HOMILIA NA ŚRODĘ, 26 Marca 2025 Roku.
Koniec marca to w kalendarzu liturgicznym archidiecezji przemyskiej wspomnienie św. Łotra, jej patrona. Od wieków święty ten i nasza archidiecezja są ze sobą złączeni. Warto zatem zapoznać się z historią kultu św. Dyzmy na naszych ziemiach.
Święty Dyzmas ( w j. polskim – Dyzmsa, w prawosławiu Rach) to jeden z dwóch łotrów, powieszonych na krzyżu obok Jezusa. Ten, który błądził przez lata, by tuż przed śmiercią podjąć najlepszą decyzję życia. 
To pierwszy święty. Patron więźniów, pokutujących oraz skruszonych złodziei. Symbol tego, jak działa Boże Miłosierdzie. Mówi do Boga na „Ty”, bo wie, że tylko u Niego jest zbawienie. Warto dziś pomodlić się modlitwą za wstawiennictwem Dobrego Łotra. Atrybutami Dobrego Łotra są krzyż, łańcuch, maczuga, miecz lub nóż. W sztuce najczęściej przedstawia się go w scenie ukrzyżowania – wraz z drugim łotrem są oni przywiązani do poprzecznej belki, w odróżnieniu od Jezusa, którego ciało przybite jest do krzyża gwoźdźmi. Ukrzyżowany wraz ze Zbawicielem uwierzył w Niego, nawrócił się i otrzymał przebaczenie oraz obietnicę raju. Krzyż, który dla pogan był zgorszeniem, jemu przyniósł zbawieni. Archidiecezja przemyska na nowo otrzymała pozwolenie na wpisanie Świętego Łotra do swojego kalendarza liturgicznego. Wspomnienie św. Dobrego Łotra, które przypada w okresie Wielkiego Postu, jeszcze bardziej uświadamia, że jest to czas upragniony, czas zbawienia, tak jak ostatnia godzina Naszego Patrona.

O błogosławiony Łotrze!
Otrzymałeś łaskę udziału w cierpieniach mojego Zbawiciela.
U boku Jezusa na krzyżu byłeś tam gdzie chciałbym być ja:
skruszony i pełen współczucia grzesznik.
Twoja głowa pochylała się ku Boskiemu Ukrzyżowanemu;
i to jest moim pragnieniem.
Większość ludzi kochała Chrystusa za Jego cuda, w Jego chwale. Ale Ty, Ty kochałeś Go w Jego opuszczeniu, w Jego bólu i konaniu. Uproś mi, łotrowi jak ty, łaskę litości i pocieszenia w godzinie śmierci; by ostatnie uderzenie mojego biednego serca, tak jak to było z Tobą, dokonało się w komunii miłości z Sercem Chrystusa Jezusa umierającego dla nas.
Amen.

„Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada… Podzielił więc majątek między nich”.
Historia starta jak świat – ojciec ma majątek, a syn domaga się tego, co mu się w/g prawa tego, co mu się należy. Ojciec nie stawia warunków, nie protestuje, nie mówi: podział majątku dopiero po mojej śmierci, ale spełnia życzenie swego młodszego syna. Przypadek? Decyzja odejścia syna sprawia, że ojciec wewnętrznie cierpi i milczy, ale prawdziwa miłość nie pozwala mu nie uszanować prawa do spadku i wyboru życia na własną rękę. Cała ta sytuacja pokazuje, że obaj postawili na totalną wolność.
„Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie”.
W krótkim czasie nastąpiły cztery etapy degradacji młodego człowieka:
– utrata całego majątku roztrwonionego przez syna,
– cierpienie głodu z powodu utraty pożywienia,
– najęcie się do poniżającej pracy przy trzodzie chlewnej
/świnie były uważane przez Żydów za zwierzęta nieczyste/;
– podkradanie świniom strąków i spożywanie nieczystego pożywienia.
„A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go”. Przypowieść coraz częściej nazywamy przypowieścią o Miłosiernym Ojcu, ponieważ tak naprawdę w drugiej części tego fragmentu to Ojciec  staje się pierwszoplanową postacią i przyjmuje inicjatywę.
To Ojciec wybiega na spotkanie i cieszy się, że na nowo odzyskał swoje ukochane dziecko. „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”. Syn jest skruszony, z pokorą chyli głowę i przeprasza swego Ojca za to co uczynił. Nie spodziewa się pochwal zaszczytów, nagrody – wie że poważnie nabroił, że nadużył zaufania swego Ojca i najwyżej może zostać najemnikiem, który ma pod dostatkiem chleba i z głodu nie zginie. I to jest główna myśl, wynikająca
z tej przypowieści: syn musiał odejść z domu rodzinnego, wyjechać w nieznane, pozostać bez grosza przy duszy, żeby zrozumieć,  co naprawdę stracił. Dopiero po stracie docenił to co miał: ojca, rodzinę, dom i caly majątek – a więc prawdziwe szczęście.  Czasem trzeba coś albo kogoś stracić, żeby go po odejściu czy po śmierci docenić i zrozumieć, co naprawdę miał. Kolejny raz zaskakuje nas postać Ojca, w pełni już przejmującego inicjatywę i kontrolę nad całym wydarzeniem.
„Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”.
W tej niezwykłej przypowieści wśród tylu fascynujących wątków uderza
nas ten jeden. Oto po powrocie marnotrawnego syna ojciec wręcza mu trzy znaczące dary: biała szatę – to symbol przywrócenia utraconej godności,  sandały – które są symbolem przywrócenia prawdziwej wolności oraz pierścień na rękę – który symbolizuje przywrócenie utraconego dziedzictwa. Miłosierny Ojciec z centralnej przypowieści Nowego Testamentu daje mu totalną wolność. Stąd sandały wolności. Pozwala odejść, jeśli to odchodzenie będzie powodem do większej tęsknoty i do powrotu. Ile razy decydujemy w wolności i podejmujemy życiowe ryzyko na własną rękę, ile razy się pomylimy i pobłądzimy w życiowych decyzjach, tyle razy mamy możliwość powrotu w ramiona kochającego Ojca. Nawiązując do tej przypowieści, Papież Franciszek powiedział w jednej z środowych katechez: „Nie ma grzechu, którego Bóg nie mógłby przebaczyć. Wystarczy żebyśmy prosili Go o przebaczenie!”
Tę możliwość daje nam konfesjonał – sakrament pokuty, bo w czasie spowiedzi Bóg jak Ojciec Miłosierny obdarowuje nas każdorazowo białą szatą, sandałami i pierścieniem – czyli zwraca nam straconą godność, wolność i dziedzictwo. Polski poeta i dramaturg – Tadeusz Różewicz
w opowiadaniu pt.: „Moja córeczka” napisał: „Miłość do człowieka jest najcięższa i najtrudniejsza, to jest katorga, ale kochać trzeba… Świat zginie nie od bomby atomowej czy wodorowej, ale od tego, że człowiek kocha pieniądze, samochód, dom, a nie potrafi pokochać drugiego człowieka”
Przepołowiony czas Wielkiego Postu oraz dzisiejsza Ewangelia wysyła nam słabym i grzesznym ludziom jasny i przejrzysty komunikat:
Bóg jest miłosierny! Czeka na Ciebie, aby Ci przebaczyć i okazać swoje miłosierdzie. Nie przegap tej okazji, skorzystaj z tego wielkiego Daru, jakim jest Jego Bezmiar Miłosierdzia! Daj Bogu szansę! Uwierz w jego Ojcowską, niezmienną, bezwarunkową i osobistą Miłość i pozwól Mu się kochać, a na pewno się nie zawiedziesz!
Panie Jezu, tak często odchodzę z domu Ojca, poszukując szczęścia i miłości tam, gdzie nie da się ich znaleźć. Ocal we mnie pragnienie powracania w ramiona Miłosiernego Boga i świadomość, że On na mnie nieustannie czeka i niezmiennie kocha, bo mu na mnie ciągle zależy.
Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada… Podzielił więc majątek między nich”.
Historia starta jak świat – ojciec ma majątek, a syn domaga się tego, co mu się w/g prawa tego, co mu się należy. Ojciec nie stawia warunków, nie protestuje, nie mówi: podział majątku dopiero po mojej śmierci, ale spełnia życzenie swego młodszego syna. Przypadek? Decyzja odejścia syna sprawia, że ojciec wewnętrznie cierpi i milczy, ale prawdziwa miłość nie pozwala mu nie uszanować prawa do spadku i wyboru życia na własną rękę. Cała ta sytuacja pokazuje, że obaj postawili na totalną wolność.
„Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie”.
W krótkim czasie nastąpiły cztery etapy degradacji młodego człowieka:
– utrata całego majątku roztrwonionego przez syna,
– cierpienie głodu z powodu utraty pożywienia,
– najęcie się do poniżającej pracy przy trzodzie chlewnej
/świnie były uważane przez Żydów za zwierzęta nieczyste/;
– podkradanie świniom strąków i spożywanie nieczystego pożywienia.
„A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go”. Przypowieść coraz częściej nazywamy przypowieścią o Miłosiernym Ojcu, ponieważ tak naprawdę w drugiej części tego fragmentu to Ojciec  staje się pierwszoplanową postacią i przyjmuje inicjatywę.
To Ojciec wybiega na spotkanie i cieszy się, że na nowo odzyskał swoje ukochane dziecko. „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”. Syn jest skruszony, z pokorą chyli głowę i przeprasza swego Ojca za to co uczynił. Nie spodziewa się pochwal zaszczytów, nagrody – wie że poważnie nabroił, że nadużył zaufania swego Ojca i najwyżej może zostać najemnikiem, który ma pod dostatkiem chleba i z głodu nie zginie. I to jest główna myśl, wynikająca
z tej przypowieści: syn musiał odejść z domu rodzinnego, wyjechać w nieznane, pozostać bez grosza przy duszy, żeby zrozumieć,  co naprawdę stracił. Dopiero po stracie docenił to co miał: ojca, rodzinę, dom i caly majątek – a więc prawdziwe szczęście.  Czasem trzeba coś albo kogoś stracić, żeby go po odejściu czy po śmierci docenić i zrozumieć, co naprawdę miał. Kolejny raz zaskakuje nas postać Ojca, w pełni już przejmującego inicjatywę i kontrolę nad całym wydarzeniem.
„Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”.
W tej niezwykłej przypowieści wśród tylu fascynujących wątków uderza
nas ten jeden. Oto po powrocie marnotrawnego syna ojciec wręcza mu trzy znaczące dary: biała szatę – to symbol przywrócenia utraconej godności,  sandały – które są symbolem przywrócenia prawdziwej wolności oraz pierścień na rękę – który symbolizuje przywrócenie utraconego dziedzictwa. Miłosierny Ojciec z centralnej przypowieści Nowego Testamentu daje mu totalną wolność. Stąd sandały wolności. Pozwala odejść, jeśli to odchodzenie będzie powodem do większej tęsknoty i do powrotu. Ile razy decydujemy w wolności i podejmujemy życiowe ryzyko na własną rękę, ile razy się pomylimy i pobłądzimy w życiowych decyzjach, tyle razy mamy możliwość powrotu w ramiona kochającego Ojca. Nawiązując do tej przypowieści, Papież Franciszek powiedział w jednej z środowych katechez: „Nie ma grzechu, którego Bóg nie mógłby przebaczyć. Wystarczy żebyśmy prosili Go o przebaczenie!”
Tę możliwość daje nam konfesjonał – sakrament pokuty, bo w czasie spowiedzi Bóg jak Ojciec Miłosierny obdarowuje nas każdorazowo białą szatą, sandałami i pierścieniem – czyli zwraca nam straconą godność, wolność i dziedzictwo. Polski poeta i dramaturg – Tadeusz Różewicz
w opowiadaniu pt.: „Moja córeczka” napisał: „Miłość do człowieka jest najcięższa i najtrudniejsza, to jest katorga, ale kochać trzeba… Świat zginie nie od bomby atomowej czy wodorowej, ale od tego, że człowiek kocha pieniądze, samochód, dom, a nie potrafi pokochać drugiego człowieka”
Przepołowiony czas Wielkiego Postu oraz dzisiejsza Ewangelia wysyła nam słabym i grzesznym ludziom jasny i przejrzysty komunikat:
Bóg jest miłosierny! Czeka na Ciebie, aby Ci przebaczyć i okazać swoje miłosierdzie. Nie przegap tej okazji, skorzystaj z tego wielkiego Daru, jakim jest Jego Bezmiar Miłosierdzia! Daj Bogu szansę! Uwierz w jego Ojcowską, niezmienną, bezwarunkową i osobistą Miłość i pozwól Mu się kochać, a na pewno się nie zawiedziesz!
Panie Jezu, tak często odchodzę z domu Ojca, poszukując szczęścia i miłości tam, gdzie nie da się ich znaleźć. Ocal we mnie pragnienie powracania w ramiona Miłosiernego Boga i świadomość, że On na mnie nieustannie czeka i niezmiennie kocha, bo mu na mnie ciągle zależy.
Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.