Dzisiejsza Liturgia Słowa zestawia Królestwo Jezusa Chrystusa z królestwem Dawida, za którego czasów Izrael przeżywał największy rozkwit – jak kiedyś Polska za czasów Dynastii Jagiellonów: „Cala starszyzna Izraela przybyła do Hebronu i oświadczyli królowi: <<Pan rzekł do Ciebie: Ty będziesz pasł mój lud Izraela i ty będziesz wodzem nad Izraelem>>. Namaścili więc Dawida na króla nad Izraelem”.  Po dziś dzień dla izraelitów rozporoszonych po całym świecie Królestwo Dawida jest wspominane z nostalgią jako symbol świetności, potęgi, bezpieczeństwa i dobrobytu Izraela.
Zupełnie inaczej rzecz miała się z Jezusem. Kiedy wcześniej na fali entuzjazmu po cudzie rozmnożenia chleba i ryb chciano Jezusa porwać i obwołać Go Królem, to On sam ukrył się i usunął z oczu tłumów. Zanim został oskarżony i niewinnie skazany na śmierć przez Poncjusza Piłata, to w rozmowie z nim jawnie przyznaje się  kim jest: «Czy Ty jesteś Królem żydowskim?» «Tak jestem Królem, ja się na to narodziłem
i przyszedłem na świat, aby dać świadectwo Prawdzie»  Jezus został ogłoszony królem nie jak Dawid przez namaszczenie, ale przez prześmiewczy napis Piłata, umieszczony na krzyżu; „INRI – Iesus Nazarenus Rex Iudeorum – Jezus Nazarejczyk Król Żydowski”.
Jezus, wisząc na krzyżu otwarcie rozdaje swoje królewskie dary. Najpierw obiecuje  życie wieczne skazańcowi, który wbrew wszystkiemu rozpoznał w nim Króla: „Jezu wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego Królestwa!”. Jezus mu odpowiedział: „Zaprawdę powiadam ci: Dziś będziesz ze Mną w raju”. Nikt nie zdaje sobie sprawy, że właśnie w tej chwili Jezus zdobywa władzę najwyższą – przez heroiczny akt miłości oddanie życia za tych, którzy przypatrują się z drwiną Jego straszliwej męce, szydząc z Niego i pogardzając Nim w swoich sercach.
Dlatego Św. Paweł opiewa wspaniałym hymnem chwałę Zmartwychwstałego Syna Bożego, który wywyższony w swoim Królestwie jedna ze sobą wszystko i wszystkich, wprowadzając tak bardzo utęskniony pokój: „Zechciał bowiem Bóg, aby w Nim zamieszkała cala Pełnia i aby pojednać  wszystko ze sobą: i to co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew jego krzyża”.
Taki Jest Fundament Królestwa Bożego na którym powinniśmy budować nasze chrześcijańskie życie.
Marcel Legaut /1900-190/– znany francuski matematyk i filozof, z początku lat 50-tych XX wieku, w pewnym momencie swego życia zdobył się na rewolucję – porzucił wybitną karierę naukową, by zaszyć się na wsi i jako zwykły rolnik po prostu uprawiać ziemię i zając się hodowlą owiec. Napisał w międzyczasie książki na temat swojej wiary. W jednej z nich p.t.: „Kryzys wieku średniego”, pisze: „Mądrość puka teraz do moich drzwi. Ma twarz upływającego czasu. Pozwalam jej wejść i siadamy do wspólnego posiłku…Bo czy nie najważniejsze jest to, by żyć?!”
Jezus zaprasza nas, abyśmy wzięli w posiadanie królestwo przygotowane dla nas od początku świata. Wszyscy jesteśmy zaproszeni do pełnego obywatelstwa, uczestnictwa i udziału w Jego królowaniu! Królestwo Boże jest do wzięcia i do posiadania przez każdego i każdą z Nas! Jak mamy to czynić? Zaspokajać Królować z Jezusem to kochać jak On: zaspokajać nasz głód prawdy, sensu życia i pragnienie miłości, chronić od zimna, dawać schronienie, okazywać troskę, być świadkami chrześcijańskiej nadziei.. Ten ewangeliczny przekaz ukazuje, że w najgłębszym chrześcijańskim sensie panować to znaczy służyć, a nawet oddać życie za innych braci i siostry. Kończy się rok liturgiczny. Dziękując Bogu za Jego czas i Miłość, prośmy Go o to, abyśmy nie wiedząc co nas czeka, w obawie przed niepewnym jutrem potrafili Mu zaufać i z Nim budowali naszą przyszłość:
Panie Jezu, dopomóż mi, abym każdego dnia z odwagą głosił Twoje królowanie. Naucz mnie, jak dawać świadectwo  prawdzie. Panie Jezu, Królu Wszechświata, bądź Panem mojego serca. Pragnę oddać całe moje życie we władnie Twojej boskiej miłości.
KRÓLUJ NAM CHRYSTE  ZAWSZE I WSZĘDZIE. Amen.

          
     „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mego!”.
Jezus umierający na krzyżu składa w ręce Ojca swego ducha, a Jego ciało składają do grobu. I choć grób jest symbolem końca życia – śmierci, to te ciemności nie trwają jednak długo, ponieważ po 3 dniach  następuje zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Nawet jeśli mamy poczucie, że ci, którzy już od nas odeszli, nie mieli czasu naprawić wszystkich swoich błędów, to nasza modlitwa i nasze gesty przebaczenia sięgają poza grób. A jeśli mamy poczucie, że to my nie zdążyliśmy wyrazić naszej miłości, pojednać się, naprawić krzywd, to Kościół zaprasza nas z ufnością do modlitwy. Źródłem tego nie jest uwarunkowana jakoś psychologicznie odwaga mówienia o śmierci, ale Jezus Zmartwychwstały. On żyje i wprowadza nas do życia wiecznego. Dzisiejsze wizyty na cmentarzu są doskonałą katechezą o śmierci oraz o życiu. Bo nie oszukujmy się – nasze ziemskie życie jest poniekąd drogą do grobu. I chociaż opieramy się śmierci, pragnąc choć trochę przedłużyć życie, wykorzystując pieniądze, wiedzę, technikę i medycynę, walka z nią jest daremna. Każdy w konfrontacji z nią jest przegrany. Ale jest to co nas trzyma przy życiu na ziemi – wiara w tajemnicę zmartwychwstania i w życie wieczne oraz nadzieja na spotkanie z Bogiem w wieczności.
I to o tej nadziei pisał Jan Paweł II w Tryptyku Rzymskim: „I tak przechodzą pokolenia − Nadzy przychodzą na świat i nadzy wracają do ziemi, z której zostali wzięci (…)  A przecież Non omnes moriar – nie cały umieram, to co we mnie niezniszczalne trwa!”
Tą niezniszczalną materią jest dusza nieśmiertelna – niewidzialny obraz i podobieństwo Boga, który jest w każdym człowieku. I choć ciało składamy do grobu, to jednak dusza wędruje na orbitę prowadzącą nas do Boga. Bo jak pięknie to ujął i napisał Św. Paweł Apostoł: „I w życiu i w śmierci należymy do Pana!” Panu Bogu na nas zależy, zależy  na tym, abyśmy wygrali, dlatego przestrzega nas przed śmiercią wieczną.
Ks. Jan Twardowski napisał: „Przemijamy jak wszystko, by w ten sposób naprawdę  zaistnieć”.
Listopadowy czas, kiedy stajemy nad grobami naszych bliskich i wspominamy czas, jaki z nimi spędziliśmy na ziemi zaprasza nas do refleksyjnej powagi nad tajemnicą przemijania. Odnosząc się do tej tajemnicy Urugwajski dziennikarz, publicysta – Eduardo Galeano dość surowo i sarkastycznie ocenił współczesne patrzenie na życie: „Żyjemy w świecie, w którym pogrzeb jest ważniejszy od zmarłego, wesele jest ważniejsze od miłości, wygląd ważniejszy jest od intelektu. Żyjemy w kulturze opakowań, która gardzi zawartością”.
Uroczystości pogrzebowe stają się dziś manifestacją – ale czy do końca są manifestacją naszej wiary, czy raczej nie jest to swoistego rodzaju show, żeby się pokazać przed innymi; intencja Mszy Św. i dokładnie wymieniony ofiarodawca – bo inaczej nie ważne, wiązanka kwiatów, żeby inni widzieli, pogrzeb w niedzielę – nie ważne że trzy Msze, a po południu różaniec, albo Gorzkie Żale, ktoś nie chodził do kościoła, ale musi być pogrzeb w kościele a nie w kaplicy – bo tam nie ważne… Zdarza się, że ktoś pisze na kartce, aby o zmarłym przeczytać, jaki był kochany wspaniały wrażliwy – a często jest to farsa,
a w sąsiedztwie wiedzą, że zmarły umierał w samotności, jak podzielił majątek, tak go wszyscy opuścili. A kiedy kapłan pyta: czy zmarły był wyspowiadany i namaszczony, czy macie karteczkę od kapelana ze szpitala – zapada głębokie milczenie albo pytanie: a to potrzeba? Wymagać chcemy od innych, ale czy wymagamy od siebie? Doskonale wiecie, że w naszej parafii naprawdę dbamy o to, aby z największym namaszczeniem i powagą sprawować uroczystości pogrzebowe.  Dziś zastanówmy się:
Jakie jest nasze duchowe przygotowanie do tajemnicy śmierci?
Dzień Zaduszny to czas szczególnej pamięci o tych, którzy odeszli
z tego świata, ale oczekują jeszcze w Bożej poczekalni na ostateczne ułaskawienie, w formie Bożego Miłosierdzia i na wejście do niebieskiej chwały. To dzień, kiedy modlimy się za dusze w czyśćcu cierpiące, aby weszły do bram nieba, aby ich przygarnął Jezus Chrystus.
„Światło tak długo się pali, dopóki nie wypali się oliwa lub wosk;
a człowiek żyje tak długo, jak długo trwa pamięć o nim”.
I dlatego dziś pamiętajmy o naszych bliskich zmarłych, a nasza modlitwa, Komunia Św. i modlitwy związane z zyskaniem odpustu niech będą dla nich szczególnym prezentem – darem ofiarowanym jako duchowa pomoc w skróceniu kar czyścowych, aby jak najszybciej odnaleźli się w ramionach kochającego Ojca:
Panie Jezu, który otworzysz nasze groby w dniu sądu ostatecznego, daj nam już dziś żywe doświadczenie pokoju i nadziei w obliczu śmierci. Daj nam gorliwość w modlitwie za tych, którzy na pewien czas odeszli od nas, aby obudzili się w tajemnicy zmartwychwstania do nowego życia.. Chryste, z Tobą ciemność nie będzie ciemna, bo Ty jesteś zmartwychwstaniem i życiem. Tobie ufam i nie będę się bał. W Tobie jest moje zwycięstwo. Amen

.

„Ujrzałem wielki tłum…144 tysięcy opieczętowanych  ze wszystkich pokoleń synów Izraela. To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku, i opłukali swe szaty, i wybielili je we krwi Baranka”
Wizja Janowa z Apokalipsy wprowadza nas w klimat dzisiejszej Uroczystości. Jan ukazuje rzeszę świętych, cieszących się chwała nieba, którzy w życiu wszystko postawili na jedną kartę – na wierność Jezusowi Chrystusowi i odnieśli pełny życiowy sukces.
Uroczystość Wszystkich Świętych to dzień, w którym wspominamy świętych: którzy zostali wyniesieni na ołtarze– beatyfikowanych i kanonizowanych, ale także tych niewyniesionych na ołtarze,
świętych z sąsiedztwa, zawieszonych między niebem a ziemią…
To dzień szczególnej radości i szczęścia tych, którzy swoje życiowe plany i zamierzenia podporządkowali Bogu. To ludzie zwyczajni, którzy mieli na wszystko czas, ale w swoim życiu wszystko robili tak, jakby to  było ostatni raz, mając świadomość, że wszystko od BOGA zależy!
Pięknym uzupełnieniem niech będzie wiersz, który napisał
Stanisław Adam Jamak, pt.: „Zwyczajni Święci”:
Wstają codziennie zbyt wcześnie rano,
w pośpiechu jedzą  płatki owsiane,
w plecaku mają kanapkę i kawę
i wszystko jest w miarę poukładane.

Zakupy robią tuż przed domem,
by sprawnie zdążyć na kolację,
Do głowy wcale by im  nie  przyszło
zabiegać w Rzymie o kanonizację

Wieczorem siedzą w fotelu znużeni,,
przed nimi na stole zielona herbata
może obejrzą  film czy wiadomości,
może zadzwonią dziś do brata?!

Nim pójdą spać,
klękają przed łóżkiem
by  porozmawiać z Tym, co w niebie
Poprosić o potrzebne łaski
dla żony, dzieci i dla siebie.

Kończy się dzień a potem  tydzień,
za rokiem Rok mija człowiekowi,
Tak wiodą swoje proste życie,
zwyczajni święci, choć nie szeregowi.

Jezus Chrystus w dzisiejszej Ewangelii przedstawia nam taki Boży Plan naszej duchowej samorealizacji i samodoskonalenia – to plan OŚMIU BOŻYCH BŁOGOSŁAWIEŃSTW. W przeciwieństwie do tego, czego pragniemy i co myślimy, Jezus nazywa błogosławionymi – czyli szczęśliwymi lub po prostu szczęściarzami tych, którym się udało odnieść duchowy sukces, a którzy w swojej samorealizacji przyjęli plan doświadczenia w Bożej miłości: Błogosławieni,  którzy się smucą… Błogosławieni cisi… Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości… Błogosławieni miłosierni… Błogosławieni czystego serca…  Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój… Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości…oni są naprawdę szczęśliwi! Choć szczęścia nie zaznali na ziemi, to jednak w/g słów Chrystusa powinni się cieszyć, „Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie”. Często wydaje się nam, że ideał świętości życia jest archaiczny – i nie na nasze czasy. Popatrzmy na tych świętych naszych ostatnich lat, zobaczmy normalnych ludzi, którzy pozostali wierni Bogu.
7 września br. papież Leon XIV kanonizował dwóch bardzo młodych ludzi: Pierwszy z nich – Jerzy Frassatti / 1901-1925/ – działacz społeczny, student i alpinista, który zmarł w wieku 24 lat
na chorobę Heinego-Medina, Pochodził z zamożnej rodziny, ale poświęcił swoje życie wspieraniu ubogich i potrzebujących, a góry były dla niego przestrzenią do duchowej wspinaczki. Jan Paweł II nazwał go „człowiekiem ośmiu błogosławieństw”.  Jego mottem życiowym były słowa: „Ku górze”. To hasło symbolizuje jego podejście do życia, które skupiało się na ciągłym dążeniu do świętości, zarówno poprzez duchowe wznoszenie się, jak i poprzez pasję do wspinaczki górskiej, połączonej z życiem wiarą i pomaganiem  chorym i potrzebującym, dla których poświęcił życie.
Drugi to Carlo Acutis / 1991 – 2006/ włoski nastolatek, znany z głębokiej wiary / dzięki polskiej niani, która go wychowywała i codziennie chodziła z nim na Eucharystię i odmawiała różaniec; dzięki jej świadectwu Carlo przyjął Komunię w wieku 7 lat i nie opuścił codziennej Mszy Św. i różańca/zdolny  informatyk znany ze swej działalności w internecie /z utworzenia strony o cudach eucharystycznych/ i zaangażowania w pomoc biednym. Jego mottem duchowym były słowa: „Eucharystia to autostrada do nieba” Zmarł w wieku 15 lat na ostrą białaczkę, a po śmierci jego kult rozrastał się. Jego ciało spoczywa w Asyżu, w miejscu, gdzie spoczywa także jego duchowego przewodnik Św. Franciszek
Czego nas uczą ci święci, czego nas uczą Wszyscy Święci, którzy przeżywają dziś radość Nieba – szczęście wieczne? Przede wszystkim uczą nas:
1. pewnego dystansu do siebie i do spełnienia swoich planów życiowych;
2.uczą nas pokory w przyjmowaniu Bożego planu zbawienia;
3. pełnienia Jego woli i zamierzeń w naszym życiu;
4. uczą nas pełnego zaufania i zawierzenia Bogu – bo tak naprawdę wszystko od Niego zależy!
Tyle razy w życiu wypowiadamy słowo „AMEN” – to przyzwolenie na działanie Boga w naszym życiu, to także zgoda na świętość. Świętość nie jest wyłącznie osobistą, prywatną sprawą. Świętość to także świadectwo, które ma pociągać, inspirować innych do życia wiarą. Jednak największe rzesze najwspanialszych świętych nie mogą zmienić naszego życia, jeśli sami tego nie chcemy. Dlatego warto sobie postawić pytania: Kto dziś jest dla mnie wzorem, który uznaję za wart naśladowania? Jakie życiorysy czytam? Czy są to rzeczywiście święci?: O jakim życiu marzę dla siebie, jak chcę przeżyć te lata, które są jeszcze przede mną? Czy jako ten, który pragnie zostać świętym – czyli szczęśliwym w niebie? Dziś razem ze Wszystkimi Świętymi wołajmy:
Kiedy wezwanie do świętości wydaje mi się przesadą i usprawiedliwiam się pragnieniem normalnego życia,
Panie, pomagaj mi zrozumieć, że chrześcijanie są święci albo nie ma ich wcale.Niech się tak stanie! Niech łzy przemienią się w pocieszenie, a pragnienia zostaną zaspokojone. Niech wszystkim w nas stanie się Jezus – źródło  świętości i prawdy. Niech Jego błogosławieństwo przeniknie nasze serca, sumienia i nasze życie! Amen.