tej chwili uczeń wziął ją do siebie”. Pod krzyżem Jezus daje w opiekę Janowi swoją Matkę i odwrotnie – prowadzi swojego ucznia, do Maryi, czyniąc Ją Matką Kościoła.
Dlatego jest razem ze stawiającym pierwsze kroki Kościołem w osobie Apostołów – jak Matka, która patrzy na raczkujące dziecko i próbuje nauczyć go chodzić –  słyszymy o tym w pierwszym czytaniu: „Gdy Jezus został wzięty do nieba, apostołowie wrócili do Jeruzalem z góry, zwanej Oliwną…Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, z Maryją, Matką Jezusa, i z braćmi Jego”

Maryja jest tą, która jest obecna, która się troszczy. Tak jak była obecna na weselu w Kanie, i nie wchodząc w kompetencje Jej Syna potrafi zmotywować ludzi do tego, aby mu zaufali, bo tylko On może zaradzić ich trudnemu położeniu: „Zróbcie, cokolwiek powie wam mój  Syn…”
Ona jest obecna w Kościele, w naszych rodzinach, parafiach, wspólnotach. Maryja pierwsza zauważa nasze potrzeby, braki, przyczyny smutku czy zniechęcenia, podobnie jak zauważyła brak wina na uczcie weselnej. I wstawia się za nami u Jezusa. Dlatego też Episkopat Polski –  biskupi, na czele z Prymasem Tysiąclecia Bł. Kardynałem Stefanem Wyszyńskim zabiegali o tytuł Matki Kościoła u papieża Św. Pawła VI. Prymas Tysiąclecia – Stefan Kardynał  Wyszyński, podczas trzeciej sesji soborowej w dniu 16 września 1964 roku, wygłosił przemówienie, uzasadniając konieczność ogłoszenia Maryi Matką Kościoła. 70 biskupów polskich złożyło papieżowi Memoriał. Prośba ta została wysłuchana. W 1968 r.  papież Paweł VI potwierdził swoje orzeczenie o Matce Kościoła w Wyznaniu Wiary, w tzw. Credo Pawłowym. Episkopat Polski włączył wówczas do Litanii Loretańskiej nowe wezwanie: „Matko Kościoła, módl się za nami” i ustanowił Święto Matki Kościoła dla całego Kościoła Powszechnego w II Dzień Zielonych Świąt.
Dziś  kiedy przeżywamy Święto Maryi Matki Kościoła, zastanawiamy się wspólnie:  Czego może nas nauczyć  Maryja – Matka Kościoła? Bo Maryja jak każda matka, pragnie uczyć i wychowywać swoje dzieci. Uczy nas całkowitego zaufania i zawierzenia Panu Bogu. Zawierzenia nawet wbrew logice, wbrew rozsądkowi, wbrew prawom natury. Zawsze Tak! Zawsze Tak na każdą wolę Bożą. Zawsze Tak na cierpienie. Zawsze Tak na chorobę. Zawsze Tak na wszystko, co nas spotyka.
Taki jest przykład i taka nauka płynie z życia Maryi – Matki Kościoła.

Trzeba nauczyć się zawierzyć i zaufać Panu Bogu. Czy ja potrafię jak Maryja, zdać się na Jego wolę?
Czy ja potrafię zaufać bezgranicznie  Panu Bogu?
Maryja Panna jest Matką Kościoła, którego my jesteśmy częścią. Jest więc i naszą Mat ką. Zostaliśmy Jej powierzeni zarówno jako wspólnota, jak i każdy z nas z osobna przez samego Jezusa w chwili Jego bolesnego konania na krzyżu. Dlatego zawierzajmy Jej nasze losy, prośmy o jej szczególne wstawiennictwo i uczmy się od niej postawy pokornego godzenia się z wolą Boga i pełnego zaufania Jego Boskiej Opatrzności, bo im szybciej zrozumiemy, że od Niego wszystko zależy, tym  bardziej będziemy pełni wewn. pokoju i radości, że z Bogiem możemy wszystko wypełniać w naszym życiu:
Maryjo, Matko Kościoła – Matko moja i wszystkich ludzi, którzy w ofierze Twojego Syna znajdują pociechę, źródło nadziei i zbawienia, przyjmij mnie za swoje dziecko, tak jak przyjmujesz cały Kościół pod Twoją obronę. Ucz mnie jak zaufać i zawierzyć Jezusowi swoje życie i wspieraj mnie w godzinie próby i cierpienia. Amen.

.Zesłanie Ducha Świętego, opisane przez Św. Łukasza w Dziejach Apostolskich jest wyjątkowym znakiem mocy i siły Ducha Pocieszyciela: „Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić”.
Duch Święty– Trzecia Osoba Boska, który pochodzi od Ojca i Syna,  zstępuje na Apostołów zgromadzonych na modlitwie, przez dziewięć dni w Wieczerniku – tam, gdzie Chrystus podczas Ostatniej Wieczerzy ustanowił Sakramenty Eucharystii i kapłaństwa i gdzie ukazał się uczniom w Dniu Zmartwychwstania, aby ich umocnić w wierze, w głoszeniu i przepowiadaniu Dobrej Nowiny o Zbawieniu.
„Wszyscy zaczęli mówić obcymi językami…” – Dar języków sprawił, że Apostołowie, prości ludzie – w większości rybacy Galilejscy otrzymali wielką mądrość –  zaczęli głosić wielkie dzieła Boże w różnych językach, przez to stali się zrozumiali dla innych.
„Otwarły się drzwi Wieczernika – Wszyscy głoszą Wielkie Dzieła Boże”
Uczniowie Pańscy, którzy ze strachu pouciekali i zostawili samego Jezusa w Ogrodzie Oliwnym, nagle umocnieni darami z wysoka, nie boją się, otwierają drzwi Wieczernika na oścież i z wielką odwagą, determinacją i siłą, mocą Ducha Św.,  idą i głoszą Wielkie Dzieła Boże! Zauważmy, że Bóg nie boi się powoływać do głoszenia Dobrej Nowiny ludzi prostych, ponieważ to oni, oświeceni łaską Ducha Pocieszyciela, stają się bardzo skuteczni w dziele przekazywania  Dobrej Nowiny o zbawieniu tym, którzy zasługują na wiarę.
I to jest dowód na to, że w dojrzewaniu wiary Bóg nie zostawia nas samych, czuwa zarówno nad każdym z nas, jak i nad całą wspólnotą wierzących. Duch Święty działa w Kościele przez znaki sakramentalne: takie jak chrzest, bierzmowanie, Eucharystia, pokuta, namaszczenie chorych, kapłaństwo i małżeństwo. Sprawia, że trwamy w jednej wierze. Uczy nas boskiego sposobu porozumiewania – języka miłości. Dba, abyśmy rozumieli poznawaną prawdę, i wciąż objawia nam Chrystusa. Gdy człowiek zaczyna wierzyć swoim lękom, zamyka się na działanie Ducha Świętego. Natomiast – gdy jak Apostołowie –  czuwający w Wieczerniku, modli się o Światło Ducha Św., otwiera się na Jego dary i charyzmaty, prosi o Jego światło w swoim życiu, co powinien robić, jak postępować, jak się zachowywać – jak po prostu żyć, to choć jest słaby i pełen obaw, Duch przychodzi, aby go umocnić i napełnić mocą do dawania świadectwa. Czy my w chwilach doświadczeń, problemów, trudnych i nierozwiązanych sytuacji potrafimy przyzywać Ducha Św. i modlić się, aby nas wspomógł, umocnił i oświecił swoimi darami?!
Jezus nazywa Ducha Świętego Wspomożycielem. W języku greckim użyty jest tu bogaty w znaczenie termin Paraklētos. W zależności od kontekstu tłumaczy się go jako „adwokat, obrońca czyjejś sprawy, pośrednik, który przemawia w czyjejś obronie”; ale także ten, kto „ratuje, wybawia, pociesza”.
„Gdy przyjdzie Paraklet, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On zaświadczy o Mnie. Gdy zaś przyjdzie On,
Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy”.
Pan Jezus wyjaśnia, jaka jest rola Parakleta. On świadczy o Jezusie, o znaczeniu Jego osoby i misji. Jest Nauczycielem – prowadzi do pełni prawdy, czyli umożliwia jasne przyjęcie objawienia, jakie daje Jezus. Paraklet ukazuje boską naturę Jezusa, Duch Prawdy sprawi, że dopiero po wydarzeniach paschalnych będzie ukazana Jego wieczna chwała. Każdy człowiek uczy się prawdziwej wiary przez całe życie. Jeśli staramy się żyć blisko Boga, dojrzewamy w poznaniu siebie i świata w świetle wiary; a Duch Św. nam dopomaga, abyśmy byli wierni Jezusowi i potrafili przeciwstawiać się złu tego świata. Dlatego przyzywajmy Jego mocy i światła, aby stale nas prowadził na drodze ku zbawieniu:

Przybądź, Duchu Święty, Duchu Prawdy przyjdź do mego serca. Prowadź mnie ku pełni prawdy, objawiaj mi prawdę o moim Panu, Chrystusie. Umacniaj moją wiarę i ucz dawać świadectwo o Ewangelii zbawienia bym coraz bardziej upodabniał się do Chrystusa. Amen.