„Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą”.
Po zlikwidowaniu przez oddziały amerykańskie obozu koncentracyjnego w Ravensbruck jeden z żołnierzy znalazł w baraku papier pakunkowy, na którym  pewna Żydówka przed wejściem do komory gazowej napisała słowa modlitwy: „„Panie, pamiętaj nie tylko o ludziach dobrej woli, ale również o tych złej woli. Nie pamiętaj jednak o wszystkich cierpieniach, jakich nam przysporzyli. Pamiętaj o owocach, jakie przynieśliśmy właśnie dzięki tym cierpieniom. Wzrosła w nas dyspozycyjność, lojalność stała się bardziej przejrzysta, pokora głębsza, odwaga powiększyła się wraz ze szlachetnością. I kiedy oni staną przed Tobą, by zostać osądzeni, pozwól, by owoce, jakie przynieśliśmy, stały się dla nich przebaczeniem”.
Świadomość przyjścia Pana, który osądzi niebo i ziemię, pozwala z wielkim dystansem spojrzeć na dziejące się wokół nas aktualne wydarzenia. Wiara człowieka umożliwia odczytanie po Bożemu”, tego, co wydaje się nie mieć sensu, co ma postać chaosu i bezładu rodzącego się zła. Wizja przyjścia Jezusa Chrystusa na końcu czasów, ma charakter uporządkowania historii i świata: „Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i „zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba”.
Zanim nadejdzie Syn Człowieczy, muszą pojawić się znaki.
W dzisiejszej Ewangelii mowa jest o wielkich znakach, o charakterze wręcz kosmicznym. «W owe dni, po wielkim ucisku, „słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą spadać z nieba i moce na niebie” zostaną wstrząśnięte«.
Utrata blasku słońca i księżyca, spadanie gwiazd to elementy symboliki apokaliptycznej.
Mówią one, że w dniu Syna Człowieczego zostanie zachwiany i przeminie stary porządek świata stworzonego. W jego miejsce nadejdzie nowe stworzenie obrazowo przedstawione w Jerozolimie niebieskiej, o jakiej mówi Księga Apokalipsy. Dzień Syna Człowieczego będzie jednocześnie dniem ocalenia wybranych.
Tu jest źródło nadziei dla wierzących. Zagadkowe jest ostatnie zdanie perykopy: „O tym jednak, kiedy nadejdzie ten dzień i godzina, nikt nie wie: ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec”. Jezus, będąc człowiekiem, nie posiada wiedzy na ten temat. To należy do boskiej wiedzy, którą dzieli z Ojcem jako Syn Boży – druga Osoba Trójcy. Ludziom dane są jedynie znaki, które należy odczytać wrażliwym sumieniem. Losy każdego człowieka na tej ziemi zależą od różnych okoliczności miejsca, czasu, środowiska społecznego. Nade wszystko zależą od niego samego, od sposobu wykorzystania możliwości, jakie otrzymał od Boga.
Przysłowie afrykańskie mówi: „Człowiek jest lekarstwem dla drugiego człowieka” – odczytane w kontekście wieczności oznacza, ze poprzez dobre czyny wobec innych ludzi w codzienności, można zyskać największe dobro. Ludzie, którym pomagamy – tak naprawdę dają nam niezbędną pomoc osiągnąć doskonałość i nagrodę wieczną…prośmy gorąco, abyśmy potrafili przygotować się na Dzień Syna Człowieczego, umiejąc przebaczyć innym i starając się czynić dobro, bo to jest znak firmowy i prawdziwe logo chrześcijaństwa, według słów Jezusa: „Miłujcie się wzajemnie, jak ja was umiłowałem”.
Panie Jezu, czekam na Twoje przyjście. Ono jest pewne jak nadejście poranka. Przyjdź do mnie przez natchnienia Ducha Świętego, przyjdź w ostatnim momencie mojego życia, jako mój Zbawiciel. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

Dziesięciu trędowatych, którzy wyszli naprzeciwko Jezusa, prosiło z pokorą, wołając z daleka: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» W swojej prośbie byli szczerzy i dlatego  zostali uzdrowieni. Wszyscy zostali oczyszczeni, ale tylko jeden powrócił, żeby podziękować Mistrzowi z Nazaretu – a był to Samarytanin. Pozostali byli Izraelitami.. Ale być może z radości, której doświadczyli, zapomnieli, komu zawdzięczają powrót do zdrowia. Za bardzo skupili się na sobie, wyszedł z nich prawdziwy egoizm. Jak to  wydarzenie Ewangeliczne odnosi się do naszego życia i obecnej rzeczywistości? Wszyscy jesteśmy skażeni grzechem…..To jest nasz duchowy trąd. Jedyną drogą do oczyszczenia, jest zwrócenie się do Jezusa. Nasze życie jest drogą. Jezus uzdrawia nas, gdy jesteśmy w drodze. Nie zawsze jest to spektakularny cud…natychmiastowy. Najczęściej jest to proces. Oczyszczenie nie jest równoznaczne z uzdrowieniem. Dziewięciu pozostałych pokazało się kapłanom i byli rytualnie czyści. Ten jeden dostąpił pełni uzdrowienia. To wiara nas uzdrawia… w połączeniu z modlitwą Kościoła, z liturgią ma moc nas uzdrowić. Wiara w to, że Jezus jest Panem…i może wszystko. Bo Jezus nie przyszedł znieść Prawa, ale je wypełnić. «Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Główną myślą przewodnią z Ewangelii  na dziś, jest postawa Wdzięczności. Poczucie wdzięczności daje wiele korzyści, czy pozytywnego myślenia, buduje w nas spokój wewnętrzny, poprawia nasze samopoczucie, zmniejsza lęki, pomaga w radzeniu sobie z codziennymi wyzwaniami, eliminuje negatywne skutki stresu. Wdzięczność jest naszą najlepszą odpowiedzią na łaski, które otrzymujemy. Nie możemy nic dać, bo nic nie mamy – wszystko należy do Boga, ale możemy podziękować. Pośród wszystkich ludzkich odczuć jest czymś deficytowym, jak pokazuje to dzisiejszy fragment Ewangelii. Czy i my nie zachowujemy się podobnie, gdy otrzymujemy to, o co prosimy w naszych modlitwach? Ile razy zapomnieliśmy podziękować za otrzymaną łaskę, za duchowe uzdrowienie w sakramencie pokuty? Dziękczynienie jest drugą obok uwielbienia najważniejszą formą modlitwy. Ma swoje szczególne miejsce we Mszy Św. – w Prefacji, w czasie której dziękujemy Bogu przez Jezusa Chrystusa za wielkie dzieło odkupienia ludzkości. Często powtarzamy, że wdzięczność jest pamięcią serca. Ona jest najpierw umiejętnością dostrzeżenia daru, którym otrzymujemy, a  następnie wyrażenia w myślach lub słowach wdzięczności Bogu za to, co z Jego szczodrobliwości otrzymaliśmy. W relacjach z ludźmi także trudno nam wyrazić wdzięczność za dobroć, jakiej doświadczamy wiele raz  na każdym kroku. Jakaś chwilowa Amnezja, przyćmienie wzroku? Nie sądzę… Ta krótkowzroczność jest bynajmniej wadą ale nie okulistyczną. W życiu zbyt koncentrujemy się na naszych sprawach, czasem uważamy, że to co otrzymaliśmy od innych jest słuszne – bo nam się to należy. A w takim sposobie myślenia trudno znaleźć miejsce na postawę wdzięczności. Zapamiętajmy: Wdzięczność jest kluczem do Bogactwa! Czy umiem dziękować w moim życiu? Jak często to robię? Czy jestem wdzięczny Bogu i ludziom za to wszystko, co otrzymuję każdego dnia?
Panie Jezu, dziękuję Ci za wszystko, co otrzymuję od Ciebie: codziennie okazujesz mi swoją łaskę, gdy otwierasz moje oczy na światło nowego dnia. Każdego wieczora pozwalasz mi zasnąć z nadzieją na jutro. Całe moje życie ogarniasz swoim miłosierdziem. Amen.

Dzisiejszy fragment Ewangelii dzieli się na dwie części. Pierwszy dotyczy Faryzeuszy i uczonych w Piśmie – autorytetów religijnych i tzw. Elity  Izraela. Jezus mówi uczniom wprost, bez żadnych ogródek, zna ich z wielu innych sytuacji, dlatego ocenia ich w bardzo surowy sposób i ostrzega słuchaczy przed taką postawą: «Strzeżcie się uczonych w Piśmie.
Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok”.
Jezus krytykuje ich mówiąc, że to co robią – to wszystko robią na pokaz i dlatego faryzeusze i uczeni w Piśmie tak Jezusa nie lubili! Przychodzili nie żeby Go słuchać, ale pochwycić na jakimś słowie. Sprzeciwiali się Jego nauczaniu i ciągle knuli, w jaki sposób Go wyrzucić, skompromitować, a w końcu zgładzić. To pasuje  do postawy tzw. „dzisiejszych mędrców”. Brylują w mediach, za nic mają autorytety, zawsze mają komentarz na wszystko…robią z siebie ekspertów – znają się w zasadzie na wszystkim; na polityce, na sporcie, na muzyce, na liturgii, uważają, że mają prawo wszystkich i wszędzie krytykować i upominać chcą pociągać za wszystkie możliwe sznurki…a ludzie powinni im zatańczyć, jak oni im zagrają. Wypowiedź Jezusa jest naznaczona surową oceną zachowań ludzi, którzy pragną odbierać honory i mieć poważanie, a wszystko to w związku z ich postawą religijną. „Bo ja dałem na wypominki, bo moja intencja jest ważna i nie ustąpię, bo ja nie mam czasu w inny dzień przyjść do kancelarii, najlepiej teraz zaraz, dziś – i tworzy się postawa roszczeniowa” .
I chodzą tacy książęta po ziemi, bo uważają że tylko oni są ważni i są lepsi od tzw. plebsu, którym może nawet w skrytości serca pogardzają.
Najkrócej mówiąc: to jest PYCHA do KWADRATU.
Drugi fragment Ewangelii jest bardziej fascynujący. Po przeciwległej stronie sceny, gdzie stoją faryzeusze,  pojawia się uboga wdowa. Wrzuciła do skarbony dwie drobne monety. Jej gest jest bardzo wymowny, wręcz heroiczny, bo ofiarowała całe swoje utrzymanie. I Jezus pochwalił ją, mówiąc; „Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony”. Wydaje się to paradoksalne, ale według Syna Bożego ta kobieta wrzuciła najwięcej z nich wszystkich…a wrzuciła tylko dwa pieniążki – czyli jeden grosz…Ten fragment pokazuje, jak bardzo Boża Ekonomia różni się od naszej ludzkiej ekonomii. Dla człowieka oczywistym jest, że ten kto daje więcej – jest bardziej hojny, bardziej szczodry – to chyba logiczne?! Widać gołym okiem, kto dał więcej… matematyka na poziomie klasy pierwszej szkoły podstawowej… A tu niespodzianka! Takie zaskoczenie! Nie dla Jezusa! Dla Boga nie jest ważna ilość, ale intencja, z jaką daję ofiarę, jałmużnę… potrzeba serca, wrażliwość, chęć podzielenia się z innymi tym, co aktualnie mam… Jak ta wdowa musiała ufać Bogu, skoro stać ją było na taki krok!
Na taki gest! I to jest prawdziwa POKORA! Postawa pełnego zaufania wobec Boga nie jest łatwa. Boimy się, że jeśli oddamy Mu wszystko, to nam może czegoś zabraknąć. A tymczasem nie zauważamy – że ile razy potrafimy się podzielić z hojności i dobroci serca, to On, nasz Bóg oddaje nam w trójnasób, otrzymujemy znacznie więcej i w rzeczach w których się nie spodziewamy – Bo Bóg docenia naszą hojność i miłość – i  zawsze oddaje z większą hojnością i miłością. I nie chodzi tu o sprawy materialne, ale o naszą duchowość. Bo to jest kapitał na wieczność: Jałmużna, Post i Modlitwa.
Prymas Tysiąclecia – Bł. Kardynał Stefan Wyszyński zauważył, ze właściwy wybór inwestycji duchowej jest znakiem wiary lub jej braku: „Tylko niewiara pragnie nas przekonać, że nie mamy nic wspólnego z bogiem. Natomiast wiara wierzy Bogu i człowiekowi. Wiara wie, ze jest Miłość, a z niej wszystko się wywodzi! Wiara mówi nam wszystkim: Jesteście owocem Miłości, istniejecie przez Miłość”.
Jest wielu milionerów, którzy są gorliwymi chrześcijanami i chętnie dzielą się z potrzebującymi, niczego w zamian nie oczekując – wręcz odwrotnie – wolą pozostać anonimowi, w ukryciu i skrytości serca. Jest też wielu  ludzi biednych, którzy mimo trudnej sytuacji życiowej potrafią się podzielić, tym co mają, niczego w zamian się nie spodziewając. Wdowi grosz jest symbolem  zdobycia wielkiej wartości małą rzeczą. Ważny jest jednak kierunek i ostateczny cel tej naszej inwestycji – nasz wysiłek, siła i ambicja. Pytanie; do której skarbony my chcemy wrzucić i czy czegoś w zamian oczekujemy?
Panie Jezu, chcę się Tobie powierzyć z taką ufnością, na jaką mnie stać. Moje życie należy do Ciebie, nawet jeśli próbuję iść własną drogą. Niech w Twoich dłoniach będzie bezpieczne. Amen.