«Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?»
Uczony w Piśmie wystawia Jezusa na próbę, pytając Go , co ma czynić, aby osiągnąć życie wieczne. Jezus odsyła go do Prawa: «Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?»  Wtedy pytający przytacza przykazanie Przykazania Miłości. «Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego».
Jezus pochwalił go za znajomość Bożego Prawa: «Dobrze odpowiedziałeś. To czyń, a będziesz żył». Jezus w ten sposób jasno podkreśla, że to przykazanie jest fundamentem życia wiecznego. Miłość do Boga i bliźniego to najważniejsze zadanie dla każdego wierzącego. Ale uczony w Prawie, pewnie nie do końca wypełniał to Boże Prawo Miłości, dlatego chcąc się usprawiedliwić, pyta Jezusa: «A kto jest moim bliźnim?»
Usprawiedliwianie się, to dobrze znany nam sposób działania… chciałbym postępować zgodnie z zasadami Prawa, no ale gdybym wiedział, to jasne, że miłowałbym bliźniego jak siebie samego…ale ja przecież nie wiem jak rozpoznać kto jest w potrzebie…I w ten sposób tworzymy zawiłe teorie, w wyniku których, nie postępujemy zgodnie z zasadami Prawa…ale zawsze mamy sto tysięcy sposobów na wytłumaczenie i obronę… Jak mnie ktoś pomaga, idzie na rękę, wspiera, to cieszę się, wyrażam wdzięczność i jestem zadowolony. Ale jak ktoś ode mnie czego wymaga, stawia warunki, oczekuje wsparcia, a może czasem zrozumienia, empatii, to już jest gorzej… Wtedy wolimy przyjąć tzw. status pokrzywdzonego, bo mnie dzieje się krzywda, bo ja cierpię, bo mnie jest źle i przykro – bo coś nagle nie jest po mojej myśli… Życie to sztuka poszukiwania kompromisów, zrozumienia i cierpliwego podchodzenia do danej sytuacji, ale też
zauważania innych w potrzebie i przychodzenia im z pomocą., I wtedy Jezus przedstawia wszystkim słuchaczom przepiękną przypowieść o miłosiernym Samarytaninie, która odpowiada na pytanie, kto jest naszym bliźnim. Mówi o człowieku napadniętym przez zbójców, którego minęli obojętnie: kapłan i lewita, ale  nie ominął cudzoziemiec – Samarytanin, który opiekuje się napadniętym, okazał mu  swój czas, pomoc i troskę, a przez to jest dla nas przykładem miłosierdzia.Jezus kończąc przypowieść pyta, kto okazał się prawdziwym bliźnim, a uczony w Piśmie trafnie odpowiada: „Ten, który mu okazał miłosierdzie”. Jakże prosta jest konkluzja Chrystusa,
na zakończenie fragmentu Ewangelii: „Idź i ty czyń podobnie!”.
Pan Jezus zachęca nas do naśladowania Samarytanina i okazywania miłosierdzia wszystkim napotkanym ludziom. Bo Miłosierdzie jest kluczem do życia  na ziemi, a w konsekwencji do życia wiecznego: Nie wystarczy sama wiedza o Prawie, trzeba je  umieć wypełniać. Nie wystarczy tylko pięknie mówić o Miłości, ale trzeba  je wypełniać, trzeba być aktywnym w okazywaniu miłosierdzia. Nie można być obojętnym na cierpienie innych. Bo Bliźni to każdy człowiek, który  jest w potrzebie, potrzebuje pomocy: Niezależnie od pochodzenia, statusu czy przynależności religijnej. Jako człowiek wierzący, nie mogę przejść obok niego obojętnie jak lewita i kapłan. Ta przypowieść wzywa nas do działania, do okazywania miłości i miłosierdzia w praktyce.
Jest to odpowiedź na pytanie, co należy czynić, aby osiągnąć życie wieczne. Według Ewangelii odpowiedzią jest to pójście za przykładem miłosiernego Samarytanina.
Dlatego sowiecki komisarz oświaty – Anatolij Łunczarski twierdził: „Nienawidzimy chrześcijaństwa i chrześcijan.  Głoszą bowiem miłość bliźniego i miłosierdzie, co jest sprzeczne z naszymi zasadami. Miłość chrześcijańska jest sprzeczna z zasadami rewolucji. Musimy nauczyć się nienawidzić i dopiero wtedy podbijemy świat”.
Faryzejskiej mentalności wystarcza odpowiednio zinterpretować pojęcie „bliźni”, aby usprawiedliwić się z niekochania drugiego człowieka bez podważania zasadności przykazania miłości. Jednak na przykładzie dzisiejszej Ewangelii widzimy jasno, że Jezus uczy  nas inaczej.
Carlo Caretto, znany chrześcijański pisarz i ascetyk, włoski zakonnik  ze zgromadzenia Malych Braci Ewangelii, zalożonych przez Bl. Karolade Foucauld, autor „Listów na pustyni”,  napisał: „Liczy się tylko miłość. Dlatego kochaj i czyń co chcesz”. Bo jeśli naprawdę kochasz drugą osobę, to nigdy nie wyrządzisz jej krzywdy! Miłość porządkuje cały świat i buduje jego harmonię i ład który kiedyś chciał dla niego pan Bóg. Nie pytaj, kto jest twoim bliźnim, aby go kochać, ale zastanów się, dla kogo ty jesteś bliźnim? W Lipsku, przy białoruskiej granicy  mieszkała Marianna Biernacka.
Po śmierci męża Stanisława, z którym mieli 6 dzieci, zamieszkała u syna Stanisława i jego żony Anny. Synowa tak wspominała teściową:  „Była bardzo dobra. Po dawniejszemu my razem gotowali, razem jedli. Teściowa pomagała przy dziecku. Codziennie rano śpiewałyśmy Godzinki. Żyliśmy bardzo skromnie, jedliśmy z jednej miski, ale nigdy nie kłóciliśmy się”.
Kiedy przyszedł dzień 1 lipca 1943 roku, w odwecie za działalność zbrojną partyzantów ukrywających się w Puszczy Augustowskiej, hitlerowcy rozpoczęli łapankę we wsi. Bladym świtem załomotali do domu Biernackich, najpierw złapali syna, który próbował uciec, a potem chcieli zabrać jego żonę.  Wtedy Marianna Biernacka uklękła u stóp hitlerowca i wskazując na synową, która była w ciąży, a obok tuliła się jej dwuletnia córeczka, zawołała: „Panie, a gdzie ona pójdzie? Ulitujcie się. Ja… pójdę za nią”. Niemcom było wszystko jedno, byle zgadzała się liczba aresztowanych. Wywieziono ją wraz z innymi do Grodna. Marianna zdołała przekazać zaszyty w rękawie list, w którym prosiła, aby przysłać jej poduszkę i różaniec. Zginęła wraz z synem i 48 mieszkańcami Lipska, 13 lipca 1943 roku podczas egzekucji, w fortach za wsią Naumowicze pod Grodnem. W czasie Pielgrzymki do Ojczyzny, w Warszawie,
13 czerwca 1999 roku, Św. Jan Paweł II beatyfikował ją wraz ze 108 męczennikami II wojny światowej. Bł. Marianna Biernacka została okrzyknięta „Maksymilianem Kolbe w spódnicy”. Jest patronką teściowych, synowych i życia nienarodzonego. Choć słowo Teściowa kojarzy się nam dziś bardzo różnie, to jednak tam przy białoruskiej granicy, w Lipsku, to słowo kojarzy się z bezgraniczną samarytańską miłością, poświęceniem  i prawdziwym heroizmem.
Miłosierdzie jest w stanie rozwalić mury każdej nikczemnej bastylii, a my wszyscy otrzymaliśmy dar miłosierdzia od samego Chrystusa, który możemy przekazywać i dawać innym ludziom. I to jest nasze pierwsze i najważniejsze zadanie: żyć duchem Miłości Boga i bliźniego i okazywać miłosierdzie wszystkim napotkanym przez nas ludziom.
Prośmy, abyśmy byli świadkami Bożej Miłości i Apostołami Miłosierdzia na co dzień:

Panie, wyzwól mnie z egoizmu, lęku, wszelkich żalów i uprzedzeń.
A wówczas będę mógł kochać Ciebie i bliźniego jak siebie samego
i wprowadzać w czyn Twoje Miłosierdzie. Który żyjesz i królujesz
na wieki wieków. Amen.

Jezus, ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego na komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!» A on wstał i poszedł za Nim.
Jezus krok po kroku wypełnia wolę Ojca, żeby ustanowić Królestwo Niebieskie. Polega na ludziach, a niektórym z nich powierza szczególną misję, tak jak Apostołom, których ustanawia fundamentem Kościoła. Wśród nich jest Celnik Lewi- który przybrał imię Mateusz. Kiedy nadchodzi dzień wyznaczony przez Boga od wieków,
Jezus przechodzi i widzi go. Nie jest to zwyczajne przechodzenie
i zobaczenie. Mateusz jest wybrany, a w spojrzeniu Jezusa widoczne jest wezwanie. Z ludźmi dzieje się to samo: Bóg wybiera nas
od początku wieków, żebyśmy byli święci, na określoną drogę,
i w pewnym momencie naszej historii następuje powołanie.
Wybór i wezwanie są bezwarunkowe. Od nas zależy odpowiedź,
od naszej wolnej woli. Odpowiedź Mateusza była natychmiastowa:
„On wstał i poszedł za Nim”. Pragnienie Boga jest takie, abyśmy odpowiedzieli na wezwanie ze szczerym zapałem i bez zwłoki od razu.
Mateusz, po otrzymaniu powołania, postanawia przyjąć Jezusa w swoim domu. W tym zaproszeniu odnajdujemy obraz treści wezwania. Jezus wzywa nas do przyjaźni z Nim, abyśmy mogli żyć
z Nim w bliskości. Wraz z Mateuszem zebrało się w jego domu wielu celników i grzeszników. Oburzeni faryzeusze zaczynają Go krytykować: «Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami
i grzesznikami?» Niestety  w tej dziedzinie od XXI wieków nic się
nie zmieniło. Ludzie zawsze, jak faryzeusze potrafią oceniać innych, gorszą się ich postawą, pogardzają nimi, uważając się za lepszych:
no jak to z takimi ludźmi się zadajesz, czy ksiądz wie z kim ksiądz rozmawia – to rodzina degeneratów, patologia! Jak my lubimy rolę sędziów tym swoistym tetrze prozy życia! A Jezus od razu prostuje ich pokręcony system wartości i myślenia: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają… Bo nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».”. Nie można człowieka słabego, uwikłanego w grzechy i nałogi od razu potępić, każdy, jeśli tylko potrafi zobaczyć swoje grzechy i błędy, potrzebuje prawdziwego nawrócenia i przemiany życia. Bo każdy nawet najbardziej poraniony i pokręcony w swoim życiorysie człowiek, zawsze zasługuje na drugą szansę.
Dlatego Jezus głosi prawdę o przebaczeniu i miłosierdziu: „chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”. Jezus wybiera i powołuje w sposób bezinteresowny. On wzywa nas grzeszników, abyśmy byli Jego przyjaciółmi.
Miłosierdzie sprawia, że człowiek rodzi się na nowo. Ten, kto był umarły na skutek grzechu, niezdolny do kochania, zamknięty w swoim egoizmie, otrzymuje nowe życie. Miłosierdzie „wskrzesza z martwych”. Człowiek nie potrafi tego dokonać, dlatego doświadczając miłosierdzia czy też je okazując, stajemy się świadkami działania Boga. Ten, kto uważa, że jego życie jest nieustannym poświęcaniem się Bogu, naznaczonym ogromnym wysiłkiem przestrzegania Bożych przykazań, dochodzi do fałszywego wniosku, że zbawienie jest owocem jego zasług. A wówczas w jego życiu nie ma już miejsca na miłosierdzie, za to jest wiele słów potępienia i faryzejskie zgorszenie dobrocią Boga.
Czy umiem we właściwy sposób korzystać z daru miłosierdzia?
Czy umiem być miłosierny wobec tych, którzy łaski przebaczenia potrzebują, tak jak ja?

Panie który wybierasz i powołujesz ludzi do swoich zadań, spraw abym odczuł łaskę twego powołania i starał się właściwie wypełniać Twoje zadania. Pomóż mi Panie być miłosiernym, na wzór Twego miłosierdzia i spraw, abym nikogo nie potępiał, ale na każdego człowieka patrzył tak, jak Ty na niego spoglądasz. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.