«Za kogo uważają Mnie tłumy?»
To pytanie stawia w dzisiejszym fragmencie Ewangelii sam Jezus swoim uczniom, niejako sondując opinie ludzi na Jego temat. Uczniowie udzielają różnych odpowiedzi: «Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał». Jezus jest konkretny i domaga się konkretnej  odpowiedzi od uczniów, którzy w jego wędrownej szkole są z nim przez prawie 3 lata, widzieli znaki i cuda, słyszeli Jego nauczanie i  byli nim zafascynowani: „A wy za kogo mnie uważacie?”
Cisza i konsternacja wśród Apostołów oznaczała fakt, że albo nie do końca wierzyli w Jego mesjańskie posłannictwo, albo po prostu nie wiedzieli. Chociaż widzieli znaki i cuda, słyszeli Jego radykalne i bezkompromisowe nauczanie, to do końca nie byli przekonani, co mają o Nim myśleć?! Jezus chciałby usłyszeć od nas konkretną i bardzo osobistą odpowiedź. Niestety, nie zawsze jesteśmy w stanie odpowiedzieć szczerze. To tak jak w życiu! Jeśli ktoś nie zna odpowiedzi na dane pytanie, zaczyna często lawirować, kluczyć, dając wymijającą odpowiedź – to znak że nie wie i nie zna prawidłowej odpowiedzi. Z pomocą przychodzi tzw. Boża Pedagogia wyznania wiary. Bo spośród 12 prostych ludzi z Galilei, pojawia się jeden, zdecydowany glos Piotra: „Za Mesjasza Bożego!”. Koncentrując się na treści Piotrowego wyznania wiary, spróbujmy dostrzec jego pedagogiczny wymiar. Pierwszym etapem jest odkrywanie opinii innych na temat Jezusa. Drugi etap to pytanie o wewnętrzne przekonania uczniów, a ostatni – wyjaśnienie prawdziwej misji Jezusa – jest Bożym Mesjaszem – Zbawicielem ludzi. Ten schemat uczy nas, jak ma wyglądać nasze wyznanie wiary. Nie może być ono powtarzaniem opinii tłumów, nie może być także nieświadome tego, co mówią inni. Nie może też pozostawać wyłącznie osobistym, subiektywnym przekonaniem, ale musi prowadzić do tajemnicy krzyża i zmartwychwstania. «Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa».
Prawdziwą odpowiedź możemy znaleźć jedynie w Piśmie Świętym
i w tajemnicy Krzyża, To właśnie Biblia opisuje nam dokładnie osobę Jezusa Chrystusa, a krzyż, do którego niesienia zaprasza nas Pan Jezus, ciągle przypomina nam sprawowana każdego dnia Eucharystia – żywy Pokarm na drodze do zbawienia. Jeśli dziś nie znajdujemy w sobie wystarczającej wiary, to zawsze możemy, jak Piotr poprosić Jezusa
w modlitwie: „Panie przymnóż nam wiary! Panie zaradź mojemu niedowiarstwu!”. To nie jest oznaka słabości, ale postawa nadziei
i ufności, pokładanej w naszym Panu.
Wybitny kaznodzieja i rekolekcjonista, występujący często w mediach, zakonnik z Opactwa OO. Benedyktynów w Tyńcu – ojciec Leon Knabit tak mówił w swoim świadectwie: „Dla mnie Jezus Chrystus jest tym, który mówi: Ja ci gwarantuję, że nie wprowadzam Cię w błąd, choć ty tego nie rozumiesz do końca! Dlatego uwierz i zaufaj mi”. Postaw sobie pytania: Kim dla Ciebie jest Jezus Chrystus?
Czy uważasz go za prawdziwego Pana i Zbawiciela? Czy starasz się
tak żyć i postępować, aby potwierdzać tę prawdę w/g słów Św. Pawła; „Dla mnie żyć to Chrystus?!”
Współczesny świat i Europa,  tak mocno oderwany od zasad chrześcijańskich, nie wiele różni się od czasów współczesnych Jezusowi. Widzimy tak znaczące podziały  i rozłamy między ludźmi
na tle politycznym, kulturowym, społecznym, ekonomicznym i religijnym. Jeżeli wśród ludzi jest tyle zła i nienawiści, tyle sporów i antagonizmów, to dowód na to, że ludzie zagubili w sobie ślad Jezusa, odeszli od Jego nauczania, żyją tak jak im wygodnie, zapominając o Jego miłosierdziu i przebaczeniu, w  nieustannym kompromisie
z pędzącym jak Pendolino, współczesnym światem, ku materialnej fatamorganie, bo kto ma więcej, chce mieć jeszcze więcej, ku prawdziwej iluzji szczęścia. a tak naprawdę ku zatraceniu;  często kosztem rodziny, kosztem wiary w Boga kosztem sytemu wartości, opartego na Dekalogu, tak naprawdę bez prawdziwego sensu życia,
ku wiecznemu zatraceniu. A kiedy się przebudzimy z tego show-biznesowego amoku, to często jest już za późno na ratowanie tego, co mogło być prawdziwym szczęściem, ale w pogoni za iluzją go utraciliśmy. Znany rekolekcjonista, egzorcysta naszej Archidiecezji – nieżyjący ks. prałat Marian Rajchel mówił w jednym z kazań:
„Nie błędy nasze będą decydować o odrzuceniu na wieki, tylko nasza wiara, najpierw, ze to ON – Jezus; ufność, że nam przebaczy; miłość, którą odzyskujemy w świetle Bożym”
Prośmy na zakończenie rozważania w naszej modlitwie o to, abyśmy umieli w naszym codziennym działaniu dawać prawdziwe świadectwo wiary w Jezusa:
Panie Jezu, Ty jesteś Zbawicielem świata dziękuję ci za dar chrztu, za moje powołanie i za Wspólnotę Kościoła święty, która niezłomnie przez wieki wyznaje wiarę w Ciebie. Chcę dziś powtarzać za św. Pawłem: „Obym nie chlubił się niczym innym, jak tylko krzyżem Pana naszego Jezusa Chrystusa”.
W nim pragnę zakorzenić swoją wiarę wtedy, gdy jest ona słaba. Umacniaj moją wiarę, abym z odwagą potrafił wyznać jak Piotr, że Ty Jesteś Mesjaszem – Synem Bożym. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

«Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe ».

Charakterystyczne w dzisiejszej Ewangelii jest odniesienie do przyszłości. Jezus nieustannie podkreśla swój związek z Ojcem i misję Ducha Świętego po wniebowstąpieniu. Wraz z odejściem Jezusa nie skończy się dla uczniów czas poznawania Boga. Dopiero światło krzyża i powstania z martwych Zbawiciela oraz dar Ducha Świętego umożliwią im poznanie pełnej prawdy. Każde kolejne pokolenie chrześcijan także potrzebuje otwierania się na dary Ducha, aby w zmiennym świecie dostrzegać trwałą obecność Chrystusa. Dlatego też Arcykapłańska modlitwa Jezusa jest szczególnym objawieniem tajemnicy Trójcy Świętej.
W historię XVII-wiecznej Polski wpisał się bardzo mocno starosta  bydgoski i chorąży poznański – Władysław, Michał Skoraszewski.
Znany był ze swej wielkiej odwagi i ofiarnej służby Ojczyźnie-
przez 40 lat brał udział w walkach ze Szwedami, Moskalami, Turkami i Tatarami. Znana była jego prostota i szczera pobożność; modlił się żarliwie, zachowywał posty, za poległych zamawiał Mszę Św., znany był z dobroci wobec chłopów, a z sąsiadami żył w zgodzie i przyjaźni. Jego dewizą było: „Dość mały kącik, a wolne sumienie, bez grzechu życie i dobre mienie”. Kiedy w 1683 roku król Jan III Sobieski przygotowywał wielka wyprawę przeciw Turkom pod Wiedniem, Skoraszewski był bliski śmierci.
Był smutny, że jako dogorywający starzec musi gnuśnieć w domu, leżeć na łóżku, a nie na koniu, w boju, w walce za Ojczyznę.
Po śmierci odnaleziono tekst pięknej modlitwy, który pozostawił po sobie,  a którą najczęściej odmawiał jako gorliwy czciciel Trójcy Przenajświętszej: „ Panie Boże Wszechmogący, Ojcze, Synu i Duchu Święty w Trójcy jedyny Boże, bądź przeze mnie, lichego stworzenia, teraz pochwalony i pobłogosławiony po stokroć tysięcy milionów i więcej razy i nie odrzucaj mnie od oblicza twego Boskiego, abym widzeniem Twoim cieszył się na wieki”.
Trójca Przenajświętsza to fundamentalny dogmat chrześcijaństwa, który głosi, że Bóg istnieje jako jedna, jedyna istota, ale w trzech odróżnialnych osobach.
Jeden Bóg, trzy osoby: Ojciec, Syn Boży -Jezus Chrystus i Duch Święty. Te trzy osoby są równymi i współistniejącymi, ale nie są trzema oddzielnymi bogami.
Równość i współistnienie: Każda z trzech osób jest równa i współistnieje
z pozostałymi.
Odróżnialność: Chociaż są jednością, osoby Trójcy są odróżnialne:
Bóg Ojciec: Jest Stworzycielem nieba i ziemi.
Syn Boży Jest Zbawicielem świata.
Duch Święty: Jest Pocieszycielem, Parakletos – czyli adwokat, obrońca, doradca, pomocnik – posłany przez Ojca w imię Chrystusa.
Trójca Święta jest istotnym elementem w chrześcijańskim rozumieniu Boga i Jego relacji do świata.
Określenie: „Bóg jeden w Trójcy Osób” oznacza Trójjedyność i chodzi tutaj o wyrażenie niewysłowionej tajemnicy Bożego życia.
Pięknie to wyrażają słowa dzisiejszej Prefacji:
„Ty z jednorodzonym Synem Twoim i Duchem Świętym  jedynym jesteś Bogiem, jedynym jesteś Panem; nie przez jedność osoby,  lecz przez to, że Trójca ma jedną naturę… wyznając prawdziwe i wiekuiste Bóstwo  wielbimy odrębność Osób,  Jedność w istocie i równość w majestacie”.
Dziękując Bogu za Dar Trójcy Świętej prośmy gorąco, abyśmy w naszej postawie uwielbienia oddawali zawsze cześć Jedynemu Bogu, obecnemu w trzech Osobach:

Duchu Święty, który pochodzisz od Ojca i Syna, prowadź Kościół ku pełnej prawdzie. Głoś nam obecność Ojca i Syna w świecie i czasach, które nie chcą Was znać. Naucz nas uwielbić Jedynego Boga w Trzech Osobach. Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu, jak była na początku teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.

„«Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie”.
W II Dzień Zielonych Świąt  nasze myśli i serca zwrócone są ku Matce Kościoła. Pochylmy się przez chwilę na Słowem Pana i zobaczmy trzy obrazy, aby zrozumieć istotę dzisiejszego święta.
Pierwszy obraz przedstawia nam Księga Rodzaju, gdzie słyszymy o wydarzeniach w raju. Dramat grzechu pierworodnego polegał na tym,
że po nieposłuszeństwie Bogu, pierwsi rodzice nie chcieli wziąć odpowiedzialności za popełnione zło.. Adam zrzuca winę na Ewę,
a Ewa na węża. Temat stary i aktualny jak świat, w którym żyjemy.
Popełnić zło jest bardzo łatwo, a wziąć za nie odpowiedzialność i przyznać się do grzechu – o wiele trudniej. Z tej plątaniny wzajemnych zarzutów trudno się wyzwolić. Ale mimo tego,  Bóg daje pierwszym ludziom drugą szansę i zapowiada wyzwolenie człowieka z niewoli szatana„Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono ugodzi cię
w głowę, a ty ugodzisz je w piętę”.
Bóg zapowiada ratunek – Zbawienie. Tą tajemniczą Niewiastą z opisu
z Księgi Rodzaju  jest Maryja, a jej potomstwem Umiłowany Syn Boży – Jezus. „Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa, bo ona stała się matką wszystkich żyjących”. Natomiast Maryja, która „przez swoją niewinność naprawiła winę matki Ewy”, stała się matką wszystkich odkupionych – uratowanych przez Jezusa Chrystusa.
Popatrzmy na drugi obraz. Ewangelia opisuje moment śmierci na krzyżu. Pod krzyżem są obecni ci, którzy do końca byli wierni: Maryja, niewiasty i uczeń Jan. Pod krzyżem Jezus daje w opiekę Janowi swoją Matkę i odwrotnie – prowadzi swojego ucznia, do Maryi, czyniąc Ją Matką Kościoła. Pan Jezus w ten sposób inauguruje macierzyński obraz Kościoła, czyli wspólnoty zgromadzonej wokół tajemnicy Jego śmierci i zmartwychwstania, stawiając pośrodku Apostołów swoją Matkę, aby macierzyństwem kobiety ukazać, jakie jest najważniejsze zadanie wspólnoty Jego uczniów. Dlatego Maryja jest razem ze stawiającym pierwsze kroki Kościołem– jak Matka, która patrzy na raczkujące dziecko
i próbuje nauczyć go chodzić –  słyszymy o tym w pierwszym czytaniu.
I wreszcie trzeci obraz, który opisuje Św. Łukasz w Dziejach Apostolskich: „Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, z Maryją, Matką Jezusa, i z braćmi Jego”. Maryja jest tą kobietą, która jest  bardzo zatroskana, która się troszczy o powierzone jej opiece dzieci. Tak jak była obecna na weselu w Kanie, i nie wchodząc w kompetencje Jej Syna potrafi zmotywować ludzi do tego, aby mu zaufali, bo tylko On może zaradzić ich trudnemu położeniu: „Zróbcie, cokolwiek powie wam mój  Syn…”
Ona jest obecna w Kościele, w naszych rodzinach, parafiach, wspólnotach. Maryja pierwsza zauważa nasze potrzeby, braki, przyczyny smutku czy zniechęcenia, podobnie jak zauważyła brak wina na uczcie weselnej.
I wstawia się za nami u Jezusa. I dlatego też 70 biskupów polskich, na czele z Prymasem Tysiąclecia Bł. Kardynałem Stefanem Wyszyńskim zabiegało o tytuł Matki Kościoła u papieża Św. Pawła VI składając papieżowi Memoriał, w którym uzasadniali konieczność ogłoszenia Maryi Matką Kościoła. W 1968 r.  papież Paweł VI potwierdził swoje orzeczenie o Matce Kościoła w Wyznaniu Wiary, w tzw. Credo Pawłowym. Episkopat Polski włączył wówczas do Litanii Loretańskiej nowe wezwanie: „Matko Kościoła, módl się za nami” i ustanowił Święto Matki Kościoła dla całego Kościoła Powszechnego w II Dzień Zielonych Świąt. Maryja jak każda matka, pragnie uczyć i wychowywać swoje dzieci. Uczy nas całkowitego zaufania i zawierzenia Panu Bogu. Zawierzenia nawet wbrew logice, wbrew rozsądkowi, wbrew prawom natury. Umieć przyjąć i zgodzić się na każdą wolę Bożą: na chorobę i cierpienie, na rozmaite doświadczenia życiowe,. na wszystko, co nas spotyka. Trzeba nauczyć się zawierzyć i zaufać Panu Bogu. Taka nauka płynie z życia Maryi.
Dziś  kiedy przeżywamy Święto Maryi Matki Kościoła, zastanawiamy się wspólnie:  Czego może nas nauczyć  Maryja – Matka Kościoła? Czy ja potrafię jak Maryja, zdać się na Jego wolę? Czy ja potrafię zaufać bezgranicznie  Panu Bogu?Maryja Panna jest Matką Kościoła, którego my jesteśmy częścią. Jest więc i naszą Matką. Zostaliśmy Jej powierzeni zarówno jako wspólnota, jak i każdy z nas z osobna przez samego Jezusa w chwili Jego bolesnego konania na krzyżu. Dlatego zawierzajmy Jej nasze losy, prośmy o jej szczególną opiekę i wstawiennictwo w naszych codziennych sprawach:
Maryjo, Matko Kościoła – Matko moja i wszystkich ludzi, którzy w ofierze Twojego Syna znajdują pociechę, źródło nadziei i zbawienia, przyjmij mnie za swoje dziecko, tak jak przyjmujesz cały Kościół pod Twoją obronę. Ucz mnie jak zaufać i zawierzyć Jezusowi swoje życie i wspieraj mnie w godzinie próby i cierpienia. Amen.