Ewangelia wg św. Mateusza 4,12-17.23-25.
Gdy Jezus posłyszał, że Jan został uwięziony, usunął się do Galilei.
Opuścił jednak Nazaret, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem, na pograniczu Zabulona i Neftalego. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: „Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego. Droga morska, Zajordanie, Galilea pogan. Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie, i mieszkańcom cienistej krainy śmierci światło wzeszło”. Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: «Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie». I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszystkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu. A wieść o Nim rozeszła się po całej Syrii. Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących, których dręczyły rozmaite choroby i dolegliwości, opętanych, epileptyków i paralityków, a On ich uzdrawiał. I szły za Nim liczne tłumy z Galilei i z Dekapolu, z Jerozolimy, z Judei i z Zajordania.
Jan Chrzciciel uwięziony – Jezus rozpoczyna działalność.
Mateusz w tym wydarzeniu ukazuje, że skończył się już czas wygłaszania proroctw, a teraz następuje ich wypełnienie.
Przywołany fragment z proroka Izajasza pokazuje, jak bardzo potrzebne jest to przejście, a więc przyjście Mesjasza.
Świat rzeczywiście był pogrążony w ciemności, a ludzie w mrocznej krainie śmierci.
Wówczas Bóg sprawił, że wzeszło wielkie światło.
Jest nim Jego Syn, który wypełnienie proroctw, czyli swojego posłannictwa, rozpoczyna od wezwania do nawrócenia, aby wejść do Królestwa Bożego.
Od początku Jezus powołuje wybranych ludzi, by przyczyniali się do jego wzrostu.