.Zesłanie Ducha Świętego, opisane przez Św. Łukasza w Dziejach Apostolskich jest wyjątkowym znakiem mocy i siły Ducha Pocieszyciela: „Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić”.
Duch Święty– Trzecia Osoba Boska, który pochodzi od Ojca i Syna, zstępuje na Apostołów zgromadzonych na modlitwie, przez dziewięć dni w Wieczerniku – tam, gdzie Chrystus podczas Ostatniej Wieczerzy ustanowił Sakramenty Eucharystii i kapłaństwa i gdzie ukazał się uczniom w Dniu Zmartwychwstania, aby ich umocnić w wierze, w głoszeniu i przepowiadaniu Dobrej Nowiny o Zbawieniu.
„Wszyscy zaczęli mówić obcymi językami…” – Dar języków sprawił, że Apostołowie, prości ludzie – w większości rybacy Galilejscy otrzymali wielką mądrość – zaczęli głosić wielkie dzieła Boże w różnych językach, przez to stali się zrozumiali dla innych.
„Otwarły się drzwi Wieczernika – Wszyscy głoszą Wielkie Dzieła Boże”
Uczniowie Pańscy, którzy ze strachu pouciekali i zostawili samego Jezusa w Ogrodzie Oliwnym, nagle umocnieni darami z wysoka, nie boją się, otwierają drzwi Wieczernika na oścież i z wielką odwagą, determinacją i siłą, mocą Ducha Św., idą i głoszą Wielkie Dzieła Boże! Zauważmy, że Bóg nie boi się powoływać do głoszenia Dobrej Nowiny ludzi prostych, ponieważ to oni, oświeceni łaską Ducha Pocieszyciela, stają się bardzo skuteczni w dziele przekazywania Dobrej Nowiny o zbawieniu tym, którzy zasługują na wiarę.
I to jest dowód na to, że w dojrzewaniu wiary Bóg nie zostawia nas samych, czuwa zarówno nad każdym z nas, jak i nad całą wspólnotą wierzących. Duch Święty działa w Kościele przez znaki sakramentalne: takie jak chrzest, bierzmowanie, Eucharystia, pokuta, namaszczenie chorych, kapłaństwo i małżeństwo. Sprawia, że trwamy w jednej wierze. Uczy nas boskiego sposobu porozumiewania – języka miłości. Dba, abyśmy rozumieli poznawaną prawdę, i wciąż objawia nam Chrystusa. Gdy człowiek zaczyna wierzyć swoim lękom, zamyka się na działanie Ducha Świętego. Natomiast – gdy jak Apostołowie – czuwający w Wieczerniku, modli się o Światło Ducha Św., otwiera się na Jego dary i charyzmaty, prosi o Jego światło w swoim życiu, co powinien robić, jak postępować, jak się zachowywać – jak po prostu żyć, to choć jest słaby i pełen obaw, Duch przychodzi, aby go umocnić i napełnić mocą do dawania świadectwa. Czy my w chwilach doświadczeń, problemów, trudnych i nierozwiązanych sytuacji potrafimy przyzywać Ducha Św. i modlić się, aby nas wspomógł, umocnił i oświecił swoimi darami?!
Jezus nazywa Ducha Świętego Wspomożycielem. W języku greckim użyty jest tu bogaty w znaczenie termin Paraklētos. W zależności od kontekstu tłumaczy się go jako „adwokat, obrońca czyjejś sprawy, pośrednik, który przemawia w czyjejś obronie”; ale także ten, kto „ratuje, wybawia, pociesza”.
„Gdy przyjdzie Paraklet, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On zaświadczy o Mnie. Gdy zaś przyjdzie On,
Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy”.
Pan Jezus wyjaśnia, jaka jest rola Parakleta. On świadczy o Jezusie, o znaczeniu Jego osoby i misji. Jest Nauczycielem – prowadzi do pełni prawdy, czyli umożliwia jasne przyjęcie objawienia, jakie daje Jezus. Paraklet ukazuje boską naturę Jezusa, Duch Prawdy sprawi, że dopiero po wydarzeniach paschalnych będzie ukazana Jego wieczna chwała. Każdy człowiek uczy się prawdziwej wiary przez całe życie. Jeśli staramy się żyć blisko Boga, dojrzewamy w poznaniu siebie i świata w świetle wiary; a Duch Św. nam dopomaga, abyśmy byli wierni Jezusowi i potrafili przeciwstawiać się złu tego świata. Dlatego przyzywajmy Jego mocy i światła, aby stale nas prowadził na drodze ku zbawieniu:
Przybądź, Duchu Święty, Duchu Prawdy przyjdź do mego serca. Prowadź mnie ku pełni prawdy, objawiaj mi prawdę o moim Panu, Chrystusie. Umacniaj moją wiarę i ucz dawać świadectwo o Ewangelii zbawienia bym coraz bardziej upodabniał się do Chrystusa. Amen.